Ο ΚΟΣΜΟΣ ΠΑΡΑΓΕΤΑΙ.....!

Αναλύσαμε σὲ προηγούμενο ἄρθρο μας τὶς μεγάλες ἀλήθειες ποὺ περικλείει τὸ ὑπέροχο σάλπισμα τοῦ ὑψιπέτου εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου· «ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ...». Ἀλλὰ μεγάλες ἀλήθειες περικλείει καὶ τὸ δεύτερο ἥμισυ τοῦ στίχου: «Ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα» (Α΄ Ἰω. β΄ 17). 

 Σὲ ἀντίθεση μὲ τὰ ἐγκόσμια, ποὺ περνοῦν καὶ φεύγουν καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι μάταια καὶ φθαρτά, διότι δὲν συνοδεύουν τὸν ἄνθρωπο μετὰ τὸν θάνατο – «πάντα ματαιότης τὰ ἀνθρώπινα, ὅσα οὐχ ὑπάρχει μετὰ θάνατον» – ὑπάρχουν κι αὐτὰ ποὺ μένουν. 

Αὐτὰ ποὺ περνοῦν καὶ φεύγουν εἶναι τὰ πλούτη, οἱ δόξες, οἱ τιμές, τὰ ἀξιώματα. 

Αὐτὰ ποὺ μένουν εἶναι ἡ ἀρετή, ἡ ἁγιότητα, τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης. 

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐπαινεῖ αὐτοὺς ποὺ συμμορφώνουν τὴ ζωή τους σύμφωνα μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, διότι μένουν καὶ ζοῦν στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων. 

«Δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζῶσι» (Σοφ. Σολ. ε΄ 15). Ζοῦν στὸ νέο κόσμο τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπολαμβάνουν τὰ ἄρρητα κάλλη τοῦ Παραδείσου. 

Πληροφοροῦνται διὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τὶς ἀνάγκες μας καὶ πρεσβεύουν γιὰ τὴ σωτηρία μας. Χαίρονται γιὰ τὴν ἐνάρετη ζωή μας καὶ πανηγυρίζουν γιὰ τὶς νίκες μας στὸν καλὸ ἀγώνα τῆς πίστεως. Τοὺς αἰσθανόμαστε τόσο κοντά μας, ἐπικαλούμαστε τὶς πρεσβεῖες τους, γιορτάζουμε πανηγυρικὰ τὴ σεπτὴ μνήμη τους, κι ἂς πέρασαν χιλιάδες ἴσως χρόνια ἀπὸ τὴν ὁσία βιοτή τους.  

Ἐδῶ φαίνεται ἡ εἰδοποιὸς διαφορὰ μεταξὺ τῶν κοσμικῶν ἀνθρώπων καὶ τῶν πιστῶν ποὺ τηροῦν τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ. 

Οἱ πρῶτοι χάνονται στὴν περιπλάνηση τῆς ματαιότητος καὶ οἱ ἄλλοι μένουν στὸν αἰώνα. 

Οἱ πρῶτοι δὲν κατορθώνουν νὰ ἱκανοποιήσουν ποτὲ τὶς βαθύτερες ἐφέσεις τῆς ψυχῆς τους καὶ οἱ ἄλλοι χαίρονται τὴν ἀληθινὴ καὶ ἀναφαίρετη χαρά, ποὺ εἶναι καρπὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! 

Οἱ πρῶτοι ὁδηγοῦνται στὸν ὄλεθρο καὶ στὴν καταστροφὴ καὶ οἱ ἄλλοι προσορμίζονται στὴ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὅπου ὅλα εἶναι γαληνὰ καὶ ἀστασίαστα.  

Βεβαίως ὅταν λέμε ὅτι χάνονται αὐτοὶ ποὺ δίνουν τὴν ἀγάπη τους στὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, δὲν ἐννοοῦμε ὅτι χάνονται τελείως. Διότι κι αὐτοὶ θὰ ζοῦν αἰωνίως. Ἀλλὰ θὰ ζοῦν χωρισμένοι ἀπὸ τὸν Θεό, ζωὴ ἀπερίγραπτης δυστυχίας καὶ ἀθλιότητος. 

Ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ζοῦν ἑνωμένοι μὲ τὸν Θεό, ζωὴ ἀπερίγραπτης εὐτυχίας καὶ μακαριότητος. 

 Τὸ βεβαιώνει ὁ Κύριος στὸ Εὐαγγέλιο τῆς Κρίσεως: «Καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον» (Ματθ. κε΄ 46). Οἱ ξένοι πρὸς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ θὰ ζοῦν μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεό, κι αὐτὸ θὰ εἶναι ἡ κόλασή τους. 

Ἐνῶ οἱ δίκαιοι θὰ βλέπουν τὸν Κύριο τῆς δόξης πρόσωπο πρὸς πρόσωπο! 

Θὰ ζοῦν σὲ κοινωνία ἀγάπης, μαζὶ μὲ τοὺς ἀγγέλους καὶ τοὺς ἁγίους, καὶ θὰ ἀπολαμβάνουν τὴ δόξα τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ στὴν ἀτελεύτητη αἰωνιότητα. 

Ἀλλὰ γιατί αὐτοὶ ποὺ πράττουν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένουν στὸν αἰώνα; 

 Πρωτίστως, διότι ζοῦν μέσα στὸν κόσμο, ἀλλὰ δὲν ζοῦν κοσμικά. 

Κατοικοῦν στὶς ἰδιαίτερες πατρίδες τους, ἀλλὰ ὡς προσωρινοί. Περιβάλλονται ἀπὸ σάρκα, ἀλλὰ δὲν ζοῦν σαρκικά. Ζοῦν στὴ γῆ, ἀλλὰ πολιτεύονται στὸν οὐρανό. Μένουν στὸν αἰώνα, διότι συνδέονται προσωπικὰ μὲ τὸν Σωτήρα Χριστό. 

 Ἐφόσον ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ «ζωή» (Ἰω. ιδ΄ 6), «ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ ζωὴ αἰώνιος» (Α΄ Ἰω. ε΄ 20), καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ συνδέονται μαζί του γίνονται «υἱοὶ Θεοῦ». Καὶ ὡς υἱοὶ Θεοῦ μᾶς βεβαιώνει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ὅτι θὰ εἶναι «κληρονόμοι Θεοῦ» καὶ «συγκληρονόμοι Χριστοῦ» (Ρωμ. η΄ 17). Ἐπίσης μένουν στὸν αἰώνα, διότι ἔχουν γραμμὴ πλεύσεως τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ, φῶς στὴν πορεία τῆς ζωῆς τους τὸν αἰώνιο λόγο τοῦ Θεοῦ. 

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει ζωὴ καὶ μεταδίδει ζωή. «Τὰ ρήματα ἃ ἐγὼ λαλῶ ὑμῖν, πνεῦμά ἐστι καὶ ζωή ἐστι» (Ἰω. ς΄ 63). 

Ἀλλὰ καὶ οἱ πιστοὶ ποὺ τρέφονται μὲ τὰ νάματα τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ζοῦν ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο, ἀντλοῦν ζωηφόρους χυμοὺς ἀπὸ τὸν κορμὸ τῆς Ἀμπέλου καὶ φέρνουν «καρπὸν πολύν» (Ἰω. ιε΄ 5). 

Πίσω ἀπὸ τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ βρίσκουν τὸν ἴδιο τὸν Θεό, ὁ Ὁποῖος τοὺς ἀναγεννᾶ, τοὺς ἁγιάζει καὶ τοὺς μεταμορφώνει! 

Ἐργάζονται τὰ ἔργα τοῦ Θεοῦ, τὰ ἅγια καὶ ἱερά, καὶ ἰδιαιτέρως τὰ ἔργα τῆς ἀγάπης, τὰ ὁποῖα δὲν χάνονται, ἀλλὰ τοὺς ἀκολουθοῦν καὶ στὴν ἄλλη ζωή. 

«Τὰ δὲ ἔργα αὐτῶν ἀκολουθεῖ μετ’ αὐτῶν» (Ἀποκ. ιδ΄ 13). 

 Τὸ τελικὸ συμπέρασμα εἶναι αὐτονόητο: Νὰ μὴν ἐντυπωσιαζόμαστε ἀπὸ τὴ ματαιότητα τοῦ κόσμου, ἀλλὰ νὰ πράττουμε τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, «τὸ ἀγαθὸν καὶ εὐάρεστον καὶ τέλειον» (Ρωμ. ιβ΄ 2). Διότι «ὁ κόσμος παράγεται καὶ ἡ ἐπιθυμία αὐτοῦ· ὁ δὲ ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ μένει εἰς τὸν αἰῶνα», καθὼς καὶ «ὁ Θεὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα».ΟΣΩΤΗΡ2054

Οι άγιοι εάν δεν είχαν ελαττώματα, δεν θα ήταν άγιοι (Αρχιμ.Δανιήλ Αεράκης)

Του Σταμάτη Μιχαλακόπουλου / Ι. Ν. Ευαγγελιστρίας Πειραιώς

Ομιλία με θέμα: «Άγιοι, όχι αλάθητοι», πραγματοποίησε ο Αρχιμανδρίτης Δανιήλ Αεράκης,στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Πειραιώς, την Τετάρτη 17 Οκτωβρίου.

Οι άγιοι είναι άνθρωποι σαν κι εμάς, με ελαττώματα, είπε στην εισαγωγή του λόγου του ο π. Δανιήλ.. Εάν δεν είχαν ελαττώματα δεν θα ήταν άγιοι, γιατί τα ελαττώματα των αγίων αναδεικνύουν την υπερβάλλουσα δόξα της χάριτος του Θεού και την δύναμη που έχει η μετάνοια.
Στον ουρανό δεν υπάρχει κανείς αναμάρτητος. Τους αγίους μας δεν τους πήραμε από το σαλόνι της αναμαρτησίας, είπε χαρακτηριστικά. Τους πήραμε από την λάσπη της αμαρτίας. Και μας τους έφεραν η μετάνοια και η ελεημοσύνη.
Το Ευαγγέλιο έχει ένα μεγαλείο. Δεν κρύβει τις πτώσεις, τις αδυναμίες και τα ελαττώματα των αγίων, των αποστόλων και των ίδιων των ευαγγελιστών.
Έτσι αναφέρονται, η άρνηση του Πέτρου, η ολιγοπιστία του Θωμά, η αδυναμία του Ιωάννη για τα πρωτεία, η φονική μανία του Σαύλου μετέπειτα Παύλου κ.α.
Για όλες τις αμαρτίες, υπάρχει η λύτρωση. Για όλες τις αδυναμίες, υπάρχει η δύναμη. Για όλες τις ασθένειες, υπάρχουν τα ιάματα.

Απάντησε στο σπουδαιότατο ερώτημα, όπως το χαρακτήρισε, γιατί η Αγία Γραφή δεν κρύβει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες των αγίων και των αποστόλων.
Πέντε είναι οι λόγοι, ανέφερε:
* «Κατ’ αρχήν για να φανεί ότι δεν υπάρχει κανείς αναμάρτητος και αλάθητος. Μόνο ο Κύριος είναι αναμάρτητος, και όπως γράφουν οι Πατέρες της Εκκλησίας, δεν μπορούσε να αμαρτήσει.
Η Παναγία είναι αναμάρτητη, αλλά «κατά χάριν». Μέχρι να την αποκτήσει, είχε κι Εκείνη την ανθρώπινη αδυναμία.»
*Ένας δεύτερος λόγος είναι ότι η Αγία Γραφή δεν είναι ένα παραμύθι, που ωραιοποιεί τους ήρωες της, ώστε να τους παρουσιάζει ιδανικούς. Είναι το βιβλίο της αλήθειας.

*Επίσης, για να φανούν οι δύο μεγάλες δυνάμεις. Η μία δύναμη είναι η χάρις του Θεού. Δεν πήρε αγίους για να τους κάνει αγιότερους, αλλά πήρε αγρίους να τους κάνει αγίους, μικρούς και τους κάνει μεγάλους, αμαρτωλούς και τους κάνει ενάρετους.
*Η άλλη δύναμη είναι η μετάνοια που κάνει τον αμαρτωλό, άγιο. Παίρνει τον ληστή και τον κάνει απόστολο, παίρνει την γη και την κάνει ουρανό.
*Και ο τελευταίος λόγος για τον οποίον η Αγία Γραφή δεν κρύβει τα ελαττώματα και τις αδυναμίες των αγίων και των αποστόλων, είναι ότι δεν συμφωνεί ο Χριστός με μερικές ενέργειες θρησκευτικές των ανθρώπων της εποχής του.

Στα Ευαγγέλια και τους Αποστόλους όλοι οι χριστιανοί λέγονται άγιοι. Όχι γιατί
ήταν αναμάρτητοι, αλλά γιατί ποθούσαν την αγιότητα. Άγιος σημαίνει ο ξεχωρισμένος, αυτός που έχει ξεκοπεί από τον κόσμο. Αυτός που αγαπάει τον Χριστό, αγωνίζεται και μετανοεί.
Από την στιγμή που κάποιος αφιερώνεται στον Χριστό, θέλει να εφαρμόσει το θέλημα του Θεού.

Τρία κοινά πράγματα είχαν όλοι οι άγιοι στην Εκκλησία:
Η ακτημοσύνη δια μέσου της ελεημοσύνης. Επίσης όλοι οι άγιοι είχαν θερμή αγάπη, θείο έρωτα στον Χριστό.Η τρίτη αρετή που την έχουν όλοι οι άγιοι, είναι η μεγάλη αγάπη στην Αγία Γραφή.

Κλείνοντας αναφέρθηκε στη θεία Λειτουργία, όταν ο λειτουργός καλεί τους πιστούς που με πόθο και πίστη προσέρχονται, να μεταλάβουν. Τους ειδοποιεί «Τα Άγια τοις Αγίοις».
«Δεν είμαστε άγιοι, αμαρτωλοί είμαστε. Δεν πάμε να κοινωνήσουμε γιατί είμαστε άγιοι, αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε άγιοι. Άγιος είναι μόνο Ένας.»
«Δεν είμαστε άγιοι, αμαρτωλοί είμαστε. Δεν πάμε να κοινωνήσουμε γιατί είμαστε άγιοι, αλλά γιατί θέλουμε να γίνουμε άγιοι. Άγιος είναι μόνο Ένας.».

https://enromiosini.gr/arthrografia/

Επίσκεψη Σεβ. Μητροπολίτη Διοκλείας κ. Καλλίστου Ware με ομάδα Βρετανών προσκυνητών στην Ιερά Μητρόπολή Μονεμβασιας και Σπαρτης

Το πρωί της Τετάρτης 30 Οκτωβρίου 2019, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος Ware, ως επικεφαλής ομάδας Βρετανών προσκυνητών που επισκέπτονται τις τελευταίες ημέρες την Ιερά Μητρόπολή μας, συναντήθηκε με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας κ. Ευστάθιο στο γραφείο του.
Ακολούθως μετέβη με τον σεπτό Ποιμενάρχη μας στον Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελιστρίας, όπου ήδη γινόταν ξενάγηση στους επισκέπτες. Στην ομιλία του ο Μητροπολίτης Διοκλείας εξέφρασε την χαρά του, αφενός επειδή επισκέπτεται – για άλλη μια φορά – την ευλογημένη γη της Λακεδαίμονος, αφετέρου επειδή είχε την ευκαιρία να συναντηθεί με τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη μας με τον οποίο τον συνδέει ισχυρός πνευματικός δεσμός.
Από την πλευρά του ο Σεβ. Ποιμενάρχης μας καλωσόρισε αρχικά τους προσκυνητές, αναφέρθηκε στην ιστορία της Ιεράς Μητροπόλεώς μας και ιδιαίτερα του Βυζαντινού Μυστρά, ενώ ευχήθηκε η διαμονή τους στον τόπο μας να είναι ευχάριστη και ωφέλιμη. Επίσης εκθείασε τον Σεβ. Μητροπολίτη Διοκλείας για το πλούσιο πνευματικό του έργο και την εν γένει παρουσία του στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Επιπλέον επισήμανε την καθοριστική, για την πνευματική πορεία του κ. Καλλίστου, επίσκεψη που είχε στον Μυστρά το 1954, σε ηλικία 20 ετών, όταν και άρχισε να μελετά επισταμένως την ιστορία του Βυζαντίου αποφασίζοντας τελικά να ασπαστεί την Ορθοδοξία. Με την ολοκλήρωση της ομιλίας του, πρόσφερε στον Σεβασμιώτατο κ. Κάλλιστο, ως ανάμνηση της επίσκεψής του, ένα εγκόλπιο και ένα αρχιερατικό μπαστούνι.
Στη συνέχεια οι επισκέπτες μετέβησαν στο κτίριο παραπλεύρως του Επισκοπείου. Αρχικά ενημερώθηκαν για τη λειτουργία της Εκκλησιαστικής Βιβλιοθήκης από τον Επιμελητή της κ. Βασίλειο Κουδούνη. Ακολούθως επισκέφθηκαν το Μουσείο Εκκλησιαστικής Τέχνης, όπου ξεναγήθηκαν από τον Επιμελητή του κ. Δημήτριο Μπαγιώκο έχοντας την ευκαιρία να θαυμάσουν την συλλογή πολύτιμων κειμηλίων της τοπικής Εκκλησίας.
Την προηγούμενη ημέρα η ομάδα των προσκυνητών ξεναγήθηκε στον αρχαιολογικό χώρο του Μυστρά. Στο πρόγραμμά της περιελάμβανε επίσης επισκέψεις στις Ιερές Μονές Ζερμπίτσης και Γόλας.

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΔΙΟΚΛΕΙΑΣ

Ο Σεβ. Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος Γουέαρ γεννήθηκε στο Μπαθ, Σόμερσετ, της Αγγλίας το 1934. Ήταν λαϊκός Αγγλικανός μέχρι το 1958 οπότε σε ηλικία 24 ετών, βαπτίσθηκε Ορθόδοξος Χριστιανός και έγινε δεκτός στην Ελληνική Ορθόδοξη Αρχιεπισκοπή Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας. Το 1965 χειροτονήθηκε διάκονος λαμβάνοντας το όνομα Κάλλιστος. Το 1966 χειροτονήθηκε ιερέας και Αρχιμανδρίτης και εκάρη μοναχός στην Ιερά Μονή Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο. Το 1982 αναδείχθηκε Βοηθός Επίσκοπος του Αρχιεπισκόπου Θυατείρων και Μεγάλης Βρετανίας. Από το 1983 ηγείται του Διοικητικού Συμβουλίου του Κέντρου Ορθόδοξης Πνευματικότητας <<Η Αγία Θεοσέβεια>>. Το 1966 ίδρυσε την Ελληνική Ορθόδοξη Κοινότητα της Αγίας Τριάδος στην Οξφόρδη. Από το 1973 συμμετέχει, ως μέλος, στην Επιτροπή Διαλόγου Ορθοδόξων – Αγγλικανών. Είναι πρόεδρος της Οικουμενικής Οργάνωσης <<Blessed Virgin Mary>> και είναι συνεκδότης του περιοδικού <<Subornst>>.

Αφού ολοκλήρωσε τις εγκύκλιες σπουδές του στο Westminster School του Λονδίνου, σπούδασε φιλολογία και θεολογία στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, όπου έλαβε πτυχίο και μεταπτυχιακό με τη διάκριση First Class Honours και τελικά το 1965 το διδακτορικό, με θέμα τα Ασκητικά έργα του Μάρκου του Ερημίτη. Το 1959 – 1960 διδάσκει ως Jane Eliza Procter Visiting Fellow στο Πανεπιστήμιο Πρίνστον και το 1966 εκλέγεται και διορίζεται Spalding Lecturer in Eastern Orthodox Studies στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, μέχρι το 2001, διδάσκοντας κλασική και βυζαντινή φιλοσοφία και Ορθόδοξη θεολογία. Το 1970 εκλέγεται Fellow του Pembroke College της Οξφόρδης, και το 1971 ονομάζεται Senior Denyer and Johnson Scholar του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Ως επισκέπτης καθηγητής έχει διδάξει στο Γρηγοριανό Πανεπιστήμιο της Ρώμης το 2006.

Έχει αναγορευθεί διδάκτωρ επίτιμος στο Πανεπιστήμιο Cluj-Napoca της Ρουμανίας, στο Lawrence University του Wisconsin των Ηνωμένων Πολιτειών, στη Ρωσική Ακαδημία Επιστημών της Μόσχας, στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Βελιγραδίου, στο Ινστιτούτο Ορθοδόξου Θεολογίας Αγίου Σεργίου στο Παρίσι και από τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών το 2007. To 2008 αναγορεύθηκε αντεπιστέλλον μέλος της Ακαδημίας Αθηνών. Τον Ιούνιο του 2015 ανακηρύχθηκε επίτιμος διδάκτωρ του τμήματος Ποιμαντικής και Κοινωνικής Θεολογίας της Θεολογικής Σχολής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Έχει πλούσιο συγγραφικό έργο. Τα βιβλία του, που έχουν σημειώσει εξαιρετική επιτυχία, είναι τα εξής:
- The Orthodox Church, 2nd ed. Pelican, 1993
- The Orthodox Way Mowbray, 1979
- The Lenten Triodion, Tr. Mother Mary and Archimandrite Kallistos Ware St. Tikhon’s Seminary Press, 2002,
- The Inner Kingdom: Collected Works, Vol. 1 St Vladimir’s Seminary Press, 2000
- In the Image of the Trinity: Collected Works, Vol. 2 St Vladimir’s Seminary Press, 2006
- Communion and Intercommunion Light & Life, 1980
- How Are We Saved?: The Understanding of Salvation in the Orthodox Tradition Light & Life, 1996
- Praying with Orthodox Tradition Abingdon, 1990
- Eustratios Argenti: A Study of the Greek Church under Turkish Rule Clarendon, 1964

Ὅλη τὴ νύχτα ἔσκαβα...

Ολη τὴ νύχτα ἔσκαβα! Δὲν ἔσκαβαν τὰ χέρια μου... Ὁ νοῦς μου, ἡ ψυχή μου ἔσκαβε! 

Ἔσκαβε στὰ γεγονότα τὰ τωρινὰ καὶ τὰ ἀρχαῖα. Πῶς κατάντησε ἔτσι ἡ πατρίδα μου; 

Αὐτὴ ποὺ κάποτε ἦταν λαμπρὴ καὶ δοξασμένη μεταξὺ τῶν ἐθνῶν, τώρα ἔχει γίνει κουρέλι ποὺ πάνω του πατοῦν καγχάζοντας οἱ ἄλλοι λαοί. 

Τὴν ἐμπαίζουν, τὴ χλευάζουν, τὴν περιφρονοῦν, τὴν διασύρουν ὑβριστικά. 

 Θυμᾶμαι τὶς παλιές της ἔνδοξες μεγάλες μέρες. Τί χρόνια ἐκπληκτικὰ ἦταν ἐκεῖνα! Αἰχμαλωτίστηκε ἡ σκέψη μου στὴ μελέτη τους. Οὔτε κατάλαβα πῶς πέρασε ἡ νύχτα... Τὸ ξημέρωμα μὲ βρῆκε ξάγρυπνο. 

Ἔφτασε τὸ πρωὶ κι ἐγὼ ἀκόμα ἔσκαβα... Ἔσκαβα στὶς σελίδες τῆς ἱστορίας, σκάλιζα τὰ μεγάλα γεγονότα... Τότε δόξες καὶ μεγαλεῖα... Τώρα ταπεινώσεις καὶ ἐξευτελισμοί. 

 Περασμένα μεγαλεῖα καὶ διηγώντας τα νά... νὰ μὴν ἔχεις πιὰ δάκρυ, νὰ μὴν κλαῖς πιά. 

Ναί, στέρεψαν πραγματικὰ τὰ δάκρυά μου. Ἀλήθεια, τί ἔγινε; Μᾶς ξέχασε τελείως ὁ Θεός; Μέχρι ἐδῶ ἦταν; Μᾶς ἐγκατέλειψε ὁριστικά, γιὰ πάντα; Δὲν θὰ δείξει ἔλεος; Ἐξαντλήθηκε λοιπὸν τὸ ἄπειρο ἔλεός του; 

Τόσο πολὺ ὀργίστηκε μαζί μας;... 

 Οἱ ἀναγνῶστες μας πιθανὸν θὰ νομίζουν ὅτι τὰ παραπάνω λόγια εἶναι δικά μας, λόγια ποὺ τὰ γράψαμε γιὰ τὴ σημερινὴ κατάσταση τῆς πατρίδας μας. 

 Ἀλλὰ δὲν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι ἐλεύθερη ἀπόδοση τῶν πρώτων δέκα στίχων τοῦ 76ου (ος΄) Ψαλμοῦ. 

 Ὁ ποιητὴς Ἀσάφ (ἀπόγονος τοῦ μεγάλου ποιητοῦ Ἀσάφ, ποὺ ἦταν σύγχρονος μὲ τὸν Δαβίδ) συνέγραψε τὸν Ψαλμὸ γύρω στὸ 700 π.Χ. 

Τὸν συνέγραψε δὲ μὲ ἀφορμὴ κάποια μεγάλη καταστροφὴ τῶν Ἑβραίων. 

Ἐνδεχομένως τότε ποὺ κατέρρευσε τὸ βόρειο βασίλειο τῶν δέκα φυλῶν τοῦ Ἰσραήλ. Ἀπαρηγόρητος τελείως ἦταν ὁ Ἀσάφ: «ἀπηνήνατο παρακληθῆναι ἡ ψυχή μου»! Ἔστρεφε τὴν προσοχή του στὸ Θεὸ καὶ γέμιζε χαρά: «ἐμνήσθην τοῦ Θεοῦ καὶ εὐφράνθην». 

Τὴν ἔστρεφε στὰ δεινὰ τῆς πατρίδας του καὶ τὰ ἔχανε, λιποψυχοῦσε: «ἠδολέσχησα, καὶ ὠλιγοψύχησε τὸ πνεῦμά μου». 

Ἄϋπνος, ἔβλεπε τοὺς στρατιῶτες νὰ ἐναλλάσσονται στὶς φρουρές: «προκατελάβοντο φυλακὰς οἱ ὀφθαλμοί μου». 

Κι ὅλη τὴ νύχτα μελετοῦσε, σκάλιζε τὰ περασμένα: «νυκτὸς μετὰ τῆς καρδίας μου ἠδολέσχουν, καὶ ἔσκαλλε τὸ πνεῦμά μου». Ἀγωνιοῦσε. Μήπως ἐξαντλήθηκε τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ; «Μή... εἰς τέλος τὸ ἔλεος αὐτοῦ ἀποκόψει;». 

 Μὰ ποῦ ἐπιτέλους κατέληξε; 

 Ἡ συνέχεια εἶναι συναρπαστική. 

Βρέ, τί ἔπαθα, εἶναι σὰν νὰ λέει... Πῶς δὲν καταλάβαινα τίποτε μέχρι τώρα; 

Τώρα ἄνοιξε ὁ νοῦς μου: «Καὶ εἶπα· νῦν ἠρξάμην, αὕτη ἡ ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου»· καὶ εἶπα· τώρα ἄρχισα νὰ καταλαβαίνω. Αὐτὴ ἡ ἀλλαγή, ἡ ἀλλοίωση, ἡ μεταβολὴ πρὸς τὸ χειρότερο τῶν πραγμάτων τῆς πατρίδας μου εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ, τὸ χέρι τοῦ Κυρίου, ἡ δεξιά του κατευθύνει ἔτσι τὰ πράγματα καὶ τὰ κατευθύνει ἔτσι γιὰ τὸ καλό μας... Ναί, τώρα ἄρχισα νὰ καταλαβαίνω... Νὰ καταλαβαίνω τί; Νὰ καταλαβαίνω ὅτι ἡ φοβερή μας δοκιμασία, ἡ κατάπτωσή μας, ὁ ἔσχατος ἐξευτελισμός μας εἶναι ἔργο τοῦ Θεοῦ. 

Μᾶς τιμωρεῖ ὁ Θεὸς γιὰ τὴν ἀπομάκρυνσή μας ἀπὸ τὸ δρόμο του, καὶ μέσα ἀπὸ τὴ δοκιμασία μᾶς συνεφέρει πνευματικῶς καὶ μᾶς φέρνει καὶ πάλι κοντά του. 

Ἔργο τῆς πανσοφίας καὶ τῆς ἀγάπης του εἶναι ἡ ταλαιπωρία μας. Δὲν εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἐπιθετικότητας τῶν ἐχθρῶν μας. Ἡ ἐπιθετικότητα τῶν ἐχθρῶν εἶναι τὸ μέσον, αὐτὸ ποὺ φαίνεται. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς εἶναι Ἐκεῖνος ποὺ τῆς ἐπιτρέπει νὰ ἐκδηλωθεῖ. Καὶ τὸ ἐπιτρέπει πάντα καὶ μόνο γιὰ τὸ καλό μας. ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ! Τὸ γράφουμε μὲ κεφαλαῖα γράμματα γιὰ νὰ τονίσουμε τὴν ἀλήθεια ποὺ ἐκφράζει.. Ἔτσι ἐνεργεῖ ὁ Θεός. Ἄλλοτε προκαλεῖ καὶ ἄλλοτε ἐπιτρέπει νὰ ἐκδηλωθοῦν δυσάρεστες σὲ μᾶς καταστάσεις. Αὐτὸν τὸν τρόπο τῶν ἀφανῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ ὀνομάζει ὁ Ψαλμωδὸς «ἀλλοίωσιν τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου». 

Ὁ Θεὸς εἶναι ποὺ ἐπιφέρει αὐτὴ τὴν ἀλλοίωση, τὴ μεταβολὴ τῶν καταστάσεων. 

Σὲ μᾶς συχνὰ αὐτό, ὅπως καὶ στὴν περίπτωση τοῦ Ψαλμωδοῦ, φαίνεται κακό, καταστροφή. 

Στὴν πραγματικότητα ὅμως τὸ κακὸ καὶ ἡ καταστροφὴ εἶναι εὐεργεσία, εἶναι «ἀλλοίωσις τῆς δεξιᾶς τοῦ Ὑψίστου», εἶναι βαριὰ καὶ δύσκολη θεραπεία γιὰ κάποια πνευματικὴ ἀρρώστια ποὺ μᾶς ἔχει προσβάλει. 

 Τέτοια ἀλλοίωση ἐπιφέρει ὁ Θεὸς καὶ στὴν πατρίδα μας σήμερα. Μὴ μᾶς ξεγελοῦν τὰ ἐξωτερικὰ γεγονότα. Τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ βλέπουμε. Δόξα τῷ Θεῷ, καλὰ θὰ πᾶμε. Ἐκεῖνος, ὁ Κύριος τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἱστορίας, εἶναι καὶ θὰ εἶναι μαζί μας. Εὐλογητὸς στοὺς αἰῶνες τῶν αἰώνων!ΟΣΩΤΗΡ2054

Θαδδαίος Βιτόβνιτσας : Η μαύρη μαγεία

Ερώτηση: Πώς θα προστατευθούμε από κάποιον πού κάνει μαύρη μαγεία;

Απάντηση γέροντος Θαδδαίου: Η μαγεία ενεργεί μόνον εκεί, πού δεν υπάρχει δυνατή προσευχή και όπου δεν υπάρχει δυνατή ελπίδα στον Κύριο. Αυτό σημαίνει, ότι εκείνοι πού προσεύχονται και έχουν δυνατή ελπίδα στον Κύριο, δεν παθαίνουν τίποτε από την μαύρη μαγεία.

Ήρθε κάποτε σέ μένα μία νέα γυναίκα πού είχε σπουδάσει πολιτικές επιστήμες. Συνήθως στη χώρα μας οι απόφοιτοι αυτής της επιστήμης είναι άθεοι, αυτή όμως μου έκανε εντύπωση, γιατί ήταν πολύ θρησκευόμενη.

Είχε παντρευτεί έναν άνδρα πού ήταν γιατρός και ο όποιος ήδη ήταν χωρισμένος από προηγούμενο γάμο. Η προηγούμενη γυναίκα του ήταν γιατρός στο επάγγελμα, αλλά μετά από ένα μήνα γάμου έφυγε από το σπίτι.

Ο άνδρας της είχε και ένα μεγαλύτερο αδελφό πού επίσης ήταν γιατρός. Αυτός ο μεγαλύτερος αδελφός είχε χωρίσει επίσης τρεις φορές. Και οι τρεις γυναίκες τον εγκατέλειψαν και αυτός είχε πλέον παραιτηθεί με την ιδέα του γάμου.

Αυτά τα δύο αδέλφια, είχαν μάνα πού επίσης ήταν γιατρός, καθηγήτρια της ιατρικής σχολής, και η οποία δεν ζούσε με τούς γιους της αλλά ζούσε με την αδελφή της. Πολύ σπάνια έβλεπε τα παιδιά της.

Η πεθερά μία φορά μόνον ήρθε στο νιόπαντρο ζευγάρι. Ήρθε θυμωμένη και είπε στην νύφη της:

«Εγώ έδιωξα, εκείνη την κακιά, την πρώην γυναίκα του γιου μου μέσα σέ ένα μήνα.
Πώς δεν μπορώ να καταφέρω να κάνω τίποτε με σένα;»

Βλέπετε, πώς αυτή η νέα γυναίκα πού ήταν βαθιά θρησκευόμενη, δεν επηρεαζόταν καθόλου από τη μαύρη μαγεία πού της έκανε η πεθερά της.

Η πεθερά συνεργαζόταν με τα πονηρά πνεύματα πού βρίσκονται κάτω από τον ουρανό, και τα έστελνα να πηγαίνουν να βασανίζουν την νύφη, για να εγκαταλείψει η νύφη τον γιό της. Όμως, τα κακά πνεύματα δεν μπορούσαν να πλησιάσουν την νύφη.

Αυτή προσευχόταν συνεχώς και ήταν αφιερωμένη στον Κύριο Γνώριζε πώς ο Κύριος είναι προστάτης της και ότι τα κακά πνεύματα δεν μπορούν να της κάνουν τίποτε. Και οι δαίμονες, επειδή δεν μπορούσαν να πειράξουν την νύφη πού προσευχόταν και είχε δυνατή πίστη, γύριζαν πίσω στην πεθερά και χόρευαν την πεθερά στο ταψί!

Στη συνέχεια η νύφη γέννησε και η πεθερά, πού δεν ερχόταν να δει για πολύ καιρό το εγγόνι ήρθε, και ρώτησε πάλι θυμωμένη: «Εκείνος ο άνδρας σου, αγαπάει το παιδί του;». Η νύφη ευγενικά της απάντησε: «Ναι βεβαίως το αγαπάει πολύ…».

Η νύφη όταν ήρθε σέ μένα μου διηγήθηκε αυτή την ιστορία και μου είπε ακόμα και τώρα επισκέπτεται την πεθερά της και πίνει καφέ μαζί της ενώ ο άνδρας της δεν επιθυμεί να την επισκέπτεται.

Δεν του αρέσει επειδή η μάνα του ασχολείται με την μαγεία….

Να, ορίστε, τί σημαίνει δυνατή πίστη.

Σέ αυτήν την γυναίκα δεν μπορούν τίποτε να της κάνουν τα πονηρά πνεύματα….
https://www.askitikon.eu/agiologio/ofelima-psychis/22800/thaddeos-vitovnitsas-i-mavri-magia/

Η σκέπη της Παναγίας και η σκέπη της Εκκλησίας

 

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα: Λουκ 10:38-42· 11:27-28 

BY ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 Η γιορτή της Αγίας Σκέπης, σύμφωνα με παλαιότερο τυπικό της Ορθόδοξης Εκκλησίας, γιορτάζεται την 1η Οκτωβρίου, έτσι ώστε κάθε λειτουργικό έτος να αρχίζει και να τελειώνει με δύο γιορτές της Παναγίας· μία που αναφέρεται σε κάποιο γεγονός της ζωής της (Κοίμηση: 15 Αυγούστου – Γέννηση: 8 Σεπτεμβρίου) και μία που σχετίζεται με την προσκύνηση αμφίων της (αγία ζώνη: 31 Αυγούστου – αγία σκέπη: 1 Οκτωβρίου). 

 Το 1952, όμως, ύστερα από πρόταση του αρχιεπισκόπου Αθηνών Σπυρίδωνα, η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος μετέθεσε την ημερομηνία της γιορτής στις 28 Οκτωβρίου, ώστε όλος ο ελληνικός λαός να αποδίδει τις ευχαριστίες του στην Παναγία για τη σωτηρία του από τα δεινά του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, καθώς, όπως αναφέρεται σε ένα από τα απολυτίκια της γιορτής: «ὡς πάλαι καὶ νῦν θαυμαστῶς ἡμᾶς ἔσωσας, ὡς νοητὴ νεφέλη, τὸν σὸν λαὸν περιβαλοῦσα. 

Διὸ δυσωποῦμεν σε, εἰρήνην τῇ πολιτείᾳ σου δώρησαι, καὶ ταῖς ψυχαῖς ἡμῶν τὸ μέγα ἔλεος». Το ιστορικό υπόβαθρο της γιορτής της αγίας Σκέπης ανάγεται στον ι΄ μ.Χ. αιώνα. Δύο παράξενοι άνθρωποι, ο Ανδρέας που κάνει τον τρελό για να τραβήξει την προσοχή του κόσμου και να τους διδάξει το μήνυμα του Ευαγγελίου και ο συνοδός του ο Επιφάνιος, ξαγρυπνούν μαζί με πλήθος πιστών στην εκκλησία των Βλαχερνών στην Κωνσταντινούπολη και παρακαλούν την Παναγία να τους απαλλάξει από τις επιδρομές των Αράβων. 

Ξαφνικά, ο Ανδρέας και ο Επιφάνιος βλέπουν ένα μεγαλειώδες όραμα. 

Η Παναγία συνοδευόμενη από τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και ακολουθούμενη από πλήθος αγίων ντυμένων στα λευκά μπαίνουν στον ναό και κατευθύνονται προς την αγία τράπεζα. 

Εκεί η Παναγία γονατίζει και προσεύχεται ώρα πολλή με δάκρυα στα μάτια. Ύστερα γυρίζει προς τον συγκεντρωμένο λαό και απλώνει πάνω του το κάλυμμα της κεφαλής της. 

Όταν οι δύο άνδρες αφηγήθηκαν το όραμά τους, όλοι κατάλαβαν ότι αυτό ήταν ένα σημάδι πως βρίσκονται κάτω από τη σκέπη, την προστασία δηλαδή, της Παναγίας και δεν χρειάζεται να ανησυχούν. 

Δοξολόγησαν με ύμνους το Θεό και έτσι καθιερώθηκε η γιορτή της Αγίας Σκέπης. 

 Η τοποθέτηση των διπλών αυτών γιορτών της Παναγίας στην αρχή και στο τέλος κάθε εκκλησιαστικής χρονιάς κρύβει ένα βαθύτατο θεολογικό συμβολισμό, καθώς υποδηλώνει ότι στο πρόσωπο της Θεοτόκου συγκεφαλαιώνεται ολόκληρη η ιστορία των σχέσεων του ανθρώπου με τον Θεό. 

Αποτελεί βασική διδασκαλία της Αγίας Γραφής ότι το σχέδιο του Θεού για τον κόσμο προϋποθέτει την ελεύθερη επιλογή από την πλευρά των ανθρώπων να ακούσουν τον λόγο του Θεού και να συνεργαστούν μαζί του. 

Από την εποχή του Αβραάμ, ο οποίος χωρίς δεύτερη σκέψη, χωρίς αντίρρηση, δέχεται να ακολουθήσει το δρόμο που του δείχνει ο Θεός, θέτοντας τον εαυτό του στην υπηρεσία του, ως την ημέρα που η Μαρία δέχεται να υπακούσει στην απόφαση του Θεού που της μεταφέρει ο άγγελος, η υπακοή στον λόγο του Θεού συνιστά τη βασική προϋπόθεση για την πραγματοποίηση του σχεδίου του για τη σωτηρία του κόσμου. Αυτή η ελεύθερη επιλογή του ανθρώπου να συνεργαστεί με τον Θεό αποτελεί και το θέμα της ευαγγελικής περικοπής που διαβάζεται στις περισσότερες γιορτές της Παναγίας. 

Η περικοπή συγκροτείται από δύο αποσπάσματα από το Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον (10:38-42 και 11:27-28), όπου ο Χριστός επαινεί όσους επιλέγουν να ακούν τον λόγο του Θεού (10:42) και να τον εφαρμόζουν (11:28). 

 Η απροϋπόθετη επιλογή της Μαρίας να υπακούσει στον λόγο του Θεού και να καταστεί Θεοτόκος την καθιστά σύμβολο της ανθρώπινης συμμετοχής στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία της ανθρωπότητας και αυτός είναι ο λόγος που οι πιστοί όλων των εποχών τίμησαν την Παναγία όσο κανένα άλλο πρόσωπο από όσα αναφέρονται μέσα στην Αγία Γραφή. 

Ο Θεός έσωσε τον κόσμο, αυτό όμως δεν έγινε μόνο με τη δύναμη του Θεού, αλλά και με τη συνεργασία των ανθρώπων στο πρόσωπο της Μαρίας. 

Έτσι, η Μαρία έγινε μητέρα όχι μόνον του Χριστού, αλλά και του νέου λαού του Θεού, των χριστιανών. 

Είναι η μητέρα της Εκκλησίας και γι’ αυτό αποδίδονται σ’ αυτήν όλα τα χαρακτηριστικά που έχει και η Εκκλησία. 

Μέσα στην Εκκλησία και για χάρη της Εκκλησίας ανταποκρίνεται ο Θεός στις παρακλήσεις των ανθρώπων. 

 Η εικόνα της Παναγίας, λοιπόν, που κρατάει τον Χριστό στην αγκαλιά της είναι η εικόνα της Εκκλησίας, είναι η εικόνα όλων των χριστιανών. Αρκεί εδώ να θυμηθεί κανείς το επεισόδιο που περιγράφεται στο Κατὰ Λουκᾶν Εὐαγγέλιον (8:19-21), σύμφωνα με το οποίο, όταν η μητέρα του Ιησού θέλησε να τον επισκεφθεί, εκείνος, απασχολημένος με το κήρυγμα, αρνήθηκε να τη δεχτεί, λέγοντας: “Μητέρα μου και αδέλφια μου είναι εκείνοι που ακούν και τηρούν το λόγο του Θεού”. 

Σε όλους τους χριστιανούς δόθηκε η χάρη να γίνουν μητέρες του Χριστού, να ταυτιστούν με τη Θεοτόκο, να ξαναγεννήσουν τον Χριστό στη δική τους εποχή, στο δικό τους περιβάλλον. Χρειάζεται μόνο μια γενναία απόφαση· χρειάζεται να πουν στον Θεό εκείνο το αποφασιστικό “Ἰδοῦ ἡ δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατὰ τὸ ῥῆμα σου” (Λουκ 1:38) που είπε η Μαρία στον άγγελο που της μετέφερε το χαρμόσυνο μήνυμα της γέννησης του Χριστού. 

Η ταύτιση αυτή των ρόλων της Παναγίας και της Εκκλησίας φαίνεται παραστατικά μέσα από μια συνοπτική επισκόπηση των αιώνων που ακολούθησαν μετά το όραμα του Ανδρέα. 

Η τότε αυτοκρατορία μπορεί να άντεξε προς στιγμήν τις επιδρομές των Αράβων, όμως σύντομα κατέρρευσε κάτω από τα αλλεπάλληλα χτυπήματα σταυροφόρων, Νορμανδών, Βενετσιάνων και τελικά των Τούρκων. 

Σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς, όταν τα πάντα είχαν ανατραπεί, όταν η ασφάλεια του παρελθόντος είχε οριστικά χαθεί, όταν όλες οι ελπίδες φαίνονταν αστήρικτες, η σκέπη της Παναγίας εξακολουθούσε να κρατάει υπό την προστασία της τους ορθοδόξους. 

