« Δεν ἀντέχω ἄλλο. Χωρίζουμε!»

« Δὲν ἀντέχω ἄλλο. Χωρίζουμε!». Αὐτὴ ἡ σκέψη ἔρχεται στὸ νοῦ, δειλὰ στὴν ἀρχή, πιὸ ἐπίμονα στὴ συνέχεια, ὅταν ἀρχίζουν οἱ δυσκολίες στὴν ἐπικοινωνία τῶν συζύγων, ποὺ μέχρι τότε μπορεῖ νὰ ἦταν καλὴ καὶ ἤρεμη καὶ σὲ πολλοὺς ζηλευτή. Κάτι μικρὸ στὴν ἀρχή, κάτι πιὸ σημαντικὸ στὴ συνέχεια, τραυματίζει τοὺς δεσμοὺς τῆς ἀγάπης καὶ παγώνει τὶς καρδιές. Καὶ μετὰ κι ἄλλο κι ἄλλο. Καὶ ἡ κατάληξη: «Δὲν ἀντέχω ἄλλο. Χωρίζουμε!». Ἀλλὰ ἤδη ἡ φράση αὐτὴ φανερώνει κάποιο λάθος, ποὺ ἡ ἐπισήμανσή του μπορεῖ νὰ μᾶς βοηθήσει στὴ διόρθωση τῆς καταστάσεως. «Δὲν ἀντέχω ἄλλο», λέμε καὶ συνήθως ἐννοοῦμε πὼς δὲν ἀντέχουμε τὸν ἄλλο, τὸν χαρακτήρα, τὴν τακτική, τοὺς τρόπους, τὰ λάθη του. Δηλαδὴ ρίχνουμε τὸ βάρος τῆς εὐθύνης γιὰ τὴ δυσάρεστη κατάσταση ποὺ δημιουργήθηκε ἀνάμεσά μας, στὸν ἄλλο. Ἐκεῖνος δὲν φέρεται καλά, ἐκεῖνος προκαλεῖ, ἐκεῖνος δὲν διορθώνεται· δηλαδὴ ἐκεῖνος φταίει ποὺ φτάσαμε ἐδῶ ποὺ φτάσαμε, καὶ ἐγώ, ἀφοῦ ἔκανα πολλὴ ὑπομονή, τώρα πιὰ ἐξαντλήθηκα καὶ δὲν ἀντέχω ἄλλο. Καὶ τὸ σκέπτομαι πιὰ σοβαρά, κάποτε καὶ τὸ λέω, πὼς θὰ ἀναγκασθῶ νὰ φύγω γιὰ νὰ γλυτώσω. Δὲν εἶναι ζωὴ αὐτή. Δὲν πάει ἄλλο! Χωρίζουμε! Ἀλλὰ γιὰ στάσου λίγο. Μὴν προχωρεῖς βιαστικὰ σ’ αὐτὸ ποὺ κανέναν δὲν θὰ ὠφελήσει καὶ ὅλους πολὺ βαθιὰ θὰ πληγώσει καὶ θὰ ταλαιπωρήσει. Στάσου λίγο, ἠρέμησε πρῶτα καὶ κατόπιν σκέψου μὲ ψύχραιμη καὶ νηφάλια σκέψη. Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος ποὺ σοῦ φαίνεται τώρα ἀφόρητος καὶ κουραστικός, αὐτὸς δὲν εἶναι ποὺ σὲ εἶχε ἐνθουσιάσει μὲ τὰ χαρίσματά του, σὲ εἶχε συγκινήσει μὲ τὸν χαρακτήρα του, σὲ εἶχε κερδίσει μὲ τοὺς τρόπους καὶ τὴν ἀγάπη του; Αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος δὲν ἔγινε μετὰ ἀπὸ σκέψη καὶ ὥριμη ἀπόφαση ὁ ἄνθρωπός σου; Ποῦ πῆγαν ὅλα αὐτά; Ἐξαφανίσθηκαν, δὲν ὑπάρχουν πλέον; Ἔκανες τόσο μεγάλο λάθος, ἔπεσες τόσο πολὺ ἔξω στὶς ἐκτιμήσεις σου; Ἂν νόμιζες τότε πὼς ὁ ἄνθρωπός σου εἶχε μόνο χαρίσματα, μόνο θετικὰ στοιχεῖα στὸ χαρακτήρα του, ὅτι ἦταν ἀλάνθαστος καὶ ἀψεγάδιαστος, ἀσφαλῶς ἔκανες λάθος. Ἴσως ὁ ἐνθουσιασμὸς τῆς ἀρχῆς, ἴσως τὰ πρῶτα ἔντονα συναισθήμα ἐξιδανίκευαν τὴν εἰκόνα καὶ τὰ παρουσίαζαν ὅλα τέλεια. Ὅμως καὶ τότε γνώριζες πὼς ἄνθρωπο παίρνεις στὸ πλευρό σου, ἄνθρωπο θὰ παντρευτεῖς. Καὶ οἱ ἄνθρωποι, ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, ἔτσι εἴμαστε. Ἔχουμε τὰ καλά μας, τὶς ἀρετὲς καὶ τὰ χαρίσματά μας, ἔχουμε ὅμως καὶ τὶς ἄσχημες πλευρές μας, τὶς δυσκολίες τοῦ χαρακτήρα μας, τὰ ἐλαττώματα καὶ τὶς κακίες μας. Κανένας δὲν εἶναι τέλειος. Καὶ αὐτὸ φάνηκε καθαρὰ καθὼς περνοῦσε ὁ καιρὸς καὶ σιγά-σιγὰ ἄρχισαν νὰ βγαίνουν στὴν ἐπιφάνεια καὶ ἄγνωστες πλευρὲς τῆς ψυχῆς καὶ τοῦ χαρακτήρα σας, ποὺ σᾶς ξάφνιασαν, διότι δὲν τὶς περιμένατε καὶ μὲ δυσκολία μποροῦσε ὁ ἕνας νὰ τὶς ἀνεχθεῖ στὸ πρόσωπο τοῦ ἄλλου. Τότε, ὅταν πιὰ πέρασαν οἱ πρῶτοι ἐνθουσιασμοί, ὅταν ἀρχίσατε νὰ πορεύεσθε μαζὶ καὶ ν’ ἀνεβαίνετε τὸ ὄμορφο ἀλλὰ ἀνηφορικὸ καὶ δύσβατο μονοπάτι τῆς ζωῆς, καταλάβατε ὅτι ἡ ζωὴ δὲν εἶναι μόνο ἀπόλαυση καὶ χαρά, ἢ μᾶλλον γίνεται πραγματικὴ ἀπόλαυση καὶ ἀληθινὴ χαρά, ὅταν εἶναι συγχρόνως ἀγώνας καὶ προσπάθεια. Καὶ ἡ πρώτη προσπάθεια στὴν κοινὴ ζωὴ τοῦ ζευγαριοῦ εἶναι νὰ ἀποδεχθεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο καὶ μὲ τὶς ἀρνητικές του πλευρές. Ἂν αὐτὸ δὲν γίνει κατορθωτό, τότε οἱ σύζυγοι ἀναπόφευκτα θὰ ἀμφισβητοῦν διαρκῶς ὁ ἕνας τὸν ἄλλο, διότι ὡς ἄνθρωποι διαρκῶς ὑπόκεινται στὸν κίνδυνο τοῦ λάθους καὶ πολὺ συχνὰ σφάλλουν. Εἶναι πολὺ βασικὸ στοιχεῖο, ποὺ συντελεῖ στὴ συνοχὴ καὶ στὴ στερεότητα τῆς οἰκογένειας, τὸ νὰ ἀποδεχόμαστε τὸν ἄλλον ὅπως εἶναι. Σ’ αὐτὸ βοηθοῦν τρία πράγματα. Τὸ πρῶτο τὸ εἴπαμε ἤδη: νὰ μὴν ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τὸν ἄλλο τὴν τελειότητα, διότι εἶναι ἄνθρωπος καὶ εἶναι φυσικὸ νὰ ἔχει ἐλαττώματα καὶ νὰ κάνει λάθη. Τὸ δεύτερο εἶναι νὰ μὴ βλέπουμε μόνο τὰ λάθη τοῦ ἄλλου. Πολλὲς φορὲς φορτιζόμαστε – καὶ εἶναι καὶ ὁ διάβολος ποὺ ἐνισχύει αὐτὲς τὶς φορτίσεις – καὶ βλέπουμε τότε μόνο τὰ ἀρνητικὰ στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα συνήθως καὶ τὰ μεγαλοποιοῦμε. Λησμονοῦμε τότε τελείως τὰ πολλὰ θετικὰ στοιχεῖα καὶ γινόμαστε ἔτσι ἐξωπραγματικοί, ὅπως ἐξωπραγματικοὶ εἴμαστε καὶ ὅταν ἐξιδανικεύουμε τὰ πρόσωπα καὶ τὰ θεωροῦμε τέλεια. Καὶ στὶς δύο περιπτώσεις οἱ κρίσεις μας εἶναι μονομερεῖς καὶ ἑπομένως ἐσφαλμένες καὶ ἄδικες. Πολὺ μᾶς βοηθεῖ καὶ ἕνα τρίτο: νὰ βλέπουμε καὶ τὰ δικά μας λάθη. Νὰ στρέφουμε τὰ βλέμματά μας στὸν ἑαυτό μας, τὸν ἑαυτό μας νὰ ἐλέγχουμε καὶ ἀπὸ αὐτὸν νὰ ἔχουμε τὶς πρῶτες καὶ μεγαλύτερες ἀπαιτήσεις. Ναί, ὁ σύντροφός σου δὲν εἶναι ὅπως τὸν περίμενες. Ἐσὺ εἶσαι ὅπως ἐκεῖνος σὲ περίμενε; Ἐκεῖνος εἶναι ὧρες ποὺ δὲν μιλᾶ καλά, δὲν φέρεται ὅπως πρέπει, ἀδιαφορεῖ, κάποτε στέκεται καὶ περιφρονητικὰ ἀπέναντί σου. Ἐσὺ πάντοτε εἶσαι ἄψογος στὴ συμπεριφορά σου ἀπέναντί του; Ἐσὺ πάντα μιλᾶς μὲ τρόπο ἤρεμο, εὐπρεπή, μὲ λόγια εὐγενικά, γεμάτα ἀληθινὸ ἐνδιαφέρον καὶ στοργή; Τιμᾶς καὶ σέβεσαι καὶ ἀγαπᾶς πραγματικὰ τὸν σύντροφο τῆς ζωῆς σου; Δίνεις πρῶτα ἐσὺ σ’ ἐκεῖνον αὐτὸ ποὺ περιμένεις ἀπὸ ἐκεῖνον; Εἶναι ἐρωτήματα αὐτὰ στὰ ὁποῖα πρέπει νὰ ἐπανέλθουμε, γιὰ νὰ δοῦμε ποιὰ εἶναι ἡ πραγματικὴ ἀγάπη ἀνάμεσα στοὺς χριστιανοὺς συζύγους, πῶς μπορεῖ νὰ γίνει κατορθωτὴ καὶ πῶς ἂν ἐπικρατήσει μεταξύ τους, τότε κάθε δυσκολία ὑπερβαίνεται καὶ κάθε σύννεφο στὴ μεταξύ τους σχέση διαλύεται. Ἔτσι καὶ ἡ οἰκογένεια συνεχίζει τὴν εὐλογημένη πορεία της χωρὶς ἰδιαίτερους κραδασμοὺς καὶ ἐπικίνδυνες ταλαιπωριες.

ΟΣΩΤΗΡ2072