ΕΝΔΟΞΟ ΤΕΡΜΑ ΚΑΙ ΑΡΧΗ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΠΟΡΕΙΑΣ !

Το Αγιο Πνευμα βοηθά τὸν κάθε πιστὸ νὰ «ἀποθέσῃ», νὰ πετάξει ἀπὸ πάνω του σὰν  ἀκάθαρτο παλαιὸ ροῦχο «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον» μὲ τὶς πράξεις του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του.

Τὸ παρήγγειλε ὁ ἀναστὰς Κύριος στοὺς μαθητές του, λίγο πρὶν ἀναληφθεῖ στοὺς οὐρανούς. Νὰ μὴν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπὸ τὰ Ἱεροσόλυμα, τοὺς εἶπε. Θὰ σᾶς στείλω τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ «βαπτισθήσεσθε ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ οὐ μετὰ πολλὰς ταύτας ἡμέρας» (Πράξ. α΄ 5). Θὰ βαπτισθῆτε μέσα στὸ Ἅγιο Πνεῦμα σὲ λίγες μέρες. Μιλοῦσε Ἐκεῖνος ὁ Ὁποῖος πρὶν ἀπὸ μερικὲς δεκαετίες εἶχε κατέλθει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ ὑψώσει τὸ ἀνθρώπινο γένος, ποὺ εἶχε καταπέσει στὴν ἔσχατη κατάπτωση καὶ ἀτίμωση ἐξαιτίας τοῦ μίσους τοῦ Σατανᾶ. Μιλοῦσε ὁ Μονογενὴς Υἱὸς καὶ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἔλαβε σάρκα καὶ ὀστὰ ἀπὸ τὴν πανυπέραγνο Παναγία Μητέρα του γιὰ νὰ σώσει «τὸ ἀπολωλὸς» πρόβατό του, τὸν ἄνθρωπο, τὸ τέλειο πλάσμα τῶν χειρῶν του. Μιλοῦσε στὸ τέλος τῆς διαδρομῆς του στὸν κόσμο μας, ἔπειτα ἀπὸ τὰ ἐκπληκτικὰ θαύματά του καὶ τὶς πρωτάκουστες διδασκαλίες του, ἔπειτα ἀπὸ τὰ φρικτὰ παθήματα καὶ τὸν ἀτιμωτικὸ θάνατό του στὸ σταυρὸ τοῦ Γολγοθᾶ καὶ ἔπειτα ἀπὸ τὴ θριαμβευτικὴ νίκη του ἐπὶ τοῦ θανάτου μὲ τὴν Ἀνάστασή του. Τὸ ἔργο γιὰ τὸ ὁποῖο εἶχε ἔλθει στὴ γῆ τὸ εἶχε πλέον ὁλοκληρώσει. Τὸ εἶπε καὶ στὴν προσευχή του πρὸς τὸν οὐράνιο Πατέρα του λίγο πρὶν ἀρχίσουν τὰ Πάθη του. «Τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω» (Ἰω. ιζ΄ 4). Ἔφερα σὲ τέλειο πέρας τὸ ἔργο ποὺ μοῦ ἀνέθεσες νὰ ἐπιτελέσω γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ κόσμου, πάτερ μου. Τελευταία πράξη ὡς ἐπισφράγιση τοῦ ἔργου αὐτοῦ ἦταν νὰ στείλει ὡς νικητὴς καὶ ἐξουσιαστὴς τῶν πάντων τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, γιὰ νὰ ἐξαγιάζονται ὅσοι θὰ πιστεύουν σ’ Ἐκεῖνον καὶ θὰ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές του· γιὰ νὰ ἔχει τὴ δυνατότητα κάθε ἄνθρωπος νὰ γίνεται μέτοχος τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, τὰ ὁποῖα μᾶς ἐχάρισε Ἐκεῖνος μὲ τὸ σωτήριο ἔργο του στὴ γῆ. Ἔτσι ἡ Πεντηκοστή, κατὰ τὴν ὁποία ἀπέστειλε ὁ Κύριος τὸ Πανάγιο Πνεῦμα στοὺς μαθητές του καὶ δι’ αὐτῶν στὸν κόσμο, ἔγινε τὸ ἔνδοξο τέρμα τῆς δράσεώς του στὴ γῆ. Συγχρόνως ὅμως ἀπὸ τὴν ὥρα ποὺ κατῆλθε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄρχιζε καὶ μιὰ νέα ἐποχή, ἡ ἐποχὴ τῆς Χάριτος καὶ ἁγιότητος, ἡ ἐποχὴ τῆς Ἐκκλησίας. Νέα πραγματικότητα ἐμφανίζεται πλέον στὸν κόσμο, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, καὶ ἀρχίζει τὴν κοσμοσωτήρια πορεία της. Ὁδηγός της στὴν πορεία της αὐτή, γράφει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων, εἶναι «ὁ Παράκλητος, ὁ φρουρὸς καὶ ἁγιοποιὸς τῆς Ἐκκλησίας, ὁ διοικητὴς τῶν ψυχῶν, ὁ κυβερνήτης τῶν χειμαζομένων (=αὐτῶν ποὺ βασανίζονται στὰ κύματα τῆς ζωῆς), ὁ φωταγωγὸς τῶν πεπλανημένων καὶ ἀθλοθέτης τῶν ἀγωνιζομένων καὶ στεφανωτὴς τῶν νενικηκότων» (ΒΕΠ 39, 222). Ἡ ἁγιοπνευματοκίνητη αὐτὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας συνεχίζεται ἀδιάκοπα μέσα στοὺς αἰῶνες. Πορεία φωτεινή, ἡ ὁποία ἀκτινοβολεῖ τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου καὶ διαλύει σταδιακὰ τὰ σκοτάδια τῆς ἄγνοιας, τῆς πλάνης, τῆς μαγείας καὶ δεισιδαι- μονίας, ποὺ ταλαιπωροῦσαν τὸν κόσμο. Πορεία ἀγάπης, ποὺ φέρνει τὸ μήνυμα τοῦ Σταυροῦ τῆς ἀγάπης ἐκεῖ ποὺ βασίλευε τὸ μίσος καὶ ἡ σκληρότητα. Πορεία ἐλπίδας, ποὺ ἀνοίγει διεξόδους καὶ στὰ χειρότερα ἀδιέξοδα. Καὶ ὅλα αὐτὰ διότι στὴν πορεία της αὐτὴ ἡ Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν πρώτη ἐκείνη ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς ἔχει μαζί της τὸ Πανάγιο Πνεῦμα, δηλαδὴ τὸ τρίτο Πρόσωπο τῆς Ἁγίας καὶ Ὁμοουσίου Τριάδος. Εἶναι μαζί της «ὁ παντοκράτωρ» (Ἀποκ. α΄ 8), ὁ παντοδύναμος Θεός, καὶ κανένας δὲν μπορεῖ νὰ ματαιώσει τὰ σχέδιά του. Γι’ αὐτὸ καὶ ὅσοι διωγμοὶ κι ἂν ὀργανώθηκαν ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας, τελικὰ ἀπέτυχαν νὰ ἀνακόψουν τὴ νικηφόρα πορεία της μέσα στοὺς αἰῶνες καὶ μέχρι σήμερα. Διότι εἶναι καὶ σήμερα παρὸν στὴν Ἐκκλησία τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὸ βεβαίωσε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ὁ Ὁποῖος μὲ τὸ πανάγιο αἷμα του ἔκαμε κτῆμα του τὴν Ἐκκλησία, ὅτι θὰ παρακαλέσει τὸν Πατέρα του νὰ στείλει στὴ γῆ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ὄχι ὡς προσωρινὸ ἐπισκέπτη, ἀλλ’ «ἵνα μένῃ μεθ’ (ἡ)ὑμῶν εἰς τὸν αἰῶνα» (Ἰω. ιδ΄ 16). Καὶ μένει πράγματι στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τότε διαρκῶς τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Τὴν ἐνισχύει στοὺς ἱεροὺς ἀγῶνες της ἐναντίον τῶν αἱρέσεων καὶ ἐξαγιάζει διὰ τῆς Χάριτός του διὰ μέσου τῶν ἱερῶν Μυστηρίων τοὺς πιστούς. Καὶ βοηθώντας τὸν κάθε πιστὸ νὰ «ἀποθέσῃ», νὰ πετάξει ἀπὸ πάνω του σὰν ἀκάθαρτο παλαιὸ ροῦχο «τὸν παλαιὸν ἄνθρωπον» μὲ τὶς πράξεις του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ νὰ ἐνδυθεῖ «τὸν καινὸν ἄνθρωπον τὸν κατὰ Θεὸν κτισθέντα» (Ἐφ. δ΄ 22-24), συμβάλλει στὴν τελικὴ πνευματικὴ ἀνακαίνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν ὁποία θὰ ἀκολουθήσει ἡ ἀνακαίνιση τοῦ σύμπαντος. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ πεμπτουσία τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Θὰ πρέπει ὅμως νὰ τὸ νιώθουμε μαζί μας καὶ προσωπικὰ οἱ πιστοὶ στὴ ζωή μας. Νὰ αἰσθανόμαστε τὴν παρουσία του. Νὰ παίρνου με χάρη ἀπὸ τὴ Χάρη του, ἐνίσχυση ἀπὸ τὴν παντοδυναμία του ἁγιασμὸ ἀπὸ τὴν ἁγιότητά του. Ἂς Τὸ ἱκετεύουμε λοιπὸν νὰ σκηνώνει καὶ μέσα μας, γιὰ νὰ μᾶς καθαρίζει ἀπὸ κάθε κηλίδα καὶ νὰ μᾶς κρατεῖ στὸ δρόμο τῆς ἀρετῆς καὶ εὐσεβείας.Ο ΣΩΤΗΡ2046