Στη συνέχεια, αναφέρει και πάλι από τον Παύλο: «Τὸ ποτήριον τῆς εὐλογίας ὃ εὐλογοῦμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἐστι; τὸν ἄρτον ὃν κλῶμεν, οὐχὶ κοινωνία τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἐστιν;» (Α' Κορ. 10, 16). Με αυτή την περικοπή τονίζει ότι η Θεία Ευχαριστία είναι η ζωντανή συμμετοχή στο Σώμα και το Αίμα του Χριστού και συνεπώς η προσέγγιση χωρίς καθαρή συνείδηση και συμφιλίωση με τον πλησίον είναι ανάρμοστη. Καθώς προχωρά, παραπέμπει και στην περικοπή από την Α' Κορ. 11, 27, υπενθυμίζοντας ότι η Θεία Κοινωνία «φωτιά είναι και τους ανάξιους καίει». Επομένως, μόνο όταν κάποιος λύσει κάθε έχθρα, αδικία και αναξιότητα μπορεί να προσεγγίσει τη Θεία Κοινωνία, ώστε να λάβει τον αγιασμό, το φως και τη Θεία Χάρη. Τελειώνει με τα λόγια του Ιησού από το κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο: «Ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ» (Ιω. 6, 56), επισημαίνοντας την ένωση του πιστού με τον Χριστό μέσω της Θείας Μετάληψης90 .
β) Χαρακτήρας του επαξίως μεταλαμβάνοντος.
Στα αποτελέσματα της θείας μετάληψης, της κοινωνίας με τον Θεό, αναφέρεται ο Άγιος Νεκτάριος και χαρακτηρίζει ευδαίμων και μακάριο αυτόν που άξια κοινωνά. Όλες οι αρετές κοσμούν την καρδιά του και πόθος του η ένωση με τον Κύριο91 . Ο Άγιος Νεκτάριος, στο σημείο αυτό, αντλεί από τον απόστολο Παύλο για να περιγράψει τη θεία θωράκιση που λαμβάνει ο πιστός μέσω της Θείας Μετάληψης. Αναφέρει ότι ο άνθρωπος, μέσω της Θείας Κοινωνίας, «έλαβε ως αρραβώνα την ουράνια βασιλεία» και «βρίσκεται ντυμένος την θεία πανοπλία», προφυλαγμένος από κάθε κακό και επιβουλή του πονηρού. Εδώ παραπέμπει στις Β' Κορ. 1, 22 και 5, 5 καθώς και στην Εφ. 1, 14, για τον αρραβώνα της σωτηρίας, ενώ για την πνευματική θωράκιση αναφέρεται στην Εφ. 6, 11 και 13. Στη συνέχεια, ασκεί κριτική σ' εκείνους που αδιαφορούν και περιφρονούν τη Θεία Μετάληψη, παραβλέποντας την τεράστια ωφέλεια που προσφέρει, τόσο στη ψυχή όσο και στο σώμα. Τους χαρακτηρίζει «ψυχρούς και αδιάφορους» απέναντι στον χριστιανισμό, χρησιμοποιώντας την περικοπή από την Αποκάλυψη 3, 15-16, όπου λέγεται: «Οὕτως εἰ ψυχρὸς ἢ θερμὸς». Αυτή η στάση δείχνει την αποξένωσή τους από τον Χριστό και το θείο μυστήριο. Καταλήγει λέγοντας ότι αυτοί οι άνθρωποι «πελαγοδρομούν χωρίς πυξίδα, χωρίς τιμόνι, χωρίς κυβερνήτη», μια εικόνα που δείχνει την πνευματική τους σύγχυση και την έλλειψη κατεύθυνσης στη ζωή τους. Το σχόλιο αυτό δείχνει πόσο κρίσιμη είναι η προσέγγιση στη Θεία Ευχαριστία με σωστή προετοιμασία και συνείδηση και πόσο σοβαρές είναι οι συνέπειες της αδιαφορίας92 . Ο Άγιος Νεκτάριος, σε αυτό το σημείο, απευθύνει μια σοβαρή προτροπή προς εκείνους που αδιαφορούν για τη Θεία Ευχαριστία, συμβουλεύοντας τους να σπεύσουν να κοινωνήσουν για να σωθούν, γιατί όπως λέει, δεν υπάρχει άλλη διέξοδος σωτηρίας. Η Θεία Κοινωνία είναι η μοναδική πηγή ζωής και ευλογίας και η αδιαφορία προς αυτήν οδηγεί στην πνευματική απώλεια.
γ) Μετά τη Θεία Ευχαριστία
Ο Άγιος Νεκτάριος τονίζει ότι, μετά τη Θεία Ευχαριστία, ο χριστιανός πρέπει να υμνεί και να ευχαριστεί τον Κύριο με ευγνωμοσύνη, γιατί τον αξίωσε να γίνει κοινωνός του σώματος και του αίματός Του. Η ημέρα αυτή πρέπει να συνοδεύεται από άξια έργα, που θα αποτελούν παράδειγμα για όλες τις υπόλοιπες ημέρες της ζωής του πιστού. Πρέπει να ζούμε με τρόπο που δεν λυπεί τον φύλακα άγγελό μας, επιστρέφοντας στις αμαρτίες. Χρησιμοποιώντας τον απόστολο Πέτρο, αναφέρει την περικοπή: «ὡς ὗς λουσαμένη εἰς κύλισμα βορβόρου καί κύων ἐπιστρέψας ἐπὶ τὸ ἴδιον ἐξέραμα» (Β' Πέτρ. 2, 22), για να δείξει τη σοβαρότητα του να επιστρέφουμε στις αμαρτίες μετά τη μετάνοια. Προειδοποιεί πως δεν πρέπει να βασιζόμαστε στην ιδέα ότι μπορούμε συνεχώς να αμαρτάνουμε και να μετανοούμε, καθώς η σωτηρία δεν εξαρτάται μόνο από τη θέληση του ανθρώπου, αλλά απαιτεί και τη χάρη του Θεού. Επίσης, υπογραμμίζει ότι δεν πρέπει να θεωρούμε δεδομένο πως μπορούμε να επιστρέφουμε στον Κύριο όποτε επιθυμούμε. Για την αναγκαιότητα της αληθινής μετάνοιας και της συνεχούς χάρης του Θεού, παραπέμπει στις Πράξεις 3, 26, επισημαίνοντας ότι η σωτηρία είναι καρπός συνεργασίας της ανθρώπινης βούλησης με τη θεία χάρη. Αναφέρεται επίσης, στο γεγονός ότι ο Θεός επιθυμεί τη σωτηρία όλων των ανθρώπων, χρησιμοποιώντας την περικοπή από τον απόστολο Παύλο: «θέλει σωθῆναι καὶ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας ἐλθεῖν» (Α' Τιμ. 2, 4). Ο Θεός περιμένει τη μετάνοια του αμαρτωλού, όμως η μετάνοια αυτή πρέπει να είναι ειλικρινής και να προέρχεται από την καρδιά, είτε πρόκειται για αμαρτίες εξ’ αγνοίας είτε από ηθική αδυναμία93 . Ο Άγιος Νεκτάριος, μιλώντας για εκείνους που συνειδητά αμαρτάνουν και αμελούν να μετανοήσουν, θεωρεί ότι είναι πλανεμένοι. Αυτοί πιστεύουν εσφαλμένα ότι με το πέρασμα του χρόνου, καθώς έρχεται το γήρας, θα καταφέρουν να απαλλαγούν από τα πάθη τους, διευκολύνοντας έτσι τη μετάνοια και τη σωτηρία. Ωστόσο, ο Άγιος τους προειδοποιεί ότι αυτή η αντίληψη είναι λανθασμένη και επικίνδυνη, καθώς βρίσκονται μακριά από το αληθινό πνεύμα του χριστιανισμού και γι' αυτούς, δεν υπάρχει σωτηρία αφού δεν υπάρχει αληθινή μετάνοια. Χαρακτηρίζει αυτούς τους ανθρώπους ως «οἱ κατὰ τοῦ Πνεύματος βλασφημήσαντες», παραπέμποντας στα λόγια του Χριστού στο κατά Ματθαίο (12, 31) και στο κατά Μάρκο (3, 28-30), όπου αναφέρεται ότι η βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος δεν συγχωρείται. Αυτή η βαρύτητα αποδίδεται σε όσους παραμένουν αδιάφοροι και αμετανόητοι ακόμα και μετά την αμαρτία, προσβάλλοντας έτσι όχι μόνο τον θείο νόμο αλλά και τον ίδιο τον νομοθέτη, τον Θεό, αφού απαξιούν να εξετάσουν και να κρίνουν τις πράξεις τους.
-43-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου