Γιώργος Παυριανός 25 Σεπτεμβρίου 2016
Στον παραλιακό δρόμο Πατρών, στην ακτή Δυμαίων, μπροστά στο 14ο Δημοτικό Σχολείο, γίνεται της τρελής. Είναι εδώ μαζεμένη όλη η γειτονιά, άντρες που άφησαν τις δουλειές τους, γυναίκες με κολόνιες Φουζέρ στα χέρια, παιδιά με τα καλά τους. Έχει έρθει η μπάντα του Δήμου, ένα μικρό άγημα στρατού, ο Διευθυντής της αστυνομίας με καμιά 10ριά αστυνομικούς και ο παπα-Καμπέρος με το πετραχήλι και την αγιαστούρα του. Είμαι κι εγώ εδώ, είμαι 11 χρονών, είμαι ντυμένος τσολιαδάκι και περιμένω μαζί με τους άλλους να περάσει από εκεί ο βασιλιάς Κωνσταντίνος μαζί με την Άννα Μαρία.
Ένα χρόνο πριν, το βασιλικό ζευγάρι είχε παντρευτεί με μεγαλοπρέπεια στη Μητρόπολη. Μετά το γάμο άρχισαν να επισκέπτονται περιοχές της Ελλάδας, να δει η νύφη τη χώρα της. Αποφάσισαν να πάνε στην Ολυμπία, αναγκαστικά θα πέρναγαν από την ακτή Δυμαίων, μπροστά από το σχολείο μας. Όταν οι δάσκαλοι το έμαθαν, έκαναν σύσκεψη και μαζί με άλλα, αποφάσισαν τη σημαία να μην την κρατάω εγώ, που ήμουν ο καλύτερος μαθητής της τάξης.
-” Την σημαία θα την κρατήσει ο Ηλιόπουλος” μου είπε ο Διευθυντής.
-“Τι να σου κάνω Παυριανέ; Μπορεί να είσαι ο πρώτος μαθητής αλλά ο πατέρας σου είναι κομμουνιστής. Και οι κομμουνισταί δεν σέβονται σημαία και πατρίδα. Για να μην σε αδικήσω όμως, θα ντυθείς τσολιάς και θα σταθείς δίπλα στον Ηλιόπουλο σαν παραστάτης της σημαίας..”
Γύρισα στο σπίτι φαρμάκι.
Γύρισα στο σπίτι φαρμάκι.
-“Τι έχεις;” μου λέει η μάνα μου
-” Θα περάσει ο βασιλιάς μπροστά από το σχολείο και δεν μου δίνουν να κρατήσω τη σημαία γιατί ο μπαμπάς είναι κομουνιστής” λέω δυνατά για να το ακούσει ο πατέρας μου που έτρωγε σκεφτικός τα μακαρόνια του. Μόλις το ακούει, τινάζεται πάνω, και αρχιζει τις βρισιες
-“Γ.............., γι’ αυτό σε σπουδάζω; Για να κρατάς κοντάρι στο βασιλιά;”
λέει έξαλλος και εκσφενδονίζει το πλαστικό πιάτο μαζί με τα μακαρόνια στον τοίχο. Η μάνα μου έβαλε τις φωνές, έστησαν καβγά, σηκώθηκα και πήγα στην ντουλάπα και άρχισα να ψάχνω για την στολή του τσολιά.
Οι οδηγίες είναι συγκεκριμένες. Μόλις εμφανιστεί το αυτοκίνητο, η μπάντα θα αρχίσει να παιανίζει, το άγημα θα παρουσιάσει όπλα, ο σημαιοφόρος θα κατεβάσει τη σημαία μπροστά στο βασιλέα. Ο σημαιοφόρος είναι βέβαια ο Ηλιόπουλος, και δίπλα του ντυμένος τσολιάς εγώ, με ένα σατανικό σχέδιο στο μυαλό. Ξαφνικά από το βάθος του δρόμου εμφανίζεται μια decapotable Mercedes. Το βασιλικό ζεύγος κάθεται πίσω, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είναι νέος, όμορφος και κομψός μέσα στη στολή του. Δίπλα του, η Άννα Μαρία, συμπαθέστατη, λίγο στρουμπουλή, φοράει ένα απλό μπλε ταγιέρ, μια σειρά λευκά μαργαριτάρια στο λαιμό και έχει το χτένισμα που θα γινόταν must τα επόμενα χρόνια σε όλα τα κομμωτήρια της Πάτρας. “Πώς να σας τα χτενίσω;” “Σαν της Άννας Μαρίας”.
Η μπάντα παιανίζει, το άγημα αποδίδει τιμές, ο Ηλιόπουλος κατεβάζει τη σημαία, ο παπα-Καμπέρος πλησιάζει με το Ευαγγέλιο , ο Κωνσταντίνος το ασπάζεται, η Άννα Μαρία κάνει αδέξια το σταυρό της, “είναι έγκυος! είναι έγκυος!” ψιθυρίζουν οι γειτόνισσες και ξαφνικά πετάγομαι εγώ, στέκομαι μπροστά στην Mercedes και με δυνατή φωνή αρχίζω και απαγγέλω ένα ποίημα που είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα:
“Ω, Κωνσταντίνε βασιλιά κι εσύ Άννα Μαρία,
Οι οδηγίες είναι συγκεκριμένες. Μόλις εμφανιστεί το αυτοκίνητο, η μπάντα θα αρχίσει να παιανίζει, το άγημα θα παρουσιάσει όπλα, ο σημαιοφόρος θα κατεβάσει τη σημαία μπροστά στο βασιλέα. Ο σημαιοφόρος είναι βέβαια ο Ηλιόπουλος, και δίπλα του ντυμένος τσολιάς εγώ, με ένα σατανικό σχέδιο στο μυαλό. Ξαφνικά από το βάθος του δρόμου εμφανίζεται μια decapotable Mercedes. Το βασιλικό ζεύγος κάθεται πίσω, ο βασιλιάς Κωνσταντίνος είναι νέος, όμορφος και κομψός μέσα στη στολή του. Δίπλα του, η Άννα Μαρία, συμπαθέστατη, λίγο στρουμπουλή, φοράει ένα απλό μπλε ταγιέρ, μια σειρά λευκά μαργαριτάρια στο λαιμό και έχει το χτένισμα που θα γινόταν must τα επόμενα χρόνια σε όλα τα κομμωτήρια της Πάτρας. “Πώς να σας τα χτενίσω;” “Σαν της Άννας Μαρίας”.
Η μπάντα παιανίζει, το άγημα αποδίδει τιμές, ο Ηλιόπουλος κατεβάζει τη σημαία, ο παπα-Καμπέρος πλησιάζει με το Ευαγγέλιο , ο Κωνσταντίνος το ασπάζεται, η Άννα Μαρία κάνει αδέξια το σταυρό της, “είναι έγκυος! είναι έγκυος!” ψιθυρίζουν οι γειτόνισσες και ξαφνικά πετάγομαι εγώ, στέκομαι μπροστά στην Mercedes και με δυνατή φωνή αρχίζω και απαγγέλω ένα ποίημα που είχα ετοιμάσει από την προηγούμενη μέρα:
“Ω, Κωνσταντίνε βασιλιά κι εσύ Άννα Μαρία,
μαζί θα μπούμε νικητές μες στην Αγία Σοφία!
Για της Ελλάδος την τιμή και το δικό σας στέμμα,
εμείς τα Ελληνόπουλα θα χύσουμε το αίμα!”
Πιο γλειφτρόνι, πεθαίνεις! Όλοι έμειναν κόκκαλο, έπεσε για λίγο μια παγερή σιωπή, έπειτα συνήλθαν, άρχισαν τα “Μπράβο!” και τα ” Ζήτω ο Βασιλεύς!”, χειροκροτούσαν, μου έδιναν συγχαρητήρια…
Ο Κωνσταντίνος χαμογελαστός βγαίνει από την Mercedes, με χαιρετάει στρατιωτικά, έπειτα μου δίνει το χέρι, σκύβει και με φιλάει στο μάγουλο.
-“Πώς σε λένε παιδί μου;” λέει και μου χαϊδεύει το κεφάλι. ”
-Παυριανός Γεώργιος του Θεοδώρου και της Άννης“
-“Μπράβο Γιώργο, πολύ ωραίο ποίημα!”
και ξαναμπαίνει στο αυτοκίνητο. Γυρνάω και βλέπω τον Ηλιόπουλο δίπλα μου που προσπαθεί να πλησιάσει, είναι ιδρωμένος, η σημαία τον εμποδίζει αλλά δεν μπορεί να την αφήσει,
-“σε παρακαλώ” μου λέει, “κράτα λίγο τη σημαία να χαιρετίσω το βασιλιά”, κάνω ότι δεν ακούω πλησιάζω την Άννα Μαρία, την χαιρετάω,
-“μπράβο! μπράβο! πολύ καλό παιντί!” μου λέει και μου τσιμπάει το μάγουλο.
Οι γυναίκες της γειτονιάς σπάνε τον κλοιό των αστυνομικών, ορμάνε να αγγίξουν τον βασιλιά, τον ραίνουν με κολόνια Φουζέρ, ο οδηγός βάζει μπρος, το αυτοκίνητο απομακρύνεται ενώ από πίσω τρέχουν γριές με τα λιβανιστήρια…
Γύρισα πανευτυχής στο σπίτι. Είπα ένα ποίημα, εντάξει, ήταν γλείψιμο, αλλά το έγραψα εγώ, όλοι με χειροκρότησαν, ο βασιλιάς και η βασίλισσα χαιρέτησαν εμένα, τον Ηλιόπουλο που ήταν σημαιοφόρος τιποτε, εγώ ήμουν ο πρωταγωνιστής, εγώ που ο πατέρας μου ήταν κομουνιστής. Η μάνα δίπλα μου καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι.
