Εἶναι εὐλογημένη συνήθεια τοῦ ἀγω-
νιζόμενου πιστοῦ νὰ ἀφιερώνει λί-
γο χρόνο κάθε μέρα, γιὰ νὰ μιλήσει
στὸν Θεὸ διὰ τῆς προσευχῆς καὶ ν᾿ ἀ-
κούσει τὴν φωνή Του διὰ τῆς μελέτης τῆς
Ἁγίας Γραφῆς. Ὡστόσο αὐτὰ πρέπει νὰ
γίνονται ἔτσι ὥστε νὰ συντελοῦν στὸν
ἐξαγιασμό μας καὶ νὰ μὴν εἶναι τυπικὴ
συνήθεια. Στὶς λίγες γραμμὲς ποὺ ἀκο-
λουθοῦν θὰ ἀναφερθοῦμε σύντομα μόνο
στὴ μελέτη τοῦ θείου λόγου. Πῶς λοιπὸν
αὐτὴ θὰ ἀποβεῖ καρποφόρα;
Πρῶτα πρῶτα νὰ καλλιεργοῦμε τὴν
εὐλάβεια πρὸς τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἁ-
γία Γραφὴ εἶναι ὅλη ἀλήθεια καὶ ὅλη χά-
ρις. Περιέχει ὅλες τὶς σωτηριώδεις ἀλή-
θειες. Δὲν παλιώνει ποτέ, εἶναι πάντα
ἐπίκαιρη. Εἶναι δραστική: Μιλᾶ ἀπευθεί-
ας στὴν ἀνθρώπινη καρδιὰ καὶ μπορεῖ
νὰ τὴ συγκλονίσει. Γιατί; Διότι τὴν ἔγρα-
ψε ὁ Θεός, τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον μέσῳ ἁγί-
ων ἀνθρώπων. Εἶναι ἱερή. Γι᾿ αὐτὸ δὲν
ἐπιτρέπεται, ὅταν θέλουμε νὰ τὴ διαβά-
σουμε, νὰ τὴν ἀναζητοῦμε κάπου ἀνά-
μεσα στὸ καθιστικό, τὴν κουζίνα καὶ τὸ
σαλόνι, κάτω ἀπὸ ἐφημερίδες καὶ ποικί-
λα ἔντυπα, λογαριασμούς, ἀποδείξεις…
Πρέπει νὰ ἔχει ἰδιαίτερη θέση στὸ σπίτι
μας, ὅπως καὶ στὴν καρδιά μας.
Ἦρθε ἡ ὥρα τῆς μελέτης. Μὲ περιμέ-
νουν πολλὲς ἐργασίες ἐπείγουσες. Τώ-
ρα ὅμως θὰ μελετήσω τὸν λόγο τοῦ Θε-
οῦ. Αὐτὰ τὰ λίγα λεπτὰ ἀνήκουν σ᾿ Ε-
κεῖνον. Μόνο λίγα λεπτά. Ἀλλὰ θὰ εἶναι
πραγματικὰ δικά Του. Θ᾿ ἀδειάσω ἀπὸ
ἔγνοιες τώρα. Θὰ σταματήσουν ὅλοι οἱ
θόρυβοι, ἡ τηλεόραση, τὸ ραδιόφωνο, οἱ
συζητήσεις. Τώρα ἡσυχία, συγκέντρω-
ση. «Ἀκούσομαι τί λαλήσει ἐν ἐμοὶ Κύρι-
ος ὁ Θεός» (Ψαλ. πδ´ [84] 9). Θ᾿ ἀκού-
σω τί θὰ πεῖ μέσα μου Κύριος ὁ Θεός.
Χρειάζεται ἡσυχία γιὰ ν᾿ ἀκούσει κανεὶς
τὴ φωνὴ τοῦ Θεοῦ· διότι ἂν καὶ ἔχει μεγά-
λη δύναμη, εἶναι πολὺ διακριτική.
Ἐξασφάλισα τὶς καλύτερες δυνατὲς
συνθῆκες, ἡσυχία, μόνωση, αὐτοσυγ-
κέντρωση. Ἔκανα ὅ,τι ἐξαρτᾶται ἀπὸ
ἐμένα. Δὲν εἶναι ὅμως ἀρκετὸ αὐτό. Εἶ-
ναι ἀπολύτως ἀναγκαία ἡ βοήθεια τοῦ
Θεοῦ, ὁ φωτισμός Του. Οὔτε ἡ εὐφυΐα
οὔτε ἡ μεγάλη μόρφωση μποροῦν νὰ ξε-
κλειδώσουν τὸ ἱερὸ κείμενο. Δὲν μπορεῖ
ὁ ἄνθρωπος μὲ τὶς δικές του δυνάμεις
νὰ γνωρίσει τὸν Θεὸ καὶ τὸ θέλημά Του
παρὰ μόνο ἂν ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς τοῦ ἀποκα-
λυφθεῖ. «Ἀπέκρυψας ταῦτα ἀπὸ σοφῶν
καὶ συνετῶν, καὶ ἀπεκάλυψας αὐτὰ νηπί-
οις», εἶπε κάποτε ὁ Κύριος (Λουκ. ι´ 21).
