Τό σκοτάδι μέσα μας... «Κατά βάθος εἶναι ὁ καθένας μας ζήτημα φωτός»

 Ἀρχιμ. Πορφυρίου Κονίδη, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Ἀναργύρων Πάρνωνος.  Προσεγγίσεις καί προβληματισμοί.

  Δεν μπορεῖ κανείς νά τό ἀμφισβητήσει… νά μήν τό παραδεχθεῖ… Πῶς ἄλλωστε νά μήν τό παραδεχτεῖ, ἀφοῦ σέ καθημερινή βάση τό παρατηρεῖ μέσα του, ἄσχετα ἄν κάνει πώς δέν τό βλέπει. Ἐκτός κι ἄν αὐτό γίνεται πηγή ἠδονῆς. «Ἔχει κι ἡ λάσπη ἡδονή καί μέ τή λάσπη θές νά φτιάξεις ἀγάπη σάν ἀληθινή»… Μά τί ἡδονή κρύβεται στή λάσπη; Ὄχι ἀνθρώπινη μά οὔτε καί ζωώδης, διότι καί ἐκεῖ ἐπικρατοῦν ἄλλοι φυσικοί, ἐνστικτώδεις νόμοι σεβαστοί ἀπό τή φύση τῶν ἀλόγων πλασμάτων. Κι ὅμως καθημερινά μιά εὐχαρίστηση ξυπνᾶ μέσα μας, ὅταν γινόμαστε αἴτιοι κάποιοι νά πληγωθοῦν…, νά στεναχωρηθοῦν…, νά ἀπογοητευτοῦν…, νά χαθοῦν. Καί θά μποροῦσε νά ρωτήσει κάποιος: «Δημιουργεῖ ἡδονή νά προκαλεῖς πόνο…, πληγές…, ἀκόμη καί θάνατο»; Ἕνα ἐρώτημα εὔλογο μά καί λίγο ὑποκριτικό. Τό σκοτάδι πού κρύβεται ἐπιμελῶς μέσα μας ἴσως μπορεῖ νά ἀπαντήσει. Ἀλλά ποιός ἔχει τήν τόλμη νά τό ἀκούσει, ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἐθελοτυφλοῦμε καί κωφεύουμε στά μηνύματά του; Ἀφοῦ οἱ περισσότεροι ἐπιχειρηματολογοῦμε χρησιμοποιώντας μεγάλη ποικιλία φτηνῶν δικαιολογιῶν;... «Ἔτσι ἔπρεπε νά ἐνεργήσω… δέν μοῦ ἄφηνε ἄλλο περιθώριο… ἄν δέν τό ἔκανα ἐγώ θά τό ἔκανε αὐτός… ἔπρεπε νά προστατευθῶ… μά τό ζητοῦσε ὁ ὀργανισμός του καί τά ὅμοια». Τά πάντα μέ λίγα λόγια ἐντάσσονται στό πλαίσιο τῆς ἀνθρώπινης μεταπτωτικῆς νοοτροπίας πού ἔχει υἱοθετήσει στοιχεῖα δαιμονικά. Καί σκεπτόμενοι καί ἐνεργώντας μέ αὐτόν τόν τρόπο δημιουργοῦμε τίς κατάλληλες προϋποθέσεις, γιά νά «φουσκώσει τῆς πίκρας τό προζύμι καί τό κακό νά σηκώσει τό κεφάλι», γιά νά μᾶς κυριεύσει τό σκοτάδι ὁλοσχερῶς. Μά δέν εἶναι μόνο αὐτό τό σκοτάδι πού ἐπικρατεῖ. Καραδοκεῖ καί ἡ ἄλλη μορφή τοῦ σκοταδιοῦ. Κατάθλιψη…, χάπια…, ἀπομόνωση…, γωνίες νά κρυφτεῖς…, δρόμοι νά ξεφύγεις…, μά πιό πολύ… ἀδιέξοδα. Τό σκοτάδι εἶναι δυνατό... Ἰδιαίτερα στίς μέρες μας ἐνισχύεται ἀπό καλοπληρωμένα συμφέροντα... Παρασύρει σάν γητευτική σειρῆνα… καί προσπαθεῖ νά ταυτιστεῖ μέ τόν κάθε ἄνθρωπο. Ἔχει κατακλύσει τήν καρδιά καί τόν νοῦ του μέ ἀποτέλεσμα ἡ καθημερινότητα ἀλλά καί τά ἔργα του νά φέρουν τό στῖγμα, τήν σφραγῖδα τῆς μαυρίλας… τῆς ἐσωτερικῆς κακοδαιμονίας του… τῆς προσωπικῆς παραίτησής του… τῆς ἀποστασίας του ἀπό τόν Θεό. Καί τεντώνει ἡ ζωή του σάν χορδή πού εἶναι ἔτοιμη νά σπάσει… Καί παρ’ ὅλα αὐτά βαδίζει τή ζωή του μέσα στίς ἁλυσίδες καί τίς προσταγές τοῦ σκότους πού ὑπαγορεύουν τά πάθη, οἱ ἀδυναμίες, οἱ κακίες καί ἡ ἐσωτερική κατηφόρα τῆς ζωῆς. Ἔτσι βρίσκει ἐφαρμογή ὁ λόγος τοῦ ποιητῆ πού λέει: «Πέφτει ἡ νύχτα πέφτει σάν κεραυνός, μέσα ἀπό τό σκοτάδι βγαίνω ἀργά τή νύχτα ξυπνάει ὁ πιό κακός σου ἑαυτός […] Δέ μένει κανένας κανένας νά μή μισεῖς… δέ σέ νοιάζει κι ἄν ἀκόμα καεῖς… σκιές ἀπό στάχτη τριγύρω σου περπατοῦν τή ψυχή σου νά τούς δώσεις ζητοῦν καί κάθε στιγμή μεγαλώνει ἡ ὀργή μία ἀρχαία δίψα τρελή πάντα σ’ ἀκολουθεῖ». Ὅμως ὡς δημιουργήματα τοῦ τέλειου Θεοῦ δέν εἴμαστε πλασμένοι γιά τά σκοτάδια. «Κατά βάθος εἶναι ὁ καθένας μας ζήτημα φωτός». Φυσικός χῶρος μας εἶναι τό φῶς καί ἡ ἐν αὐτῷ παρουσία τοῦ Θεοῦ… Μπορεῖ στήν πορεία μας νά ἐπιτρέψαμε καί στό σκοτάδι νά καταλάβει μέρος τοῦ ἐσωτερικοῦ μας κόσμου, μά παραμένει κάπου κρυμμένο μέσα μας τό φῶς. Καί σέ στιγμές νηφάλιας αὐτογνωσίας ἀναρωτιέται: «ποιός θά σηκώσει τούτη τή θλίψη καί ποιός θά διώξει τό σκοτάδι τοῦτο ἀπό τήν καρδιά καί τή ζωή μας»; Ἡ ἀπάντηση εἶναι ἡ Πηγή τοῦ Φωτός, ὁ Κύριός μας. Ὁ Ἴδιος αὐτοπροσδιορίστηκε ὡς φῶς τοῦ κόσμου. «Ἐγώ εἶμαι τό Φῶς τοῦ κόσμου. Ἐκεῖνος πού μέ ἀκολουθεῖ δέν θά περιπατήσει στό σκοτάδι, ἀλλά θά ἔχει τό φῶς τῆς Ζωῆς». Ὁ Κύριος ὀνομάζοντας τόν ἑαυτό Του «Φῶς τοῦ κόσμου», συνέδεσε κατόπιν τό Φῶς μέ τή Ζωή. Ἐκεῖνος πού ἀκολουθεῖ τόν Χριστό καί πορεύεται μέσα στό Φῶς τῶν ἐντολῶν, αὐτός πορεύεται τήν ὁδό πού ὁδηγεῖ στή Ζωή. Ὁ πιστός πού συμμετέχει στά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, κατανοεῖ ὅτι ὁ Κύριος εἶναι γι’ αὐτόν φῶς, εἰρήνη καί χαρά, τροφή καί ζωή. Εἶναι ἄστρο πού πάντα φεγγοβολεῖ, καί λαμπάδα πού λάμπει διαπαντός στόν οἶκο τῆς ψυχῆς του, ἀλλά καί γύρω του. Ἀπό τώρα ἡ ζωή αὐτῶν πού ἀκολουθοῦν τό Χριστό εἶναι μία ζωή φωτός. Καί στόν μέλλοντα αἰῶνα θά λάμψουν ὅπως ὁ ἥλιος καί θά κυκλώνουν τόν μοναδικό Ἥλιο, τό Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι τό Φῶς τό ἀληθινό πού φωτίζει καί ἁγιάζει κάθε ἄνθρωπο πού καταφεύγει σ’ Αὐτόν. Ἄς Τόν παρακαλέσουμε νά φωτίσει καί ἐμᾶς μέ τό ἄρρητο φῶς τοῦ προσώπου Του… ἄς τόν ἐγκολπωθοῦμε, ὥστε νά ἐκδιώξει τό σκοτάδι τῶν παθῶν καί τῆς ἀγνωσίας μέσα μας καί ἀπό τή ζωή μας… ἄς ἀγαπήσουμε τό φῶς Του γιά νά πορευόμαστε ἀληθινά στήν Ὁδό πού εἶναι ὁ Ἴδιος, ὥστε τό τέλος τῆς πορείας μας νά εἶναι ἡ αἰώνια ζωή μαζί μέ: τό Φῶς, τόν Πατέρα, τό Φῶς, τόν Υἱό, καί τό Φῶς, Τό Ἅγιο Πνεῦμα.

ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ Ο «ΜΕΤΑΝΟΕΙΤΕ»190