Η Πολιτεία μετά το 1974, συμφιλιώθηκε με όλα τα θεωρούμενα γι’ αυτήν, «σκοτεινά» κομμάτια της Ιστορίας της.

Με αφορμή την ορκωμοσία σήμερα το απόγευμα στις 19:00, του 7ου Προέδρου της Δημοκρατίας της Μεταπολίτευσης, ας σκεφτούμε ορισμένα πράγματα που ίσως μας κάνουν να φτάσουμε σε κάποια συμπεράσματα.

Ως Έλληνες, ένα από τα μεγάλα κακά που έχουμε, είναι και η άρνηση της ίδιας μας της Ιστορίας. Αρνούμαστε να «συμφιλιωθούμε» με γεγονότα, πράξεις, πρόσωπα της Ιστορίας της Ελλάδας, και αντί γι’αυτό, προτιμούμε να τα «εξαφανίζουμε» από την ατζέντα, κάνοντας ότι δεν υπάρχουν. Η Ιστορία είναι εκεί όμως, με τις αναμνήσεις της και τα πρόσωπα της. Αντί να τα κάνουμε ότι δεν τη βλέπουμε-ή δεν τα βλέπουμε-θα ήταν προτιμότερο να συμφιλιωθούμε επιτέλους. Για τι πράγμα μιλώ;

Από τον Μάρκο Τσάκα

Το 2014 ήταν το έτος κατά το οποίο συμπληρώθηκαν 40 χρόνια από την περίφημη «Μεταπολίτευση». 40 χρόνια από την πτώση της Χούντας, το Δημοψήφισμα για το Πολιτειακό και τη λεγόμενη «αποκατάσταση της Δημοκρατίας». Την αναφέρω λεγόμενη, γιατί το 1974 δεν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία που υπήρχε πριν το 1967, αλλά στην ουσία, αποκαταστάθηκε ένα σύστημα πολιτικό και οι εκπρόσωποι του, υπό άλλα ονόματα. Πριν την Χούντα άλλωστε, είχαμε άλλο πολιτειακό σύστημα, οπότε δεν έγινε καμιά αποκατάσταση του με την πτώση της.

40 χρόνια μετά λοιπόν, στη χώρα μας «φοβόμαστε» να μιλήσουμε για την προηγούμενη «κατάσταση». Αντιδρούμε ακόμη στο άκουσμα του ψαλμού «νίκας τοις βασιλεύσι» σαν να πρόκειται να καταρρεύσει η Δημοκρατία μας. Αρνούμαστε στην πράξη να αποδεχθούμε ότι, πριν την περίφημη «αποκατάσταση της Δημοκρατίας», υπήρχε για πάνω από 100 χρόνια, ένα άλλο πολιτειακό σύστημα, με τα καλά και τα κακά του, όμως υπήρχε νόμιμα, και με αυτό η Ελλάδα μεγάλωσε.

Πέρσι, ακριβώς τέτοιες μέρες περίπου, έγινε στην Αθήνα, η προβολή του ντοκιμαντέρ «Παύλος, ένας ασυνήθιστος βασιλιάς». Με αφορμή τη συμπλήρωση των 50 ετών από τον θάνατο του βασιλιά Παύλου, στο ντοκιμαντέρ μίλησαν για πρώτη φορά τα τρία του παιδιά μαζί (Κωνσταντίνος, Σοφία, Ειρήνη), καθώς και καθηγητές πανεπιστημίου και ο επίτιμος πρόεδρος της ΝΔ Κων/νος Μητσοτάκης. Αλλά τα περί του ντοκυμαντέρ έγιναν λίγο πολύ γνωστά από τα ΜΜΕ. Βέβαια με την συνηθισμένη προκατάληψη, που έφτασε να θεωρήσει «ανφαίρ» την παρουσία στην προβολή του κ. Μητσοτάκη ή της εκπροσώπου τύπου της ΝΔ κ. Άννας Ασημακοπούλου, που συνδέεται από τον πατέρα της με φιλία με την βασιλική οικογένεια.

Αλλά το ντοκιμαντέρ και η επέτειος 50 ετών από τον θάνατο ενός πρώην αρχηγού του κράτους, όπως ήταν ο βασιλιάς Παύλος, θα αποτελούσε σε κάθε άλλο πολιτισμένο κράτος, μια θαυμάσια ευκαιρία ανάδειξης του πολιτικού πολιτισμού της χώρας. Εδώ, δυστυχώς όχι. Κι έτσι, στην προβολή του ντοκιμαντέρ, που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι καλεσμένος ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ή ο Πρωθυπουργός, δεν εκλήθη τελικά κανείς.

Μη μου πείτε ότι δεν είναι «ώριμες» οι συνθήκες για κάτι τέτοιο, σε μια χώρα που ο κάθε ένας εκφράζεται ελεύθερα, εκπροσωπείται ελεύθερα-ή σχεδόν ελεύθερα-και δεν έχει κανένα πρόβλημα, αλλά δημιουργεί πρόβλημα η προσέγγιση της Πολιτείας δια των εκπροσώπων της, με την βασιλική οικογένεια. Διότι σχέσεις υπάρχουν, επαφές δεν υπάρχουν. Μια εβδομάδα μετά, η σύζυγος του προέδρου της Δημοκρατίας, που ήταν συμμαθήτρια με τη βασίλισσα Σοφία, συμμετείχε σε εκδήλωση του ιδρύματος του πρίγκιπα Μιχαήλ της Ελλάδος, με τον τελευταίο να δηλώνει κατενθουσιασμένος από την κ. Παπούλια. Ενώ, ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες που έφτασαν στο royalchronicles.gr μιλούν ακόμη και για γεύματα στο Προεδρικό Μέγαρο του κ. Παπούλια με τον βασιλέα Κωνσταντίνο, υπό άκρα μυστικότητα. Γιατί λοιπόν τέτοια «απόσταση»;

Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος, που ορκίζεται σήμερα Πρόεδρος της Δημοκρατίας, συνομιλεί εγκάρδια με την βασίλισσα Άννα Μαρία παρουσία του βασιλιά Κωνσταντίνου, κατά τη δεξίωση του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας κ. Κων/νου Στεφανόπουλου στα μέλη της ΔΟΕ, κατά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004.

Η βασιλική οικογένεια και η ιστορία της, αποτελούν μέρος της Ιστορίας της χώρας. Δεν γίνεται να διαχωρίζουμε την Ιστορία μας σε καλή και κακή. 40 χρόνια μετά την λύση του πολιτειακού, και 11 χρόνια από τη στιγμή που τα μέλη της βασιλικής οικογένειας έρχονται και πάλι στην Ελλάδα και κανείς δεν τους ενοχλεί-και κανέναν δεν ενοχλούν επίσης-είναι αδιανόητο να κάνουν κάποιοι ότι δεν τους βλέπουν ή ότι δεν υπάρχουν. Όπως επίσης είναι δείγμα έλλειψης πολιτικού πολιτισμού μας ότι ο τελευταίος βασιλιάς, Κωνσταντίνος, δεν αντιμετωπίζεται ως πρώην αρχηγός κράτους, τη στιγμή που έχουμε τόσους πρώην προέδρους της Δημοκρατίας στη «λίστα».

Ακόμη κι αν κάποιος υποστήριζε ότι η βασιλεία έκανε τα μύρια όσα κακά στην χώρα, θα είχε επέλθει πια η συμφιλίωση. Φαντάζεστε να αρνούμασταν, για παράδειγμα, κάθε επαφή με…Γερμανούς αξιωματούχους ή πολίτες, αμέσως μετά τον πόλεμο, για τα όσα έκανε η ναζιστική Γερμανία στην χώρα μας; Κι όμως, η πρώτη επίσκεψη στην Ελλάδα Γερμανού αξιωματούχου, του πρωθυπουργού Αντενάουερ, έγινε μόλις 10 χρόνια μετά το τέλος της Κατοχής.

Η Πολιτεία μετά το 1974, συμφιλιώθηκε με όλα τα θεωρούμενα γι’ αυτήν, «σκοτεινά» κομμάτια της Ιστορίας της. Έδωσε «άφεση αμαρτιών» ακόμη και στα πιο «επικίνδυνα» γι’αυτήν άτομα, μετά το 1974. Δεν νομίζετε ότι ήρθε ο καιρός είναι να συμφιλιωθεί και με το τελευταίο κομμάτι της;