Ὁ ἅγιος νεομάρτυς Ἀγαθάγγελος ὁ Ἐσφιγμενίτης Α΄(19 Ἀπριλίου)

Στὴν ἔνδοξη χορεία τῶν ἁγίων Νεομαρτύρων τοῦ 18ου αἰῶνος ἀνήκει καὶ ὁ 19χρονος ἔφηβος Ἀγαθάγγελος. Γεννήθηκε στὴν Αἶνο τῆς Θράκης ἀπὸ πτωχοὺς γονεῖς, τὸν Κωνσταντῖνο καὶ τὴν Κρυσταλλία. Τὸ βαπτιστικό του ὄνομα ἦταν Ἀθανάσιος. Μετὰ τὸ θάνατο τοῦ πατέρα του ὁ μικρὸς Ἀθανάσιος ἀναγκάστηκε νὰ ἐργασθεῖ ὡς ναύτης. Ὁ πλοίαρχος τοῦ καραβιοῦ, Τοῦρκος, πολὺ συμπαθοῦσε τὸν μικρὸ αὐτὸ χριστιανό. Θαύμαζε τὴν εὐστροφία του, τὴν προθυμία του καὶ τὸ ἄδολο τοῦ χαρακτήρα του. Δὲν ἔχανε βέ- βαια καὶ τὴν εὐκαιρία νὰ τοῦ  μιλᾶ   γιὰ   τὸν Μωάμεθ καὶ    τὴ  δύναμη τῆς  θρησκείας  του. Κάποτε   καὶ  τὸν  πίεζε  νὰ   ἀσπασθεῖ   τὸν μουσουλμανισμό. Ὁ Ἀθανάσιος ἀντιστεκόταν καὶ μὲ σοβαρότητα ὥριμου ἀνθρώπου ἀπέκρουε κάθε πρόταση γιὰ νὰ ἀλλαξοπιστήσει. Κάποια μέρα καὶ ἐνῶ εἶχαν μπαρκάρει στὴν παραλία τῆς Σμύρνης, ὁ καπετάνιος ὁδήγησε βίαια στὸ νεκροταφεῖο τὸν νεαρὸ χριστιανὸ ναύτη του καὶ ἀφοῦ τὸν πλήγωσε μὲ μαχαίρι τὸν ἀνάγκασε νὰ ἀρνηθεῖ τὴν πίστη του καὶ νὰ γίνει μουσουλμάνος. Ὅμως ἡ λεπτὴ συνείδηση τοῦ εὐγενικοῦ αὐτοῦ ἐφήβου ἄρχισε ἀμέσως νὰ διαμαρτύρεται. Ὁ Ἀθανάσιος ζοῦσε μιὰ ἔντονη ἀνησυχία καὶ ταραχή. Ἕνας βαθὺς πόνος ἔσχιζε τὴν ψυχή του γιὰ τὸ βαρύ του ἁμάρτημα. Καὶ ἕνας ἰσχυρὸς πόθος μετανοίας τὸν κατέκλυζε. Κάποια στιγμὴ ἔφυγε. Ἔφυγε κρυφὰ ἀπὸ τὸ πλοῖο παίρνοντας μαζί του τὰ χριστιανικά του ἐνδύματα. Καὶ ἔφθασε στὸ Ἅγιον Ὄρος ἀποζητώντας λύτρωση. Ὁ Κύριος ὁδήγησε τὰ βήματα τοῦ ταραγμένου αὐτοῦ νέου στὴν Ἱερὰ Μονὴ Ἐσφιγμένου. Καὶ ἐδῶ παραδόθηκε στὴν πατρικὴ καθοδήγηση τοῦ ἔμπειρου καὶ στοργικοῦ ἡγουμένου Εὐθυμίου. Τὰ πρῶτα λόγια τοῦ σοφοῦ Καθηγουμένου γαλήνεψαν τὴν ταραγμένη του ψυχή. Μέσα στὴν ἡσυχία τοῦ Μοναστηριοῦ ὡρίμαζε πλέον ἡ μετάνοιά του, καί ἡ πανάγαθη Πρόνοια τοῦ Θεοῦ τὸν προετοίμαζε γιὰ τὸ μεγάλο Μαρτύριο. Τὸ διακόνημα ποὺ τοῦ ἀνέθεσαν ἦταν τοῦ τραπεζάρη. Μὲ προθυμία καὶ χαρὰ ἀλλὰ καὶ μὲ ἀπόλυτη τάξη καὶ σιωπὴ διακονοῦσε στὶς ἀνάγκες τῆς τραπεζαρίας τῆς Μονῆς. Ὁ ἴδιος εὐφραινόταν ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς μοναχικῆς πολιτείας. Ἀγαποῦσε πολὺ τὴν ἄσκηση, τὴ νηστεία καὶ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή. Πάλευε πολὺ καὶ μὲ τοὺς λογισμούς του. Ὁ πονηρὸς δαίμονας προσπάθησε νὰ τὸν ἀποσπάσει ἀπὸ τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας. Σὲ ὥρα δύσκολη, ποὺ τὸν ἔπνιγαν λογισμοὶ ἀπογνώσεως, ἡ Ὑπεραγία 

Θεοτόκος, ἡ ἔφορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους, τοῦ ἐμφανίσθηκε σὲ ὅραμα καὶ τὸν ἐνίσχυσε: «Μὴ φοβᾶσαι, Ἀθανάσιε! Σύντομα θὰ ἐπιστρέψεις στὴ Σμύρνη. Ὁ Χριστὸς θὰ σὲ δοξάσει μὲ τὸ μαρτύριο, ὅπως καὶ τὸ ἐπιθυμεῖς». Πολὺ ἐνισχύθηκε ὁ Ἀθανάσιος καὶ ἀπὸ τὸν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως Γρηγόριο τὸν Ε΄, ποὺ βρισκόταν ἐξόριστος τὴν περίοδο ἐκείνη στὸ Ἁγιώνυμο Ὄρος. Τὸν συμβούλευσε νὰ ἔχει ὑπομονὴ καὶ νὰ ἑτοιμάζεται ἰδίως τὴ Μεγάλη Σαρακοστὴ ποὺ ἔφθανε. Ὁ Ἀθανάσιος συνέχιζε τοὺς ἀσκητικούς του ἀγῶνες. Ἡ μετάνοιά του 

πλέον εἶχε ὡριμάσει. Μὲ τὶς συγχωρητικὲς Εὐχὲς καὶ τὴν ἀναμύρωση μὲ τὸ Μυστήριο τοῦ ἱεροῦ Χρίσματος ἐπανῆλθε στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Σύντομα ἔλαβε τὸ Ἀγγελικὸ Σχῆμα, ὅπως ἰσχυρὰ τὸ ποθοῦσε. Καὶ μὲ τὸ νέο, μοναχικὸ ὄνομα «Ἀγαθάγγελος» ἀγωνιζόταν σκληρότερα. Ἔγκλειστος παραμένει σὲ κάποιον πύργο τῆς Μονῆς. Φορᾶ βαριὰ ἁλυσίδα. Τρέφεται λιτά. Μελετᾶ ἀπορροφημένος τὸ ἱερὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ Συναξάρια τῶν Νεομαρτύρων. Κάθε μέρα κάνει πάρα πολλὲς ἐδαφιαῖες μετάνοιες μὲ συντριβή. Ὅλα τὰ προσφέρει στὸν Θεὸ «τοῦ ἐλέους, τῶν οἰκτιρμῶν καὶ τῆς φιλανθρωπίας» ὡς γνήσια στοιχεῖα ἐξιλεωτικὰ τῆς ἀρνήσεώς του. Καὶ ὁ Κύριος τὰ δέχεται ὡς καρποὺς μιᾶς εὐγενικῆς νεανικῆς ψυχῆς ποὺ ποθεῖ ἐξαγνισμό – κατὰ τὸ δυνατόν – ὁλοκληρωμένο. Ἔτσι πέρασε ὁ ὑποψήφιος μάρτυς Ἀγαθάγγελος ὅλη τὴ Μεγάλη Τεσσα- ρακοστὴ τοῦ ἔτους 1819 μὲ τὶς εὐλογίες τῶν Πατέρων τῆς Μονῆς του καὶ τῶν ὁσίων νεομαρτύρων Εὐθυμίου, Ἰγνατίου, Ἀκακίου καὶ Ὀνουφρίου, τῶν ὁποίων ἀφοῦ προσκύνησε τὰ ἱερὰ λείψανα, ἀναχώρησε γιὰ τὴ Σμύρνη τὴ Δευτέρα τοῦ Πάσχα. Ὅλα ἦταν λαμπρὰ μέσα του καὶ γύρω του, ὅλα λουσμένα στὸ φῶς τοῦ ἀναστάντος Χριστοῦ.ΟΣΩΤΗΡ2042
Η  ΣΥΝΕΧΕΙΑ  ΕΔΩ