Όταν όλοι οι θεσμοί της εποχής κατέρρευσαν, μόνον η Εκκλησία κατάφερε να επιζήσει και να στηρίξει όλους αυτούς τους αιώνες το κλονισμένο φρόνημα των χριστιανών. 

Η Εκκλησία, όπως και η Παναγία, έγινε η μάνα των ορθοδόξων που τους προστάτεψε κάτω από τη σκέπη της και τους έδωσε τη δυνατότητα να αναγεννηθούν. 

 Σήμερα η ανθρωπότητα ολόκληρη βιώνει μια νέα, εντελώς καινούργια και πάλι, φάση της Ιστορίας. 

Οι κοσμογονικές αλλαγές σε πολιτικο-κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο κλόνισαν και πάλι τις ελπίδες εκατομμυρίων ανθρώπων και γέννησαν σε πολλούς από αυτούς αισθήματα ανασφάλειας και αβεβαιότητας. 

Εκατομμύρια άνθρωποι σήμερα σε όλον τον πλανήτη αντιμετωπίζουν το όριο της πείνας, της ανεργίας και της εξαθλίωσης. 

Χιλιάδες είναι εκείνοι που απογοητευμένοι από τα διάφορα κοινωνικά και οικονομικά συστήματα αναζητούν λύσεις και καταφύγιο στις πιο απίθανες θρησκείες που γεννά το μυαλό του ανθρώπου. 

Όμως οι ορθόδοξοι χριστιανοί μπορούν μέσα στον γενικό αποπροσανατολισμό να νιώθουν ασφαλείς. 

Μπορούν να νιώθουν σίγουροι όσο βρίσκονται κάτω από τη σκέπη της Παναγίας που ανταποκρίνεται στις προσευχές τους. 

Μέσα στην Εκκλησία προσφέρονται όλες οι λύσεις που αναζητά κανείς. 

Ένα μόνο χρειάζεται, η απόφαση να κρατήσει κανείς τα μάτια του και τα αφτιά του ανοιχτά για να τις αντιληφθεί. 

Και η Παναγία θα μεταφέρει γρήγορα τούτη την απόφαση στον Θεό. 

 Ο Καθηγητής Μιλτιάδης Κωνσταντίνου είναι Άρχων Διδάσκαλος του Ευαγγελίου Της Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας.

https://orthodoxia.info/news/

ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ!

Υπηρχε σὲ μιὰ πόλη ἕνας δικαστὴς ἀσυνείδητος, ὁ ὁποῖος οὔτε τὴν τιμωρία τοῦ Θεοῦ φοβόταν, οὔτε τὶς κρίσεις τῶν ἀνθρώπων ὑπολόγιζε. 

 Στὰ χέρια αὐτοῦ τοῦ ἀσεβῆ καὶ ἀσυνείδητου δικαστῆ βρισκόταν τὸ δίκαιο μιᾶς πτωχῆς καὶ ἀπροστάτευτης χήρας. 

Ἡ δυστυχὴς χήρα, γνωρίζοντας ὅτι ἡ ἀδικία εἶναι φανερή, ἐπισκεπτόταν καθημερινὰ τὸν δικαστή. Τὸν παρακαλοῦσε καὶ τὸν ἱκέτευε: «Ἐκδίκησόν με ἀπὸ τοῦ ἀντιδίκου μου», ἀποκατάστησε τὸ δίκαιό μου. 

Πιθανὸν κάποιο πράγμα ἢ κτῆμα τῆς εἶχαν ἁρπάξει ἢ ζητοῦσε νὰ περιορισθεῖ κάποιος ἀντίδικος γιὰ νὰ μὴν ἐξακολουθεῖ νὰ τὴν ἀδικεῖ. 

 Ὁ ἀσυνείδητος δικαστὴς δὲν θέλησε γιὰ χρόνο πολὺ νὰ δώσει προσοχὴ στὶς παρακλήσεις καὶ στὶς ἐπισκέψεις τῆς χήρας καὶ συνεχῶς ἔφερνε τὶς ἀντιρρήσεις του. 

Φυσικὸ ἑπομένως θὰ ἦταν, μετὰ ἀπὸ τέτοια ἀχαρακτήριστη συμπεριφορὰ ἀδιαφορίας καὶ περιφρονήσεως, νὰ εἶχε ἀπελπιστεῖ ἡ γυναίκα καὶ νὰ σταματήσει τὶς παρακλήσεις της. 

Ἀλλὰ ἡ χήρα ἐξακολουθοῦσε νὰ ἐπιμένει, νὰ ἐνοχλεῖ καὶ νὰ παρακαλεῖ. 

Γι’ αὐτὸ καὶ ὁ κριτὴς σκέφθηκε πὼς πρέπει νὰ ἀποδώσει τὸ δίκαιο στὴ χήρα, ὄχι γιατὶ φοβήθηκε τὸν Θεὸ οὔτε διότι ντράπηκε τὴν κρίση τοῦ κόσμου, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ τὴν ἐνόχλησή της. 

    Αὐτὴ ἡ ἱστορία εἶναι μιὰ παραβολὴ ἀπὸ τὶς πολλὲς τὶς ὁποῖες χρησιμοποιοῦσε ὁ Κύριός μας γιὰ νὰ διδάξει σπουδαῖες ἀλήθειες. 

Εἶναι ἡ παραβολὴ τοῦ ἀδίκου κριτοῦ ἢ τῆς ἐπίμονης χήρας, ὅπως τὴν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς (Λουκ. ιη΄ 1-8). 

 Στὸ τέλος τῆς παραβολῆς ὁ Κύριος μᾶς προτρέπει νὰ προσέξουμε καλὰ γιὰ ποιὸν λόγο ὁ κριτὴς τῆς ἀδικίας μετέβαλε τὴ συμπεριφορά του ἀπέναντι σ’ ἐκείνη τὴ χήρα. 

Καὶ ἐὰν ὁ ἄδικος ἐκεῖνος κριτὴς ἀναγκάσθηκε νὰ ἀποδώσει δικαιοσύνη, εἶναι δυνατὸν ὁ Θεὸς ὁ δίκαιος νὰ μὴ δώσει καθετὶ ποὺ εἶναι ἀρεστὸ ἐνώπιόν του καὶ ἐξυπηρετεῖ τὸ συμφέρον τῶν ἐκλεκτῶν του, οἱ ὁποῖοι μὲ τὶς προσευχές τους φωνάζουν σ’ Αὐτὸν ἡμέρα καὶ νύχτα καὶ νὰ ἀναβάλλει γιὰ τὸ καλό τους νὰ κάνει κρίση; 

Καὶ βέβαια ὄχι, ἐννοεῖ ὁ Κύριος, καὶ ἀμέσως διαβεβαιώνει πὼς «ἐν τάχει» θὰ ἀποδώσει τὴ δικαιοσύνη σ’ αὐτούς. 

 Τὴν παραβολὴ αὐτὴ τὴν εἶπε ὁ θεῖος Διδάσκαλος πρὸς τοὺς μαθητές του «πρὸς τὸ δεῖν πάντοτε προσεύχεσθαι αὐτοὺς καὶ μὴ ἐκκακεῖν». 

Ἐπέστησε δηλαδὴ τὴν προσοχὴ τῶν μαθητῶν γιὰ νὰ τοὺς διδάξει ὅτι εἶναι ἀνάγκη πάντοτε, διαρκῶς καὶ μὲ ἐπιμονὴ νὰ προσεύχονται καὶ νὰ μὴν ἀποκάμνουν, νὰ μὴ χάνουν τὸ θάρρος καὶ τὴν ἐλπίδα τους, καθὼς βλέπουν ὅτι ἀκόμη δὲν ἔλαβαν ἐκεῖνο ποὺ ποθοῦν καὶ ζητοῦν ἀπὸ τὸν Θεό, διότι ἔχει μεγάλη δύναμη ἡ ἐπιμονή, ἡ παράκληση καὶ ἡ ἐγκαρτέρηση στὴν προσευχή. Τὸ παράδειγμα τῆς χήρας γυναίκας ποὺ ἐπέμεινε καὶ ἔλαβε, μιλάει δυνατὰ καὶ μᾶς παρακινεῖ νὰ μὴν ἀπογοητευόμαστε, ἀλλὰ νὰ ἐπιμένουμε στὴν προσευχή! 

Ὁ Κύριος καὶ ἄλλες φορὲς τόνιζε τὴν ἐπιμονὴ στὴν προσευχὴ καὶ προέτρεπε: «Αἰτεῖτε, καὶ δοθήσεται ὑμῖν, ζητεῖτε, καὶ εὐρήσετε, κρούετε, καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» (Ματθ. ζ΄ 7). 

Γιὰ ὅλα τὰ θέματα τῆς ζωῆς μας, μικρὰ ἢ μεγάλα, ὑλικὰ ἢ πνευματικά, ἔκτακτα ἢ μόνιμα. 

 Ἰδιαιτέρως σήμερα ποὺ κάθε ἀνθρώπινη βοήθεια φαίνεται πὼς δὲν εἶναι ἀποτελεσματική, ἡ λύση βρίσκεται στὰ ὑψωμένα χέρια τῶν πιστῶν Χριστιανῶν, στὰ χέρια ποὺ συνεχίζουν νὰ δέονται χωρὶς νὰ ἀπελπίζονται, ποὺ ἔμαθαν νὰ ἐπιμένουν καὶ νὰ περιμένουν. 

 Νὰ ἐπιμένουμε λοιπὸν στὴν προσευχὴ μὲ πίστη, ὑπομονή, ἐλπίδα, καὶ νὰ περιμένουμε νὰ ἐπέμβει ὁ Θεὸς καὶ νὰ δώσει Ἐκεῖνος τὴν λύση κατὰ τὸ συμφέρον τῶν ψυχῶν μας. 

Ὁ Κύριος θὰ μιλήσει, θὰ ἐπέμβει, ἀρκεῖ νὰ τὸ ζητοῦμε ἐπίμονα. 

 Τώρα μιλοῦν δυνατὰ οἱ ἄνθρωποι, οἱ ἐφήμεροι ἡγέτες κάνουν σχέδια καὶ ἀποφασίζουν γιὰ μᾶς, ἐνῶ ὁ Θεὸς φαίνεται νὰ σιωπᾶ. 

Σιωπᾶ καὶ περιμένει νὰ ζητήσουμε τὴ βοήθειά του, τὴν παρέμβασή του. Προσευχὴ λοιπόν. Προσευχὴ μὲ πίστη σταθερὴ καὶ ἀκλόνητη. Προσευχὴ θερμή, ἐπίμονη, ταπεινή. 

Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγάλο ὅπλο, μὲ τὸ ὁποῖο ἐμεῖς οἱ ἀσθενεῖς καὶ ἀδύναμοι ἄνθρωποι γινόμαστε ἱκανοὶ νὰ νικήσουμε ὅλο τὸν κόσμο, τοὺς ὁρατοὺς καὶ ἀόρατους ἐχθρούς μας. 

 Ἂν ἕνας ἄδικος κριτὴς λύγισε καὶ ἀπέδωσε δικαιοσύνη, πόσο μᾶλλον ὁ δίκαιος Κριτής, ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, θὰ ἔλθει καὶ θὰ μᾶς δικαιώσει; Ναί, ἀρκεῖ ἐμεῖς νὰ ἐπιμένουμε καὶ νὰ περιμένουμε! ΟΣΩΤΗΡ2054.

Χερουβικός Ύμνος…….

Από Askitikon

Της Στέλλας Αναγνώστου – Δάλλα

Τι ωραίος που είναι ο Χερουβικός Ύμνος !

Ήχος και λόγος σφιχταγκαλιασμένοι και αρμονικοί, ανεβαίνουν προοδευτικά προς τον ουρανό παρασύροντάς μας μαζί τους, σαν τον ελαφρύ κι ευωδιαστό καπνό του θυμιάματος, σαν τον γλυκό ήχο του θυμιατού.

Ξεσηκώνουν την ψυχή, την αρπάζουν από σκέψεις και συναισθήματα και λογισμούς, και την κάνουν να τα αφήνει όλα πίσω, για ν’ ανέβει ψηλά, αρπαγμένη από την συνοδεία που πρόκειται να παρελάσει μπροστά της.

«Οι τα Χερουβείμ μυστικώς εικονίζοντες,

και τη ζωοποιώ Τριάδι τον τρισάγιον ύμνον προσάδοντες,

πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν,

ως τον Βασιλέα των όλων υποδεξόμενοι,

ταις αγγελικαίς, αοράτως, δορυφορούμενον τάξεσιν.

Αλληλούϊα».

Πώς μας αρπάζει ο υμνωδός μαζί του, πώς μας ανεβάζει στα φτερά των αγγέλων, πώς ξεπλένει το μυαλό μας από κάθε «βιωτική μέριμνα»!

Και πώς να σταθεί μέριμνα εκεί που αντηχούν τα φτερουγίσματα κι οι ψαλμωδίες των αγγέλων, εκεί όπου ενώνονται όλες οι γνώσεις, όλες οι αισθήσεις, όλες οι δυνάμεις, όλο το υπαρκτό μεγαλείο της Κτίσης, εκεί, μπροστά στον θρόνο του Θεού!

Του Θεού εκείνου, που πρόκειται, τώρα, να περάσει μπροστά στα μάτια μας μαζί με τα δορυφόρα τάγματα των αγγέλων Του, για να προσφέρει τον εαυτό Του, θυσία για μας!

Αυτή η μετοχή Μέλλοντα, το «ως υποδεξόμενοι», έχει πολλές διαστάσεις. Το Συντακτικό λέει, ότι η μετοχή Μέλλοντα δηλώνει σκοπό, κυρίως με ρήματα που δηλώνουν κίνηση. Για τα υπόλοιπα ρήματα, ο σκοπός δηλώνεται με την προσθήκη του «ως», το «ώστε» που λέμε κι εμείς σήμερα.

Αυτό με την σειρά του μας φανερώνει, ότι για να υπάρχει το «ως», το ρήμα «υποδέχομαι», δεν θεωρείται ως «κινήσεως σημαντικό», δηλαδή, δεν δείχνει κίνηση του υποκειμένου. Τι σημαίνει τότε «υπο-δέχομαι»;

Η πρόθεση «υπό» σημαίνει «κάτω από». Βάζω δηλαδή το χέρι μου, για παράδειγμα, κάτω από κάτι, και το «υπο-στηρίζω», «υπο-κλέπτω», ή ο,τιδήποτε άλλο. Όταν «υπο-δέχομαι», τοποθετώ τον εαυτό μου πιο χαμηλά, για να δεχτώ κάτι ή κάποιον. Σκύβω δηλαδή.

Το ρήμα «δέχομαι» τώρα, ανήκει στην κατηγορία των «αποθετικών» ρημάτων. Δεν έχει δηλαδή Ενεργητική Φωνή, είναι μόνον στην Μέση Φωνή. Ως προς την σημασία του, ανήκει, ανάλογα με την περίπτωση, είτε στα λεγόμενα «μέσα ωφελείας», είτε στα λεγόμενα «μέσα δυναμικά».

Στην πρώτη περίπτωση, υποδέχομαι σημαίνει δέχομαι με ευγνωμοσύνη, καλοδέχομαι. Στην δεύτερη, σημαίνει δέχομαι στο σπίτι μου, φιλοξενώ, δίνω προσοχή και ακολουθώ την προτροπή κάποιου.

Επομένως, η υποδοχή, είναι πρώτα μια διάθεση, μια κίνηση της ψυχής, και στη συνέχεια, σαν αποτέλεσμα, εκδηλώνεται, όπου εκδηλώνεται, σε πράξη, απέναντι σε ένα αντικείμενο ως προς το οποίο τοποθετούμαστε χαμηλότερα ώστε να το δεχθούμε.

Κι όταν «υποδέχομαι» τον ίδιον τον Χριστό που περνά μπροστά μου οδεύοντας προς την Σταύρωση, τότε τι κάνω ακριβώς;

Κλείνω το γόνυ της ψυχής μου και Τον ευχαριστώ για την Θυσία στην οποία βαδίζει για μένα. Απο-δέχομαι την προσφορά Του με ευγνωμοσύνη. Τον παρα-δέχομαι σαν Δημιουργό και «Βασιλέα των όλων», Πλάστη και Λυτρωτή μου.

Δέχομαι να Τον ακολουθήσω καθώς ανεβαίνει στον Γολγοθά, και να μην δειλιάσω «από τον φόβο των-εκάστοτε- Ιουδαίων». Δέχομαι, πως εκεί που βρίσκομαι, εκεί που Τον υπο-δέχομαι καθώς περνά μπροστά μου, είναι η Εκκλησία, δηλαδή το κοινό μας Σπίτι, το δικό Του και το Δικό μου.

Εκείνος δέχθηκε Εμένα με αυτοκρατορική τελειότητα και πληρότητα, κι εγώ με την δική μου αδυναμία και προχειρότητα. Όμως, εκεί, μπορούμε να βρισκόμαστε μαζί. Εκεί, και μόνον εκεί, μπορούμε να συναντηθούμε. Εκεί, φρόντισε Εκείνος, να μπορώ να Τον υποδεχθώ.

Και δέχομαι, ότι εκείνην την ώρα, περνά μπροστά μου με όλο Του το μεγαλείο, συνοδευόμενος απ’ όλον τον Ουρανό, κι εγώ είμαι «υπό», τόσο «υπό»,… όμως μου φθάνει. Αρκεί που είμαι εκεί για να «δέχομαι», όσο μπορώ να «δέχομαι» τέλος πάντων…

Πηγή : https://proskynitis.blogspot.com/2019/09/blog-post_40.html

Ο ΑΓΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ Ο ΜΥΡΟΒΛΥΤΗΣ

     Ο άγιος μεγαλομάρτυρας Δημήτριος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη περί το 280-284 μ.Χ. και έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και του τετράρχη Γαλερίου Μαξιμιανού (284-305 μ.Χ), εποχή κατά την οποία έγινε φοβερός διωγμός κατά των χριστιανών.

Ο Δημήτριος ήταν γόνος αριστοκρατικής και ευσεβούς οικογένειας στη Θεσσαλονίκη. 

Σύντομα ανελίχθηκε στις βαθμίδες του ρωμαϊκού στρατού με αποτέλεσμα σε ηλικία 22 ετών να φέρει το βαθμό του χιλιάρχου. 

Ανεδείχθη δούκας της πόλης και στρατηγός όλης της Θεσσαλίας. 

Ως αξιωματικός του ρωμαϊκού στρατού κάτω από τη διοίκηση του Τετράρχη (και έπειτα αυτοκράτορα) Γαλερίου Μαξιμιανού, όταν αυτοκράτορας ήταν ο Διοκλητιανός, έγινε χριστιανός. Μάλιστα είχε ιδρύσει κύκλο νέων προς μελέτη της Αγίας Γραφής.

Ο Δημήτριος αγνόησε το διάταγμα του αυτοκράτορα Διοκλητιανού «περί αρνήσεως του χριστιανισμού» και συνέχισε να κηρύσσει τον ευαγγελικό λόγο, οδηγώντας στην πίστη πολλούς ειδωλολάτρες. 

Όταν ο Μαξιμιανός έμαθε για την χριστιανική δράση του Δημητρίου διέταξε να συλληφθεί στη Χαλκευτική Στοά, όπου δίδασκε, και να οδηγηθεί μπροστά του. 

Ο Δημήτριος δεν δίστασε να ομολογήσει τη χριστιανική του πίστη, παρ’ όλο που γνώριζε τα φρικτά βασανιστήρια στα οποία υποβάλλονταν οι χριστιανοί. 

Αρχικά φυλακίστηκε σε ένα τόπο ακάθαρτο, σ” ένα παλαιό λουτρό, όπου παρέμεινε στερημένος τη συναναστροφή των ανθρώπων, αλλά παρηγορούμενος από τον Θεό.

Εκείνο τον καιρό διεξάγονταν αθλητικοί αγώνες στη Θεσσαλονίκη προς τιμήν του ρωμαίου επάρχου της Θεσσαλονίκης Γαλερίου Μαξιμιανού. 

Ένας από τους συμμετέχοντες, άνθρωπος του Μαξιμιανού, που ονομάζονταν Λυαίος, κόμπαζε πως ήταν ανίκητος και παράλληλα χλεύαζε τους χριστιανούς καλώντας τους να αναμετρηθούν μαζί του. 

Σύμφωνα με την παράδοση, ένας νεαρός στρατιώτης και κρυφός μαθητής του Δημητρίου, που ονομάζονταν Νέστωρας, επισκέφθηκε τον Δημήτριο στη φυλακή και του ζήτησε να προσευχηθεί για να τον βοηθήσει ο Κύριος μας να αντιμετωπίσει τον Λυαίο. 

Ο άγιος προσευχήθηκε και του είπε: «Ύπαγε και τον Λυαίο θα νικήσεις και υπέρ Χριστού θα μαρτυρήσεις». Η προφητικὴ αυτή φράση του Αγίου επαληθεύτηκε γρήγορα και απόλυτα!

Ο Νέστωρας παρουσιάστηκε στο στάδιο και ζήτησε να αναμετρηθεί με τον φοβερό Λυαίο. Μάταια προσπάθησαν να τον μεταπείσουν. 

Όταν ο τετράρχης είδε πως δεν άκουγε τίποτε και κανέναν, τον άφησε να αντιμετωπίσει τον γιγαντόσωμο Λυαίο. 

Ρίχνει το φτωχικὸ μανδύα του ο Νέστωρ και φωνάζει προς τον ουρανό: «Ο Θεὸς Δημητρίου, βοήθει μοι!» 

Όρμησε τότε με θάρρος πάνω στο γίγαντα. 

Για λίγο, οι αναπνοές των θεατών σταμάτησαν. 

Κι ύστερα είδαν όλοι τον ανίκητο ως τώρα Λυαίο, να κείτεται νεκρός μέσα στο στάδιο. 

Οι ειδωλολάτρες κυριολεκτικὰ εφρύαξαν. 

Και πιο πολὺ απ” όλους, ο Μαξιμιανός, που θεώρησε υπεύθυνο τον Δημήτριο και διέταξε να θανατωθούν και οι δύο αμέσως. 

 Ο Νέστωρας αποκεφαλίστηκε έξω από τη λεγόμενη Χρυσή Πύλη. 

 Είναι και αυτός Άγιος της Εκκλησίας μας και η μνήμη του τιμάται την 27η Οκτωβρίου, δηλαδή την επομένη της εορτής του Αγίου Δημητρίου.

Ο Δημήτριος, που βρίσκονταν ακόμα στο λουτρό φυλακισμένος,

μόλις είδε τους στρατιώτες να έρχονται σήκωσε το δεξί του χέρι και οι στρατιώτες τον λόγχευσαν στην πλευρά, και ύστερα σε όλο του το σώμα. Έτσι τελειώθηκε ο άγιος Δημήτριος δεχόμενος το μαρτυρικό στεφάνι. 

Οι συγγραφείς εγκωμίων του Αγίου Δημητρίου, Ευστάθιος Θεσσαλονίκης, Γρηγόριος ο Παλαμάς και Δημήτριος Χρυσολωράς, αναφέρουν ότι το σώμα του Αγίου ετάφη κρυφά στον τόπο του μαρτυρίου, από ευλαβείς χριστιανούς.

Κάποιος μάλιστα φίλος του Αγίου που ονομάζονταν Λούπος, και ήταν παρών την ώρα του μαρτυρίου, όταν έφυγαν οι στρατιώτες, πήγε γρήγορα και έβγαλε το δαχτυλίδι και το πανωφόρι του Αγίου και τα έβαψε στο αίμα του. 

Με αυτά ενεργούσε πολλά θαύματα. 

Ο Μαξιμιανός μόλις έμαθε αυτά έστειλε στρατιώτες και τον αποκεφάλισαν σε κάποιον τόπο ονομαζόμενο Τριβουνάλιο.

Εν τω μεταξύ, ο τάφος του Αγίου Δημητρίου μετεβλήθη σε βαθύ φρέαρ που ανέβλυζε μύρο, εξ ου και η προσωνυμία του Μυροβλήτου. 

Με την ανάδοση του μύρου συνδυάζονται τα θαύματα του Αγίου Δημητρίου που, όπως αναφέρουν οι συναξαριστές του, συνέδεσε άρρηκτα το όνομα του με την γενέτειρά του Θεσσαλονίκη, της οποίας υπήρξε «ο μόνος ακριβής φρουρός», «φύλαξ άυπνος», «πύργος απόρθητος», αλλά και «παντοίων, ιατρός, νοσημάτων». 

Σε ημέρες δοκιμασίας, όπως επιδρομές των Σαρακηνών, Σλάβων, Αβάρων, Αράβων κ.α., οι Θεσσαλονικείς τον ήθελαν να αγωνίζεται μαζί τους και να νικά. 

Η πόλη της Θεσσαλονίκης απελευθερώθηκε από τον ελληνικό στρατό ανήμερα της εορτής του, την 26η Οκτωβρίου 1912, και για τον λόγο αυτό η εορτή του είναι τόσο θρησκευτική, όσο και εθνική.

Ο Δημήτριος αποτελεί έναν από τους Μεγαλομάρτυρες της Χριστιανοσύνης και είναι πολιούχος της Θεσσαλονίκης, όπου βρίσκεται ο ομώνυμος Ναός πάνω από τον τάφο του. 

Τον 5ο αιώνα εκτίσθη η πρώτη και μεγαλοπρεπής εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, ένα από τα ωραιότερα μνημεία της ελληνικής ανατολής, όμως κάηκε τον 7ο αιώνα. 

Διακόσια χρόνια αργότερα ξανακτίστηκε και μετά την κατάληψη της πόλης από τους Μωαμεθανούς μετετράπη σε τζαμί, που αποκαταστάθηκε μετά την απελευθέρωση. 

Δυστυχώς, κατά την μεγάλη πυρκαγιά στην Θεσσαλονίκη την 5η Αυγούστου του 1917, ο Ναός έγινε παρανάλωμα του πυρός και ανοικοδομήθηκε το 1928 από τον αρχιτέκτονα Αριστοτέλη Ζάχο.

Ο Άγιος εορτάζει στις 26 Οκτωβρίου. 

Και όπως αναφέρει ο καθηγητής Π. Πάσχος «Σε κάθε χωριὸ και κάθε πολιτεία, όπου υπάρχει εκκλησία αφιερωμένη στο μεγαλομάρτυρα Δημήτριο, γίνονται τελετὲς και πανηγύρια, με πολλοὺς ευσεβείς πιστούς, που έρχονται να τιμήσουν τον Άγιο. Μα στην έμορφη πόλη του αγίου Δημητρίου, πανηγυρίζεται η μνήμη του με την πιο επιβλητικὴ μεγαλοπρέπεια, γιατί είναι η πατρίδα όπου γεννήθηκε κι όπου μαρτύρησε,

κι όπου άπειρα θαύματα έκαμε, και την έσωσε τόσες φορὲς απὸ φανεροὺς κινδύνους. Μαζεύονται λοιπὸν σήμερα στη Θεσσαλονίκη, απὸ τα πέρατα της Ορθοδοξίας ευλαβείς προσκυνηταί, να τιμήσουν τη μνήμη του και ν” αγιαστούν απὸ τα μύρα του αγίου τάφου του τα ιαματικά. (…) .

Οι άγιοι ανήκουν σ” όλη την Εκκλησία, και κάθε πιστὸς που ζητάει τη βοήθεια και μεσιτεία του προς τον Θεό, για κάθε δύσκολη περίσταση, προστρέχει και παρακαλεί με παρρησία τους αγίους, χωρὶς να σκέφτεται πού αγίασαν ή πού μαρτύρησαν. Η αναστροφὴ των χριστιανών με τον κόσμο των αγίων, είναι η μεγαλύτερη παρηγοριὰ και ενίσχυση, που δίνει στα παιδιά της η Ορθοδοξία. Μ” αυτὸ τον τρόπο λατρεύεται ο Θεός, τιμώνται οι Άγιοι Του και προάγονται πνευματικὰ τα τέκνα της Εκκλησίας».

ἈΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ Ἦχος γ’

Μέγαν εὕρατο ἐν τοῖς κινδύνοις, σὲ ὑπέρμαχον ἡ οἰκουμένη, Ἀθλοφόρε τὰ ἔθνη τροπούμενον. Ὡς οὖν Λυαίου καθεῖλες τὴν ἔπαρσιν, ἐν τῷ σταδίῳ θαρρύνας τὸν Νέστορα, οὕτως Ἅγιε, Μεγαλομάρτυς Δημήτριε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

ΚΟΝΤΑΚΙΟΝ Ἦχος β’

Τοῖς τῶν ἰαμάτων σου ῥείθροις Δημήτριε, τὴν Ἐκλησίαν Θεὸς ἐπορφύρωσεν, ὁ δοὺς σοι τὸ κράτος ἀήττητον, καὶ περιέπων τὴν πόλιν σου ἄτρωτον, αὐτῆς γὰρ ὑπάρχεις τὸ στήριγμα.

Αναδημοσίευση κειμένου από: faneromenihol.gr

http://www.immspartis.gr/?p=6678

«Γιατί τόσες αὐτοκτονίες;»

   Τὸ περασμένο καλοκαίρι δημοσιεύθηκε σὲ ἀθηναϊκὴ ἐφημερίδα μία ἐπιστημονικὴ ἔρευνα μὲ τὸν παραπάνω τίτλο καὶ τὴν ἰδιαίτερη ἐπισήμανση ὅτι «οἱ αὐτοκτονίες ἔχουν γίνει καθημερινὸ φαινόμενο στὴν Ἑλλάδα τῆς κρίσης». Ἡ ψυχολόγος - ψυχοθεραπεύτρια κα Μυρτὼ Νίλσεν δήλωσε σχετικά: «Παραδοσιακά, μεταξὺ τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν ἡ Ἑλλάδα βρισκόταν στὶς τελευταῖες θέσεις τῆς κατάταξης μὲ ἀριθμὸ αὐτοκτονιῶν ἀνὰ 100.000 κατοίκους. 

Τὰ σκῆπτρα στὶς αὐτοκτονίες κατεῖχαν οἱ χῶρες τοῦ Βορρᾶ καὶ κυρίως ἡ Φινλανδία καὶ ἡ Σουηδία». 

 Σήμερα ὅμως τὰ δεδομένα αὐτὰ ἔχουν ἀνατραπεῖ. Ὁ ψυχίατρος κ. Κυριάκος Κα- τσαδῶρος σημειώνει ὑπεύθυνα γιὰ τὸν ἀριθμὸ τῶν αὐτοκτονιῶν στὴν Ἑλλάδα: «Τὸ 2008, ὁπότε καὶ τοποθετεῖται διεθνῶς ἡ ἔναρξη τῆς οἰκονομικῆς κρίσης, ξεπεράστηκε τὸ φράγμα τῆς μιᾶς αὐτοκτονίας τὴν ἡμέρα. 

Οἱ ἐκτιμήσεις μας σήμερα εἶναι ὅτι ἔχουμε 2-3 αὐτοκτονίες τὴν ἡμέρα». 

 Ἡ κα Νίλσεν κάνει ἰδιαίτερο λόγο γιὰ τὸν ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ μεγάλο αὐτὸ κοινωνικὸ πρόβλημα καὶ τονίζει ἀπερίφραστα: «Εἶναι χαρακτηριστικὸ τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ πιστοὶ ἄνθρωποι δὲν αὐτοκτονοῦν εὔκολα. 

Ὄχι μόνο ἐπειδὴ ἡ αὐτοχειρία εἶναι κάτι ποὺ δὲν θέλει ὁ Θεός, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ συνήθως εἶναι μέλη μιᾶς εὐρείας κοινότητας πιστῶν». 

 Ἀλλὰ καὶ ὁ κ. Κατσαδῶρος ἐπισημαίνει: «Πραγματικά, αἰσθάνομαι τὴν ἀνάγκη νὰ πῶ ἕνα ‘‘μπράβο’’ στὴν Ἐκκλησία γιὰ τὸ ἔργο ποὺ προσφέρει στὴ στήριξη τῶν ἀτόμων ποὺ θέλουν νὰ αὐτοκτονήσουν. 

Δὲν εἶναι μικρὸς ὁ ἀριθμὸς μελλοντικῶν αὐτοχείρων ποὺ ἔφτασε σὲ ἐμᾶς μέσω τῆς Ἐκκλησίας. 

 Συχνὰ πρόκειται γιὰ ἄτομα ποὺ ἔχουν πάει γιὰ ἐξομολόγηση καὶ ἐκεῖ ἔχουν ἐκφράσει τὴν ἐπιθυμία νὰ δώσουν τέλος στὴ ζωή τους. 

