ΟΜΟΡΦΑ ΜΥΣΤΙΚΑ

Στην διαρκεια του καλοκαιριου μεσα στην ξενοιασιά και την  ξεκούραση . Ἀπ’ τά πρῶτα πού προγραμμάτισα ἦταν ἡ συνάντηση μέ τόν παπα-Νεκτάριο, ἀπ’ τήν ἐνορία μας. Κανονίσαμε νά πᾶμε γιά ψάρεμα μαζί μέ τό γιό του, ὅπως μοῦ τό εἶχε ὑποσχεθεῖ τόν περασμένο μήνα. Μοῦ εἶχε κινήσει τό ἐνδιαφέρον μ’ ὅσα ἔλεγε τότε γιά τά σύμβολα πού παίρνει ἡ Ἐκκλησία ἀπό τή φύση καί ἤθελα ν’ ἀκούσω περισσότερα. 

 –Πάτερ, εἴχατε πεῖ πώς θ’ ἀρχίζαμε ἀπ’ τό ψαράκι, σιγομουρμούρισα, παρακολουθώντας τον νά βάζει μέ τέχνη τό δόλωμα στό καλάμι. 

 –Ναί, Νίκο, ἀπ’ τό ψαράκι θ’ ἀρχίσω, τόν ἰχθύ, εἶπε καί βοήθησε τό γιό του νά ρίξει βαθιά. 

Ἔπειτα τοῦ ἄφησε τό καλάμι νά τό κρατᾶ κι ἄρχισε. 

 –Τό ψάρι χρησιμοποιεῖται ἀπ’ τόν πρῶτο αἰώνα ὡς σύμβολο. 

 –Τί συμβολίζει; 

 –Τόν ἴδιο τόν Κύριο, γιατί τά γράμματα τῆς λέξεως ΙΧΘΥΣ εἶναι τά ἀρχικά τῆς φράσεως «ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ ΘΕΟΥ ΥΙΟΣ ΣΩΤΗΡ». 

Στούς διωγμούς τό εἶχαν σημεῖο ἀναγνώρισης οἱ Χριστιανοί. 

Ὅσο ζοῦσε ὁ Χριστός ἀνάμεσά μας συχνά βρισκόταν πλάι στή θάλασσα. Τούς μαθητές Του ἀπό ἁλιεῖς (ψαράδες) ἰχθύων, τούς ἔκανε ἁλιεῖς ἀνθρώπων (Λουκ. ε΄11). Τήν Βασιλεία Του ἐπίσης σέ μιά παραβολή τήν παρομοίασε μέ δίχτυ πού ρίχτηκε στή θάλασσα καί ἔπιασε καλά καί ἀκατάλληλα ψάρια, πού συμβολίζουν τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων. (Ματθ. ιγ΄ 47–49) Ἀλλά καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐμφανίστηκε στούς μαθητές Του στήν Τιβεριάδα καί τούς ἑτοίμασε μιά ἀνθρακιά (φωτιά μέ κάρβουνα ἀναμμένα), ψάρι νά ψήνεται καί ἄρτο, γιά νά πάρουν πρωινό μετά τή θαυμαστή ἁλιεία τους (Ἰω. κα΄ 4–10). Ξέρετε ὅτι εἰκονίζεται* κάποιες φορές ὁ Χριστός πάνω στό Ἅγιο Δισκάριο ὡς ἰχθύς; 

 –Ναί, πετάχτηκε ὁ Μάκης πού ἤξερε πιό πολλά. 

–Καί αὐτό συμβολίζει τό Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. 

 –Πατέρα, τσίμπησε, φώναξε ὁ Μάκης καί τράβηξε σβέλτα τό καλάμι εὐχαριστημένος γιά τό ἀποτέλεσμα. 

 –Ἔλα τώρα νά ρίξεις ἐσύ, Νίκο. Σειρά σου. Κι ἐγώ θά σᾶς πῶ γιά τό φίδι. 

 –Γιά τό φίδι; 

 –Ναί. Τώρα τό καλοκαίρι πού βγαίνουν δέν τά συμπαθοῦμε, τά φοβόμαστε, τά σκοτώνουμε, γιατί μπορεῖ νά μᾶς δηλητηριάσουν. 

Μέ τή μορφή φιδιοῦ παρουσιάστηκε ὁ διάβολος, γιά νά ἐξαπατήσει…  

–Τήν Εὔα στόν Παράδεισο... 

 –Σωστά, καί μαζί της τό ἀνθρώπινο γένος. Κι ὅμως τό φίδι τό ἔκανε ὁ Χριστός σύμβολο φρονήσεως, ὅταν ἔδωσε στούς μαθητές Του τήν ἐντολή νά γίνουν φρόνιμοι ὅπως οἱ ὄφεις (Ματθ. ι΄ 16), ὅταν ἀντιμετωπίζουν κινδύνους. 

 Ὑπάρχουν παραστάσεις ἑνός καί δύο φιδιῶν μέ τό Σταυρό ἀνάμεσά τους. Βεβαιωνόμαστε ἔτσι γιά τήν κατανίκηση τοῦ διαβόλου μέ τό σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ. 

 –Κάποτε εἶχα ἀκούσει κάτι γιά τό ἐλάφι, πάτερ. 

 –Ἄ ὡραῖα! Τό ἐλάφι συμβολίζει τή διψασμένη ψυχή. Ἐκεῖ πού βόσκει ἀπρόσεκτα τρώει καί μικρά ἑρπετά πού ἔχουν δηλητήριο. Πικραίνεται καί διψάει τότε πολύ, γι’ αὐτό τρέχει νά βρεῖ καθαρό νερό, νά σβήσει τήν πίκρα καί τή δίψα Του. Στή ζωή μᾶς πικραίνει τό δηλητήριο τῆς ἁμαρτίας καί τότε ἀναζητᾶμε σάν τό ἐλάφι καθαρή πηγή νά μᾶς ξεδιψάσει καί νά μᾶς γλυκάνει. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ μόνη καθαρή πηγή, καί τό γάργαρο νερό της ὁ ἀθάνατος λόγος Του, πού σιγά σιγά μᾶς ἀλλάζει. Ἀλλά καί γιά τό λιοντάρι ἔχω νά σᾶς πῶ.

Ὁ λέων, ὁ βασιλιάς τῶν ζώων συμβολίζει τό Χριστό, τό Βασιλιά τοῦ σύμπαντος. Τό Μέγα Σάββατο ἀκοῦμε μιά προφητεία στήν ὁποία ὁ Χριστός πού πάσχει χαρακτηρίζεται ὡς «σκύμνος» (λιονταράκι) πού κοιμᾶται. Ἐπειδή λένε πώς τό λιοντάρι κοιμᾶται μέ ἀνοιχτά μάτια, ἡ προφητεία αὐτή φανερώνει ὅτι ὁ Χριστός δέχτηκε μέ τή θέλησή Του νά πάθει καί νά θανατωθεῖ γιά τή σωτηρία μας. Αὐτά καί ἄλλα ζῶα τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία μας, ὄχι μόνο ἐπειδή εἶναι δημιουργήματα τοῦ Θεοῦ, ἀλλά γιατί ὁ Χριστός  ειναι καί δικός τους προστάτης. Πρίν τή γέννησή Του οἱ εἰδωλολάτρες θυσίαζαν ζῶα στούς ψεύτικους θεούς τους. Οἱ Ἀρχαῖοι Ἕλληνες πρόσφεραν τήν ἑκατόμβη, θυσία 100 βοδιῶν μαζί, κάτι φοβερό. Ἀλλά καί οἱ Ἰσραηλίτες γιά νά λατρεύσουν τόν ἕναν ἀληθινό Θεό πρόσφεραν θυσίες ζώων. Ἦρθε ὁ Χριστός ὅμως καί κατήργησε τίς ζωοθυσίες. Στήν ἐποχή τῆς Χάριτος δέν ἔχει ἀνάγκη ὁ Θεός ἀπό τή θυσία καί τό αἷμα ζώων, γιατί πρόσφερε τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό ὡς τήν ὑπέρτατη θυσία πρός τό Θεό Πατέρα Του πάνω στό Σταυρό γιά τή σωτηρία μας. Οἱ Χριστιανοί ἀπό τότε ἀντί γιά τό αἷμα τῶν ζώων προσφέρουμε τήν ἀναίμακτη θυσία στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας. Δηλαδή προσφέρουμε στό Θεό τόν Ἄρτο (ψωμί, τό πρόσφορο ἤ λειτουργιά ὅπως τό λέμε) καί τόν Οἶνο (κρασί), πού μεταβάλλονται μέ τή δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος σέ Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. 

 Δέν τελειώσαμε ὅμως. Ἄν θέλετε ἔχω κι ἄλλα τέτοια ὄμορφα μυστικά. 

 –Πότε θά συνεχίσουμε, πάτερ; Ὅσο τ’ ἀκούω ἀρχίζω νά καταλαβαίνω πολλά ἀπό τήν πίστη μας κι αὐτό μοῦ ἀρέσει. Ε.Π. 

 * ἐγχάρακτα

ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΙΚΗ ΙΟΥΛ2009