Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΗΣ ΑΙΩΝΙΑΣ ΖΩΗΣ

Ἂν συνειδητοποιούσαμε ποιὰ δόξα μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς ἐφόσον μείνουμε ἑνωμένοι μαζί Του, τότε θὰ περιφρονούσαμε κάθε ἐπίγεια δόξα και  καθε  ταλαιπωρια  και θλιψη.

«Αλλοι δὲ ἐτυμπανίσθησαν, οὐ προσδεξαμενοι τὴν ἀπολυτρωσιν, ἵνα κρειττονος ἀναστασεως τυχωσιν» 

 Ἡ πρώτη Κυριακὴ μετὰ τὴν Πεντηκοστὴ εἶναι ἀφιερωμένη στὴ μνήμη τῶν Ἁγίων Πάντων, δηλαδὴ ὅλων «τῶν ἁπανταχοῦ τῆς οἰκουμένης» γνωστῶν καὶ ἀγνώστων ἁγίων. Πολλοὶ ἀπ’ αὐ- τούς, ἐπειδὴ δὲν δέχθηκαν νὰ ἀρνηθοῦν τὴν πίστη τους, ὑποβλήθηκαν σὲ σκληρὰ βασανιστήρια. Ἀρνήθηκαν νὰ δεχθοῦν «τὴν ἀπολύτρωσιν», νὰ γλυτώσουν δηλαδὴ τὰ βασανιστήρια καὶ νὰ ἐξασφαλίσουν τὴν ἐπίγεια ζωή τους. Προτίμησαν τὸ μαρτύριο, «ἵνα κρείττονος ἀναστάσεως τύχωσιν», γιὰ νὰ ἀναστηθοῦν στὴν τελικὴ ἀνάσταση καὶ ὄχι νὰ πετύχουν μιὰ πρόσκαιρη ἀποκατάσταση σ’ αὐτὴ τὴ ζωή. Ἂς δοῦμε λοιπὸν πῶς ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως στὴν αἰώνια ζωὴ ἐνίσχυε τοὺς Ἁγίους μπροστὰ στὶς κάθε εἴδους δοκιμασίες, καὶ τί σημασία ἔχει αὐτὸ γιὰ τὴ δική μας ζωή. 

 1. Προσδοκία «ἄλλης βιοτῆς» 

 Εἶναι ἀξιοθαύμαστη ἡ ὑπομονὴ καὶ ἡ καρτερία ποὺ ἔδειξαν οἱ Ἅγιοι μπροστὰ σὲ κάθε δυσκολία καὶ κίνδυνο, ἀκόμη καὶ μπροστὰ στὸν θάνατο! Ἐκεῖνο ποὺ ὅπλιζε τὶς ψυχές τους μὲ θάρρος καὶ ἀνδρεία ἦταν ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ ἡ κληρονομία τῶν αἰωνίων ἀγαθῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ ἔμεναν ἀνεπηρέαστοι ἀπὸ τὰ θέλγητρα τοῦ κόσμου καὶ ἀτρόμητοι μπροστὰ στὰ φόβητρα τῶν τυράννων. Ἕνα χαρακτηριστικὸ παράδειγμα εἶναι τὸ μαρτύριο τῶν ἑπτὰ Μακκαβαίων, ποὺ ἀναφέρεται στὴν Παλαιὰ Διαθήκη. Τὰ ἑπτὰ αὐτὰ ἀδέλφια προτίμησαν νὰ πεθάνουν παρὰ νὰ προδώσουν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους. Ὅταν ὁ δήμιος ἀπείλησε τὸν τρίτο ἀδελφὸ ὅτι θὰ τοῦ κόψει τὴ γλώσσα καὶ τὰ χέρια, ἐκεῖνος ἤρεμος ἀπάντησε: «Ἀπὸ τὸν Θεὸ τοῦ οὐρανοῦ ἔχω τὰ μέλη αὐτά (τὴ γλώσσα καὶ τὰ χέρια) καὶ προκειμένου νὰ μείνω στὸν Νόμο τοῦ Θεοῦ ἀδιαφορῶ γι’ αὐτά, γιατὶ ἐλπίζω ὅτι θὰ τὰ λάβω καὶ πάλι ἀπὸ τὸν Θεό» (Β΄ Μακ. ζ΄ 11). Κι ἡ ἁγία μητέρα τους, ποὺ παρακολουθοῦσε μὲ πόνο τὰ μαρτύριά τους, ὄχι μόνο δὲν λύγισε ἀλλὰ στεκόταν μὲ γενναιοψυχία καὶ ἐνίσχυε τὰ παιδιά της μὲ λόγια γεμάτα πίστη κι ἐλπίδα. Τοὺς ἔλεγε: Ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου, ποὺ ἔπλασε τὸν ἄνθρωπο κι ἔδωσε ζωὴ σὲ ὅλα τὰ δημιουργήματα, Αὐτὸς θὰ σᾶς χαρίσει καὶ πάλι κατὰ τὴν εὐσπλαχνία του πνεῦμα καὶ ζωή! (Β΄ Μακ. ζ΄ 23). Ἐπίσης ἐντυπωσιακὸ εἶναι καὶ τὸ παράδειγμα τοῦ δικαίου Ἰώβ, ὁ ὁποῖος ἂν καὶ ἔχασε ξαφνικὰ τὴν περιουσία του καὶ ὅλα τὰ παιδιά του, ἐντούτοις δὲν ἀπελπίστηκε. Ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐνίσχυε ἦταν ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ ἐλπίδα στὴ μέλλουσα ζωή. Ἔλεγε: Γνωρίζω ὅτι ὁ Κύριος «ἀένναός ἐστιν», δηλαδὴ ζεῖ στοὺς αἰῶνες καὶ εἶναι Αὐτὸς ποὺ θὰ μὲ λυτρώσει ἀπὸ τὰ φοβερὰ δεινὰ καὶ θὰ μὲ ἀναστήσει (Ἰὼβ ιθ΄ 25-26). Γι’ αὐτὸ καὶ δόξαζε τὸν Θεὸ μὲ τὰ γνωστὰ λόγια του: «Εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον εἰς τοὺς αἰῶνας» (Ἰὼβ α΄ 21). 

 2. H ἐλπίδα μας σήμερα 

Ἔτσι ζοῦσαν οἱ Ἅγιοι. Μὲ τὴν ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως καὶ τὴν προσδοκία τῆς αἰωνιότητος. Κι αὐτὸ τοὺς ἔδινε δύναμη κι ἐνίσχυση γιὰ νὰ ὑπερνικοῦν κάθε δυσκολία, ἀκόμη καὶ τὴν ἀπειλὴ τοῦ θανάτου. Κι ἂν ἔτσι πολιτεύονταν ἄνθρωποι ποὺ ἔζησαν στὰ χρόνια τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἐμεῖς ποὺ ζοῦμε στὴν ἐποχὴ τῆς χάριτος, μετὰ τὸν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, καλούμαστε νὰ ἔχουμε πολὺ περισσότερο στερεωμένη τὴν πίστη καὶ τὴν ἐλπίδα μας στὴν αἰωνιότητα. Ἐκεῖ ποὺ βρίσκεται ἡ ἀληθινὴ ζωή. Ἂς στρέψουμε λοιπὸν τὸ βλέμμα μας στὸν οὐρανό‧ στὸν τελικὸ στόχο καὶ προορισμό μας. Ἂν συνειδητοποιούσαμε ποιὰ δόξα μᾶς ἔχει ἑτοιμάσει ὁ Θεὸς ἐφόσον μείνουμε ἑνωμένοι μαζί του, τότε θὰ περιφρονούσαμε κάθε ἐπίγεια δόξα καὶ πρόσκαιρη ἀπόλαυση καὶ θὰ ὑπομέναμε μὲ καρτερία κάθε ταλαιπωρία. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει ὅτι «οὐκ ἄξια τὰ παθήματα τοῦ νῦν καιροῦ πρὸς τὴν μέλλουσαν δόξαν ἀποκαλυφθῆναι εἰς ἡμᾶς»· ποὺ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι ἄξια τὰ ὅσα πάσχουμε καὶ ὑποφέρουμε στὴν παροῦσα ζωὴ σὲ σύγκριση μὲ τὴ δόξα ποὺ πρόκειται νὰ μᾶς ἀποκαλυφθεῖ γιὰ νὰ μᾶς δοθεῖ στὴ μέλλουσα ζωή (Ρωμ. η΄ 18). Ἂς δεχόμαστε λοιπὸν ὅσα ἐπιτρέπει ὁ Θεὸς μὲ ἀκλόνητη ἐμπιστοσύνη στὴν ἀγαθὴ Πρόνοιά του κι ἂς κάνουμε ὑπομονή, διότι, ὅπως λέγει πάλι ὁ ἴδιος θεόπνευστος Ἀπόστολος, «τὸ παραυτίκα ἐλαφρὸν τῆς θλίψεως ἡμῶν καθ᾿ ὑπερβολὴν εἰς ὑπερβολὴν αἰώνιον βάρος δόξης κατεργάζεται ἡ- μῖν»· δηλαδή, οἱ θλίψεις μας ποὺ γρήγορα περνοῦν καὶ εἶναι γι’ αὐτὸ ἐλαφρές, ἑτοιμάζουν σὲ ὑπερβολικὰ μεγάλο βαθμὸ αἰώνιο βάρος δόξας σὲ μᾶς (Β΄ Κορ. δ΄ 17). ❁ ❁ ❁ Ἀξίζει πράγματι νὰ μελετοῦμε συχνὰ τὴ ζωὴ τῶν Ἁγίων, ὥστε οἱ ψυχές μας νὰ λαμβάνουν θάρρος, ἐνίσχυση καὶ πολλὴ πνευματικὴ ὠφέλεια. Ας στρέψουμε τὸ νοῦ καὶ τὴν καρδιά μας στοὺς ἥρωες αὐτοὺς τῆς πίστεως καὶ νὰ τοὺς παρακαλέσουμε νὰ πρεσβεύουν γιὰ ὅλους ἐμᾶς, ὥστε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε στὴν ὑπομονὴ καὶ τὴ σταθερότητά τους καὶ νὰ ἀξιωθοῦμε νὰ κληρονομήσουμε μαζί τους τὴν ἄφθαρτη δόξα καὶ χαρὰ τοῦ οὐρανοῦ, τὴν αἰώνια Βασιλεία τοῦ Θεοῦ!Ο ΣΩΤΗΡ2046