Η ΔΩΔΕΚΑΡΙΘΜΗ ΦΑΛΑΓΓΑ

Εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι ψυχὲς ἁγνές, ἁπλές, ἄδολες. 

Οἱ δώδεκα μαθητὲς τοῦ Κυρίου εἶναι οἱ στενοὶ ἄμεσοι συνεργάτες, οἱ συνεχιστὲς τοῦ σωτηρίου ἔργου του. Ἁπλή, λιτὴ καὶ ἀπέριττη εἶναι ἡ περι- γραφὴ τῆς κλήσεώς τους. Ἄλλους τοὺς βρίσκει στὴ λίμνη τῆς Γεννησαρὲτ νὰ ψαρεύουν ἢ νὰ διορθώνουν τὰ δίχτυα τους, ὅπως τὰ ἀδέλφια Πέτρο, Ἀνδρέα καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ Ζεβεδαίου, Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη. Ἄλλον, ὅπως τὸν Ματθαῖο, στὸ τελωνεῖο. Ἄλλον μὲ τὸν φίλο του, ὅπως τὸν Ναθαναὴλ κλπ. (Ματθ. δ΄ 18-22, θ΄ 9, Ἰω. α΄ 44-52). Αὐτοὶ οἱ δώδεκα θὰ εἶναι μαζί του κατὰ τὴ διάρκεια τῆς δημοσίας δράσεώς του. Αὐτοὶ θὰ εἶναι οἱ μόνιμοι καὶ σταθεροὶ συνοδοί του. «Ἐποίησε δώδεκα, ἵνα ὦσι μετ’ αὐτοῦ καὶ ἵνα ἀποστέλλῃ αὐτοὺς κηρύσσειν» (Μάρκ. γ΄ 14). Αὐτοὶ θὰ μείνουν κοντά του καὶ στὶς δοκιμασίες, ἕτοιμοι νὰ πεθάνουν μαζὶ μὲ τὸν Διδάσκαλό τους. «Ὑμεῖς ἐστε οἱ διαμεμενηκότες μετ’ ἐμοῦ ἐν τοῖς πειρασμοῖς μου» (Λουκ. κβ΄ 28). Ἡ πρωτοβουλία γιὰ τὴν ἐκλογή τους ἀνήκει ἀποκλειστικὰ καὶ μόνο στὸν Κύριο (Ἰω. ιε΄ 16). Ὕστερα ἀπὸ ὁλονύκτια προσευχή, ὅταν ἔγινε ἡμέρα, φώναξε κοντά του ὅλους ὅσοι ἀποτελοῦσαν τὸν εὐρὺ κύκλο τῶν μαθητῶν του καὶ ἀπὸ αὐτοὺς ἐξέλεξε δώδεκα, τοὺς ὁποίους καὶ ὀνόμασε Ἀποστόλους (Λουκ. ς΄ 12-13). Ἐὰν προσέξουμε τὴ ζωή τους, μποροῦμε νὰ διακρίνουμε μερικὰ ἀπὸ τὰ βασικὰ χαρακτηριστικὰ γνωρίσματά τους. Εἶχαν οἱ Ἀπόστολοι ψυχὲς ἁγνές, ἁπλές, ἄδολες. Ὅταν ὁ Ναθαναὴλ ὁδηγεῖται ἀπὸ τὸ φίλο του τὸν Φίλιππο στὸ Χριστό, τὴν ὥρα ποὺ Τὸν πλησιάζουν, ὁμιλεῖ ὁ Κύριος γι’ αὐτὸν σὰν νὰ τὸν γνωρίζει ἀπὸ καιρό, ἐνῶ γιὰ πρώτη φορὰ ἔβλεπε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον, καὶ λέει: «Ἴδε ἀληθῶς Ἰσραηλίτης, ἐν ᾧ δόλος οὐκ ἔστι» (Ἰω. α΄ 48). Ἀληθινὸς Ἰσραηλίτης ὁ Ναθαναήλ, ὄχι μόνο ἐξαιτίας τῆς καταγωγῆς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν εἰλικρίνεια καὶ εὐθύτητά του. Εἶναι ἄνθρωπος χωρὶς ὑστεροβουλία καὶ ἰδιοτέλεια, ἄνθρωπος στὸν ὁποῖο μπορεῖ κανεὶς νὰ ἔχει πλήρη ἐμπιστοσύνη. Τέτοιοι ἁγνοί, ἁπλοὶ καὶ ἄδολοι ἦταν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι. Γι’ αὐτὸ τοὺς διάλεξε ὁ Κύριος καὶ ἔτσι ἔγιναν δοχεῖα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀκλόνητα θεμέλια τῆς Ἐκ- κλησίας. Τὸ ἄλλο βασικὸ γνώρισμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας καὶ τῆς αὐταπαρνήσεως. Στὸ τελικὸ κάλεσμα τοῦ Κυρίου νὰ Τὸν ἀκολουθήσουν, οἱ ἀπόστολοι Πέτρος καὶ Ἀνδρέας χωρὶς καμία χρονοτριβή, «εὐ- θέως ἀφέντες τὰ δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ». Κάτι ἀνάλογο γίνεται καὶ μὲ τοὺς ἀδελφοὺς Ἰάκωβο καὶ Ἰωάννη: «Εὐθέως ἀφέντες τὸ πλοῖον καὶ τὸν πατέρα αὐτῶν ἠκολούθησαν αὐτῷ» (Ματθ. δ΄ 20, 22). Ἐργασία, δίχτυα, γονεῖς, τὰ πάντα ἀφή- νουν πίσω τους καὶ ἀφοσιώνονται στὸ ἱε- ρὸ ἔργο τῆς διαδόσεως τοῦ Εὐαγγελίου. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς θυσίας τους ἀναγνώρισε ὁ Κύριος καὶ τοὺς ὑποσχέθηκε ὅτι πλούσια θὰ τοὺς ἀνταμείψει. Τοὺς βεβαίωσε ὅτι καὶ ἐκεῖνοι ἀλλὰ καὶ καθένας ποὺ θὰ ἀφήσει σπίτι, ἀδέλφια, γονεῖς, οἰκογένεια καὶ περιουσία γιὰ χάρη του καὶ γιὰ νὰ ὑπακούσει στὸ Εὐαγγέλιό του, θὰ πάρει ἑκατονταπλάσια σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸν κόσμο καὶ αἰώνια ζωὴ στὴ Βασιλεία του (Μάρκ. ι΄ 29-30). Ἕνα ἀκόμη χαρακτηριστικὸ τῆς ζωῆς τῶν ἁγίων Ἀποστόλων εἶναι ὅτι μελετοῦσαν τὸν Νόμο καὶ τοὺς Προφῆτες πρὶν ὁ Κύριος τοὺς καλέσει κοντά του. Ὁ Φίλιππος, ὅταν καλεῖ τὸν φίλο του Να- θαναήλ, τοῦ θυμίζει τὰ ὅσα μελετοῦσαν στὸ Νόμο καὶ τοὺς Προφῆτες: «Ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν, Ἰησοῦν τὸν υἱὸν τοῦ Ἰωσὴφ τὸν ἀπὸ Ναζαρέτ»· βρήκαμε αὐτὸν τὸν Ὁποῖο προσδοκούσαμε νὰ ἔρθει, αὐτὸν τὸν Ὁποῖο ἀναζητούσαμε καὶ γιὰ τὸν Ὁ- ποῖο μᾶς πληροφοροῦσαν οἱ Ἱερὲς Γραφές (Ἰω. α΄ 46). Παρὰ τοὺς ἀρχικούς του δισταγμοὺς καὶ τὶς δικαιολογημένες ἐπιφυλάξεις του ὁ Ναθαναὴλ ἀνταποκρίνεται στὴν πρόσκληση τοῦ φίλου του καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Χριστό. Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἦταν πράγματι ἄν- θρωποι μὲ ψυχὲς ἄδολες, ἁπλὲς καὶ ἁγνές, ἄνθρωποι μὲ αὐταπάρνηση καὶ πνεῦμα θυσίας, ἄνθρωποι ποὺ μελετοῦσαν τοὺς Προφῆτες καὶ τὸν Νόμο. Γι’ αὐτὸ καὶ εἶναι ὑποδείγματα γιὰ ὅλους μας. Νὰ ἐμπνευσθοῦμε ἀπὸ τὸ ἅγιο παράδειγμά τους. Νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς ἄνθρωποι ἁγνοὶ καὶ ἄδολοι. Νὰ ἔχουμε πνεῦμα θυσίας καὶ ἀναμφιβόλως νὰ μελετοῦμε πολὺ καὶ μὲ προσοχὴ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἀπόστολοι ἔφυγαν κάποτε ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό. Τὸ ἔργο τους ὅμως, ἔργο μαρτυρίας καὶ κηρύγματος τοῦ Εὐαγγελίου, συνεχίζεται. Συνεχίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία, δηλαδὴ ἀπὸ τοὺς ποιμένες της, ἀπὸ τοὺς πιστούς της, ἀπὸ μᾶς, ἀπὸ τὸν καθένα μας. Αὐτὸ εἶναι ἡ μεγάλη εὐθύνη καὶ ἀποστολὴ ὅλων μας στὸν ἀποστατημένο κόσμο τοῦ καιροῦ μας.Ο ΣΩΤΗΡ2047