Μὲ πρωτοβουλία τῆς Ἐκκλησίας βλέπουμε αὐτὰ τὰ περιστατικά, τὰ ὁποῖα δέχονται καὶ τὴ δική μας φροντίδα παράλληλα μὲ τὴ στήριξη ποὺ τοὺς παρέχεται ἐκεῖ» («Τὸ Βῆμα» 8-7-2012). 

 Προξενεῖ ἐντύπωση τὸ ὅτι οἱ δύο αὐτοὶ σοβαροὶ ἐπιστήμονες, ποὺ εἶναι στελέχη μὴ κερδοσκοπικῶν ὀργανισμῶν μὲ στόχο τὴν ψυχολογικὴ στήριξη τῶν ἐμπερίστατων συν- ανθρώπων μας, δὲν δυσκολεύονται νὰ ὁμο- λογήσουν τὸν καθοριστικὸ ρόλο τῆς Ἐκκλησίας στὸ ὀξύτατο σήμερα πρόβλημα τῆς αὐτοκτονίας.      Στὴ φοβερὴ αὐτὴ μάστιγα ἀναφέρεται καὶ εἰδικὴ Ἐγκύκλιος τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μονεμβασίας καὶ Σπάρτης κ. Εὐσταθίου, ποὺ κυκλοφόρησε πρόσφατα καὶ τονίζει: «Ἀφοῦ ὁ ὑποταγμένος στὴν ὕλη ἄνθρωπος χορτάσει μὲ ψεύτικα δολώματα, ἐφήμερες χαρὲς καὶ ἀπολαύσεις, ἀποδυναμώνεται ψυχικὰ καὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀντιμετωπίσει τὶς δυσκολίες τῆς ζωῆς, οἱ ὁποῖες ἰδιαίτερα τὸ τελευταῖο διάστημα κατακλύζουν τὴν καθημερινότητά του. 

Ἔτσι ἀντικρίζει παντοῦ ἀναποδιὲς καὶ μαυρίλα, ἡ πίστη του ἐξασθενεῖ, ἡ κρίση του θολώνει, δειλιάζει, ἀπογοητεύεται, ὁ ὑπερτροφικὸς ἐγωισμός του πληγώνεται, μὲ ἀποτέλεσμα τὴν αὐτοκτονία. Σύμφωνα μὲ τὸν ἅγιο Νεκτάριο Πενταπόλεως τρεῖς εἶναι οἱ κατηγορίες τῶν ἀπεγνωσμένων ποὺ αὐτοκτονοῦν: 

α) οἱ ἄθεοι, 

β) οἱ ὀλιγόπιστοι καὶ 

γ) οἱ συναισθηματικὰ ἀσταθεῖς καὶ ἀδύναμοι. Αὐτοὺς κατεξοχὴν τοὺς ἀνθρώπους ὁ ἀρχέκακος διάβολος πολεμᾶ μὲ τὸ ἰσχυρότερο ὅπλο του, τὴν ἀπελπισία. (...) 

Ἔτσι τοὺς ὁδηγεῖ στὴν ἀφαίρεση τῆς ἴδιας τους τῆς ζωῆς. Μὲ τὸν τρόπο αὐτὸν ὅμως ὁ αὐτόχειρας θέτει τὸν ἑαυτό του ἐκτὸς ζωῆς, ὄχι μόνο τῆς παρούσης, ἀλλὰ καὶ τῆς αἰωνίου. 

Οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι σαφεῖς. Ἡ αὐτοκτονία εἶναι φόνος χωρὶς δυνατότητα μετάνοιας καὶ σωτηρίας, ἄρα θανάσιμο ἁμάρτημα. (...) 

 Ἂς μὴ λησμονοῦμε ἑπομένως ὅτι ἡ ζωή μας εἶναι κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, ἀλλὰ καὶ δῶρο θεόσδοτο καὶ πολύτιμο. (...) 

Οἱ προσωρινὲς δυσκολίες, ποὺ θ’ ἀντιμετωπίσει ὁ ἄνθρωπος στὴ ζωή του, συμβαίνουν μὲ παραχώρηση τοῦ Μεγάλου Εὐεργέτη μας, γιὰ νὰ καθαρισθεῖ ἡ ψυχή του ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του, ὅπως ὁ χρυσὸς καίγεται σὲ πύρινο καμίνι γιὰ νὰ ἀποδείξει τὴ γνησιότητα καὶ τὴν ἀξία του. 

 Ἔτσι, ἔχοντας ἀποδείξει τὴ γνησιότητα τῆς πίστης καὶ τῆς ἀγάπης πρὸς τὸν Θεό, θὰ λάβει τὴν αἰώνια ζωή. 

Καὶ ἂν ὅλα πηγαίνουν ἀνάποδα, ἂς μὴ δειλιάζουμε, γιατὶ ἔχουμε ψυχὴ ἀθάνατη. Καὶ ἂν ὅλα χαθοῦν, (...) ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε καὶ ἂς φυλάξουμε τὴν ψυχή μας σὰν κόρη ὀφθαλμοῦ.(...) Μόνο μὲ προσευχή, μετάνοια, ἐξομολόγηση καὶ τακτικὸ ἐκκλησιασμὸ καὶ πάντα ἀναφωνώντας, ὅπως ὁ δίκαιος Ἰώβ, ‘‘εἴη τὸ ὄνομα Κυρίου εὐλογημένον’’ (...), αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς στὸ παρὸν ὡς ἀνυπέρβλητο ἐμπόδιο, μπορεῖ νὰ γίνει τὸ εἰσιτήριο τῆς σωτηρίας του στὸ μέλλον». 

   Στὰ πατρικὰ αὐτὰ λόγια τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου κ. Εὐσταθίου, ποὺ εἶναι γραμμένα μὲ πόνο ψυχῆς, πρέπει νὰ δώσουμε ὁλόκληρη τὴν προσοχή μας, γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ στηρίζουμε καὶ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τοὺς συμπατριῶτες μας στὴ δύσκολη περίσταση ποὺ βιώνουμε τὰ τελευταῖα χρόνια. Ο ΣΩΤΗΡ2054

Mε τo, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές από την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο!

Κάποιος υποτακτικός, είπε στον Άγιο Εφραίμ τον Κατουνακιώτη:
– Γέροντα, λέω την ευχή: «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», αλλά δεν καταλαβαίνω τίποτα.
– Δεν καταλαβαίνεις εσύ που την λες την ευχή, αλλά καταλαβαίνει ο διάβολος και καίγεται και φεύγει. Ε, καλά παιδί μου, θέλεις να δεις θαύμα, από την ευχή, από την προσευχή;
– Και βεβαίως θέλω!
– Καλά, του λέει, θα προσευχηθώ στον Θεό να σου δείξει ένα θαύμα να καταλάβεις πόση δύναμη έχει η ευχή του Χριστού.
Έκανε προσευχή ο γέροντας Εφραίμ ο Κατουνακιώτης, έκανε νηστεία, τριήμερο νηστεία, μόνο με λίγο νερό. Και μετά από τρεις μέρες δίνει στον υποτακτικό του ένα καλάθι και του λέει:
– Πήγαινε να το γεμίσεις νερό.
– Γέροντα, λέει, με συγχωρείς, τα μυαλά τα έχω, το λογικό το έχω, πως θα γεμίσει αυτό νερό; Γεμίζει το καλάθι νερό; Βρέχεται, ναι, αλλά να γεμίσει νερό;
– Καλά, παιδί μου, του λέει ο γέροντας, δεν ήθελες να δεις ένα θαύμα; Να δεις τι δύναμη έχει η ευχή; Το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με» τί δύναμη έχει; Γιατί την παντοδυναμία της ευχής την παίρνει απ’ τον παντοδύναμο Θεό, διότι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι και σωτήρας του κόσμου, αλλά είναι και Θεός αληθινός, εκ Θεού αληθινού. Δεν θέλεις να την δεις;
– Πως, πως, πως!...
– Ε, κάνε αυτό που λέω, αλλά θα λες την ευχή, όλο την ευχή. Θα πας και θα έρθεις χωρίς να την διακόψεις καθόλου. Θα λες συνέχεια «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με».
– Να είναι ευλογημένο.
Πάει λοιπόν ο υποτακτικός στό δρόμο, περπατάει να πάει μέχρι την πηγή που ήταν το νερό και έλεγε συνεχώς την ευχή. Και βάζει το καλάθι στη βρύση και το νερό γεμίζει το καλάθι! Και το καλάθι δεν τρέχει! Δεν βγάζει ούτε από τα πλάγια, ούτε από κάτω σταγόνα νερό. Δεν διακόπτει την ευχή και τη λέει συνεχώς.
Μόλις είδε ο υποτακτικός το καλάθι γεμάτο, τρέχει να το δείξει στον γέροντά του.
Στον δρόμο πηγαίνοντας αυτά τα πενήντα μέτρα, φανερώνεται ο διάβολος, αλλά με ανθρώπινη μορφή, σαν καλόγερος.
Του λέει:
– Καλόγερε, του λέει, πού πας;
– Πάω στον γέροντά μου.
– Πως σέ λένε;
– Γεώργιο.
– Πόσα χρόνια έχεις εδώ;
– Πέντε – έξι.
– Και τι δουλειά κάνεις; Τί διακόνημα κάνεις;
– Φτιάχνουμε σφραγίδια.
Με τον διάλογο, αδειάζει το καλάθι και το νερό φεύγει από κάτω όλο. Έπιασε αργολογία, άφησε την ευχή. Πήγε στον γέροντά του με άδειο το καλάθι.
– Τί συμβαίνει παιδί μου; Γιατί μου φέρνεις το καλάθι άδειο;
– Γέροντα έτσι και έτσι...
- Ααα... Άφησες την ευχή παιδί μου. Και έπιασες διάλογο με αυτόν που φαινόταν σαν καλόγερος, αλλά δεν ήταν καλόγερος, Αλλά ήταν ο διάβολος! Εάν δεν του μιλούσες, το καλάθι θα ήταν γεμάτο νερό. Τώρα όμως που μίλησες και άφησες την ευχή, έφυγε το νερό. Βλέπεις λοιπόν, όταν έλεγες και όσο έλεγες την ευχή το καλάθι κρατούσε το νερό. Όταν την σταμάτησες και άρχισες την αργολογία σου, έφυγε το νερό. Η προσευχή, το κομποσχοίνι με το «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», είναι πνευματική ελεημοσύνη και νικά το έλεος του Θεού. Και το έλεος του Θεού είναι μεγάλο!
Ο Γέρων Ιωσήφ ο Ησυχαστής, μας είχε πει, ότι όχι μόνο με τη Θεία Λειτουργία, αλλά και με το κομποσχοίνι, με τη λεγομένη νοερά προσευχή, «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με», βγάζεις ψυχές από την Κόλαση και τις βάζεις στον Παράδεισο. Προσευχότανε ο γέροντας Ιωσήφ αρκετόν καιρό και στο τέλος, όπως μας είπε, είδε όραμα που η ψυχή του είπε:
«Μεγάλη μου η μέρα σήμερα, πηγαίνω στο καινούργιο μου σπίτι, και αυτό το οφείλω σε σένα...!». Έτσι λοιπόν πληροφορήθηκε, ότι σώθηκε η ψυχή...

Antipas Nikitaras