Ὁ Χριστὸς γεμίζει τὰ πάντα...

 Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης ἦταν ψαράς. Ψάρευε μαζὶ μὲ τὸν ἀδελφό του Ἰάκωβο καὶ τὸν πατέρα τους Ζεβεδαῖο τὴ μέρα ποὺ ὁ Κύριος τοὺς κάλεσε κοντά Του ὡς μαθητή Του μαζὶ μὲ τὸν ἀ δελφό του. Ἀπὸ τότε ἡ ζωή του ἄλλαξε ριζικά. Ὁ ψαρὰς ἔγινε Ἀπόστολος. Εὐαγ γελιστής. Θεολόγος. Ἔγινε ὁ κορυφαῖος θεολόγος ὅλων τῶν αἰώνων. Τὸ Εὐαγγέλιό του εἶναι ὁ ἀνεξάντλητος πλοῦτος τῆς θεολογίας τῆς Ἐκκλησίας. Μάλιστα τὸ πρῶτο του κεφάλαιο, στὸ ὁποῖο μιλάει γιὰ τὴ θεότητα τοῦ Χριστοῦ μας, εἶναι ἡ ἀπόλυτη κορυφὴ τῆς θεολογίας. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ κεφάλαιο ἀποσποῦμε μία φράση περιεκτικότατη, ποὺ καὶ αὐτὴ στὸ πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας ἀναφέρεται. Γράφει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής: «Καὶ ἐκ τοῦ πληρώματος αὐτοῦ ἡμεῖς πάντες ἐλάβομεν, καὶ χάριν ἀντὶ χάριτος» (Ἰω. α΄ 16). Τί σημαίνει ὅμως αὐτὴ ἡ φράση; Ποιὸ εἶναι τὸ πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὸ ὁποῖο παίρνουμε ὅλοι ἐμεῖς; Οἱ ἑρμηνευτὲς γράφουν ὅτι τὸ πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ ἀνεξάντλητος πλοῦτος Του. Εἶναι, θὰ λέγαμε, μία πηγὴ ποὺ αἰῶνες - αἰῶνες δίνει νερὸ χωρὶς νὰ τελειώνει, ἕνα ποτάμι ποὺ τρέχει - τρέχει καὶ δὲν ἔχει σταματημό. Ποιὸ ὅμως εἶναι αὐτὸ τὸ ποτάμι ποὺ πηγάζει ἀπὸ τὸν Χριστό, ποιὸ εἶναι «τὸ πλήρωμά Του», ἀπὸ τὸ ὁποῖο γεμίζει καὶ ἐμᾶς τοὺς ἀνθρώπους; Ποιὸς εἶναι ὁ πλοῦτος Του;  Ἀπάντηση στὸ ἐρώτημα αὐτὸ μᾶς δίνει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστὴς λίγο πρίν, στὸν πρῶτο στίχο τοῦ ἱεροῦ του Εὐαγγελίου. Γράφει ἐκεῖ: «Ἐν ἀρχῇ ἦν ὁ Λόγος, καὶ ὁ Λόγος ἦν πρὸς τὸν Θεόν, καὶ Θεὸς ἦν ὁ Λόγος»· ὁ Χριστός, μᾶς λέει, δὲν εἶναι συνηθισμένος ἄνθρωπος ἢ ἕνας μεγάλος προφήτης. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεός! Εἶναι τὸ δεύτερο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ μονογενὴς Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Πατρός. Τὸ πλήρωμα ἑπομένως τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ θεότητά Του. Ἐν τῷ Χριστῷ, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, «κατοικεῖ πᾶν τὸ πλήρωμα τῆς θεότητος σωματικῶς» (Κολασ. β΄ 9). Μέσα στὸν Χριστὸ κατοικεῖ ὁλόκληρη ἡ θεότητα· μέσα στὸ σῶμα καὶ στὴν ἀνθρώπινη φύση Του, ποὺ προσέλαβε μὲ τὴ σάρκωσή Του. Ὁ Χριστὸς εἶναι ταυτόχρονα τέλειος Θεὸς καὶ τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ ἀνθρώπινη φύση Του εἶναι ἑνωμένη μὲ τὴ θεότητά Του. Εἶναι γεμάτη – πλήρης – ἀπὸ τὴ θεότητά Του. Καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ πλήρωμα, ἀπὸ τὸν πλοῦτο τῆς θείας Του φύσεως, πήραμε ὅλοι ἐμεῖς τὶς ἀναρίθμητες εὐεργεσίες καὶ δωρεές Του καὶ «χάριν ἀντὶ χάριτος»· χάρη πάνω στὴ χάρη! Πῶς ὅμως πήραμε αὐτὲς τὶς δωρεές; Τὶς πήραμε ἄφθονες καὶ εὔκολα, διότι, ὅπως μᾶς λέει ὁ ἱερὸς Εὐαγγελιστής, Αὐτός, ὁ Ἕνας τῆς Τριάδος, «σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω. α΄ 14)· ὁ Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ Θεὸς ἦρθε καὶ κατοίκησε ἀνάμεσά μας. Ἔγινε «σάρξ», ἄνθρωπος δηλαδὴ ὅμοιος μὲ μᾶς, καὶ ἔζησε μαζί μας. Μαζί μας. Στὴ Βηθλεέμ, στὸ Σπήλαιο, στὴν Αἴγυπτο, στὴ Ναζαρέτ, στὰ Ἱεροσόλυμα... Τὸν εἴδαμε δωδεκαετὴ στὸ Ναό, ἀργότερα στὴν Καπερναοὺμ τῆς Γαλιλαίας, στὴ Σαμάρεια... ἐκεῖ στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, στὶς διάφορες Συναγωγές. Σ᾿ ὅλες δὲ τὶς περιοχὲς καὶ σ᾿ ὅλες τὶς περιστάσεις βλέπουμε τὸν Χριστὸ νὰ προσφέρει ἀπὸ τὸ πλήρωμά Του, ἀπὸ τὸν θεϊκό Του πλοῦτο. Εὐλογεῖ τὰ παιδιὰ ποὺ ὁδηγοῦν κοντά Του οἱ γονεῖς τους. Ἐλεεῖ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ τρώει μαζί τους. Θεραπεύει τοὺς λεπρούς. Κηρύττει, καὶ μετὰ τὸ κήρυγμα τρέφει χιλιάδες ἀνθρώπους. Οἱ ἄνθρωποι Τὸν εἶχαν δίπλα τους, Τὸν ἀκουμποῦσαν καὶ θεραπεύονταν... Νὰ θυμηθοῦμε τὴ γυναίκα ποὺ ἄγγιξε τὸ ἔνδυμά Του καὶ ἔγινε καλά. Ἦταν τόσο κοντά τους ὁ Χριστός, ὁ Θεός! Καὶ εἶναι καὶ σὲ μᾶς τὸ ἴδιο κοντά. Ἦρθε καὶ εἶναι ὁ Θεός μας κοντά μας. Τόσο κοντά μας! Αὐτὸς ποὺ ἦρθε, ὁ Χριστός, εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ Δημιουργός μας! Καὶ ἦρθε γιὰ νὰ ἀνοίξει καὶ πάλι τὸν Παράδεισο, νὰ μᾶς προσφέρει τὸν πλοῦτο Του, νὰ γίνει ὁ πλοῦτος Του καὶ δικός μας πλοῦτος. Εἴπαμε ἤδη ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ πλοῦτος, ποιὸ εἶναι τὸ πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ... εἶναι ἡ θεότητά Του. Καὶ τώρα πλέον ξέρουμε. Ξέρουμε ὅτι ἀπὸ αὐτὸ τὸ πλήρωμα πηγάζουν τὰ πάντα καὶ αὐτὸ τὸ πλήρωμα γεμίζει τὰ πάντα: Εἶναι πλήρωμα ἐξιλαστηρίου δυνάμεως διά τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματός Του. Πλήρωμα ἐλέους, διότι διὰ τῆς μετανοίας μᾶς συγχωρεῖ. Πλήρωμα νίκης κατὰ τοῦ διαβόλου. Πλήρωμα θριάμβου ποὺ φανερώθηκε κατὰ τὴν Ἀνάληψή του. Πλήρωμα δυνάμεως, ἀφοῦ Αὐτὸς ποὺ κάθισε ἐν δεξιᾷ τοῦ Πατρὸς μᾶς εἶπε: Θὰ εἶμαι πάντα μαζί σας! Αὐτὴ ἡ δύναμη, ὁ θρίαμβος φανερώθηκε ἐντυπωσιακὰ στὴ ζωὴ τῆς πρώτης Ἐκκλησίας. Ὁ πρωτομάρτυρας Στέφανος εἶδε τὸν Κύριο «ἑστῶτα ἐκ δεξιῶν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. ζ΄ 55)· Τὸν εἶδε νὰ στέκεται καὶ ὡς ἄνθρωπος, μὲ τὴν τεθεωμένη ἀνθρώπινη φύση Του, στὰ δεξιὰ τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἕτοιμος νὰ βοηθήσει τὸν ἀγωνιζόμενο μάρτυρά Του. Ἔτσι ἕτοιμος εἶναι πάντοτε νὰ βοηθεῖ καὶ τὸν καθένα μας. Μὴ φοβόμαστε λοιπόν! Αὐτὴ εἶναι ἡ δωρεὰ τοῦ Χριστοῦ, ἡ πηγὴ ἡ ἀνεξάντλητη, ὁ πλοῦτος τοῦ Χριστοῦ, ὁ πλοῦτος ποὺ τρέχει, τρέχει χωρὶς σταματημό. Αὐτὴ εἶναι ἡ πληρότητα, τὸ πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ. Τὸ πλήρωμα τοῦ Χριστοῦ γεμίζει τὰ πάντα. Γεμίζει ὅλα τὰ κενά, ὅλες τὶς ἐλλείψεις, ὅλες τὶς ἀνάγκες τῆς ζωῆς μας. Ἀπὸ αὐτὸ τὸ πλήρωμα λαμβάνουμε χάρη πάνω στὴ χάρη. Καὶ αὐτὴ ἡ χάρη θεραπεύει τὶς ἀνοικτὲς πληγὲς τῶν ἁμαρτιῶν μας, τὶς ἐπουλώνει καὶ μᾶς καλεῖ στὴν ὄντως ζωή, στὸν Παράδεισο. Μᾶς καλεῖ νὰ σπεύδουμε, νὰ τρέχουμε πρὸς αὐτὴ τὴν ὄντως ζωή. Ναί, νὰ σπεύδουμε, νὰ σπεύδουμε. ΟΣΩΤΗΡ2057