Οὐράνιε Πατέρα, ἀπέκρυψες τὶς θεῖες
ἀλήθειες ἀπὸ ὅσους νομίζουν ὅτι εἶναι
σοφοὶ καὶ συνετοί, καὶ τὶς ἀποκάλυψες
στοὺς ταπεινοὺς ἀνθρώπους. Πρὶν ἀρχί-
σουμε τὴ μελέτη, ἂς ποῦμε λίγα λόγια
προσευχῆς ζητώντας ταπεινὰ τὸν φω-
τισμό Του: «Βασιλεῦ οὐράνιε Παράκλη-
τε…» ἢ «Χριστέ, τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν…»
(Εὐχὴ τῆς Α´ Ὥρας) ἢ «Ἔλλαμψον ἐν
ταῖς καρδίαις ἡμῶν…» (Εὐχὴ τῆς θείας
Λειτουργίας πρὸ τῆς ἀναγνώσεως τοῦ
ἱεροῦ Εὐαγγελίου) ἢ καὶ δικά μας λόγια.
Ἀρχίζουμε τὴ μελέτη. Τὸ ζητούμενο
δὲν εἶναι νὰ διαβάσουμε πολλὲς σελίδες,
ἀλλὰ νὰ γευθοῦμε τὸν θεῖο λόγο ἐσωτε-
ρικά· ὅπως ὅταν τρῶμε κάτι ὄχι βιαστικὰ
καὶ τὸ καταλαβαίνουμε ὅτι εἶναι γλυκὸ ἢ
ἁλμυρό, νόστιμο, ἐκλεκτό· ἢ ὅταν ἐπι-
κοινωνοῦμε καὶ συζητοῦμε ἔστω καὶ γιὰ
λίγα λεπτὰ ἀλλὰ μὲ ἄνεση μὲ κάποιον
πνευματικὸ ἄνθρωπο, καὶ μᾶς μεταδίδει
ἀπὸ τὴν εἰρήνη καὶ τὴ σοφία του· σφρα-
γίζει αὐτὴ ἡ ἐπικοινωνία τὴν ἡμέρα μας,
ἴσως καὶ τὴ ζωή μας.
Ἐντούτοις σκοπὸς τῆς πνευματικῆς με-
λέτης δὲν εἶναι νὰ νιώσουμε γλυκασμό,
συγκίνηση – ποὺ ἐξάλλου ὅταν δὲν τὰ
νιώθουμε, δὲν σημαίνει ὅτι ἦταν ἄκαρπη
ἡ μελέτη μας – οὔτε νὰ μάθουμε καλύτε-
ρα τὴ ζωὴ τοῦ Χριστοῦ οὔτε νὰ πλουτί-
σουμε τὶς θεολογικές μας γνώσεις – εἶναι
καὶ αὐτά. Σκοπὸς τῆς πνευματικῆς μελέ-
της εἶναι ὁ πνευματικὸς καταρτισμός, ὁ
ἐξαγιασμός, ἡ μετάνοια, ἡ διόρθωση τῆς
ζωῆς μας· καὶ τελικὰ ἡ σωτηρία.
Ἡ θεία μελέτη εἶναι ἀπαραίτητο νὰ
συνοδεύεται ἀπὸ αὐτοκριτική. Νὰ κρίνω
τὸν ἑαυτό μου μὲ κριτήριο τὸν ὑψηλό,
τὸν τέλειο νόμο τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ ποὺ
διαβάζω σὲ τί μὲ ἀφορᾶ; Τὸ ἐφαρμόζω;
Πῶς μπορῶ νὰ τὸ ἐφαρμόσω; Νὰ πάρω
συγκεκριμένες ἀποφάσεις. Ἡ σωτηρία
ὑπάρχει στὸ συνεχὴ ἀγώνα γιὰ ὅλο καὶ
πιστότερη τήρηση τῶν ἁγίων ἐντολῶν.
Τελειώνοντας τὴ μελέτη καλὸ εἶναι νὰ
πῶ δυὸ λόγια προσευχῆς χρησιμοποι
ώντας καὶ ὅσα διάβασα…
Ἐπιστρέφω στὶς ἐργασίες μου. Μπορῶ
ὅμως νὰ κυκλοφορῶ μέσα μου κατὰ τὴ
διάρκεια τῆς ἡμέρας τὰ ἱερὰ νοήματα
ποὺ διάβασα καὶ ν᾿ ἀντλήσω δύναμη.
Ἀλλὰ κατ᾿ ἐξοχὴν ἀγωνίζομαι νὰ ἐφαρ-
μόσω τὶς ἀποφάσεις μου, προσπαθῶ νὰ
διορθωθῶ μὲ τὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸ
εἶναι τὸ πιὸ δύσκολο. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ
τὸ δηλώνει σαφῶς: Ἡ καλὴ γῆ, ποὺ θὰ
δώσει καρπό, εἶναι ὅσοι ἀφοῦ ἄκουσαν
μὲ καλὴ διάθεση τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,
«κατέχουσι», τὸν κρατοῦν σφιχτὰ μέσα
τους, «καὶ καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ»
(Λουκ. η´ 15). Καρποφοροῦν μὲ ὑπομο-
νή. Γιατί μὲ ὑπομονή; Διότι ἡ καρποφο-
ρία, δηλαδὴ ἡ νέκρωση τῶν παθῶν καὶ
ἡ καλλιέργεια τῶν ἀρετῶν, εἶναι ἐπίπο-
νη. Ὑπάρχουν ἐχθροί, γίνεται πόλεμος,
ἀπαιτεῖται ἐγρήγορση, ἀσκητικὸ φρόνη-
μα, νέο καὶ νέο ξεκίνημα μετὰ ἀπὸ κάθε
πτώση ἢ ἀποτυχημένη προσπάθεια, μέ-
χρι νὰ νικήσει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐπά-
νω μας.
Ἂς προσέξουμε τὴν πνευματική μας
μελέτη. Ἂς τιμήσουμε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ,
καὶ θὰ μᾶς πλουτίσει σὲ χαρά, εἰρήνη,
ἐλπίδα, σύνεση.ΟΣΩΤΗΡ2069
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου