1. Η ἀγάπη ποὺ τολμᾶ
Ἡ Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων εἶναι
ἀφιερωμένη στὰ πρόσωπα ἐκεῖνα τὰ
ὁποῖα μὲ πολλὴ ἀγάπη ἀλλὰ καὶ πε-
ρισσὴ εὐλάβεια φρόντισαν γιὰ τὴν
ἀποκαθήλωση τοῦ ἀχράντου Σώμα-
τος τοῦ Κυρίου καὶ τὸν ἐνταφιασμό
Του. Πρόκειται γιὰ τὸν Ἰωσὴφ ποὺ
καταγόταν ἀπὸ τὴν Ἀριμαθαία, τὸν
Νικόδημο, τὸν νυκτερινὸ μαθητὴ τοῦ
Κυρίου, καὶ τὶς Μυροφόρες γυναῖκες.
Αὐτὴ ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Κύριο,
στὴν περίπτωση τοῦ Ἰωσὴφ καὶ τοῦ
Νικοδήμου ἐκδηλώθηκε μὲ ἡρωισμὸ
καὶ αὐταπάρνηση. Ὁ Ἰωσήφ, «εὐσχή-
μων βουλευτής», δηλαδὴ σεβαστὸ
καὶ ἐπίσημο μέλος τοῦ Ἰουδαϊκοῦ
Συνεδρίου, ἦταν αὐτὸς ποὺ τόλμησε
νὰ παρουσιαστεῖ στὸν Πιλάτο καὶ νὰ
ζητήσει τὸ ἅγιο Σῶμα τοῦ Κυρίου γιὰ
νὰ τὸ ἐνταφιάσει.
Τόλμησε! Χωρὶς νὰ ὑπολογίζει τὶς
ἀντιδράσεις τῶν Ἰουδαίων ἢ τὴν τυ-
χὸν ἀπόρριψη τοῦ αἰτήματός του.
Τόλμησε! Κι ἂς γνώριζε ὅτι αὐτὸ ἔθε-
τε σὲ κίνδυνο τὸ ἀξίωμα, τὴν περιου-
σία, τὴν ἴδια του τὴ ζωή!
Αὐτὴ τὴν τόλμη καλούμαστε κι ἐμεῖς
νὰ ἀποκτήσουμε. Τόλμη γιὰ νὰ ὁμο-
λογοῦμε τὴν πίστη μας, ἀκόμη κι ἂν
δεχόμαστε εἰρωνεῖες γι’ αὐτό· νὰ θυ-
σιάζουμε τὸν ἑαυτό μας χάριν τῶν ἄλλων·
νὰ μένουμε πιστοὶ στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ,
ὅ,τι κι ἂν αὐτὸ μᾶς κοστίσει.
Εἰδικὰ στὴν ἐποχή μας χρειάζεται τόλ-
μη γιὰ νὰ εἶναι κανεὶς γνήσιος μαθητὴς τοῦ
Κυρίου. Διότι, ὅπως τονίζει κι ὁ ἀπόστολος
Παῦλος, ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἔδωσε «πνεῦμα
δειλίας, ἀλλὰ δυνάμεως» (Β΄ Τιμ. α΄ 7).
2. Η ἀγάπη ποὺ ἀγρυπνεῖ
Στὸ μεταξὺ οἱ πιστὲς κι ἀφοσιωμένες μα-
θήτριες τοῦ Κυρίου ποὺ εἶχαν παρατη-
ρήσει προσεκτικὰ τὸν τόπο ὅπου ἐνταφι-
άστηκε τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ, περίμεναν
νὰ περάσει ἡ ἀργία τοῦ Σαββάτου, γιὰ νὰ
πᾶνε καὶ νὰ τὸ ἀλείψουν μὲ ἀρώματα καὶ
νὰ ἐκδηλώσουν ἔτσι τὸν σεβασμὸ καὶ τὴν
ἀγάπη τους πρὸς τὸν λατρευτό τους Διδά-
σκαλο.
Πράγματι ξεκίνησαν γιὰ τὸ μνημεῖο «λίαν
πρωῒ τῆς μιᾶς σαββάτων», πολὺ πρωὶ τῆς
πρώτης ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος.Τὴν ὥρα
ποὺ ὁ ἥλιος ἄρχισε νὰ διαλύει τὸ πρωινὸ
σκοτάδι, οἱ γυναῖκες αὐτὲς ἔτρεξαν στὸν
τάφο τοῦ Κυρίου γιὰ νὰ ἐπιτελέσουν τὸ ἱε-
ρό τους ἔργο. Εἶναι χαρακτηριστικὸς ὁ πό-
θος τῶν ἁγίων Μυροφόρων νὰ βρεθοῦν
στὸν τάφο τοῦ Κυρίου «ὄρθρου βαθέ-
ος». Εἶναι ἀξιοθαύμαστη καὶ ἡ τόλμη τους
νὰ βαδίσουν μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ
ὑπολογίσουν τὸν κίνδυνο ποὺ διέτρεχαν.
Τόσο δυνατὴ ἦταν ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ἀφοσίω-
σή τους πρὸς τὸν Σωτήρα Χριστό.
Ἀλήθεια ἔχουμε ἐμεῖς παρόμοια ἀγάπη
πρὸς τὸν Κύριο;... Ξημερώνει Κυριακή. Οἱ
καμπάνες τῶν ἐκκλησιῶν χτυποῦν ἀπὸ τὸ
πρωί. Μᾶς καλοῦν νὰ ἔλθουμε νὰ λατρεύ-
σουμε τὸν Κύριο. Κι ἂν οἱ Μυροφόρες εἶ-
χαν τέτοιο πόθο γιὰ τὸ νεκρὸ Σῶμα τοῦ
Κυρίου Ἰησοῦ, μὲ πόσο μεγαλύτερο πόθο
πρέπει νὰ προσερχόμαστε στὸν ἱερὸ ναὸ
οἱ πιστοὶ χριστιανοὶ ποὺ γνωρίζουμε ὅτι
ἐκεῖ θὰ συναντήσουμε τὸν ἀναστημένο Κύ-
ριο, τὸν αἰώνιο Νικητὴ τοῦ θανάτου;! Ἐμεῖς
ποὺ ἔχουμε τὴ μοναδικὴ εὐλογία νὰ κοι-
νωνοῦμε τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ,
ἂς διδαχθοῦμε ἀπὸ τὸ παράδειγμα τῶν
Μυροφόρων καὶ κάθε Σάββατο βράδυ ἂς
ἀφήνουμε ἄλλες ἀπασχολήσεις καὶ περι-
σπασμούς. Ὅλη ἡ σκέψη καὶ ἡ καρδιά μας
ἂς εἶναι στραμμένη στὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ.
Μὲ τέτοιο πόθο καὶ κατάλληλη προετοιμα-
σία ἂς ξεκινοῦμε κάθε Κυριακὴ πρωί-πρωὶ
γιὰ νὰ ἔλθουμε στὴν ἐκκλησία. Ἐκεῖ ποὺ
μᾶς περιμένει ὁ ἀναστὰς Κύριος γιὰ νὰ μᾶς
χαρίσει εἰρήνη, παρηγοριὰ κι ἐλπίδα!
3. Η ἀγάπη ποὺ ὑπερνικᾶ τὰ ἐμπόδια.
Βέβαια, βαδίζοντας στὴν ὁδὸ τοῦ Κυρί-
ου, πολλὲς φορὲς συναντοῦμε δυσκολίες
καὶ ἐμπόδια. Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε
ὅμως.
Πολὺ μᾶς διδάσκουν καὶ στὸ σημεῖο αὐ-
τὸ ἡ ἐπιμονὴ καὶ ἡ πίστη τῶν Μυροφόρων
γυναικῶν. Καθὼς προχωροῦσαν πρὸς τὸ
μνημεῖο, ἔλεγαν μεταξύ τους: «Τίς ἀποκυ-
λίσει ἡμῖν τὸν λίθον;». Ποιὸς θὰ μᾶς κυ-
λίσει ἐκεῖνο τὸν ὀγκόλιθο ἀπὸ τὴν εἴσοδο
τοῦ μνημείου; Καὶ τὰ ἔλεγαν αὐτὰ μεταξύ
τους, διότι ὁ λίθος ποὺ ἔφραζε τὸν τάφο
ἦταν τεράστιος καὶ δὲν ἦταν εὔκολο νὰ με-
τακινηθεῖ.
Παρ’ ὅλα αὐτὰ δὲν γύρισαν πίσω. Ἔμει-
ναν σταθερὲς στὴν πορεία καὶ τὴν ἀπο-
στολή τους. Καὶ δικαιώθηκαν γιὰ τὴν πί-
στη καὶ τὴ σταθερότητά τους. Διότι μόλις
ἔστρεψαν τὰ μάτια τους πρὸς τὸ μνημεῖο,
παρατήρησαν μὲ ἔκπληξη ὅτι ὁ ὀγκόλιθος
εἶχε μετατοπισθεῖ καὶ δὲν εἶχαν πλέον δυσ-
κολία στὴν πρόσβαση. Πλησίασαν, κι ἐκεῖ
δέχθηκαν τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα τῆς Ἀνα-
στάσεως τοῦ Κυρίου.
Δυσκολίες καὶ ἐμπόδια συναντοῦμε κι ἐ-
μεῖς συχνὰ στὴ ζωή μας. Κάποτε τὰ προ-
βλήματα φαίνεται ὅτι ὁδηγοῦν σὲ ἀδιέξοδο.
Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε ὅμως. «Τὰ ἀδύ-
νατα παρὰ ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ
Θεῷ ἐστι» (Λουκ. ιη΄ 27). Ἂς προχωροῦμε
πάντοτε μὲ πίστη κι ἐλπίδα. Ἡ ἐλπίδα στὸν
ἀναστάντα Κύριο δὲν θὰ μᾶς ντροπιάσει
καὶ δὲν θὰ μᾶς διαψεύσει ποτέ.ΟΣΩΤΗΡ2066
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου