Καὶ ὅλοι παλεύαμε νὰ κερδίσουμε τὴ μάχη, νὰ εὐτυ- χήσουμε, νὰ χαροῦμε δυναμικὰ τὴ μεγάλη εὐκαιρία τῆς ζωῆς. Ὅμως φέτος ἡ κατάσταση τῆς πατρίδας μας καὶ ὅλου τοῦ κόσμου γενικότερα, δὲν δικαιολογεῖ αἰσιοδοξία.
Βαριὰ σύννεφα καλύπτουν τὸν ὁρίζοντά μας, ἀνησυχίες πολλὲς καὶ δικαιολογημένες ἐκφράζονται γιὰ τὸ αὔριο, δυσοίωνες οἱ προοπτικές. Ποῦ πορευόμαστε;
Πῶς θὰ ζήσουμε; Ποῦ θὰ στηρίξουμε τὶς ἐλπίδες μας, ἂν ἔχουν μείνει κάποιες;
Σ’ αὐτὴ τὴν κρίσιμη καμπὴ τῆς ἱστορίας μας, σ’ αὐτὴ τὴ νέα στροφὴ τοῦ χρόνου, ἀκούγεται ἀφυπνιστικὴ ἡ φωνὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ σημαίνει συναγερμὸ στὶς ψυχές μας: «Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας» (Β΄ Κορ. ς΄ 2). Ἰδοὺ τώρα εἶναι καιρὸς κα- τάλληλος, τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας.
Τί ἐννοεῖ ὁ θεόπνευστος Ἀπόστολος; Ποιὸ εἶναι αὐτὸ τὸ «τώρα» γιὰ τὸ ὁποῖο μιλάει;
Ὁ λόγος του ἀναφέρεται στὸν χρόνο τῆς παρούσης ζωῆς. Τώρα, λέγει, εἶναι ὁ κατάλληλος καιρός, ὁ εὐπρόσδεκτος ἀπὸ τὸν Θεό, διότι μὲ εὐχαρίστηση δέχεται τὶς προσπάθειες ποὺ κάνουμε στὴ διάρκειά του.
Τώρα εἶναι ὁ χρόνος ὁ εὐπρόσδεκτος καὶ ἀπὸ μᾶς, ποὺ τὸν δεχόμαστε εὐχαρίστως γιὰ νὰ τὸν ἀξιοποιήσουμε.
Τώρα εἶναι ἡμέρα σωτηρίας. Τώρα, στὴ διάρκεια τῆς παρούσης ζωῆς, ἔχει ὁ καθένας μας τὴν εὐκαιρία νὰ ἐργασθεῖ γιὰ τὴ σωτηρία του, γιὰ τὴν ἀπόλαυση τῆς χαρᾶς τοῦ Παραδείσου στὴν αἰωνιότητα. Διότι τώρα μποροῦμε νὰ ἀκούσουμε καὶ νὰ δεχθοῦμε τὸ λυτρωτικὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου.
Τώρα μποροῦμε νὰ ἀπολαύσουμε μέσα στὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ ἱερὰ Μυστήρια πλούσια τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ποὺ μᾶς ἐνισχύει στοὺς ἀγῶνες μας.
Τώρα μποροῦμε νὰ ἐργασθοῦμε τὸ καλὸ καὶ νὰ μετανοήσουμε γιὰ τὸ κακό, τὶς παραλείψεις τῶν καθηκόντων μας, τὴν ἁμαρτωλὴ ζωή μας.
Σήμερα δίνονται οἱ εὐκαιρίες.
Τὸ αὔριο δὲν γνωρίζουμε ἂν θὰ εἶναι στὰ χέρια μας.
Οὔτε τὴν ἑπόμενη ὥρα δὲν εἴμαστε βέβαιοι πὼς θὰ βρισκό- μαστε στὴ ζωή. Δὲν γνωρίζουμε μήπως ξαφνικὰ δεχθοῦμε τὴν κλήση γιὰ τὴν ἀναχώρηση. Εἶναι τόσο ρευστὰ τὰ πράγματα αὐτῆς τῆς ζωῆς, ὥστε δὲν μποροῦμε νὰ ἀναβάλουμε γιὰ αὔριο τὶς πιὸ σημαντικὲς καὶ ἐπείγουσες ὑποθέσεις μας, ποὺ ἀπὸ τὴ διαχείρισή τους ἐξαρτᾶται ἄμεσα ἡ πορεία μας στὴν αἰωνιότητα.
Καὶ ἂν ἀκόμη ἀναβάλουμε γιὰ αὔριο, καὶ αὐτὸ μᾶς δοθεῖ, πῶς γνωρίζουμε ὅτι θὰ ἔχουμε αὔριο τὴ διάθεση νὰ κάνουμε αὐτὸ ποὺ παραλείψαμε σήμερα, καὶ ὅτι ἡ σημερινή μας ὀλιγωρία δὲν θὰ ἔχει ρίξει ἀκόμη περισσότερο τὸ ζῆλο καὶ τὴν ἀγωνιστικότητά μας αὔριο; Ἀλλὰ καὶ ἂν αὐτὸ δὲν συμβεῖ, κάθε ἀπώλεια μιᾶς εὐκαιρίας στὸ σήμερα, δὲν ἀνταλλάσσεται αὔριο.
Διότι ἡ κάθε μέρα περνᾶ χωρὶς νὰ ἐπιστρέφει, καὶ ἡ περιφρόνηση τῶν εὐκαιριῶν ποὺ μᾶς δίνει ὁ Θεὸς δὲν μένει ἀτιμώρητη.
«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας». Τώρα εἶναι ὁ κατάλληλος χρόνος νὰ ἐργασθοῦμε γιὰ τὴ σωτηρία μας.
Ἡ εἴσοδος στὸ νέο ἔτος πρέπει νὰ ἀνανεώσει τὸ ζῆλο μας γιὰ περισσότερο ἀγώνα, καθὼς μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ ζωὴ προχωρεῖ πρὸς τὸ τέλος, καὶ ἂν δὲν πετύχουμε τὴ σωτηρία μας τώρα, ὅταν ἀναχωρήσουμε ἀπὸ τὸν κόσμο, τὴν χάνουμε γιὰ πάντα.
Ἀλλὰ τὴν ἀποστολικὴ προτροπὴ τὴν ἀκοῦμε διαφορετικὰ αὐτὲς τὶς μέρες, ποὺ μὲ ὀδύνη ζοῦμε μιὰ μεγάλη ἐθνικὴ ταπείνωση, ποὺ βλέπουμε νὰ καταρρέουν τὰ πάντα, νὰ χρεωκοποῦν ὅλα τὰ συστήματα, νὰ ἀπομυθοποιεῖται ἡ πολιτική, νὰ ἀποδεικνύονται ψεύτικοι οἱ θεοὶ τοῦ κόσμου, καὶ πρῶτος ὁ μαμωνάς, τὸ χρῆμα!
Τώρα εἴμαστε ταπεινωμένοι, φτωχότεροι, ἀπελπισμένοι ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους, πεπεισμένοι γιὰ τὴν ἀδυναμία τους.
Τώρα βλέπουμε πόσο εὔθραυστα εἶναι τὰ στηρίγματα τοῦ κόσμου, πόσο ἀναξιόπιστοι οἱ ἄρχοντές του, πόσο ρευστὸ τὸ χρῆμα του.
Καὶ καταλαβαίνουμε τὸ λάθος ποὺ κάναμε νὰ ἐμπιστευθοῦμε σὲ ἀνθρώπους τὴ ζωή μας, νὰ στηρίξουμε στὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ τὴν εὐτυχία μας, νὰ αἰσθανόμαστε δυνατοὶ στὴν ἀφθονία καὶ ἀσφαλεῖς στὴν καλοπέρασή μας.
Ξεχάσαμε τὴν ἀληθινὴ εὐτυχία καὶ χάσαμε τὴν ψυχή μας, γιατὶ μέσα στὴν εὐδαιμονιστικὴ παραζάλη καὶ στὸν ὑλι- στικὸ παραλογισμό μας χάσαμε τὸν Θεό μας.
Νέος χρόνος! Τόσο διαφορετικὸς ἀπὸ τοὺς προηγούμενους! Μὲ στέρηση καὶ πόνο. Μὲ πολλὲς δυσκολίες καὶ ἀντιξοό- τητες.
Γιὰ ἐκείνους ὅμως ποὺ θέλουν νὰ σκέπτονται μὲ νηφαλιότητα καὶ νὰ κρίνουν ὀρθά, εἶναι ἕνας χρόνος ποὺ θέτει ἐνώπιόν μας ἕνα πρωταρχικὸ καθῆκον: νὰ σκεφθοῦμε ξανὰ τὸν σκοπὸ τῆς ζωῆς μας καὶ νὰ τὸν ὑπηρετήσουμε μὲ συνέπεια, ἐπιστρέφοντας σ’ Αὐτὸν ποὺ εἶναι ἡ μόνη ἐλπίδα μας καὶ ἡ παρηγοριά μας, ὁ ἀληθινὸς καὶ ἀσύλητος πλοῦτος μας, τὸ αἰώνιο καὶ ἀδιάσειστο θεμέλιο τῆς ζωῆς μας, ὁ ἕνας καὶ μόνος ἀληθινὸς Θεός.
«Ἰδοὺ νῦν καιρὸς εὐπρόσδεκτος, ἰδοὺ νῦν ἡμέρα σωτηρίας».
''Ο ΣΩΤΗΡ''2036
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου