«Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκα. Εὐμενεῖ μὲν καὶ ὁμοφώνῳ ψήφῳ τῆς ἁγίας ἡμῶν μητρὸς μεγάλης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίσει δὲ καὶ ἐπικυρώσει τῆς ἐκλογῆς μου, ὡς μητροπολίτου Δράμας, ἐκ μέρους τῆς σεβ. αὐτ. κυβερνήσεως, ἐμφανιζόμενος σήμερον ἐνώπιον ὑμῶν, τέκνα ἐν Κυρίῳ μοι ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα, καὶ συγκεκινημένος ἀναβαίνων τὰς βαθμίδας τοῦ ἐν δόξου θρόνου τῆς θεοσώστου ταύτης ἐπαρχίας, τὸν ὁποῖον διὰ τῶν κοινωφελεστάτων πράξεων αὑτῶν ἐκλέϊσαν καὶ ἐλάμπρυναν οἱ ἀείμνη στοι προκάτοχοί μου, οἱ κλεινοὶ, λέγω, Γερμανοὶ93, οἱ Νεόφυτοι94, οἱ Ἀθανάσιοι95, καὶ αὐτὸς ὁ ἐν τοῖς ζῶσι γεραρὸς καὶ περίπυστος μητροπολίτης Ἐφέσου κ. Ἀγαθάγγελος96, δὲν δύναμαι, τῇ ἀληθείᾳ, νὰ κατα στείλω τοὺς παλμοὺς τῆς ἀμέτρου πνευματικῆς χαρᾶς μου, μέλλοντος, ἵνα, κατὰ τὸ θεοφιλὲς παράδειγμα ἐκείνων, συνεχίσω κἀγὼ διὰ τῆς ποιμαντορίας μου τὸ μακάριον ἔργον αὐτῶν ἐν τῷ μέλλοντι καὶ συντελέσω, ἔστω καὶ κατ’ ἐλάχιστον, ὑπὲρ τῆς ψυχικῆς καὶ σωματικῆς εὐημερί ας τῆς θεόθεν ἐμπιστευομένης μοι λογικῆς ταύτης καὶ εὐσεβοῦς ποίμνης. Ἀλλὰ καὶ δὲν δύναμαι ν’ ἀποκρύψω συνάμα τὴν δειλίαν καὶ τὸν φόβον, ὅστις μὲ κατέλαβεν ἀφ’ ἧς στιγμῆς ὑπεχρεώθην νὰ κύψω πειθήνιον τὸν αὐχένα εἰς τὴν ἀνέκκλητον ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ν’ ἀναλάβω, εἰς τὰς παρούσας μάλιστα κρισίμους περιστάσεις, τοιοῦτο βαρὺ καὶ δυσβάστακτον φορτίον. Τὰς ἐλπίδας μου ὅμως ἀδιστάκτως ἀναθέμενος εἰς τὴν θείαν πρόνοιαν, ἥτις τὰ μὲν ἀσθενῆ θεραπεύει, τὰ δ’ ἐλλείποντα φιλευσπλάγχνως ἀναπληροῖ, οὐχ ἧττον δὲ παρηγορίαν καὶ θάρρος ἀντλῶν καὶ ἐκ τῆς εὐγενοῦς συμπράξεως καὶ ὑποστηρίξεως πάντων μὲν ἀνεξαιρέτως τῶν Χριστιανῶν μου, ἰδίᾳ δὲ τῶν τὰ κοινὰ της θεοσώστου ταύτης ἐπαρχίας φιλοτίμως διϊθυνόντων, σπεύδω χωρῶν ἀνενδοιάστως ἀπὸ τῆς σήμερον πρὸς ἐκπλήρωσιν τῆς ὑψηλῆς μὲν ταύτης, ἀλλὰ δυσχερεστάτης μοι διακονίας, καίτοι «ἰσχνόφωνος καὶ βραδύγλωσσος» (Ἔξοδ. δ΄, 10), ὡς ὁ Μωϋσῆς ἐκεῖνος, τὸν ὁποῖον ὁ Κύριος ἐκλέξας μεταξὺ τοῦ λαοῦ αὐτοῦ, ἐγκαρδιώσας καὶ ἀποστεί- λας εἰς Αἴγυπτον ὅπως, ἀπαλλάξας αὐτὸν ἐκ τῆς αἰσχρᾶς τοῦ σκληροῦ Φαραὼ δουλείας, ὁδηγήσῃ εὐσταθῶς εἰς γῆν ἀγαθὴν καὶ πολλὴν, εἰς γῆν ρέουσαν μέλι καὶ γάλα (αὐτόθι, γ΄, 8). Καὶ τῷ ὄντι· ὁ μέλλων ἵνα ποδηγετήσῃ εὐσεβῶς τὸν λαὸν αὑτοῦ καὶ καταστήσῃ ἄξιον τῆς κληρονομίας τῶν οὐρανῶν δέον ἵνα εὑρίσκηται εἰς τὸ αὐτὸ ἀκριβῶς σημεῖον τοῦ δισταγμοῦ καὶ τῆς ἀμφιβολίας, ὡς ὁ θεόπτης ἐκεῖνος ἀνὴρ, ἀπέναντι τῆς μεγάλης καὶ βαρείας ὑποχρεώσεως, τὴν ὁποίαν ἀναλαμβάνει ἀπέναντι τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ ἔθνους, ἀπέναντι τῶν ἀπείρων προσκομμάτων καὶ τῶν ἀντιξόων περιστάσεων, κατὰ τῶν ὁποίων πρόκειται ν’ ἀγωνισθῇ. Ἀναμφιβόλως. Ναὶ, καὶ αὐτὸς εἰς τὴν αὐτὴν ὑψηλὴν καὶ μεγάλην ἀποστολὴν ἀποστελλόμενος ὑπὸ τῆς μητρὸς τοῦ χριστεπωνύμου πληρώματος, ἔχει τὰς αὐτὰς ὑποχρεώσεις καὶ τὰ αὐτὰ καθήκοντα καὶ αὐτὸς ὡς ποιμὴν τοῦ Κυρίου, προετοιμαζόμενος ἵνα ποιμάνῃ τὸν νέον τῆς χάριτος Ἰσραήλ θεοφιλῶς καὶ θεαρέστως καὶ ὁδηγήσῃ ἀπροσκόπτως εἰς νομὰς σωτηρίους, ἔχει πάντως ὑπὸ τὰ ὄμματα αὑτοῦ τὴν Ἑρυθρὰν θάλασσαν τοῦ πολυταράχου βίου, τὴν ὁποίαν μέλλει νὰ διασχίσῃ εἰς μέσον θαυματουργικῶς διὰ τῆς ποιμαντικῆς αὑτοῦ ράβδου, ὅπως διέλθῃ ἀβλαβῶς ὁ περιούσιος λαὸς τοῦ Θεοῦ. Καὶ ἐκεῖ μὲν, ὡς γνωστὸν, κατεποντίσθησαν τὸ πάλαι οἱ θεοστυγεῖς Αἰγύπτιοι, σὺν τοῖς ἅρμασι καὶ τοῖς ἵπποις αὑτῶν, ἐνταῦθα δὲ τῇ θαλάσσῃ τοῦ λουτροῦ τῆς παλιγγενεσίας καὶ τῆς ἀφέσεως τῶν ἁμαρτιῶν καταβυθίζονται πανστρατιᾷ ἡ ἁλαζονία, ὁ ἐγωϊσμὸς, ὁ τύφος, καὶ ὅλα ἐκεῖνα τὰ βδελυρὰ καὶ ἀποτρόπαια πάθη, ἅτινα ποικίλως τὸν ἄνθρωπον ἐπηρεάζουσιν. Ἐκεῖ ὑπὸ τὴν ἀσφαλῆ ὁδηγίαν τοῦ προπορευομένου φωτεινοῦ στύλου ὡδηγοῦντο ἀπλανῶς οἱ Ἰσραηλῖται εἰς τὴν ἔρημον τοῦ Σινᾶ καὶ δι’ αὐτῆς εἰς τὴν παμπόθητον γῆν τῆς ἐπαγγελίας, ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ θύων τὴν ψυχὴν αὑτοῦ ὑπὲρ τῶν ἐμπιστευομένων εἰς χεῖρας αὐτοῦ λογικῶν προβάτων, πρόκειται κατὰ τὸν ὅμοιον τρόπον τὸ αὐτὸ νὰ ἐκπληρώσῃ καθῆκον καὶ διὰ τοῦ λάμποντος φωτὸς τῆς ζώσης καὶ ἐνεργοῦ πίστεως νὰ ὁδηγήσῃ τὸν περιούσιον λαὸν τοῦ Κυρίου ἐν μέσῳ ἀμέτρων κινδύνων καὶ κακοπαθειῶν εἰς τὸ μέγα καὶ ὑψηλὸν τέρμα τῆς χριστιανικῆς αὐτοῦ τελειότητος. Καὶ ἐκεῖ ὑπῆρξαν τὰ πικρὰ ὕδατα τῆς Μερρᾶς (Ἔξοδ. ιε΄, 23), καὶ οἱ δηκτικοὶ καὶ δηλητηριώδεις ὄφεις, ἀλλὰ καὶ ἐνταῦθα, ἐν τῷ κόσμῳ τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου, ὑπάρχουσιν, ὡς μὴ ὤφειλεν, αἱ αὐταὶ πικρίαι τῆς ζωῆς, αἱ αὐταὶ δειναὶ συμφοραὶ καὶ τὰ αὐτὰ ἠθικὰ κέντρα! Τοιοῦτος ἐν συντόμῳ, ἀγαπητοὶ, ὁ προορισμὸς καὶ τοιαύτη ἡ σπουδαία ἀποστολὴ τοῦ ποιμένος τῆς Ἐκκλησίας. Ἐνδεδυμένος τὴν πανοπλίαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν μάχαιραν τοῦ Πνεύματος, «ὅ ἐστι ρῆμα Θεοῦ» (Ἐφ. ϛ΄, 13), ἐν τῇ χειρὶ κατέχων, ἀποδύεται εὐθαρσῶς εἰς τὸν μόνον ἀνεπαίσχυντον πνευματικὸν ἀγῶνα, συντελῶν πρώτιστα πάντων σπουδαίως διὰ τοῦ καλοῦ αὑτοῦ παραδείγματος ἐπ’ ἀγαθῷ τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου αὐτοῦ, ἅμα μὲν ἐποικοδομῶν αὐτὸ ἐν τῇ ἠθικῇ τελειότητι «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. δ΄, 7), ἅμα δὲ γινόμενος τὰ πάντα τοῖς πᾶσιν, ἵνα τοὺς πάντας καὶ πλείονα κερδήσῃ, κατὰ τὸν Μ. Ἀπόστολον (Α΄ Κορινθ. Θ΄, 19).
Ναὶ, ἀγατητοὶ καὶ περισπούδαστοί μοι ἐν Χριστῷ υἱοί! Ἐργασθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ οἱ πάντες εἰς τὸν νοητὸν τοῦ Κυρίου ἀμπελώνα, τὸν ὁποῖον κατελυμήναντο ἀπό τινος οἱ πολέμιοι τῆς πίστεως, οἱ ἐχθροὶ τοῦ Χριστοῦ, σχίσαντες εἰς δύο τὸν ἄρραφον τοῦ Κυρίου χιτῶνα. Φιλοτιμηθῶμεν οἱ πάντες ἵνα ἀσχοληθῶμεν ὅλαις δυνάμεσιν ὑπὲρ τῆς ἐπανόδου τῶν ἀποπλανηθέντων καὶ εἰς ὁδοὺς ἐρήμους, ἀβάτους καὶ ἀνύδρους πορευομένων! Εὐαγγελιζόμενοι καὶ συνιστῶντες ὑμῖν τὴν θε- οδώρητον εὐαγγελικὴν ἀγάπην, τὴν εἰρήνην τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, διὰ τῆς ὁποίας μεγαλύνονται, ἠθικοποιοῦνται καὶ προάγονται εἰς τὸν πολιτισμὸν καὶ τὴν πρόοδον τὰ εὐνομούμενα ἔθνη τῆς γῆς· ἂς ἐργασθῶμεν φιλοπονώτερον ὑπὲρ τῆς διαρρυθμίσεως τῶν καθ’ ἡμᾶς σχολείων, ὑπὲρ τοῦ ἐν πολλοῖς χωλαίνοντος συστήματος τῆς δημοτικῆς παιδεύσεως, ὑπὲρ τῶν ἱερῶν γραμμάτων, τῶν «δυναμένων σοφίσαι εἰς σωτηρίαν» (Β΄ Τιμόθ. γ΄, 15), ὑπὲρ τῆς διανοητικῆς καὶ ἠθικῆς διαπλάσεως τῆς φιλτάτης ὁμογενοῦς νεολαίας τῆς πατρίδος ὑμῶν. Ὑποστηρίξωμεν πάσῃ θυσίᾳ, πάσῃ δυνάμει τὰ σχολεῖα, τὰς προκαταρτικὰς ταύτας βάσεις τῆς ἀναπτύξεως τοῦ πνεύματος, τῆς μορφώσεως καὶ διαπλάσεως τῆς καρδίας, ἀναζωπυρήσατε τὴν εὐγενῆ ἅμμιλαν ὑμῶν ὑπὲρ τοῦ τιμαλφοῦς καὶ πολυτιμοτάτου δωρήματος τῆς τῷ ὑψηλῷ θρόνῳ τοῦ Ὑψίστου συμπαρέδρου σοφίας καὶ ἐνθυμήθητε πρὸς στιγμὴν, ὑμεῖς πρὸ πάντων, οἵτινες εὐτυχήσατε νὰ ἔχητε γενέθλιον πατρίδα τὴν χώραν ταύτην, τίνων κλεινῶν καὶ ἀθανάτων προγόνων ἀπόγονοι εἶσθε, τῶν ὁποῖων τὰς μεγάλας καὶ εὐκλεεῖς πράξεις μετὰ θαυμασμοῦ μνημονεύει ἡ ἱστορία.
Θεάνθρωπε Σῶτερ ἡμῶν, ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς, ὁ ζητήσας καὶ εὑρὼν τὸ εἰς τὰ ὄρη πλανώμενον πρόβατον (Λουκ. ιε΄, 2), ἕνωσον πάλιν ἐν τῇ ἐκλεκτῇ σου ποίμνῃ τοὺς μακράν σου πορευομένους καὶ διαφύλαξον καὶ διατήρησον αὐτοὺς ὑπὸ τὴν χάριν σου, ὑπὸ τὴν σκέπην σου, ἐν τῇ ἑνότητι τοῦ πνεύματος, ἐν τῷ συνδέσμῳ τῆς εἰρήνης (Ἐφεσ. δ΄, 3). Ἁγίασον, ὁ ἀληθὴς Θεὸς ἡμῶν, εὐλόγησον καὶ ἐνίσχυσον τοὺς προσκυ- νοῦντας καὶ λατρεύοντάς σε ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ, τοὺς ἐπικαλουμένους ἐν πίστει τὸ θαυμαστὸν καὶ ὑπερύμνητον ὄνομά σου, τοὺς ἀγαπῶντας τὴν εὐπρέπειαν τοῦ ἁγίου σου οἴκου· ἐγκαίνισον ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν πνεῦμα ἡγεμονικὸν καὶ εὐθὲς, πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα συνέσεως. Ἐξαπόστειλον ἐξ ἁγίου κατοικητηρίου σου τῇ σπουδαζούσῃ καὶ πρὸς τὰ καλὰ ὀργώσῃ φιλτάτη ὁμογενεῖ νεολαίᾳ τὰ ἄδηλα καὶ τὰ κρύφια τῆς σοφίας Σου. Σκέπε δὲ καὶ φρούρει καὶ φύλαττε ὡς κόρην ὀφθαλμού μακραίωνα τὸν παναγ. καὶ θειότ. ἡμῶν οἰκουμενικὸν πατριάρχην κ. κ. Ἰωακεὶμ, μετὰ τῆς περί Αὐτὸν χορείας τῶν σ. συνοδικῶν ἀρχιερέων97 ἐπ’ ἀγαθῷ τῆς ἁγίας σου Ἐκκλησίας. Κράτυνον δὲ καὶ ἐνίσχυσον τά κοινὰ καὶ λαοσωτήρια βουλεύματα τῆς Α. Μ. τοῦ τρισεβάστου καὶ εὐεργετικωτάτου ἡμῶν ἄνακτος σουλτὰν Ἀβδοὺλ Χαμὶτ χὰν98 ἐφένδου καὶ αὐτοκράτορος ἡμῶν μετὰ τῶν περινουστάτων καὶ πανεκλάμπρων Αὐτοῦ ὑπουργῶν. Ναὶ, ὁ ἀληθὴς τῶν πατέρων ἡμῶν Θεὸς, ἐπάκουσον ἡμῶν δεομένων σου ἐν τῇ ὥρᾳ ταύτῃ καὶ διατήρησον ἐν ὑγείᾳ ἀμεταπτώτῳ ὑπὸ τὴν σκέπην τῶν πτερύγων σου πάντας τοὺς εὐλογημένους Χριστιανοὺς τῆς ἐπαρχίας ταύτης, σὺν γυναιξὶ καὶ τέκνοις. Σῶσον, σῶσον ὁ Θεὸς τὸν λαὸν σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν σου. Ἀμήν»99
-394-
93. Ο μητροπολίτης Γερμανός Γ΄ αναφέρεται στους δύο συνονόματους πρoκατόχους του μητροπολίτες, οι οποίοι διετέλεσαν μητροπολίτες Φιλίππων, Δράμας, Ζιχνών και Νευροκοπίου. Ειδικότερα, αναφέρεται στον Γερμανό Α΄ (1663-1673) και στον Γερμανό Β΄ (1831-1835), ο οποίος αργότερα εξελέγη Οικουμενικός Πατριάρχης ως ο Γερμανός Δ΄ (1842-1845, 1852-1853).
94. Ο μητροπολίτης Γερμανός Γ΄ αναφέρεται στους προκατόχους του, τον μητροπολίτη Φιλίππων Νεόφυτο Α΄ (1347), τον μητροπολίτη Φιλίππων Νεόφυτο Β΄ (1562), τον μητροπολίτη Δράμας Νεόφυτο Α΄ (16ος αιώνας;), τον μητροπολίτη Δράμας Νεόφυτο Β΄ (1611-1618), τον μητροπολίτη Φιλίππων, Δράμας, Ζιχνών και Νευροκοπίου Νεόφυτο Γ΄ (1674-;) και τον μητροπολίτη Φιλίππων, Δράμας, Ζιχνών και Νευροκοπίου Νεόφυτο Δ΄ (1835-1842), τον μετέπειτα μητροπολίτη Δέρκων (1842-1853), ο οποίος είχε διατελέ σει προστάτης και εγγυητής του Γερμανού για την εισαγωγή και τη φοίτησή του στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης.
95. Ο μητροπολίτης Γερμανός Γ΄ αναφέρεται στους προκατόχους του, οι οποίοι έ φεραν το όνομα Αθανάσιος και έδρασαν ως μητροπολίτες στα γεωγραφικά όρια της επαρχίας κατά τα προηγούμενα χρόνια. Πιο συγκεκριμένα, αναφέρεται στους τέσσερεις προκατόχους του, Αθανάσιο Α΄ (1395), Αθανάσιο Β΄ (1548), Αθανάσιο Γ΄ (1593-1608) και Αθανάσιο Δ΄ Καΐρη (1842-1852).
96. Ο μητροπολίτης Γερμανός Γ΄ αναφέρεται στον τότε μητροπολίτη Εφέσου Αγαθάγγελο Γαβριηλίδη ή αλλιώς Σχολάριο (1872-1893), ο οποίος κατά τη χρονική περίοδο 1861-1872 είχε διατελέσει μητροπολίτης Φιλίππων, Δράμας, Ζιχνών και Νευροκοπίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου