ΤΟ ΣΩΤΗΡΙΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ

1. «Kύριος πάντων ἀνθρώπων»

 

Στην  πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολη ὁ ἅγιος Ἀπόστολος Παυλος ὑπογραμμίζει τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι ἀνεξαιρέτως οἱ ἄνθρωποι ἔχουν δικαίωμα στὴν πίστη καὶ τὴ σωτηρία διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ: «οὐ γὰρ ἔστι διαστολὴ Ἰουδαίου τε καὶ Ἕλληνος· ὁ γὰρ αὐτὸς Κύριος πάντων, πλουτῶν εἰς πάντας τοὺς ἐπικαλουμένους αὐτόν»· δὲν ὑπάρχει διάκριση ἀνάμεσα σὲ Ἰουδαῖο καὶ Ἕλληνα, διότι ὁ ἴδιος Κύριος εἶναι Κύριος ὅλων. Ὄχι μόνο Κύριος τῶν Ἰουδαίων ἀλλὰ καὶ Κύριος τῶν ἐθνικῶν. Καὶ ὁ Κύριος αὐτὸς εἶναι πλούσιος σὲ ἀγαθότητα καὶ ἔλεος γιὰ ὅλους, ὥστε νὰ παρέχει ἄφθονα τὶς δωρεὲς τῆς σωτηρίας σ’ ἐκείνους ποὺ Τὸν ἐπικαλοῦνται. Ὁ Θεὸς δὲν κάνει μεροληψίες καὶ διακρίσεις: «οὐκ ἔστι προσωπολήπτης ὁ Θεός» (Πράξ. ι΄ 34). Δέχεται κάθε ἄνθρωπο ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὴν καταγωγή, τὴν κοινωνικὴ τάξη ἢ τὴ μόρφωσή του. Τί κι ἂν ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος πχ ἦταν τελώνης καὶ εἶχε ἀδικήσει πλῆθος ἀνθρώπων μὲ τὶς εἰσπράξεις ὑπέρογκων φόρων;... Ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος «πάντας ἀνθρώπους θέλει σωθῆναι» (Α΄ Τιμ. β΄ 4), τὸν κάλεσε νὰ γίνει ἕνας ἀπὸ τοὺς δώδεκα μαθητές Του. Ἔτσι, ὁ πρώην τελώνης Λευῒς μετενόησε κι ἔγινε ὁ γνωστὸς ἀπόστολος καὶ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος. Καὶ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ ἔγραψε, ἂν καὶ τὸ ἀπευθύνει κυρίως στοὺς Ἰουδαίους, τὸ ἐπισφραγίζει μὲ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ δηλώνει τὴν παγκοσμιότητα τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη» (Ματθ. κη΄ 19). 

.

 2. Ανάγκη εὐαγγελισμοῦ 

 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος σημειώνει ὅτι γιὰ νὰ δικαιωθοῦν καὶ νὰ σωθοῦν οἱ ἄνθρωποι, πρέπει νὰ ἐπικαλεσθοῦν τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου. Ἀλλὰ πῶς θὰ ἐπικαλεσθοῦν Ἐκεῖνον στὸν Ὁποῖο δὲν πίστεψαν; Καὶ πῶς θὰ πιστέψουν σ’ Ἐκεῖνον τὸν Ὁποῖο δὲν ἄκουσαν νὰ κηρύττεται; Καὶ πῶς θ’ ἀκούσουν, χωρὶς νὰ ὑπάρχει κάποιος ποὺ νὰ κηρύττει; «Πῶς δὲ κηρύξουσιν ἐὰν μὴ ἀποσταλῶσι;», δηλαδή, πῶς θὰ φέρουν εἰς πέρας τὴν διακονία τοῦ κηρύγματος, ἐὰν δὲν τοὺς ἀποστείλει ὁ Θεὸς γιὰ τὴν διακονία αὐτή;... Πράγματι, ὁ Κύριος εἶναι Αὐτὸς ποὺ ἀναθέτει σὲ ὁρισμένους ἀνθρώπους τὴν εἰδικὴ ἀποστολὴ νὰ μεταφέρουν τὸ μήνυμα τοῦ Εὐαγγελίου Του. Αὐτὸς ξεχώρισε τοὺς μαθητές Του καὶ τοὺς κάλεσε νὰ γίνουν «ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. δ΄ 19), Αὐτὸς κάλεσε τὸν Ματθαῖο νὰ Τὸν ἀκολουθήσει, Αὐτὸς συνεχίζει μέσα στὴν Ἐκκλησία Του νὰ καλεῖ ψυχὲς νὰ ἀφιερώσουν τὴ ζωή τους στὸ ἔργο τοῦ κηρύγματος καὶ τῆς ἱεραποστολῆς. Κι ἔχει τόσο μεγάλη ἀνάγκη ἡ ἐποχή μας ἀπὸ τέτοιες κλήσεις! Ὑπάρχουν πολλοὶ καλοδιάθετοι ἄνθρωποι, ποὺ περιμένουν ν̕ ἀκούσουν λόγο Θεοῦ, νὰ κατηχηθοῦν στὴν ὀρθὴ πίστη καὶ ζωή. Ὅπως εἶπε ὁ Κύριος, «ὁ μὲν θερισμὸς πολύς, οἱ δὲ ἐργάται ὀλίγοι» (Ματθ. θ΄ 37). Ἂς παρακαλοῦμε, λοιπόν, θερμὰ τὸν Κύριο τοῦ θερισμοῦ, καθὼς Ἐκεῖνος μᾶς προέτρεψε, νὰ βγάλει καὶ νὰ ἀποστείλει ἐργάτες στὸ θερισμό Του (βλ. Ματθ. θ΄ 37-38). Νὰ ἀναδεικνύει ἀξίους ἐπισκόπους καὶ ἱερεῖς, δασκάλους καὶ κατηχητές, ἄνδρες καὶ γυναῖκες ποὺ θὰ ἀφιερώνουν τὴ ζωή τους στὰ ἔργα τῆς ἱεραποστολῆς γιὰ τὴ σωτηρία πολλῶν ψυχῶν καὶ τὴ δόξα τοῦ Θεοῦ. 

 3. Η ἔνοχη ἄγνοια 

 Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριά, ὑπάρχει καὶ ἡ ἄγνοια γιὰ τὴν ὁποία ἴσως ἔχουμε εὐθύνη. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος θεωρεῖ ἀναπολόγητους τούς Ἰουδαίους, διότι ὅλοι εἶχαν εὐκαιρία νὰ ἀκούσουν καὶ νὰ δεχθοῦν τὸ κήρυγμα τοῦ Εὐαγγελίου, ἀλλ̕ ὅμως «οὐ πάντες ὑπήκουσαν τῷ εὐαγγελίῳ». Καὶ ὁ λόγος ποὺ δὲν δέχθηκαν τὸ Εὐαγγέλιο δὲν ἦταν ὅτι δὲν τὸ ἄκουσαν, ἀφοῦ «εἰς πᾶσαν τὴν γῆν ἐξῆλθεν ὁ φθόγγος αὐτῶν, καὶ εἰς τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης τὰ ρήματα αὐτῶν»· ἡ φωνὴ τῶν κηρύκων τοῦ Εὐαγγελίου ἀντήχησε σ’ ὅλη τὴ γῆ, καὶ οἱ λόγοι τους ἀκούστηκαν στὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης. 

Ὁ λόγος ποὺ δὲν τὸ δέχτηκαν ