Προειδοποίηση και παράκληση

 7- Προειδοποίηση και παράκληση για τη σωτηρία τους . 

Προς το τέλος πλέον της Επιστολής υπάρχει σαφής προειδοποίηση: «31 Ας είναι γνωστός σε όλους σας αυτός ο λόγος: Και όποιος δεν ετοιμάζεται να σηκωθεί [από την αμαρτία του] με όλη του την δύναμη, ας γνωρίσει ότι η παρουσία του Σωτήρα θα είναι γι’ αυτόν κρίση, διότι είμαστε 32 «σε τούτους μεν οσμή θανάτου για θάνατο, σ’ εκείνους δε οσμή ζωής για ζωή»240, 33 επειδή «Αυτός έχει οριστεί για πτώση και ανύψωση πολλών μέσα στον Ισραήλ και σημείο αντιλεγόμενο»241. 

Ο Μ. Αντώνιος καλεί τα πνευματικά του τέκνα να μην ραθυμούν για τη σωτηρία τους υπενθυμίζοντάς το σχήμα του μοναχισμού, που ενδύθηκαν. Εδώ και οι άλλες μεταφράσεις συμφωνούν με την Αραβική στην αναφορά στο μοναχικό σχήμα, σε αντίθεση με τη διαφοροποίηση που παρατηρήθηκε στην Α΄ Επιστολή. Στο τέλος, τους προειδοποιεί λέγοντας: «35 διότι ο καιρός πλησίασε και θα κριθεί ο καθένας από μας  σύμφωνα με τα έργα του.». 

8- Η ασάφεια των λόγων (36). 

Σύμφωνα με την Αραβική μετάφραση, ο Αντώνιος ισχυρίζεται ότι τα ασαφή λόγια του μπορεί να λειτουργήσουν θεραπευτικά στους αποδέκτες της επιστολής ως οδηγός προς την αυτογνωσία: «36 Εξαιτίας της ασάφειας του λόγου, θα ήθελα να γράψω περισσότερα, αλλά σταμάτησα, διότι λέγεται: «Στο σοφό δώσε αφορμή και πιότερο σοφός θα γίνει»242. Στις άλλες μεταφράσεις δεν υπάρχει η έννοια της ασάφειας. Περισσότερο ισχυρή είναι η έννοια της απόκρυψης, καθώς λέει: «υπάρχουν πολλά άλλα να σας πω, αλλά γράφεται «Στο σοφό δώσε....» 

 9- Ο χαιρετισμός (37). 

Έπεται σύντομος χαιρετισμός που απαντάται στη συνέχεια και στις άλλες Επιστολές: «37 Σας Χαιρετώ όλους εν Κυρίω, από τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο». 

 δ) Η Σύγκριση μεταξύ της Αραβικής μετάφρασης και της ελληνικής παράδοσης της Επιστολής. 

 Δεν παρατηρούμε ουσιαστικές διαφορές μεταξύ των δύο παραδόσεων εκτός από μερικές εκφράσεις, που έχουμε αναφέρει παραπάνω όπως «τέκνα μου» αντί «αδελφοί μου», «Νοερά Εκκλησία» αντί «Καθολική Εκκλησία» και «η εικόνα της αϊδιότητάς Του Πατρός», αντί το «Νους του Πατρός και εικόνα Του». Σε μία περίπτωση, η ελληνική παράδοση προσθέτει μία πρόταση, που απουσιάζει από το αραβικό κείμενο και έχει σχέση με την αυτογνωσία και σε μια άλλη το αραβικό κείμενο προσθέτει μία έκφραση για την ασάφεια των λόγων, που δεν υπάρχει στην ελληνική παράδοση της Επιστολής.  

-93-