Με τα λόγια του Χριστού από τον Μάρκο, ξεκινάει την ομιλία του ο Άγιος Νεκτάριος: «τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν, ἐγώ σοι ἐπιτάσσω, ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν» (Μάρκ.9, 25). Τα θεωρεί ως την πιο επίσημη σύσταση του θείου χαρακτήρα του Κυριου. Ποιος άλλος εκτός από τον Θεό θα μπορούσε να πει «ἐγώ σοι ἐπιτάσσω», ποιος θα μπορούσε να πει «ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν», αν δεν είχε απόλυτη εξουσία επί των πνευμάτων των ακαθάρτων; Πως θα ήταν δυνατόν το «κωφόν καὶ ἄλαλον πνεῦμα», να συνετιστεί απ’ τη φωνή του Κυρίου, αν όλη η φύση, τα πάντα, αισθητά και αναίσθητα, δεν αισθανόταν την κυριαρχική δύναμη της φωνής του δεσπότη;241 Τα λόγια αυτά, τα τόσο ισχυρά, μόνο από έναν Θεάνθρωπο θα μπορούσαν να ειπωθούν, μόνο στον Θεό ταιριάζουν. Με τα λόγια αυτά, ο Χριστός μας φανέρωσε τη θεοτητά του και τη θεία παντοδυναμία και πανγνωσία του242. Συνεχίζει, λέγοντας ότι τρία ιδιωματά του ο Χριστός αποκαλύπτει με τα λόγια αυτά. Συνεχίζει αναλύοντας τη σημασία των λόγων του Χριστού όταν αναγνωρίζει και αποκαλεί το πνεύμα «τὸ πνεῦμα τὸ ἄλαλον καὶ κωφόν». Η παντογνωσία του Χριστού είναι προφανής, καθώς γνωρίζει τη φύση του πνεύματος. Η κυριαρχία του εκδηλώνεται με τη διαταγή του «ἐγώ σοι ἐπιτάσσω», η οποία υποδηλώνει τη θεϊκή του εξουσία ως Δεσπότη. Τέλος, η παντοδυναμία του επιβεβαιώνεται με την εντολή του «ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθῃς εἰς αὐτόν» και το πνεύμα υπακούει αμέσως. Ο Άγιος Νεκτάριος ρωτά ποια εντύπωση μπορεί να προκάλεσε αυτό το γεγονός στους Ιουδαίους που παρακολουθούσαν. Ωστόσο, η απάντησή του είναι ότι καμία εντύπωση δεν προκάλεσε, γεγονός που οδήγησε τον Χριστό να τους αποκαλέσει «γενεὰν ἄπιστον καὶ διεστραμμένην», όπως παραπέμπει στον Ματθαίο: «ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη! ἕως πότε ἔσομαι μεθ᾿ ὑμῶν; ἕως πότε ἀνέξομαι ὑμῶν» (Ματθ. 17, 17). Επιπλέον, αναφέρεται και στον Ιωάννη: «Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν» (Ιω. 12, 37) και εξηγεί ότι η αμαρτία είχε τύφλωσει τα μάτια τους και είχε πετρώσει τις καρδιές τους, εμποδίζοντας τους να δουν και να κατανοήσουν την αλήθεια. Έτσι, δεν μπορούσαν να επιστρέψουν και να θεραπευτούν, όπως επισημαίνει ο προφήτης Ησαΐας, που δήλωσε: «τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν» (Ιω. 12, 40). Ο Άγιος Νεκτάριος τονίζει ότι η αμαρτία είναι η αιτία της πνευματικής τύφλωσης και του σκληρού της καρδιάς, εμποδίζοντας τους ανθρώπους να αναγνωρίσουν και να αποδεχτούν τη θεία αλήθεια, οδηγώντας τους έτσι στην πνευματική τους καταστροφή243 .
Ο Θεός ανέχθηκε, ζήτησε, παρακάλεσε, αυτοί όμως παράκουσαν και έμειναν στις αμαρτίες τους και με αυτές θα πεθάνουν. Αληθινά φοβερό, συνεχίζει ο Άγιος, ότι ο Θεός δεν λυπήθηκε τον λαό τον αγαπητό που παράκουσε, οπότε πως θα είναι επιεικής σε μας; Αφού δεν λυπήθηκε «της καλλιελαίου» και παραπέμπει στην προς Ρωμ.11, 24, πως θα λυπηθεί «της εγκεντρισθείσης αγριελαίου» και παραπέμπει πάλι στην προς Ρωμ.11, 17, 24, αν αυτή δεν δώσει καρπούς244;
Τελειώνοντας τον πρόλογο αυτό ο Άγιος Νεκτάριος, μας λέει ότι επειδή αυτοί που εργάζονται την αμαρτία κινδυνεύουν να τυφλωθεί η διανοιά τους και να πετρώσει η καρδιά τους, ώστε να μην μπορούν να βλέπουν τον θείο χαρακτήρα των έργων του Σωτήρα, αλλά και να μην αισθάνονται τη θεία ενέργεια που τους προσκαλεί και έτσι να καταδικαστούν σε πνευματικό θάνατο, θα μιλήσει για την επείγουσα ανάγκη της εξομολόγησης, ως το μόνο μέσο για τη θεραπεία της ψυχής που νοσεί και για τη σωτηρία της245 .
-89-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου