Ἡ ἀληθινή πνευματικότητα

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου, 

Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης 

Κύριός μας ἀπευθυνόμενος στοὺς Γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους,τοὺς ξεσκεπάζει μὲ τὰ φοβερὰ “Οὐαί” ποὺ τοὺς ἀπευθύνει. 

Αὐτά, δυστυχῶς ἔχουν μία διαχρονικότητα καὶ πολλὲς φορὲς ἀγγὶζουν καὶ ἐμᾶς τοὺς χριστιανοὺς ποὺ ζοῦμε σὲ ἕνα δικό μας κόσμο, νομίζοντας ὅτι βρισκόμαστε σὲ καλὸ δρόμο. Κάνομε τὶς «καλὲς πράξεις», ἐξωτερικὰ εἴμαστε καθαροὶ, ἀλλὰ ἐσωτερικὰ εἴμαστε γεμάτοι ἀκαθαρσίες. «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι παρομοιάζετε τάφοις κεκονιαμένοις, οἵτινες ἔξωθεν μὲν φαίνονται ὡραῖοι, ἔσωθεν δὲ γέμουσιν ὀστέων νεκρῶν καὶ πάσης ἀκαθαρσίας». (Ματθ. κεφ. 23 στ. 27). Τὰ ροῦχα μας ἀστράφτουν ἀπὸ καθαριότητα καὶ γενικὰ ἡ ἐξωτερική μας ἐμφάνιση, ἀλλὰ τὸ φρόνημά μας εἶναι σαρκικὸ κι ὅλα γυρίζουν γύρω ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας. Πᾶμε στὴν Ἐκκλησία κάνομε τὰ θρησκευτικά μας καθήκοντα μέχρις ἑνὸς σημείου. Ὅταν θιγόμαστε, εἴμαστε ἕτοιμοι νὰ δαγκώσομε τὸν διπλανό μας. Ἡ ὑπομονή μας ἔχει ὅρια, ὅπως καὶ ὅλες οἱ ἀρετές μας. Δυστυχῶς, βρισκόμαστε σὲ λάθος δρόμο, ἔχοντας τὴν αὐταπάτη ὅτι ἐπιτελοῦμε τὰ θρησκευτικά μας καθήκοντα μὲ περισσὴ φροντίδα καὶ εὐλάβεια. Ἐὰν δὲν ξεφύγομε ἀπὸ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὴ φιλοσαρκία μας, δὲ θὰ προοδεύσομε ποτὲ πνευματικά. Ἁπλῶς θὰ εἴμαστε καλοὶ ἄνθρωποι, ἀλλὰ ὄχι καθαροί. Οἱ πατέρες τῆς Ἁγίας μας Ἐκκλησίας τονίζουν ὅτι τὸ πρῶτο στάδιο ποὺ περνάει ὁ κάθε ἄνθρωπος ποὺ θέλει νὰ κάνει πνευματικὴ ζωὴ εἶναι ἡ κάθαρση. Ὅπως πλενόμαστε ἐξωτερικὰ καὶ καθαρίζομε ἀπὸ τὶς βρωμιές, ἔτσι ἀκριβῶς πρέπει νὰ λουστοῦμε ἐσωτερικὰ μὲ τὶς διάφορες δοκιμασίες γιὰ νὰ καθαρίσομε. Ἄλλος δρόμος δὲν ὑπάρχει. Στὴ γῆ ὑπάρχει πόλεμος, στὸν οὐρανὸ ἀνάπαυση. Πρέπει στὸ Θεὸ νὰ προσφέρομε ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας, γιατί Ἐκεῖνος θὰ τὴν ἀνακαινίσει, θὰ τή φροντίσει καὶ θὰ τὴν ἑτοιμάσει γιὰ τὴ βασιλεία Του. Ὅσο κρατᾶμε κρατούμενα καὶ δὲν ἀφηνόμαστε στὴν Πρόνοιά Του, ἀσφαλῶς καὶ ἡ πνευματική μας πορεία θὰ εἶναι κουτσουρεμένη, γιατί θέλομε νὰ πατᾶμε σὲ δύο βάρκες. Αὐτὸ δὲν γίνεται. Δὲν μποροῦμε νὰ δουλεύομε σὲ δύο ἀφέντες. Νὰ ξεκαθαρίσομε τὴ θέση μας. Αὐτὸ εἶναι εἰλικρινὲς καὶ τίμιο καί θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ προχωρήσομε πνευματικὰ χωρὶς νὰ μπερδεύουμε τὰ πράγματα. Ἂν δὲ βαδίσομε αὐτὸ τὸ δρόμο μὲ χαρὰ καὶ προθυμία, εἶναι δύσκολο νὰ παραμένομε πιστοί καί ὅπως πολύ σοφά μᾶς λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «καί ἡγοῦμαι πάντα σκύβαλα εἶναι ἵνα Χριστόν κερδίσω» (Φιλ., κεφ.3, στ. 8) . Οἱ Ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας, ποὺ βαθιὰ ἀγάπησαν τὸν Θεὸ, στερήθηκαν τὰ πάντα, πόνεσαν, ὑπέμειναν πολλὲς θλίψεις καὶ ἔτσι κέρδισαν τόν Παράδεισο. 

Ἂς προσκολληθοῦμε στὸν Κύριο μὲ πάθος, γιὰ νὰ ἀπελευθερωθοῦμε ἀπὸ τὰ πάθη, νὰ λυτρωθοῦμε ἀπὸ τίς πτώσεις, νὰ βροῦμε ἔλεος γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας, ὅπως βρῆκε καὶ ἡ ἁμαρτωλὴ γυναῖκα τοῦ Εὐαγγελίου «ὅτι ἠγάπησε πολὺ». (Λκ., κεφ. 7 στ. 47) Ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης μας πρὸς τὸν Κύριο εἶναι ἡ τήρηση τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ ἀληθινὴ πνευματικότητα βρίσκεται στὴν καθαρή μας ἐπιλογὴ νὰ Τὸν ἐνθρονίσομε στὴν καρδιά μας καὶ νὰ διώξουμε τὶς ἀμφιβολίες γιὰ τὴν παρουσία Του. Ἂν δὲν λειώσωμε σὰν τὸ κερί, μέσα μας θὰ ὑπάρχει σκοτάδι. Ὅσο αὐξάνει ἡ πνευματικὴ φλόγα, θὰ θερμαίνομε καὶ θὰ φωτίζομε τόν ἔσω ἄνθρωπο καὶ αὐτό θὰ εἶναι σημεῖο γνησιότητος γιὰ τὴν πνευματική μας πορεία. | ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»190