Δισταζουμε ;

Ἡ ὑπακοὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ τὸν Χριστο  ἐμφανίζει στὶς καρδιές μας, καὶ ἡ ταπείνωση αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ κάθε δισταγμὸ ἐμπρὸς στὸ μεγαλεῖο Του.

      Τὸ εἶχε πεῖ. Ποιὸς ὅμως μποροῦσε νὰ ἀνατρέξει στὰ λόγια Του καὶ μέσα στὴ βαθιὰ θλίψη ν’ ἀναζητήσει τὴν ὑπόσχεση ποὺ θὰ θέριευε τὴν ἐλπίδα; Γι’ αὐτὸ ἀκριβῶς ἐμφανίζεται ὁ Ἴδιος. Στὶς Μυροφόρες! Στοὺς μαθητές! Γιὰ νὰ μετακυλίσει τὸν λίθο τοῦ πόνου τους καὶ τὴν πέτρα τῆς ἀπαισιοδοξίας τους. Ἐμφανίζεται! Τοὺς συναντάει! Τοὺς χαιρετάει καὶ τοὺς προτρέπει νὰ συγκεντρωθοῦν στὴ Γαλιλαία, στὸ γνωστὸ «ὄρος», γιὰ νὰ βρεθοῦν καὶ πάλι μαζί. Τὸ εὐχάριστο καὶ ἀπρόσμενο νέο διαδίδεται ἀπὸ στόμα σὲ στόμα. Ἀπὸ καρδιὰ σὲ καρδιά. Καὶ εἶναι αὐτὸ ποὺ σηκώνει τὸ βάρος τῆς ἀπογοητεύσεως καὶ κάνει νὰ ροδίζει στὶς ψυχὲς τὸ φῶς τῆς ἐλπίδας. Γι’ αὐτὸ καί, σύμφωνα μὲ τὸν ἀπόστολο Παῦλο, ἐκεῖ, στὸ ὄρος ὅπου ὁ Κύριος ὅρισε τὴ συνάντηση, δὲν συγκεντρώνονται μόνο οἱ 11 μαθητές, οὔτε ὁ εὐρύτερος κύκλος μόνο τῶν ἑβδομήκοντα. Πάνω ἀπὸ πεντακόσιοι ἄνθρωποι Τὸν περιμένουν! Ἀναστάντα! Νικητὴ τοῦ θανάτου! Καὶ ὁ Κύριος ἐμφανίζεται. Ἔρχεται. Θεατὸς σὲ ὅλους. Ἀνάμεσά τους. Καὶ αὐτοὶ μέσα στὴ χαρά, τὸν θαυμασμό, τὴν ἔκπληξη καὶ τὴν εἰρήνη. Καὶ μὲ αὐτὰ τὰ συναισθήματα σπεύδουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν. Νὰ Τὸν δοξολογήσουν. Νὰ Τὸν ὁμολογήσουν Θεὸ παντοδύναμο. Ὅμως ὄχι ὅλοι. Οἱ περισσότεροι. Ὄχι ὅλοι. Κάποιοι διστάζουν. Κοιτάζουν περίεργα, διερευνητικά, δύσπιστα. Δὲν εἶναι βέβαιοι. Μὰ πῶς μπορεῖ νὰ εἶναι βέβαιοι; Ἀφοῦ ἡ βεβαιότητα τοῦ θανάτου Του ποὺ εἶδαν καὶ ἔζησαν στὰ Ἱεροσόλυμα δὲν μπορεῖ ἔτσι ἁπλὰ καὶ εὔκολα νὰ κλονιστεῖ. Εἶναι Αὐτός; Ἀποκλείεται. Ὄχι! Αὐτοὶ διστάζουν! «Οἱ δὲ ἐδίστασαν», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (κη΄ 17). 
     Πόσο ἀληθινὸ εἶναι τὸ Εὐαγγέλιο! Πόσο κοντὰ στὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ἀδυναμία του! Δὲν κρύβει τίποτα. Δὲν ὡραιοποιεῖ τὶς ἀνθρώπινες καταστάσεις.  Κάποιοι δίστασαν. Ὅπως τότε ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὰ μανιασμένα κύματα τῆς λίμνης. Ὅπως διστάζουμε κι ἐμεῖς κάποτε. Στὰ ἀπειλητικὰ κύματα τῆς δικῆς μας ζωῆς. Στὶς προσωπικές, οἰκογενειακὲς καὶ ἐθνικές μας δυσκολίες, ποὺ νομίζουμε ὅτι ἀδυνατεῖ ὁ Κύριος νὰ μᾶς παρασταθεῖ. Εἶναι Αὐτός; ἀναρωτιόμαστε πολλὲς φορὲς στὴ ζωή μας. Ὄχι μόνο τότε ποὺ δυσδιάκριτα «κρύβεται» πίσω ἀπὸ τὰ πρόσωπα τῶν φτωχῶν, τῶν πεινασμένων καὶ τῶν κατατρεγμένων, ἀλλὰ καὶ ὅταν ἐμφανίζεται ἀνέλπιστα, «παράλογα» καὶ ἔξω ἀπὸ τὶς ὅποιες προβλέψεις μας. Τὶς προβλέψεις τῆς στείρας λογικῆς μας. Τὶς προβλέψεις τῶν δικῶν μας ὑπολογισμῶν καὶ συμπερασμάτων. Εἶναι αὐτός; ἀποροῦμε τότε κι ἐμεῖς. Εἶναι ἐδῶ; Στὴ φτώχεια μας; Στὴ δυστυχία μας; Στὴν ἀρρώστια μας, στὴν πτώση μας; Μπορεῖ νὰ εἶναι; Ἡ λογική μας πάντα θὰ λέει: «Ὄχι, ἀποκλείεται σ’ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις». Καὶ πάντα μοναδικὸς ἀντίλογος στὴ σιγουριά της θά ’ναι ἡ δική Του ὑπόσχεση: «Καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ’ ὑμῶν εἰμι... ἕως τῆς συντε- λείας τοῦ αἰῶνος» (Ματθ. κη΄ 20). Θά ’μαι μαζί σας πάντοτε. Μέχρι τὸ τέλος τοῦ χρόνου. Μέχρι νὰ γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου. Ἀλήθεια, γιατί διστάζουμε; Γιατί δυσπιστοῦμε; Γιατί ἐπιμένουμε νὰ ἀμφιβάλλουμε; Κι ἂν ἀκόμη θεωροῦμε πλανεμένους τοὺς ἄλλους δίπλα μας ποὺ μὲ πίστη Τὸν ἀναγνωρίζουν παρόντα διαρκῶς στὴ ζωή τους καὶ σπεύδουν νὰ Τὸν προσκυνήσουν, γιατί δυσπιστοῦμε καὶ στὸν ἴδιο τὸν Κύριο ποὺ μᾶς ἔδωσε τέτοια ὑπόσχεση; Δίπλα μας εἶναι ὁ Χριστός. Μαζί μας. Πάντα. Σὲ κάθε δυσκολία μας. Σὲ κάθε κίνδυνο καὶ ἀδιέξοδό μας. Ἀκόμα καὶ τότε ποὺ νιώθουμε ἐντελῶς μόνοι, ἔρημοι καὶ ἀβοήθητοι, Αὐτὸς στέκει δίπλα μας. Ἂς Τὸν προσκυνήσουμε μὲ ταπείνωση, μὲ χαρὰ καὶ ἐλπίδα. Αὐτὸν ποὺ εἶναι ὁ Νικητὴς τοῦ θανάτου· καὶ νά ’μαστε σίγουροι ὅτι κοντά Του νικητὲς καὶ θριαμβευτὲς θὰ εἴμαστε πάντοτε κι ἐμεῖς. Μὴ διστάζουμε. Δὲν εἶναι ἡ λογικὴ ποὺ Τὸν φανερώνει, οὔτε οἱ δυσκολίες ποὺ πιστοποιοῦν τὴν ἀπουσία Του. Ἡ πίστη εἶναι αὐτὴ ποὺ διώχνει τὴ δυσπιστία. Ἡ ὑπακοὴ εἶναι αὐτὴ ποὺ Τὸν ἐμφανίζει στὶς καρδιές μας, καὶ ἡ ταπείνωση αὐτὴ ποὺ μᾶς ἐλευθερώνει ἀπὸ κάθε δισταγμὸ ἐμπρὸς στὸ μεγαλεῖο Του.ΟΣΩΤΗΡ2066