Πόσες φορές, ὅταν βαδίζουμε, συμβαίνει νὰ μολύνονται τὰ αὐτιά μας ἀπὸ φοβερὲς ὕβρεις καὶ χυδαιολογίες! Καὶ τὸ ἄκουσμα γίνεται φοβερότερο καὶ λυπηρότερο, ὅταν πρόκειται γιὰ βλάσφημα λόγια πρὸς τὸ πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Κυρίου μας, τῆς Παναγίας μας καὶ τῶν Ἁγίων! Ἂν μάλιστα συμβαίνει τὰ λόγια αὐτὰ νὰ ἐκστομίζονται ἀπὸ χείλη μικρῶν παιδιῶν, τότε τὰ γόνατά μας λυγίζουν, τρέμουν καὶ θλίψη μᾶς κυριεύει γιὰ τὸ κατάντημα τῆς νεολαίας μας. Μιὰ τέτοια θλιβερὴ εἰκόνα συναντοῦμε στὰ πρῶτα βήματα τῆς διακονίας τοῦ προφήτου Ἑλισαίου· τότε ποὺ ὁ Προφήτης εἶχε ἐπιστρέψει ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, μετὰ τὴν πρὸς τοὺς οὐρανοὺς ἀνάληψη τοῦ προφήτου Ἠλία. Ἀφοῦ πέρασε ἀπὸ τὴν Ἱεριχώ, ὅπου μὲ θαυμαστὸ τρόπο ἐξυγίανε τὰ βρώμικα καὶ ἀνθυγιεινὰ νερὰ τῆς πόλεως, ὁδήγησε τὰ βήματά του βορειοδυτικὰ πρὸς τὴν πόλη Βαιθήλ (βλ. Δ΄ Βασ. β΄ 19-25).
Ἡ Βαιθὴλ ἦταν πόλη τοῦ βορείου βασιλείου, ἔντονα εἰδωλολατρική, μὲ τὸ ἄγαλμα τοῦ μόσχου ποὺ λάτρευαν οἱ κάτοικοί της καὶ γιὰ τὸ ὁποῖο αἰσθάνονταν ὑπερήφανοι! Ἐνῶ ὅμως στὴ Βαιθὴλ ὑπῆρχε τόση ἀποστασία, συγχρόνως λειτουργοῦσε καὶ σχολὴ κηρύκων ποὺ μελετοῦσαν τὰ ἱερὰ κείμενα, τὴν ὁποία ἀνέβαινε νὰ ἐπισκεφθεῖ ὁ Προφήτης. Καθὼς ὅμως ὁδοιπορώντας πλησίασε στὴν πόλη καὶ ἔγινε γνωστὴ ἡ εἴδηση τῆς ἐκεῖ παρουσίας του, μιὰ μεγάλη ὁμάδα παιδιῶν βγῆκε στὸν δρόμο ποὺ ἐρχόταν ὁ Προφήτης. Θὰ νόμιζε κανεὶς ὅτι βγῆκαν γιὰ νὰ τὸν προϋπαντήσουν μὲ «ὡσαννὰ» καὶ κραυγὲς ἐπευφημίας, ποὺ ἔκανε τὸν κόπο ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ Θεοῦ νὰ ἐπισκεφθεῖ τὴν πόλη τους. Ἀλλὰ ὄχι! Ὅλα τὰ παιδιὰ μαζὶ ἄρχισαν μὲ χυδαῖο τρόπο νὰ προσβάλλουν τὸν Προφήτη τοῦ Θεοῦ καὶ νὰ τὸν χλευάζουν λέγοντας: «ἀνάβαινε, φαλακρέ, ἀνάβαινε!» (Δ΄ Βασ. β΄ 23). Φαλακρέ, ἀνέβαινε - ἀνέβαινε! Φύγε ἀπὸ ἐδῶ! Ὁ κύριός σου ἀνελήφθη, πότε θὰ ἀναληφθεῖς καὶ σὺ νὰ ἡσυχάσουμε; Ὁ προφήτης Ἑλισαῖος ἀνέχθηκε κατ᾿ ἀρχὰς τὶς εἰρωνεῖες τῶν μικρῶν αὐτῶν παιδιῶν, ποὺ ὅπως φαίνεται ἦταν δασκαλεμένα ἀπὸ τοὺς γονεῖς τους. Ἔδειξε ὑπομονή. Ἀλλὰ ὁ χλευασμὸς συνεχιζόταν ἔντονα. Τότε, θέλοντας νὰ βοηθήσει τὰ κακομαθημένα αὐτὰ παιδιὰ νὰ συνέλθουν, γύρισε πρὸς τὸ μέρος τους καὶ τὰ κοίταξε. Αὐτὰ ὅμως δὲν ἔδειξαν καμία μεταμέλεια, καμία ντροπὴ καὶ συνέχισαν νὰ εἰρωνεύονται τὸν Προφήτη τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτὸ τὰ καταράστηκε «ἐν ὀνόματι Κυρίου» ὁ Προφήτης, θέλοντας οὐσιαστικὰ νὰ τιμωρήσει τὸν ἐμπαιγμὸ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἐκστόμιζαν τὰ δυστυχισμένα αὐτὰ παιδιά. Ἡ κατάρα τοῦ Προφήτη δὲν ἔγινε ἀπὸ ἐκδίκηση, ἀλλὰ μὲ τὴν παρακίνηση καὶ τὴν ἔγκριση τοῦ Θεοῦ. Καὶ αὐτὸ γιατὶ στὴν ἐποχὴ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐπειδὴ οἱ ἄνθρωποι ἀπομακρύνονταν εὔκολα ἀπὸ τὸν δρόμο τοῦ Θεοῦ καὶ δὲν ὑπάκουαν στὶς προειδοποιήσεις τῶν Προφητῶν, ἐπενέβαινε ὁ Θεὸς δυναμικὰ μὲ τιμωρητικὰ μέσα γιὰ νὰ τοὺς συνετίσει, γιὰ νὰ κάνει ἔκδηλη τὴν παρουσία Του, καὶ νὰ τοὺς ἐπαναφέρει στὸ θέλημά Του. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ἡ κατάρα τοῦ Προφήτη ἐκπληρώθηκε ἀμέσως! Ἐκείνη τὴν ὥρα δύο αἱμοβόρες ἀρκοῦδες ποὺ κρύβονταν στὸ διπλανὸ δάσος, ἔπεσαν πάνω στὰ παιδιὰ διψασμένες γιὰ αἷμα καὶ θάνατο καὶ κατασπάραξαν πολλὰ ἀπὸ αὐτά. Ὁ Ἑλισαῖος γνώριζε τὴν ἀποστασία καὶ τὴν πονηρία τῶν κατοίκων τῆς Βαιθὴλ καὶ τὴν ἐχθρότητά τους πρὸς τὸν ἀληθινὸ Θεό. Ἐνήργησε λοιπὸν ἔτσι γιὰ νὰ βοηθήσει τοὺς εἰδωλολάτρες γονεῖς τῶν παιδιῶν νὰ συνέλθουν φοβούμενοι ἐπιτέλους τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ.
Θλιβερὴ εἰκόνα, θλιβερότερη ἡ κατάληξη! Γιὰ νὰ συνειδητοποιήσουμε καὶ μεῖς σήμερα, ποὺ μελετοῦμε τὰ ἱερὰ αὐτὰ κείμενα, ὅτι πρέπει νὰ δώσουμε τὴ δέουσα προσοχὴ στὸ τόσο σοβαρὸ καὶ μεγάλο λάθος ποὺ ἔκαναν οἱ γονεῖς ἐκείνων τῶν παιδιῶν. Στὸ λάθος νὰ ἀφήνουμε τὰ παιδιά μας νὰ ἐμπαίζουν τὸν πόνο καὶ τὴν ἀδυναμία τοῦ συνανθρώπου μας καὶ τὸ χειρότερο, νὰ ἐμπαίζουν, νὰ εἰρωνεύονται καὶ νὰ βλασφημοῦν τὰ θεῖα καὶ ἱερὰ πρόσωπα τῆς Πίστεώς μας. Ὅταν τὰ δοῦμε χάριν ἀστειότητος νὰ εἰρωνεύονται τὸ ἐλάττωμα ἢ τὴν ἀδυναμία κάποιου συνανθρώπου μας, νὰ σπεύδουμε μὲ ἀγάπη, κάποτε καὶ μὲ αὐστηρότητα, νὰ τοὺς ἐπισημαίνουμε τὸ λάθος τους καὶ νὰ τοὺς θυμίζουμε ὅτι σὲ μᾶς ὁ καλὸς Θεὸς ἔδωσε ὑγεία καὶ ἀρτιμέλεια. Καὶ ὅτι ὅλες αὐτὲς οἱ δωρεές Του, θὰ πρέπει νὰ γίνονται ἀφορμὲς εὐχαριστίας πρὸς τὸν Θεὸ καὶ στοργικῆς ἀγάπης πρὸς τὸν πάσχοντα ἀδελφό μας. Ὅταν, πολὺ περισσότερο, τὰ δοῦμε νὰ χλευάζουν καὶ νὰ ὑβρίζουν τὸν Θεὸ ἢ τοὺς λειτουργοὺς τοῦ Θεοῦ, τότε θὰ πρέπει νὰ ἐπεμβαίνουμε ἀκαριαῖα καὶ μὲ αὐστηρότητα, πρὶν προλάβουν νὰ θεωρήσουν ὅτι τέτοια ἀστεῖα ἢ ὕβρεις ἐπιτρέπονται. Ἔπειτα ἂς βροῦμε μιὰ ὥρα ἥσυχη ποὺ ἡ ψυχή τους θὰ μπορέσει νὰ ἀκούσει ἕνα λόγο παραπάνω, καὶ τότε νὰ τοὺς δώσουμε νὰ καταλάβουν τὴ σοβαρότητα μιᾶς τέτοιας ἁμαρτίας ποὺ μολύνει τὴν ψυχή μας καὶ τὴ σχέση μας μὲ τὸν Θεό. Αὐτὴ ἡ τόσο διδακτικὴ ἁγιογραφικὴ διήγηση, θὰ πρέπει νὰ δώσει σὲ ὅσους ἀσχολοῦνται μὲ τὴν ἀνατροφὴ καὶ τὴ διαπαιδαγώγηση τῶν νέων παιδιῶν, τὸ μήνυμα ὅτι πρωτίστως θὰ πρέπει νὰ τοὺς ἀπασχολεῖ ἡ ἀνατροφή τους «ἐν παιδείᾳ καὶ νουθεσίᾳ Κυρίου» καὶ ἡ διαπαιδαγώγησή τους «ἐν φόβῳ Θεοῦ». Τότε θὰ τὰ βλέπουμε μέσα στὴν κοινωνία μας καὶ θὰ τὰ καμαρώνουμε καὶ θὰ δοξάζουμε τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλογημένη τους ἐξέλιξη μέσα στὴν Ἐκκλησία Του.
ΟΣΩΤΗΡ2215
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου