«Πειρασμὸς παντοτινὸς» 2ο μερος

Εἴχαμε ἀναφέρει στὸ προηγούμενο ἄρθρο μας μὲ συντομία τοὺς τρεῖς χειρότερους καὶ φοβερότερους ἐχθρούς μας, ποὺ εἶναι οἱ δαίμονες, ὁ κόσμος τῆς ἁμαρτίας καὶ ὁ παλαιὸς ἄνθρωπος ποὺ κρύβουμε μέσα μας. 
 Πῶς τώρα θὰ ἀντιμετωπίζουμε τοὺς τρεῖς αὐτοὺς ἐχθρούς μας, ὥστε νὰ μὴ χάνουμε τὴν εἰρήνη μας; 
 Πρωτίστως νὰ ἀποκρούουμε ἀμέσως τὶς ἐπιθέσεις τους. Ἡ ἐγρήγορση καὶ ἡ ἐπίκληση τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου καὶ τῆς Ἀειπαρθένου Θεοτόκου προσφέρουν στὸν πιστὸ ἀκαταμάχητη ἀσπί­δα προστασίας ἔναντι τῶν πονηρῶν λογισμῶν καὶ τῶν ποικίλων ἐπιθέσεων τῶν ἐχθρῶν τῆς ψυχῆς μας, ποὺ φθείρουν τὴν ἁγνότητα, μολύνουν τὸ νοῦ καὶ ἀφαιροῦν τὴν εἰρήνη τῆς ψυχῆς. Καὶ ἡ περιφρούρηση συνάμα τῶν αἰσθήσεων εἶναι τὸ ἑπόμενο ἀγώνισμα γιὰ τὴν κατάκτηση καὶ διατήρηση τῆς εἰρήνης, ἀφοῦ μέσῳ τῶν θυρίδων αὐτῶν, ὅπως θαυμάσια μᾶς διδάσκει ὁ ὅσιος Νικό­ δημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ ὑπέροχο βιβλίο του «Συμβουλευτικὸν Ἐγχειρίδιον», «εἰσέρχεται εἰς τὴν ψυχὴν ἡ ζωὴ καὶ ὁ θάνατος· ἡ ζωὴ μὲν ὅταν κυβερνῶνται καλῶς καὶ δὲν ἀπολαμβάνωσι τῶν συνηθισμένων εἰς αὐτὰς ἡδονῶν, ὁ θάνατος δέ, ὅταν αὐτὲς γεύονται τῶν θνησι-­ μαίων»1. 
 Ἐπίσης ὁ διαρκὴς σύνδεσμός μας μὲ τὴν πηγὴ παντὸς ἀγαθοῦ καὶ μάλιστα τοῦ ἀγαθοῦ τῆς εἰρήνης, μὲ τὸν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Μὲ τὸν ἀνελλιπὴ ἐκκλησιασμό μας, τὴν ἀκρόαση τοῦ θείου λόγου, μὲ τὴν καθημερινὴ προσευχή μας καὶ στροφὴ τοῦ νοῦ μας στὸ πλῆθος τῶν καλῶν καὶ τῶν χαρισμάτων ποὺ ἄφθονα μᾶς χάρισε ὁ ἀγαθοδότης Θεός, μὲ τὴ μελέτη τῶν θείων Γραφῶν, τὴν ἐργασία τῶν δεσποτικῶν ἐντολῶν, τὴν ἀπόκτηση τῶν ἁγίων ἀρετῶν, τὴν εὐλαβικὴ καὶ κατόπιν προετοιμασίας συμμετοχή μας στὰ ζωοπάροχα Μυ­ στήρια τῆς Ἱερᾶς Ἐξομολογήσεως καὶ τῆς θείας Εὐχαριστίας, αὐξάνεται ἡ ἀ­γάπη μας πρὸς τὸν εἰρηνοδότη Κύριο καὶ γίνεται στενότερος ὁ σύνδεσμός μας μαζί Του. Ἄλλωστε, ὅπως μᾶς δι­δάσκει ὁ ὅσιος Πορφύριος, «ὅταν μπεῖ ὁ Χριστὸς στὴν καρδιά, τὰ πάθη ἐξαφα­νίζονται. Δὲν μπορεῖς οὔτε νὰ βρίσεις, οὔτε νὰ μισήσεις, οὔτε νὰ ἐκδικηθεῖς, οὔτε, οὔτε, οὔτε... Ποῦ νὰ βρεθοῦν τὰ μίση, οἱ ἀντιπάθειες, οἱ κατακρίσεις, οἱ ἐγωισμοί... Κυριαρχεῖ ὁ Χριστός»2.
 Ἂς ὑποθέσουμε ὅμως ὅτι συνέβη τὸ δυσάρεστο, καὶ ἡ πτώση μας στὴν ἁμαρτία εἶναι γεγονός. Τότε πῶς πρέ­πει νὰ ἐνεργήσουμε γιὰ νὰ ἀποκτήσου­με ξανὰ τὴ χαμένη εἰρήνη μας; Τὴν ἀπάντηση μᾶς τὴν δίδει ὁ σοφό­τατος ὅσιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὸ περισπούδαστο βιβλίο του μὲ τίτλο «Ἀόρατος Πόλεμος». Μᾶς λέει λοιπὸν ὁ Ἅγιος: «Ὅλες τὶς φορὲς ποὺ θὰ δεῖς τὸν ἑαυ­τό σου νὰ πέφτη σὲ κάποιο ἐλάττωμα ἀπὸ τὰ συγγνωστά (ἐλαφρά), μικρότερο ἤ μεγαλύτερο, καὶ χίλιες φορὲς τὴν ἡμέ­ρα νὰ τὸ κάνης αὐτό... μὴ συγχυσθῆς μὲ ἐνοχλητικὴ λύπη καὶ μὴν ταραχθῆς, οὔτε νὰ χάνης πολὺ καιρὸ ἐξετάζοντάς το· ἀλλὰ ἀμέσως... ταπεινώσου καὶ βλέ­ποντας τὴν ἀδυναμία σου, νὰ στραφῆς μὲ ἀγάπη στὸν Θεό σου καὶ μὲ τὸ στό­μα ἢ καὶ μὲ τὸν νοῦ, νὰ πῆς πρὸς αὐτόν: “Κύριέ μου, ἐγὼ ἔκανα σὰν αὐτὸς ποὺ εἶμαι (=σὰν τέτοιος ἁμαρτωλὸς ποὺ εἶμαι). Καὶ ἀπὸ ἐμένα δὲν μποροῦσε κανεὶς νὰ περιμένη τίποτε ἄλλο, παρὰ αὐτὰ τὰ ἐλαττώματα καὶ ἄλλα ἀκόμη. Καὶ δὲν θὰ παρέμενα μόνο σ’ αὐτά, ἂν δὲν ἦταν ἡ ἀγαθότητά σου νὰ μὲ βοηθῆ καὶ νὰ μὴ μὲ ἐγκαταλείπη. Σ’ εὐχαριστῶ γι’ αὐτό, γιατὶ μὲ ἐλευθέρωσες, καὶ πονῶ γιὰ ἐκεῖνο ποὺ ἔκανα, μὴ ἀνταποκρινό­μενος στὴν Χάρι σου. Συγχώρεσέ με καὶ δός μου τὴν Χάρι, ὥστε νὰ μὴ σὲ λυπή­σω πλέον, καὶ νὰ μὴ μὲ χωρίση κανένα πράγμα ἀπὸ σένα, τὸν ὁποῖον πάντοτε θέλω νὰ ὑπηρετῶ καὶ νὰ ὑπακούω”. Καὶ ἀφοῦ κάνης αὐτό, μὴ χάνης τὸν καιρὸ νὰ σκέπτεσαι ἢ νὰ νομίζης ὅτι ὁ Θεὸς δὲν σὲ συγχώρεσε. Ἀλλὰ μὲ πίστι καὶ ἀνάπαυσι προχώρα μπροστά, ἀκο­λουθώντας πάντοτε τὰ συνηθισμένα σου γυμνάσματα, σὰν νὰ μὴν ἔπεσες σὲ κανένα σφάλμα»3. Ὅλοι καταλαβαίνουμε πὼς ἔχουμε πόλεμο, ἀόρατο πόλεμο! Γίνονται πνευ­ματικὲς μάχες κάθε λεπτὸ καὶ στιγμή. Ἂς μὴ δειλιάζουμε ὅμως καὶ φοβόμαστε. Ὁ Χριστός μας θὰ εἶναι τελικὰ ὁ Νικητὴς καὶ Θριαμβευτής. Αὐτὸς «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» (Ἀποκ. ς΄ 2). Αὐτὸς θὰ συντρίψει ὅλους τοὺς ἐχθρούς μας, ὅ­πως συνέτριψε τὸν θάνατο μὲ τὴν παν- ­ ένδοξη τριήμερη Ἀνάστασή Του καὶ ἄ­φησε πλέον τὸν Τάφο Του ἄδειο, σὲ ἀν­τίθεση μὲ ὅλους τοὺς ἄλλους 
ψευδοϊδρυτὲς θρησκειῶν καὶ ψευδοπροφῆτες ποὺ βρίσκονται στοὺς τάφους, νεκροὶ καὶ ἀνίσχυροι. Ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ μὴ σταματή­ σουμε ποτὲ τὸν ἀγώνα, νὰ 
παραμένου­με στὸ στράτευμα τοῦ Ἀρχιστρατήγου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ὑπερμάχου Στρατηγοῦ Κυρίας μας Θεοτόκου, γιὰ νὰ ἀπολαύσουμε σ’ αὐτὴ τὴ ζωὴ πλού­σια τὴ Χάρι Του καὶ τὴν εἰρήνη Του καὶ στὴν ἄλλη τὰ οὐράνια κάλλη τοῦ Παρα­δείσου. 
 1. Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Συμ­ βουλευτικὸν ἐγχειρίδιον ἤτοι περὶ φυλακῆς τῶν πέντε αἰσθήσεων, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου τῆς «Ἁγιορειτικῆς Βιβλιοθήκης», Σωτηρίου Ν. Σχοινᾶ, Βόλος 1958, σελ. 88. 
 2. Ἁγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βί­ ος καὶ Λόγοι, ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς, Χανιὰ 201513, σελ. 242. 
 3. Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου, Ὁ Ἀό­ ρατος Πόλεμος (ἀπόδοσι στὴ νεοελληνική), ἔκδ. Συνοδίας Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη Ἁγίου Ὄρους, 201713, σελ. 303.
''ο σωτηρ''2164