Οι συνηθισμένοι δρόμοι του νου είναι συχνά αδιέξοδοι. Αφήνουν μια ελευθερία δύο κατευθύνσεων, που τις περισσότερες φορές δεν φαίνεται να οδηγούν πουθενά πιο πέρα από την απορία και τον πόνο.
Όταν η Φυσική στις αρχές του 20ου αιώνα αναγκάστηκε να βγει από την προκαθορισμένη αιτιοκρατική αναγκαστική εξέλιξη των φαινομένων, η ιδέα να πέσει στο χάος της τυχαιότητας φαινόταν ακόμη πιο απογοητευτική. Σήμερα στο γνωστό οδυνηρό δίλημμα “τύχη ή αναγκαιότητα”, η Φυσική έχει μια απάντηση με μια παράδοξη διάσταση ελευθερίας, με μια άλλη εκτίμηση ακόμη και της υλικής πραγματικότητας. Ούτε “τύχη”, ούτε “αναγκαιότητα”, αλλά κάτι απροσδόκητα άλλο, “επιλογή”.
Αν θέλαμε ίσως μπορούσαμε να μάθουμε από την Φυσική πραγματικότητα.
Τις Κυριακές μετά το Πάσχα, του Θωμά, των Μυροφόρων, του Παραλύτου, της Σαμαρείτιδος και του Τυφλού τιμούμε γεγονότα της ζωής του Κυρίου, θαύματα μεγάλα, που έχουν ένα κοινό γνώρισμα, το ανθρώπινο αδιέξοδο, ένα ιδιαίτερο προσωπικό δράμα, και ύστερα το ξέφωτο της θείας Αγάπης. Την άλλη λύση, την άλλη αιτία, την άλλη δικαίωση, που προσφέρει ο “νους Χριστού” στα ανθρώπινα δεδομένα, το θαύμα.
Την Κυριακή του Θωμά, στην απαίτηση του μαθητή να ψηλαφήσει τον “τύπον των ήλων”, ο Κύριος συγκαταβαίνει και έρχεται. Όταν όμως φτάνει συγκλονισμένος ο μαθητής ν΄αναφωνήσει “ο Κύριός μου και ο Θεός μου”, τότε στο αδιέξοδο του νου του “η βλέπω ή δεν πιστεύω”, ο Κύριος του αποκαλύπτει μια άλλη, άγνωστη έως τότε θεώρηση, μια άλλη διάσταση ελευθερίας από τις μετρημένες αισθήσεις του, “μακάριοι οι μη ιδόντες και πιστεύσαντες”.
Την Κυριακή των Μυροφόρων η προεξάρχουσα του ιερού χορού, Μαρία η Μαγδαληνή, ζητά στο θρήνο της από τον “κηπουρό” να της φανερώσει τον τόπο όπου εβάστασε τον Κύριό της. Η μόνη ανακούφιση στον ασήκωτο πόνο της η απόφασή της να σηκώσει επάνω της τον νεκρό Κύριό της. Δυναμική απόφαση αλλά το ίδιο θλιβερή και αδιέξοδη. Η προσφώνηση,”Μαρία”, αλλάζει εντελώς όσα σκοτεινά έβλεπε. Πλημμυρίζει με άλλο φως και άλλη, άγνωστη χαρά την ψυχή της.
Την Κυριακή του Παραλύτου ένας άνδρας βαριά άρρωστος, 38 χρόνια αφημένος στον ίδιο πάντα απελπισμένο μονόδρομο, ή να βρει άνθρωπο να τον βάλει πρώτο στην κολυμβήθρα ή όπως αυτός, 38 χρόνια παράλυτος, δίπλα στην κολυμβήθρα της ιάσεως. Ένα τραγικό ανθρώπινο αδιέξοδο. Και ύστερα μια φράση, που έμοιαζε πιο πολύ προσταγή, “άρον τον κράββατόν σου και περιπάτει”, μια παράκληση που στήριξε χωρίς άλλες προϋποθέσεις τα παράλυτα χέρια και πόδια. Μια άλλη φωνή, η κρυμμένη ως τότε γι αυτόν Θεία Αγάπη.
Την Κυριακή της Σαμαρείτιδος, η συζήτηση στο πηγάδι του Ιακώβ με την ξένη γυναίκα γίνεται σε άλλο επίπεδο. Το αδιέξοδο του γένους της, -τούτο το όρος ή τα Ιεροσόλυμα προτιμάει άραγε ο Θεός για τόπο της λατρείας Του- είναι το ευκολότερο που μπορεί να φανερώσει. Η πιο σκοτεινή απορία βρίσκεται μέσα της, στις αλλεπάλληλες “δοκιμές” της ζωής της για το καλύτερο, ώσπου η απροσμέτρητη συγκατάβαση στην μοναδική αποκάλυψη ” Εγώ ειμί ο λαλών σοι”, πλήρωσε με ποταμούς ύδατος ζώντος την ύπαρξή της. Έβαλε λόγους μοναδικά αξιόπιστης μαρτυρίας στα χείλη της, “ελάτε να δείτε τον άνθρωπο που μου αποκάλυψε τι έχω κάνει στη ζωή μου· μήπως αυτός είναι ο Χριστός;”
Την Κυριακή του Τυφλού η στενόκαρδη θλίψη φανερώνεται στην ερώτηση των μαθητών “ποιος αμάρτησε αυτός ή οι γονείς του ώστε να γεννηθεί τυφλός”; Σκοτεινό αδιέξοδο. Απορία φτηνή ασήμαντη. Τίνος πρόβλημα θα έλυνε η όποια επιβεβαίωση; Ποιο βαθύ πόνο θα μπορούσε να απαλύνει; Κι όμως μπορεί να σταθεί και τρίτος ασύλληπτος λόγος στους δρόμους που παίρνει η στενή λογική μας. “Ούτε ούτος ήμαρτεν, ούτε οι γονείς αυτού, αλλ ίνα φανερωθή τα έργα του θεού εν αυτώ”. Και “ταύτα ειπών έπτυσε χαμαί και εποίησε πηλόν” και ξανάπλασε τα μάτια του τυφλού “εκ γενετής” για ν’ ανοίξουν στο φως άλλων κόσμων τα δικά μας ασθενικά μάτια. Για ν’ ανοίξουν στο θαύμα.
Οι συνηθισμένοι δρόμοι του νου είναι συχνά αδιέξοδοι. Χωρίς φως, δίχως πηγή ύδατος ζώντος, δίχως θαύμα. Τις Κυριακές μετά το Πάσχα ίσως μπορούμε να μάθουμε περισσότερα. Ύστερα γιορτάζουμε την ένδοξη Ανάληψη του Κυρίου μας. Την απουσία και την επαγγελία, την υπόσχεση και τη χαρμόσυνη βεβαιότητα “καί ἰδού, έγώ μεθ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰώνος”. Την πηγή του φωτός στα σκοτεινά ανθρώπινα αδιέξοδα.
https://xfd.gr/keimena/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου