Ἄφησε τὸ σκοτάδι καὶ ἔλα στὸ φῶς ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς
καὶ θὰ κερδίσεις τὰ πάντα
Ἡ ἁγία Μάρτυς Χαριτίνη ἔζησε στὰ
Ἀγαποῦσε πολὺ τὸν Χριστὸ καὶ
ὑπηρετοῦσε ἀγόγγυστα ὡς δούλη ἕναν
εὐγενὴ πλούσιο Ρωμαῖο στὴν Κιλικία,
ποὺ τὸν ἔλεγαν Κλαύδιο.
Ὁ Κλαύδιος ἔμενε ἔκπληκτος ἀπὸ τὴν
προθυμία, τὴν τιμιότητα καὶ τὴν εὐγένεια τῆς Χριστιανῆς δούλης του. Τὴν ἐκτιμοῦσε ἰδιαίτερα καὶ τὴν ἐμπιστευόταν ἀπόλυτα. Τῆς ἐπέτρεπε ἀκόμη νὰ ἀσκεῖ τὰ χριστιανικά της καθήκοντα ἐλεύθερα.
Ἡ Χαριτίνη ἔχαιρε καὶ δόξαζε τὸν Θεό, ὄχι μόνο γιατὶ εἶχε καὶ ὑπηρετοῦσε ἕναν τόσο καλοδιάθετο κύριο Ρωμαῖο ἐθνικό, ἀλλὰ καὶ γιατὶ τῆς δινόταν ἡ εὐκαιρία μὲ τὰ λόγια της νὰ στηρίζει στὴν πίστη πολλοὺς Χριστιανοὺς τῆς ἐπαρχίας της καὶ νὰ μεταστρέφει στὸ Χριστὸ ἀρκετοὺς εἰδωλολάτρες.
Ἡ φήμη τῆς ἐνάρετης αὐτῆς Χριστια-
νῆς δούλης δὲν ἄργησε νὰ φθάσει στὸν
Ἔπαρχο ἐκείνης τῆς περιοχῆς, τὸν Δο-
μέτιο. Αὐτὸς εἰδοποίησε τὸν Κλαύδιο τὸ
συντομότερο νὰ τοῦ στείλει τὴ δούλη του Χαριτίνη γιὰ νὰ τὴν ἀνακρίνει.
Ἡ εἴδηση αὐτὴ ἔθλιψε βαθιὰ τὸν εὐγνώ-
μονα Κλαύδιο. Γνώριζε πολὺ καλὰ ὅτι θὰ
ἀκολουθοῦσαν φρικτὰ μαρτύρια γιὰ τὴ
δούλη του. Γι’ αὐτὸ φόρεσε τρίχινο σάκο
καὶ θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητα. Ἡ Χαριτίνη
ὅμως ἔχαιρε καὶ πλημμυρισμένη ἀπὸ θεία
Χάρι τοῦ ἔλεγε: «Μὴ θρηνεῖς, καλέ μου
κύριε, ἀλλὰ νὰ χαίρεσαι μαζί μου, γιατὶ σὲ λίγο θὰ ἀξιωθῶ νὰ γίνω θυσία εὐάρεστη στὸ Θεό».
Καὶ ὁ Κλαύδιος τῆς ἀπαντοῦσε: «Ὢ
δούλη μου Χαριτίνη, ποὺ εἶσαι τόσο
εὐγενής, μὴ μὲ ξεχάσεις ποτὲ ἐκεῖ ποὺ θὰ βρίσκεσαι δίπλα στὸ θρόνο τοῦ Ἐπουράνιου Βασιλέα σου».
Ἡ ὥρα τῆς συλλήψεως ἦρθε. Ἡ Χαριτί-
νη ὁδηγήθηκε μπροστὰ στὸ κριτήριο καὶ
μὲ ἀτρόμητη παρρησία ὁμολόγησε τὴν
πίστη της.
«Εἶμαι δούλη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ», εἶπε.
«Καὶ δὲν θὰ Τὸν ἀρνηθῶ ποτέ. Εἶμαι
ἕτοιμη γιὰ χάρη Του νὰ δώσω τὰ πάντα. Ἀκόμη καὶ τὴ ζωή μου ὁλόκληρη Τοῦ προσφέρω θυσία!»
Ὁ Ἔπαρχος τῆς ἀπάντησε: «Ἔλα στὰ
λογικά σου, δούλη. Θυσίασε στοὺς θεοὺς γιὰ νὰ σὲ συγχωρήσουν. Καὶ τότε θὰ σὲ ἀφήσω ἐλεύθερη γιὰ νὰ χαρεῖς τὰ νιάτα σου. Καὶ ἐγὼ πολλὰ πλούτη θὰ σοῦ δώσω καὶ δόξα καὶ τιμές».
Τότε ἡ Χαριτίνη μὲ εὐλάβεια ἔκανε τὸ
σημεῖο τοῦ Σταυροῦ καὶ μὲ φωνὴ δυνατὴ
εἶπε:«Μάταια κοπιάζεις, Ἔπαρχε. Οὔτε τὰ λόγια σου τὰ γλυκὰ μὲ δελεάζουν οὔτε οἱ ἀπειλές σου μὲ φοβίζουν. Μὴ νομίζεις ὅτι θὰ μειώσεις τὴν προθυμία μου νὰ μαρτυρήσω γιὰ χάρη τοῦ μεγάλου Βασιλέως μου Ἰησοῦ Χριστοῦ».
Καθὼς τελείωνε τοὺς λόγους της ἡ Χα-
ριτίνη, ὁ Δομέτιος ἐξοργισμένος διέταξε
τὸν βασανισμό της. Πρῶτα λοιπὸν τὴν
ἐξευτέλισαν ξυρίζοντάς της τὸ κεφάλι.
Ὅμως τὰ μαλλιὰ τῆς Μάρτυρος ξαναφύ-
τρωσαν καὶ μάλιστα πλουσιότερα.
Ἀργότερα τῆς ἔγδαραν τὸ κρανίο καὶ
τῆς ἔβαλαν ἐπάνω ἀναμμένα κάρβουνα. Ἡ Ἁγία προσευχόταν μὲ πίστη. Ἔτσι
οἱ πόνοι ἔφευγαν καὶ τὰ τραύματα ἔκλει-
ναν. Ὕστερα τρύπησαν μὲ αἰχμηρὰ σου-
βλιὰ τὰ πλευρά της καὶ μὲ ἀναμμένους
δαυλοὺς τὴν ἔκαιγαν. Ἀλλὰ ὅσο οἱ φλό-
γες τὴν πυράκτωναν, τόσο μιὰ ἄλλη πιὸ
δυνατὴ φλόγα πυράκτωνε τὴν καρδιά της ἀπὸ ἀγάπη στὸ Νυμφίο της
Ἰησοῦ Χριστό, φλόγα ποὺ τὴν ἔκανε νὰ
πλημμυρίζει ἀπὸ ἀνέκφραστη εὐφροσύνη.
Καὶ ὅσο τὴν προκαλοῦσαν νὰ θυσιάσει στὰ εἴδωλα, τόσο πιὸ δυνατὰ ἔλεγε: «Δὲν γνωρίζω ἄλλη θυσία ἐκτὸς ἀπὸ μία! Τὴ θυσία τῆς ζωῆς μου στὸ βωμὸ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ».
Ὕστερα ἀπὸ ὅλα αὐτά, μὴν ἀντέχοντας
οἱ βασανιστές της ἄλλη προσβολή, ἀφοῦ
τῆς ἔδεσαν στὸ λαιμὸ μιὰ πέτρα, τὴν ἔφεραν στὴ μέση τοῦ πελάγους γιὰ νὰ τὴν καταποντίσουν.
Καὶ καθὼς τὴν ἔριχναν στὴ θάλασσα, ἡ Μάρτυς εὐχαριστοῦσε τὸν Θεό, γιατὶ μέσα ἀπὸ τὰ βαθυγάλαζα αὐτὰ νερὰ θὰ ἔφθανε στὸ ἀκύμαντο λιμάνι τῆς θείας Βασιλείας.
Ὅμως καὶ πάλι νέο θαῦμα. Ἡ πέτρα
ποὺ ἦταν σφιχτὰ δεμένη στὸ λαιμὸ τῆς
Μάρτυρος γλίστρησε καὶ χάθηκε στὴ θά-
λασσα. Ἔτσι ἡ Χαριτίνη ἐλευθερώθηκε.
Σώθηκε ἀπὸ τὰ νερά. Καὶ γιὰ νὰ ἀποδεί-
ξει ὅτι ὁ Θεὸς τῶν Χριστιανῶν εἶναι παν-
τοδύναμος, ἔτρεξε καὶ παρουσιάσθηκε
στὸ σκληρὸ Ἔπαρχο καὶ τοῦ λέει:
«Χαῖρε, ἡγεμόνα. Ἐγὼ εἶμαι ἡ ἴδια ἡ Χα-
ριτίνη ποὺ μισεῖς. Μὴν ἀπορεῖς. Ζῶ καὶ
βρίσκομαι πάλι μπροστά σου μὲ τὴ δύναμη τοῦ ἰσχυροῦ Θεοῦ μας.
Ἄφησε τὸ σκοτάδι καὶ ἔλα στὸ φῶς ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ θὰ κερδίσεις τὰ πάντα».
Αὐτὴ ὅμως ἡ πρόκληση σήμανε νέα
μαρτύρια. Ὁ Ἔπαρχος διέταξε νὰ δέσουν
τώρα τὴ Χαριτίνη σὲ τροχὸ καὶ νὰ ξεσχί-
σουν τὶς σάρκες της. Ὅμως τὰ χέρια τῶν
δημίων ἀδυνατοῦσαν νὰ γυρίσουν τὸν
τροχό. Καὶ ντροπιασμένοι τὴν ἐλευθέρω-
σαν. Ἀλλὰ ὄχι γιὰ πολὺ ἀκόμα.
Στὴ συνέχεια, ἀφοῦ τῆς ἔβγαλαν τὰ
δόντια, ἀποφάσισαν νὰ τὴν ὁδηγήσουν
σὲ ἕνα σπίτι ἁμαρτωλὸ γιὰ νὰ βεβηλώ-
σουν τὴν παρθενία της. Τότε ἡ ἁγνὴ παρθένος Χαριτίνη ἔβγαλε κραυγὴ ἰσχυρὴ πρὸς τὸν Νυμφίο της Κύριο καὶ εἶπε: «Κύριέ μου, Κύριε, μὴν ἐπιτρέψεις νὰ μολυνθεῖ ἡ ψυχή μου καὶ τὸ σῶμα μου. Φύλαξέ μου τὴν παρθενία. Διατήρησε ἁγνὴ καὶ καθαρὴ ὅλη τὴν ὕπαρξή μου.
Γλύτωσέ με ἀπὸ τὸν πειρασμό. Θέλω νὰ
φθάσω κοντά Σου τὸ γρηγορότερο ἐλεύ-
θερη καὶ ἁγνή, καθαρὴ καὶ ἀμίαντη, γιὰ
νὰ δῶ τὸ φῶς τοῦ Προσώπου Σου, Κύριε, καὶ νὰ Σὲ δοξάζω αἰώνια».
Ὁ Κύριος, ὁ Θεὸς τῆς ἀγάπης καὶ εὐ-
σπλαχνίας, ἄκουσε τὴν κραυγὴ τῆς πι-
στῆς Του παρθένου Χαριτίνης. Ἐκείνη
λοιπὸν τὴν ὥρα ἐλευθερώθηκε ἡ ψυχή
της ἀπὸ τὸ σῶμα καὶ πέταξε ὁλόλευκη
σὰν περιστέρι στὸ θρόνο τοῦ Θεοῦ γιὰ
νὰ ἀσφαλισθεῖ στὸν κῆπο τοῦ Παραδεί-
σου μὲ ὅλους τοὺς Μάρτυρες.
Τὸ μαρτυρικό, νεκρὸ πλέον, ἁγνὸ σῶμα
τῆς μεγάλης ἀθλήτριας τοῦ Χριστοῦ Χα-
ριτίνης ὁ Ἔπαρχος διέταξε νὰ τὸ σφρα-
γίσουν μέσα σὲ σάκο γεμάτο μὲ ἄμμο καὶ
νὰ τὸ ρίξουν στὴ θάλασσα. Ὅμως ἡ θά-
λασσα σεβάσθηκε τὸ ἁγιασμένο τίμιο
λείψανο. Μόνο τρεῖς μέρες τὸ κράτησε στὰ βάθη της. Ἔπειτα τὸ ἔβγαλε ἔξω. Τότε ὁ Κλαύδιος, ὁ ἔντιμος κύριός της, τὸ παρέλαβε μὲ ἱερὴ συγκίνηση. Τὸ μύρωσε καὶ τὸ ἐνταφίασε μὲ δάκρυα εὐγνωμοσύνης καὶ δοξολογίας στὸ Θεό.
Μάρτυς ἔνδοξη Χαριτίνη! Σὺ ποὺ ἔγινες
ἰσχυρὴ μὲ τὴ δύναμη τῆς θείας Χάριτος
καὶ κατεντρόπιασες τὸ στρατόπεδο τῶν
ἀντιθέων· Σὺ ποὺ ξεπέρασες τὴν ἀσθενή
σου φύση καὶ ἀρίστευσες στὰ πνευματικά σου ἀθλήματα καὶ ἔγινες πηγὴ ἀνεξάντλητη χαρίτων· Σὲ παρακαλοῦμε νὰ μὴν παύσεις ποτὲ νὰ δέεσαι θερμὰ στὸν Κύριο νὰ
μᾶς ἐνισχύει στὸν ἀγώνα μας μὲ τὴ θεία
Χάρι Του καὶ νὰ μᾶς σώσει στὴ Βασιλεία
Του μὲ τὸ πλούσιο ἔλεός Του!
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ''Ο ΣΩΤΗΡ''2062
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου