Γιατί η μεσαία τάξη δεν κατανοεί τη φτώχεια

ενα ρεαλιστικο αρθρο απο εναν αστεγο!

 Γιώργος Μαργαρίτης  2017

        Μεγαλώνουμε ακούγοντας πως τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία.

Γιατί η μεσαία τάξη δεν μπορεί να κατανοήσει την φτώχεια; Θα κατανοήσετε τους λόγους τώρα!

 

         Ένα από τα πιο διαβασμένα μου άρθρα δεν μιλάει για κάποια ιστορία που έχει εκτυλιχτεί περασμένους αιώνες, αλλά για μια ιστορία που γράφεται και στις μέρες μας. Μιλάει για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι άστεγοι (ένας εκ των οποίων και εγώ). Υπάρχουν πολλοί που από τα μηνύματα που μου στέλνουν συμπεραινω ότι δεν κατανοούν πλήρως τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν όσοι ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.

         Και θα σας παρουσιάσω και τους κυριότερους λόγους: 

Μεγαλώνουν ακούγοντας: Τα χρήματα δεν φέρνουν την ευτυχία

Αν είστε φίλοι με το σωστό είδος ανυπόφορων ανθρώπων στα social media, πιθανώς έχετε δει εικόνες σαν αυτή:

 η και αυτή:

καθώς και πολλές άλλες παραλλαγές πάνω στο ίδιο θέμα: Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία, ο πραγματικός πλούτος προέρχεται από τη φιλία και την εμπειρία κλπ. Το διδάσκουν οι ταινίες, η μουσική, οι γονείς μας - τα χρήματα είναι άχρηστα. Δεν είναι ένα εγγενώς κακό μήνυμα, αλλά προσπάθησε να πεις σε ανθρώπους που κοιμούνται σε καταφύγια αστέγων (οι τυχεροί εξ αυτών) να μετρήσουν τις ευλογίες που δεν μπορείς να αγοράσεις με χρήματα, και θα δούμε πόσο καιρό θα σου πάρει πριν αισθανθείς ευλογημένος που εσύ έχεις ασφάλεια υγείας..

         "Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία" είναι αυτό  που η μεσαία τάξη ανθρώπων λένε ο ένας τον άλλον, όταν κάποιος προσπαθεί να αποφασίσει μεταξύ δύο διαφορετικών θέσεων εργασίας. "Παίρνω 30.000 ευρώ το χρόνο τώρα και η νέα δουλειά μου δίνει μόνο 25.000 και γι 'αυτό δεν θα είμαι σε θέση να ταξιδεύω τόσο πολύ. Αλλά θα έχω περισσότερο ελεύθερο χρόνο, τα οφέλη είναι καλύτερα, και δεν υπάρχει περίπτωση ο νέος διευθυντής μου να είναι χειρότερος από αυτόν που έχω τώρα." Αυτό είναι μια σημαντική απόφαση για το πρόσωπο που την λαμβάνει, αλλά είναι μεταξύ δύο διαφορετικών ειδών άνεσης. Υποθέτει με βεβαιότητα ότι τα χρήματα που χρειάζεται, θα είναι πάντα εκεί. Θα ήταν ωραίο να έχουμε περισσότερα - να είμαστε σε θέση να πάμε σε περισσότερα εστιατόρια ή να αγοράσουμε καινούργιο αυτοκίνητο αλλά δεν πειράζει γιατί έχουμε αρκετά λεφτά για να κρατήσουμε τα φώτα αναμένα και τη κουζίνα εξοπλισμένη και γεμάτη.

Αυτό είναι μια χαρά για τους ανθρώπους που κινούνται γύρω και πάνω από αυτά τα ποσά αναφοράς, αλλά αν είσαι φτωχός, τα περισσότερα χρήματα θα σε κάνουν ΣΙΓΟΥΡΑ πιο ευτυχισμένο. Περισσότερα χρήματα ισοδυναμούν με πιο υγιεινά τρόφιμα, ή μια ευκαιρία για να διασκεδάσεις για μία φορά στη ζωή σου αντί απλά να επιβιώνεις. Σημαίνει ότι θα δώσεις το ενοίκιο έγκαιρα τον επόμενο μήνα, ή πως θα είσαι σε θέση να αγοράσεις φάρμακα.

         Η μεσαία τάξη δεν έχει ανοσία σε οικονομικά προβλήματα, ειδικά αν υπάρχουν παιδιά στη μέση. Η απόλυση σε λάθος χρόνο είναι απαίσια, ανεξάρτητα εισοδήματός. Αλλά οι άνθρωποι της μεσαίας τάξης που αντιμετωπίζουν προβλήματα οικονομικής φύσης υποφέρουν κυρίως από αυτοτραυματισμός. Δεν είχαν αποταμιεύσεις επειδή ήθελαν το νέο αυτοκίνητο ή την πολυτέλεια των διακοπών. Ήθελαν μια από εκείνες τις εμπειρίες που έλεγαν συνεχώς πως ήταν πιο σημαντική από τα χρήματα, επειδή τα χρήματα για τις απαραίτητες ανάγκες ήταν πάντα εκεί, μέχρι και τη στιγμή που χάθηκαν από λάθος τους.

Οι χαμηλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας συνδέονται με την αποτυχία

         Δουλειές που δεν απαιτούν κάποιο πτυχίο πάντα αντιμετωπίζονταν αρνητικά από τους γονείς: "Καλύτερα να μελετάς σκληρά, αλλιώς θα καταλήξεις όπως ο ~τάδε~ για το υπόλοιπο της ζωής σου!" Το να γίνεις επιστάτης ή να δουλεύεις σε βενζινάδικο  θεωρούνταν απογοητευτικό,απόδειξη της ανικανότητας μας να διαχειριστούμε τα μέσα που μας προσφέρθηκαν. Η φτώχεια θεωρείται μια ηθική αποτυχία. Δεν το λένε φυσικά όλοι ανοιχτά αλλά ο υπαινιγμός είναι πάντα υπαρκτός.

          Και  όταν λαμβάνει κάποιος αυτό το μήνυμα συνεχώς, είναι δύσκολο να αλλάξει οπτική. Είναι εύκολο και σύνηθες να ρίξεις μια περιφρονητική ματιά σε ένα μεσήλικα που εργάζεται σε ένα ταμείο και να σκεφτείς αυτόματα "Λοιπόν, πάω στοίχημα ότι δεν είναι το πιο λαμπρό μυαλό εδώ γύρω." Δεν είναι κακόβουλο - όχι αρχικά. Το να θες να επωφεληθείς από τις ευκαιρίες που σου παρουσιάζονται δεν είναι άσχημο σαν μήνυμα. Αλλά όταν αυτό το μήνυμα κυκλοφορεί για δεκαετίες και γίνεται κατανοητό με λάθος τρόπους, δημιουργεί ένα στίγμα γύρω από ορισμένες θέσεις εργασίας. Και από κάποιους ανθρώπους, παράγει άφθονες υπαινικτικές παρατηρήσεις σχετικά με το πώς οι άνθρωποι που εργάζονται σε τέτοιες θέσεις εργασίας θα πρέπει να βρουν καλύτερες λες και οι εν λόγω εργαζόμενοι είχαν την ευκαιρία να κάνουν κάτι καλύτερο και το αρνήθηκαν.

Αλλά όταν μεγαλώνεις στη μεσαία τάξη, το μόνο πράγμα που διδάσκεσαι για τις θέσεις αυτές είναι ότι πρέπει να έχεις μία ως έφηβος για να χτίσεις χαρακτήρα, και στη συνέχεια να ευχαριστήσεις τον Θεό που ποτέ δεν θα πρέπει να εργαστείς σε μία τέτοια θέση εκτός αν τα κανεις θαλασσα στη συνέχεια της ζωής σου. 

Υπάρχουν ορισμένα πράγματα που θεωρούν δεδομένα

         Η εκπαίδευση δεν είναι το μόνο πράγμα που τα περισσότερα παιδιά της μεσαίας τάξης μπορούν να υποθέσουν ότι θα έχουν. Ένα αυτοκίνητο που θα μπορούν να δανειστούν, ένα τηλέφωνο τελευταίας τεχνολογίας και το χαρτζιλίκι είτε σε καθημερινή είτε σε εβδομαδιαία βάση μπορούν να θεωρούνται δεδομένα.

Αυτό είναι το τελικό αποτέλεσμα αν υποτεθεί ότι μια καλή δουλειά σας περιμένει, και ότι τα χρήματα είναι αρκετα. Δεν μπορείς να γίνεις άπληστος και να αρχίσεις να αγοράζεις Armani, αλλά και πάλι όσο οι ανάγκες σας είναι μέτριες, τα χρήματα θα είναι πάντα εκεί.

          Όταν μεγαλώνεις με σχετική έστω άνεση, δεν μπορείς να θέσεις τον εαυτό σου συναισθηματικά στη θέση κάποιου που δεν έχει καθημερινή πρόσβαση σε είδη πρώτης ανάγκης. Δεν μπορείς να καταλάβεις το άγχος ή το φόβο μιας μητέρας που ψάχνει απεγνωσμένα φαγητό για τα παιδιά της.

Και επειδή είναι δύσκολο να βάλεις τον εαυτό σου στην θέση αυτών των ανθρώπων είναι και δύσκολο να μιλήσεις για αυτό. Όσες φορές έχω πει σε κάποιον (επειδή το έφερε η κουβέντα ή επειδή με πίεζαν) ότι είμαι άστεγος 99 στους 100 απαντάνε με ένα αμήχανο "Δεν ξέρω τι να πω." 

Διδάσκονται να βλέπουν τους εαυτούς τους ως θύματα

            Έχω γνωρίσει άνθρωπο με κινηματογραφική αίθουσα στο σπίτι του και τέσσερα αυτοκίνητα στο γκαράζ του, ο οποίος ήταν πεπεισμένος ότι η κοινωνία είναι εναντίον τους, ότι η ζωή είναι μια ζοφερή παρέλαση από δυσκολίες εξαιτίας των φόρων ακίνητης περιουσίας και πάει λέγοντας. Αυτό είναι στερεοτυπική συμπεριφορά πλούσιων ανθρώπων, αλλά συναντάται και στη μεσαία τάξη, αν και με τρόπους ανεπαίσθητους.
Όταν άνθρωποι από τη μεσαία τάξη απολύονται και η άνετη διαβίωση πάει περίπατο, κατηγορούν την οικονομία, ή τον πρώην εργοδότη τους, ή την κυβέρνηση. Ποτέ δεν κατηγορούν τον εαυτό τους. Και δεν χρειάζεται κιόλας! Τα οικονομικά μεγέθη και συμβάντα της εποχής μας παραείναι μεγάλα για να ελεγχθούν από τον μέσο άνθρωπο.
Αυτό δε συμβαίνει βέβαια με τους φτωχούς ανθρώπους καθώς, παραδεχτείτε το, δεν θεωρούμαστε ίδιας κατηγορίας άνθρωποι. Ξαφνικά είμαστε απλά χαζοί, τεμπέληδες και βδέλλες. Αρκετοί άνθρωποι της μεσαίας τάξης δείχνουν κατανόηση και είναι γενναιόδωροι φυσικά, δεν βάζω όλους τους ανθρώπους στο ίδιο τσουβάλι, αλλά το χειρότερο ένστικτο της μεσαίας τάξης είναι να κατηγορεί το σύστημα όταν το σύστημα την απογοητεύει, και να κάνει διάλεξη στους φτωχούς ανθρώπους, όταν το σύστημα απογοητεύει τους φτωχούς ανθρώπους.
         Η μεσαία τάξη έχει μια περίεργη σχέση με τους πλούσιους - εναλλάσσονται μεταξύ διαμαρτυριών για αυτούς και της κρυφής επιθυμίας να ήταν πλούσιοι. Τα χρήματα δεν μπορούν να αγοράσουν την ευτυχία, αλλά ένα γιωτ σίγουρα δεν θα έβλαπτε. Ακόμα και αν δεν συμπαθείτε τους πλούσιους, υπάρχει πάντα το όνειρο.
Το να είσαι φτωχός είναι ένα πρόβλημα (πρακτικά, όχι ηθικά), και το πρόβλημα υπάρχει είτε από υπαιτιότητα του προσώπου ή λόγω περιστάσεων πέρα από τον έλεγχό του. Στην δεύτερη κυρίως περίπτωση η μεσαία τάξη πρέπει να κάνει κάτι για αυτό ή τουλάχιστον να σταματήσει να υποκρίνεται και να αντικρίσει την αλήθεια - ή, Θεός φυλάξοι, να σκεφθεί τον τρόπο ζωής της, το οποίο είναι και το χειρότερο. Είναι πολύ, πολύ πιο εύκολο να υποθέσετε ότι είμαστε καλά, ότι οι υπερ-πλούσιοι πολιτικοί, οι διασημότητες και οι τραπεζίτες είναι αυτοί που είναι αναλγητοι  και απαίσιοι με τους φτωχούς, αλλά και ότι επίσης οι φτωχοί άνθρωποι θα μπορούσαν πιθανώς να εργαστούν λίγο σκληρότερα.

Υ.Γ. Συνεχίζετε να κάνετε Copy - Paste κάθε χειμώνα το μήνυμα πάρτε το τάδε τηλέφωνο αν δείτε άστεγο να του δώσουν κουβέρτα. Ησυχάζει την συνείδηση σας και νομίζετε πως αξίζετε Βραβείο Νόμπελ Ειρήνης και Φιλανθρωπίας

Ένα άρθρο από έναν άστεγο που παλεύει να ζήσει.

Βένγκα - Μαργαρίτης Γεώργιος

 

http://www.historicchronicles.com/2017/03/Katanohsh-astegoi.html#more