Γύρισα πανευτυχής στο σπίτι. Είπα ένα ποίημα, εντάξει, ήταν γλείψιμο, αλλά το έγραψα εγώ, όλοι με χειροκρότησαν, ο βασιλιάς και η βασίλισσα χαιρέτησαν εμένα, τον Ηλιόπουλο που ήταν σημαιοφόρος τιποτε, εγώ ήμουν ο πρωταγωνιστής, εγώ που ο πατέρας μου ήταν κομουνιστής. Η μάνα δίπλα μου καμάρωνε σαν γύφτικο σκεπάρνι.
-“Έπρεπε να τον έβλεπες” λέει στον πατέρα που την άκουγε σκεπτικός.
- “Επρεπε να τον έβλεπες τη στιγμή που τον χαιρέτησε ο βασιλιάς. Όλη η γειτονιά έσκασε από τη ζήλεια της.
-” Συγχαρητήρια κυρία Παυριανού”, μου είπε ο διευθυντής του σχολείου.” Το ποίημα του Γιωργάκη λάμπρυνε την τελετή” μου είπε.
Επίσης δώσανε και το όνομά του να το γράψουν οι εφημερίδες.”
-“Δεν μας έφταναν τα ρεζιλίκια του γιου σου, τώρα θα μας γράψουν και οι εφημερίδες!” λέει ο πατέρας μου
και ανοίγει το τρανζιστοράκι που έχει πάντα δίπλα του ” Γκαβαρίτ Μάσκβα! Γκαβαρίτ Μάσκβα! Εδώ Μόσχα! Η αμερικανόδουλη κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου καταργήθηκε σήμερα από τις αγγλοκίνητες δυνάμεις των ανακτόρων!”
Ένα χρόνο μετά, Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, ο Διευθυντής του σχολείου, μας μάζεψε στην αυλή, μας είπε πως δεν θα κάνουμε μάθημα και πως πρέπει να γυρίσουμε αμέσως σπίτι μας. Ουρλιάζοντας από χαρά ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Φτάνω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου να κλαίει και τον πατέρα μου σε μια γωνιά να βάζει ρούχα και αλλαξιές σε μια μικρή καρό βαλίτσα. Η μάνα μου όρμηξε και με αγκάλιασε.
Ένα χρόνο μετά, Παρασκευή 21 Απριλίου 1967, ο Διευθυντής του σχολείου, μας μάζεψε στην αυλή, μας είπε πως δεν θα κάνουμε μάθημα και πως πρέπει να γυρίσουμε αμέσως σπίτι μας. Ουρλιάζοντας από χαρά ξεχυθήκαμε στους δρόμους. Φτάνω στο σπίτι και βλέπω τη μάνα μου να κλαίει και τον πατέρα μου σε μια γωνιά να βάζει ρούχα και αλλαξιές σε μια μικρή καρό βαλίτσα. Η μάνα μου όρμηξε και με αγκάλιασε.
-“Αγόρι μου! Αγόρι μου! Τον χάνουμε τον πατέρα σου! Θα έρθουν να τον συλλάβουν!” Και μου εξήγησε ότι έγινε στρατιωτικό κίνημα και συλλαμβάνουν όσους είναι κομμουνιστές. Πήγα να ρωτήσω τι είναι στρατιωτικό κίνημα αλλά χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτας. Η μάνα μου κλαίγοντας πήγε να ανοίξει. Ήταν ένας αστυνομικός που έμενε δίπλα μας, ο Χρήστος Παπανδρέου. Παρόλες τις πολιτικές διαφορές, ο πατέρας μου ήταν φίλος του.
-“Εσένα έστειλαν να με συλλάβεις ρε Χρήστo;” του είπε μόλις τον είδε. Ο κύριος Χρήστος χαμογέλασε
-“Ησύχασε Θόδωρε, ησύχασε, δεν κινδυνεύεις. Εγγυήθηκε για σένα ο βασιλιάς. Ο βασιλιάς και ο γιος σου”
Και έκατσε και μας διηγήθηκε πως όταν είδε το όνομα του πατέρα μου στη λίστα, πήγε στον διοικητή του, έναν Μανιάτη, βασιλικό ως τα μπούνια και του είπε:
-“Μα είναι δυνατόν να συλλάβουμε αυτόν τον άνθρωπο; Πέρυσι ο γιος του είπε ένα ποίημα ολόκληρο στον Μεγαλειότατο.”
Ευτυχώς ο Μανιάτης θυμόταν το γεγονός και έσβησε το όνομα από τον κατάλογο.
-“Χρήστο σε ευχαριστώ” είπε συγκινημένος ο πατέρας.
-“Τον Γιωργάκη να ευχαριστήσεις! Αυτός σε έσωσε! Αυτός κι ο βασιλιάς!” είπε ο κύριος Χρήστος και έδειξε εμένα…
https://cosmopoliti.com/%ce%bf-
https://cosmopoliti.com/%ce%bf-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου