ἔχει πάντα τὴ βασίλισσά του στὸ θρόνο της,
νὰ κυβερνᾶ τὰ πάντα
μέσα στὸ σπίτι, νὰ ζεσταίνει ὅλους μὲ
τὴν παρουσία της, νὰ τὰ βλέπει ὅλα μὲ
τὸ στοργικό της μάτι καὶ νὰ τὰ φροντί-
ζει μὲ τὴν ἀγάπη της. Ὁ σύζυγος φεύ-
γει γιὰ τὴ δουλειά του καὶ μένει ἥσυχος·
τὸ σπίτι ποὺ ἄφησε πίσω του ἔχει τὸν
ἄνθρωπό του, τὰ παιδιὰ ἔχουν τὴ φρον-
τίδα τους, οἱ γέροντες γονεῖς τὴν περι-
ποίησή τους, ὅλα λειτουργοῦν καλά.
Ἀλλὰ καὶ τὰ παιδιὰ δὲν μεγαλώνουν σὲ
ξένα χέρια. Ὅταν δὲ ξεπεταχτοῦν λίγο
καὶ ἀρχίσουν νὰ βγαίνουν, στὰ σχολεῖα
τους, στὰ φροντιστήριά τους, σὲ ἄλλες
ποικίλες δραστηριότητες, γνωρίζουν
πὼς ὅταν γυρίσουν πίσω χαρούμενα
ἀπὸ τὶς καλὲς ἐντυπώσεις τους ἢ κου-
ρασμένα καὶ ἀπογοητευμένα ἀπὸ κάτι
δυσάρεστο ποὺ τοὺς συνέβη, θὰ βροῦν
τὴ μητέρα νὰ τὰ περιμένει μὲ χαρά, νὰ
τὰ κλείσει στὴν ἀγκαλιά της, νὰ ἀκούσει
πρόθυμα τὴ χαρά τους καὶ νὰ ἁπαλύνει
μὲ στοργικὸ χάδι τὸν πόνο τους.
Ἔτσι ζούσαμε παλιά. Ὁ πατέρας ἔβγαι-
νε γιὰ τὴ δουλειά, ἡ μητέρα ἔμενε στὸ
σπίτι. Πάντα τὴ βρίσκαμε ἐκεῖ, νὰ ἑτοι-
μάζει ὅλα τὰ ἀναγκαῖα μὲ ἐπιμέλεια, νὰ
φροντίζει τὸ σπίτι μὲ τὴ γυναικεία καλαι-
σθησία καὶ ἀκρίβεια, νὰ περιμένει ὅλους
μὲ χαρά. Καὶ ὅλοι μὲ εὐχάριστη προσ-
μονὴ περιμέναμε τὸν πατέρα νὰ γυρίσει,
νὰ γεμίσει τὸ σπίτι μας μὲ τὴν παρουσία
του καὶ τὶς καρδιές μας μ’ ἕνα αἴσθημα
ἠρεμίας καὶ ἀσφάλειας. Ἦταν χαρούμε-
νο, ἦταν ζεστὸ τὸ σπίτι μας τότε.
Ἡ σύγχρονη ζωὴ ὅμως ἔχει πολλὲς ἀ-
παιτήσεις καὶ εἶναι ὀργανωμένη διαφο-
ρετικά. Οἱ γυναῖκες ἀναγκάζονται συχνὰ
νὰ ἐργασθοῦν, νὰ λείπουν πολλὲς ὧρες
ἀπὸ τὸ σπίτι, νὰ ἀναλαμβάνουν σὲ κά-
ποιες περιπτώσεις καὶ εὐθύνες ποὺ δὲν
ταιριάζουν στὴ φύση τους, νὰ κουράζον-
ται πολύ. Καὶ κατόπιν νὰ γυρίζουν τσακι-
σμένες στὸ σπίτι. Τότε, καὶ ὅταν εἶναι στὸ
σπίτι τους, οὐσιαστικὰ ἀπουσιάζουν. Ὁ
νοῦς, ἡ σκέψη γυρίζει εὔκολα στὴ δου-
λειά, στὰ προβλήματα ποὺ ἀντιμετώπι-
σαν ἐκεῖ καὶ ποὺ κάποια τὰ ἄφησαν γιὰ
τὴν ἄλλη μέρα. Καὶ ὅταν καταφέρουν
νὰ ἀσχοληθοῦν πιὰ μὲ τὸ σπιτικὸ καὶ
νουν μὲ βιασύνη, διότι χρόνος πολὺς
δὲν ὑπάρχει, καὶ ἐπίσης μὲ εὔκολο τὸν
ἐκνευρισμό, διότι εἶναι πολὺς ὁ κόπος
ποὺ προηγήθηκε.
Τὴν ἴδια ψυχικὴ ἔνταση μπορεῖ νὰ φέρ-
νει στὸ σπίτι καὶ ὁ πατέρας, ὅταν γυρνᾶ
ἀπὸ τὴν ἐργασία του, μάλιστα ἂν αὐτὴ
τὸν φορτίζει μὲ πολλὲς εὐθύνες καὶ ἐπι-
πλέον ἂν εἶναι ἀναγκασμένος νὰ δου-
λεύει μακρὰ ὡράρια καὶ ἑπομένως νὰ
γυρνᾶ ἀργὰ στὴν οἰκογένεια.
Γι’ αὐτό, τὸ πρῶτο ποὺ θὰ μπορού-
σαμε νὰ συστήσουμε στὶς περιπτώσεις
αὐτὲς εἶναι ὅταν οἱ γονεῖς γυρίζουν στὸ
σπίτι νὰ ἀφοσιώνονται σ’ αὐτό. Ἂς ξε-
χάσουν πιὰ τὴ δουλειὰ καὶ ὅλες τὶς σχε-
τικὲς φροντίδες· «ἡ γὰρ αὔριον μεριμνή-
σει τὰ ἑαυτῆς· ἀρκετὸν τῇ ἡμέρᾳ ἡ κακία
αὐτῆς» (Ματθ. ς΄ 34). Ἀρκετὰ κουράσθη-
καν μ’ ὅλα τὰ ξένα ζητήματα. Αὔριο πάλι.
Τώρα εἴμαστε στὸ σπίτι μας. Ἂς κοιτά-
ξουμε τὸ σπίτι μας λοιπόν.
Νὰ πάρουν πρῶτα μιὰ ἀναπνοή. Ἂν
ὑπάρχει δυνατότητα, νὰ ξεκουραστοῦν
λίγο. Καὶ ἂς ξεκινήσουν μετά. Τὴ φρον-
τίδα τοῦ σπιτιοῦ, τὴν ἐπικοινωνία μὲ τὰ
παιδιά, τὴν μεταξύ τους ἐπικοινωνία καὶ
δική τους συζήτηση καὶ ὅ,τι ἄλλο χρεια-
στεῖ. Μὲ κατὰ τὸ δυνατὸν ἤρεμη διάθε-
ση, ὄχι μὲ δυσφορία, μὲ γκρίνιες καὶ ἀγα-
νάκτηση, ἀλλὰ μὲ εἰρήνη καὶ χαρὰ στὴν
ψυχή τους.
Ὁ κόπος τῆς ἡμέρας ἂς μὴν τοὺς χα-
λαρώσει ἐπικίνδυνα, ὥστε νὰ καταφύ-
γουν στὶς εὔκολες λύσεις, στὴν τηλεό-
ραση, τὸν ἠλεκτρονικὸ ὑπολογιστή, τὸ
διαδίκτυο. Μ’ ὅλα αὐτὰ πάλι βγαίνουν
ἔξω, στὸν κόσμο. Τὸ σπίτι τὸ χάνουν.
Καὶ τὸ σπίτι τοὺς ἔχει ἀνάγκη. Τὰ παι-
διὰ τοὺς θέλουν, νὰ κουβεντιάσουν μαζί
τους, νὰ καταλάβουν τὴν ἀγάπη τους, νὰ
τοὺς νιώσουν γονεῖς. Καὶ οἱ ἴδιοι οἱ γο-
νεῖς ἔχουν ἀνάγκη ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, νὰ
αἰσθανθοῦν ὅτι εἶναι σύζυγοι, ποὺ συμ-
πορεύονται στὴν ὁδὸ τοῦ καθήκοντος
μὲ αὐταπάρνηση καὶ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη
δὲν θέλει πολλὲς ὧρες γιὰ νὰ φανερω-
θεῖ, ὅταν ὑπάρχει. Οὔτε ἐντελῶς ἔκτα-
κτους τρόπους. Εἶναι ἁπλὴ στὴν ἔκφρα-
σή της, οὐσιαστικὴ στὴν προσφορά της,
στιβαρὴ στοὺς τρόπους της. Καὶ ὅλοι
μέσα στὸ σπίτι νιώθουν τὴ γλυκιὰ θαλ-
πωρή της, προπάντων τὰ παιδιά.
Ἂν αὐτὴ ἡ ἀγάπη ὑπάρχει ζωντανὴ
στὶς καρδιές, καὶ ὅταν εἴμαστε ἔξω, μα-
κριὰ ἀπὸ τὸ σπίτι, μποροῦμε νὰ βρισκό-
μαστε ἐκεῖ μὲ τὴ σκέψη μας, μὲ τὴν καρ-
διά μας καὶ μὲ τὴ διάθεση, μόλις μπορέ-
σουμε, νὰ γυρίσουμε γρήγορα πίσω λα-
χταρώντας νὰ δοῦμε τοὺς δικούς μας,
νὰ ἐπικοινωνήσουμε μαζί τους, νὰ χα-
ροῦμε καὶ νὰ ξεκουραστοῦμε στὴ ζεστὴ
ἀτμόσφαιρα τῆς ἤρεμης οἰκογενειακῆς
ζωῆς.
Τοὺς ἀνθρώπους τοὺς ἑνώνει κυρίως
ἡ ἀγάπη, ὄχι ὁ τόπος. Μπορεῖ νὰ εἴμα-
στε στὸν ἴδιο τόπο, στὸ ἴδιο σπίτι, ἀλλὰ
ἂν δὲν ὑπάρχει ἡ ἀγάπη, ὁ καθένας οὐ-
σιαστικὰ εἶναι μόνος, στὸν δικό του ἀ-
προσπέλαστο κόσμο. Ἀληθινὴ ἐπικοι-
νωνία δὲν ὑπάρχει, οἱ καρδιὲς δὲν ἀνα-
παύονται, μένουν ψυχρὲς καὶ στερημέ-
νες. Ἀντίθετα ὅταν ἡ ἀγάπη κυριαρχεῖ
στὶς καρδιές, καὶ ὅταν εἴμαστε ἀναγκα-
σμένοι νὰ βρισκόμαστε σὲ διαφορετι-
κοὺς τόπους, νιώθουμε πὼς εἴμαστε κον-
τά. Οἱ ψυχὲς εἶναι ἑνωμένες, ζοῦμε ὅλοι
μαζὶ συναγμένοι στὸν κόσμο τῆς ἀγά-
πης, μᾶς ἑνώνει ἡ σκέψη, ἡ προσευχή,
ἡ προσμονὴ τῆς ὥρας ποὺ θὰ βρεθοῦμε
ὅλοι μαζὶ γιὰ νὰ χαροῦμε τὴν πρόσωπο
μὲ πρόσωπο ἐπικοινωνία.
Ὑπάρχουν ὅμως καὶ ἄλλοι πρακτικό-
τεροι τρόποι ποὺ μποροῦν νὰ μᾶς φέρ-
νουν κοντὰ καὶ νὰ καλλιεργοῦν τὴν ἑνό-
τητα τῆς οἰκογένειας. Θὰ τοὺς δοῦμε σὲ
ἑπόμενο ἄρθρο.ΟΣΩΤΗΡ2061
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου