Ιδιαίτερη ὑπῆρξε ἡ ἀγάπη τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ πρὸς τὰ παιδιά. Μᾶς ἀναφέρουν οἱ ἱεροὶ Εὐαγγελιστὲς γιὰ τὶς μητέρες ποὺ προσέφεραν τὰ παιδιά τους νὰ τὰ εὐλογήσει, νὰ ἀκουμπήσει τὰ πανάγια χέρια του ἀκόμη καὶ στὰ βρέφη τους. Τόσος ὁ σεβασμός τους.
Μάλιστα σὲ μιὰ ἀπὸ τὶς περιοδεῖες τοῦ Κυρίου, ὅταν οἱ μαθητὲς ἔσπευσαν νὰ τὰ ἐμποδίσουν
νὰ μὴν πλησιάσουν γιὰ νὰ μὴν Τὸν κουράσουν,
Ἐκεῖνος «ἠγανάκτησε» καὶ τοὺς παρατήρησε ἔντονα λέγοντας: «Ἄφετε τὰ παιδία ἔρχεσθαι πρός με,καὶ μὴ κωλύετε αὐτά· τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μάρκ. ι΄ 13-14). Ἀφῆστε τὰ παιδιὰ νὰ ἔλθουν κοντά μου καὶ μὴν τὰ ἐμποδίζετε, διότι σ’ αὐτὲς τὶς μικρὲς καὶ ἀθῶες ὑπάρξεις ἀνήκει ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν.
Καὶ ἄλλοτε, ὅταν οἱ μαθητὲς ρώτησαν τὸν Κύριο
ποιὸς θὰ εἶναι ὁ μεγαλύτερος καὶ πλέον διακεκρι-
μένος στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν, Ἐκεῖνος φώναξε ἕνα παιδί, τὸ ἔβαλε ἀνάμεσά τους καὶ τοὺς εἶπε:
«Ἐὰν δὲν γίνετε σὰν τὰ παιδιά, δὲν θὰ εἰσέλθετε
στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν»(Ματθ. ιη΄ 1-2).
Ἡ προϋπόθεση γιὰ νὰ εἰσέλθουμε στὴ βασιλεία Του εἶναι νὰ γίνουμε σὰν τὰ παιδιά.
Γιατί ἄραγε; Τί ἔχουν τὰ παιδιά; Ποιὰ προσόντα ἔχει ἡ παιδικὴ ἡλικία, ποὺ μᾶς εἶναι ἀπαραίτητα γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν;
Τὰ παιδιὰ διαθέτουν ἀθωότητα, καθαρότητα, ποὺ καθρεφτίζεται στὸ βλέμμα τους.
Δὲν βάζουν στὸ νοῦ τους πονηρία. Δὲν γνωρίζουν τὴν κακία, τὴ διαστροφὴ τοῦ ὕπουλου κόσμου. Δὲν ὑποπτεύονται τοὺς ἄλλους. Μὲ ἁπλότητα ἐκφράζουν ὅ,τι αἰσθάνονται χωρὶς νὰ φοβοῦνται. Ὅ,τι νιώθουν, τὸ ἐξωτερικεύουν μὲ εὐθύτητα καὶ εἰλικρίνεια. Ἔχουν αἰδώ, σεμνότητα, συστολή.
Ἔχουν ἀκόμη τὰ παιδιὰ ταπεινὸ φρόνημα. Πιστεύουν γιὰ τὸν ἑαυτό τους πὼς εἶναι μικρὰ
καὶ ἀδύναμα. Γι’ αὐτὸ μὲ ἀπόλυτη ἐμπιστοσύνη καταφεύγουν στοὺς γονεῖς τους, τοὺς μεγαλύτερους, καὶ ἀφήνονται ἐλεύθερα στὴ δική τους καθοδήγηση χωρὶς διαμαρτυρίες καὶ παράπονα. Εὔκολα ἀκοῦνε τὶς συμβουλὲς τῶν μεγαλυτέρων,τῶν δασκάλων τους, ἀλλὰ καὶ συχνὰ καὶ ἁπλὰ καταφεύγουν στὴν προσευχὴ μὲ πίστη θερμὴ καὶ ἀφελότητα καρδίας. Ἡ ταπεινή τους καρδιὰ βρίσκει λόγια ποὺ συγκινοῦν τὸν ἐλεήμονα Θεὸ καὶ φέρνουν θαυμαστὰ ἀποτελέσματα.
Δεῖγμα ὅμως κατεξοχὴν τῆς ἀρετῆς τους εἶναι ἡ ἀνεξικακία τους.
Δὲν κρατοῦν κακία μέσα τους, ὅταν οἱ γονεῖς τὰ μαλώσουν. Ὡραῖα σχολιάζει ὁ ἱερὸς ἑρμηνευτής: «Παιδίον οὔτε μνησικακεῖ, οὔτε μαστιζόμενον παρὰ τῆς μητρὸς ἀφίσταται». Τὰ παιδιὰ δὲν ἔχουν φωλιασμένο στὴν ψυχή τους μίσος ἢ ἐκδικητικότητα. Ἡ ἀνεξικακία τους τὰ κάνει νὰ ξεχνοῦν ἀμέσως ὁποιοδήποτε κακὸ
ἔπαθαν ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Συγχωροῦν εὔκολα καὶ συνεχίζουν μὲ χαμόγελο καὶ ἁγνὴ χαρὰ τὸ παιχνίδι τους, τὴ ζωή τους.
Νά λοιπὸν γιατί ὁ Κύριός μας ἀγαποῦσε τὰ παιδιά, τὰ εὐλογοῦσε μὲ ὅλη Του τὴ στοργή, τὰ ἀγκάλιαζε ἐκδηλώνοντας τὴν ἀπέραντη ἀγάπη Του καὶ τὰ προέβαλε ὡς ὑπόδειγμα πρὸς ὅλους μας γιὰ τὴν εἴσοδό μας στὴν οὐράνια Βασιλεία.
Βέβαια πρέπει νὰ σημειώσουμε πὼς οἱ ἀρετὲς τῶν
παιδιῶν ποὺ προαναφέραμε εἶναι φυσικές. Ἐπειδὴ
ὅμως καὶ αὐτὰ εἶναι ἀπόγονοι τοῦ Ἀδάμ, ἔχουν ροπὴ πρὸς τὸ κακό, τὴν ἁμαρτία. Βλέπουμε ἄλλωστε νὰ μὴ λείπουν τὰ «ἀγκάθια» οὔτε ἀπὸ αὐτὰ, οἱ παιδικὲς ἀδυναμίες, τὰ ἐλαττώματα τῆς ζήλειας, τοῦ πείσματος κ.ἄ.
Ὅλα αὐτὰ ὅμως δὲν ἀναιροῦν τὴ φυσική τους ἀθωότητα καὶ ἀνεξικακία.
Κάθε φορὰ ποὺ συναναστρεφόμαστε μὲ παιδιά, ἂς
ἀφήνουμε τὸ παράδειγμά τους νὰ μᾶς μιλᾶ, νὰ μᾶς διδάσκει, νὰ μᾶς βάζει σὲ σκέψεις καὶ ἀποφάσεις σοβαρὲς γιὰ τὴ ζωή μας. Νὰ γινόμαστε παιδιὰ ὄχι στὸ μυαλὸ ἀλλὰ στὴν καρδιά, γιὰ νὰ εἶναι ἄδολη καὶ ἄκακη (πρβλ. Α΄ Κορ. ιδ΄ 20).
Μποροῦμε, ἀρκεῖ νὰ τὸ θελήσουμε!
ΟΣΩΤΗΡ2062
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου