«Παρακαλεῖτε» σημαίνει νὰ ἐνισχύετε, νὰ τονώνετε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Τὴ δυνατότητα τῆς ἀλληλοενισχύσεως δὲν θὰ τὴν ἔχουμε πάντοτε. Θὰ τὴν ἔχουμε ὅσο ἰσχύει τὸ σήμερα αὐτῆς τῆς ζωῆς. Σ’ αὐτὴν τὴν περίοδο μᾶς καλεῖ ὁ Θεὸς νὰ δείχνουμε ἀγάπη στοὺς ἀδελφούς, νὰ δίνουμε μαρτυρία γιὰ τὸν Χριστό. Μὴν ἀφήνουμε τὴν εὐκαιρία ἀνεκμετάλλευτη. Τὴ φροντίδα τοῦ πνευματικοῦ στηριγμοῦ τῶν ἀνθρώπων τὴν ἔχουν πρωτίστως οἱ ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ κατεξοχὴν ὀφείλουν νὰ ἐνισχύουν καὶ νὰ καθοδηγοῦν τοὺς πιστούς. Ἀλλὰ ἡ ἀλληλοενίσχυση εἶναι καθῆκον καὶ ὅλων τῶν πιστῶν. Ὅλοι μποροῦμε νὰ βοηθήσουμε. Ἔχουν καθῆκον οἱ φίλοι νὰ ἐνισχύουν τοὺς φίλους, οἱ γείτονες τοὺς γείτονες, οἱ δάσκαλοι τοὺς μαθητές, οἱ πρεσβύτεροι τοὺς νεοτέρους, ὅλα τὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας ἀδιακρίτως ἡλικίας, φύλου, ἐπαγγέλματος, νὰ προτρέπουμε στὸ καλὸ ὁ ἕνας τὸν ἄλλον. Μᾶς κάνει ἐντύπωση ὅτι ὁ συγγραφέας τῆς πρὸς Ἑβραίους Ἐπιστολῆς μᾶς καλεῖ νὰ ἐπιτελοῦμε τὸ καθῆκον τῆς ἀλληλοεν- σχύσεως σὲ καθημερινὴ βάση, «καθ’ ἑκάστην ἡμέραν». Καὶ αἰτιολογεῖ γιὰ ποιὸ λόγο ὀφείλουμε νὰ τὸ κάνουμε αὐτό. Γιὰνὰ μὴ μείνει κανεὶς ἀβοήθητος καὶ σκληρυνθεῖ ἡ καρδιά του ἀπὸ τὴν ἀπάτη τῆς ἁμαρτίας. Ἡ ἁμαρτία εἶναι ἀπατηλή. Εὔκολα μᾶς ξεγελάει. Τὰ ἀρνητικὰ ἐρεθίσματα εἶναι περισσότερα ἀπὸ τὰ θετικά, διότι «ὁ κό- σμος ὅλος ἐν τῷ πονηρῷ κεῖται» (Α΄ Ἰω. ε΄ 19). Ἂν μείνουμε ἀβοήθητοι καὶ δικαιολογοῦμε τὶς παραβάσεις ποὺ κάνουμε, κινδυνεύουμε νὰ σκληρυνθοῦμε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία. Αὐτὸ τὸ ἔχουν πάθει ὄχι ἕνας καὶ δύο, ἀλλὰ πολλοὶ ἄνθρωποι. Γίνεται μία κακὴ ἀρχή, κατόπιν ἡ μιὰ ὑποχώρηση φέρνει τὴν ἄλλη, ἡ μιὰ παράλειψη τὴν ἄλλη, καὶ δημιουργοῦνται κακὲς συνήθειες ποὺ δύσκολα ἀποβάλλονται. Τὰ πάθη ριζώνουν σιγὰ σιγὰ καὶ δύσκολα ξεριζώνονται. Ἡ πνευματικὴ ζημιὰ συνήθως δὲν φαίνεται ἀμέσως. Γίνεται ἀνεπαίσθητα, χωρὶς νὰ τὸ πολυκαταλαβαίνουμε. Ἐξασθενεῖ ἡ φωνὴ τῆς συνειδήσεως, ἀλλάζει πρὸς τὸ χειρότερο ἡ συμπεριφορά μας, σκληρύνεται ἡ καρδιά μας. Βλέπει κανεὶς ἀνθρώπους ποὺ ἦταν πολὺ θερμοί, μὲ τὴν πάροδο τοῦ χρόνου νὰ ψυχραίνονται. Ἐνῶ εἶχαν ζῆλο, ἐνθουσιασμὸ καὶ ἐνδιαφέρον γιὰ τὰ πνευματικά, ὁ ζῆλος τους μαραίνεται, ὁ ἐνθουσιασμός τους πέφτει καὶ γίνονται ἀδιάφοροι. Ἐνῶ ἡ καρδιά τους φλεγόταν ἀπὸ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, ἀρχίζουν νὰ μὴν ἔχουν ὄρεξη γιὰ τὰ πνευματικά, νὰ μὴν ἑλκύονται ἀπὸ τὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, νὰ ἀραιώνουν ἢ καὶ νὰ σταματοῦν τὴν ἱερὰ Ἐξομολόγηση καὶ τὴ θεία Κοινωνία, νὰ ξεστρατίζουν. Τὸ ὀδυνηρὸ ἀποτέλεσμα ὅλων αὐτῶν τῶν παρεκκλίσεων εἶναι ὅτι ἡ καρδιά τους ἀντὶ νὰ ἐξαγνίζεται, σιγὰ σιγὰ μολύνεται. Ἀντὶ νὰ μαλακώνει, σκληρύνεται. Γιὰ νὰ μὴ συμβεῖ αὐτό, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μᾶς παρακινεῖ νὰ ἐνισχύουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον: «Παρακαλεῖτε ἀλλήλους» (Α΄ Θεσ. ε΄ 11)! Μᾶς προτρέπει νὰ στηρίζουμε τοὺς ἀδελφούς μας στὴν πίστη. Γιὰ νὰ ἐννοήσουμε πόσο πολὺ βοηθεῖ ἡ ἀλληλοενίσχυση, νὰ θυμηθοῦμε τοὺς Τεσσαράκοντα Μάρτυρες. Πόσο δύσκολη νύχτα πέρασαν στὴν παγωμένη λίμνη τῆς Σεβαστείας! Ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀντέξουν, ἐνίσχυαν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον λέγοντας: «Δριμὺς ὁ χειμών, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος»· εἶναι δριμὺς ὁ χειμώνας, ἀλλὰ γλυκὺς ὁ Παράδεισος. Ἔτσι ἔμειναν πιστοὶ ἄχρι θανάτου καὶ στεφανώθηκαν μὲ τὸ στεφάνι τοῦ μάρτυρος. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος στοὺς λόγους του περὶ ὑπακοῆς καὶ περὶ μετανοίας περιγράφει διὰ πολλῶν ὅτι οἱ πατέρες ἑνὸς ὑποδειγματικοῦ κοινοβίου ἐνθάρρυναν ὁ ἕνας τὸν ἄλλον μὲ λόγους παρακλήσεως. Ὑπενθύμιζαν ὁ ἕνας στὸν ἄλλον τὸν Παράδεισο, τὴν Κόλαση, τὴ μνήμη τοῦ θανάτου, ζητοῦσαν ὁ ἕνας τὶς προσευχὲς τοῦ ἄλλου. Ἔτσι ἔπαιρναν δύναμη ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον, γιὰ νὰ συνεχίζουν μὲ περισσότερο ἐνθουσιασμὸ τὸν καλὸν ἀγώνα τῆς πίστεως. Στὰ δύσκολα χρόνια ποὺ ζοῦμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἀνάγκη στηριγμοῦ καὶ ἐνισχύσεως. Κι ἐμεῖς, ἀλλὰ καὶ οἱ φίλοι μας καὶ οἱ συγγενεῖς καὶ οἱ συνεργάτες μας θέλουν νὰ ἀκοῦν τὸν ἐνισχυ- τικὸ λόγο. Ὅσο μποροῦμε, νὰ γινόμαστε «υἱοὶ παρακλήσεως», ὅπως ὁ ἀπόστολος Βαρνάβας (Πράξ. δ΄ 36). Νὰ ἀλληλοενισχυόμαστε. Ο ΣΩΤΗΡ2041
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου