ΑΚΛΟΝΗΤΟΙ ΚΑΙ ΜΕ ΠΑΡΡΗΣΙΑ ΣΤΙΣ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΔΙΑΒΟΛΕΣ

Ποιὸς θὰ μιλήσει γιὰ μετάνοια; Ποιὸς θὰ προτείνει τὸ δρόμο τῆς ἐλπίδας;

     Τὸν τελευταῖο καιρὸ ὅλο καὶ πληθαίνουν οἱ κακόβουλες φωνὲς ποὺ στρέφονται ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας. Φωνὲς παραπλανητικὲς ποὺ θεμε- λιώνονται πάνω στὸ ψέμα καὶ στὴ στρέβλωση τῆς ἀληθείας μὲ σκοπὸ νὰ κλονίσουν τὴν ἐμπιστοσύνη τῶν ἀνθρώπων σὲ αὐτὴν ἀρχικῶς καὶ δευτερευόντως νὰ τοὺς ἀποτρέψουν ἀπὸ τὸ νὰ ζοῦν σύμφωνα μὲ τὶς ἀρχὲς καὶ τοὺς κανόνες της. Φωνὲς ποὺ ὑπηρετοῦνται κατὰ βάσιν ἀπὸ μεγάλα καὶ μικρὰ μέσα ἐπικοινωνίας καὶ διασπείρονται μέσα ἀπὸ ραδιόφωνα, τηλεοράσεις καὶ ἐφημερίδες. Ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ πρόσχημα ποὺ χρησιμοποιοῦν, ἀντικειμενικὸ σκοπὸ ἔχουν νὰ χλευάσουν συγκεκαλυμμένα ἢ ἀπροκάλυπτα κατόπιν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὰ Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἠθική της καὶ παρασύρονται σὲ θέση καὶ στάση ἐχθρικὴ ἀπέναντι στὴν Ἐκκλησία μας. 
   Τὴν ἴδια στιγμὴ ἀρκετοὶ πιστοὶ προβληματίζονται. Δειλιάζουν καὶ φοβοῦνται. Δὲν εἶναι ὅτι δὲν ξέρουν τὴν ἀλή- θεια, ἀλλὰ μπροστὰ στὴν τόση προπαγάνδα καὶ γενικὴ κατακραυγὴ ἀδυνατοῦν καὶ διστάζουν νὰ ἀρθρώσουν λόγο ὑπερασπίσεως καὶ μαρτυρίας. Τὸ θέμα εἶναι σοβαρὸ καὶ ἀφορᾶ ἐκείνους τοὺς σύγχρονους πιστοὺς τῆς Ἐκκλησίας ποὺ σὰν νὰ φαίνεται ὅτι ἀπώλεσαν τὸ πνεῦμα καὶ τὸ ἡρωικὸ φρόνημα τῶν Ἁγίων τῆς πίστεώς μας. Τῶν Μαρτύρων καὶ Ὁμολογητῶν. Καὶ στέκονται βουβοὶ μπροστὰ στὶς ὅποιες κατηγορίες. Χωρὶς θάρρος, παρρησία καὶ ἀφοβία σὲ ὅ,τι ἀντιστρατεύεται, χλευάζει καὶ στρεβλώνει τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἄλλοτε ὅμως ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χρι- στοῦ πέρασε τέτοιες περιόδους, καὶ μέσα ἀπὸ αὐτὲς μπορεῖ κανεὶς νὰ διαπιστώσει ποιὰ πρέπει νὰ εἶναι ἡ στάση μας ἀπέναντι σ’ αὐτὸ τὸν ἔμμεσο ἢ ἄμεσο διωγμό. 

      Εἶχαν οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι συλλάβει τοὺς δύο Ἀποστόλους Πέτρο καὶ Ἰωάννη καὶ ἀπαιτοῦσαν νὰ μὴν κηρύττουν τίποτε γιὰ τὸν Χριστό. Ὅταν ὅμως τοὺς ἀπέλυσαν, πῆγαν οἱ δύο Ἀπόστολοι στὸν τόπο στὸν ὁποῖο συναθροιζόταν ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων καὶ μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους χριστιανοὺς ἔκαμαν μιὰ προσευχή. Σ’ αὐτὴ λοιπὸν τὴν προσευχὴ ὁλόκληρη ἡ τοπικὴ Ἐκκλησία δὲν ζητᾶ ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ κατατροπώσει τοὺς ἐχθρούς της, οὔτε νὰ τοὺς ἀπαλλάξει ἀπὸ τοὺς διωγμούς, ἀλλὰ μονάχα παρρησία. «Δὸς τοῖς δούλοις σου μετὰ παρρησίας πάσης λαλεῖν τὸν λόγον σου...» (Πράξ. δ΄ 23-31). Αὐτὴ ἡ παρρησία. Αὐτὸ τὸ θάρρος καὶ αὐτὴ ἡ μαρτυρία εἶναι ποὺ χρειάζε- ται καὶ στὴν ἐποχή μας. Ἀκόμη καὶ ἂν μᾶς στοιχίζει ὅπως στοίχιζε καὶ στοὺς Μάρτυρες καὶ Ὁμολογητὲς τῆς πίστεώς μας. Αὐτὸ ζητοῦν οἱ Ἀπόστολοι. Δῶσε μας, Κύριε, παρρησία γιὰ νὰ λαλοῦμε τὸ λόγο σου. Τὸ λόγο σου ποὺ εἶναι πάντοτε ἀλήθεια καὶ φῶς καὶ ζωὴ καὶ σωτηρία τῶν ἀνθρώπων. Τέτοια παρρησία χρειάζεται καὶ ἡ ἐποχή μας. Νὰ μὴ σιωποῦμε στὶς κατηγορίες, ἀλλὰ αὐτὲς νὰ ἀποτελοῦν τὴν ἀφορμὴ ὥστε νὰ φανερώνουμε τὴν ἀλήθεια χωρὶς φόβους καὶ ἀνησυχίες γιὰ τυχὸν εἰρωνεῖες ἢ διώξεις. Γιατί λοιπὸν νὰ σιωποῦμε; Γιατί νὰ μὴ βρίσκουμε ἕναν ὠφέλιμο λόγο κι ἕναν ἀντίλογο ἀλήθειας νὰ ποῦμε; Γιατί νὰ φοβόμαστε; Γιατί νὰ ντρεπόμαστε ἢ νὰ ἀγωνιοῦμε; Μόνο τὸν Θεὸ θὰ πρέπει νὰ φοβόμαστε καὶ τίποτε καὶ κανέναν ἄλλον. Καὶ ὄχι μόνο ὡς ἀπολογία στὶς κατηγορίες, ἀλλὰ καὶ ὡς μαρτυρία στὶς καρδιὲς τῶν ἀνθρώπων. Ποιὸς θὰ μιλήσει γιὰ μετάνοια; Ποιὸς θὰ προτείνει τὸ δρόμο τῆς ἐλπίδας; Ποιὸς θὰ ἐπαινέσει τὴν ὁδὸ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς καθαρότητος; Δὲν εἶναι μόνο ἀνάγκη τῶν καιρῶν, εἶναι καὶ χρέος καὶ καθῆκον τῶν πιστῶν, ὅλων μας. Νὰ φανερώνουμε τὴν ἀλήθεια καὶ νὰ καθοδηγοῦμε τοὺς συναν- θρώπους μας πρὸς αὐτήν. Εἶναι ἀνάγκη νὰ μιμηθοῦμε τὴν πρώτη Ἐκκλησία.Ο ΣΩΤΗΡ2047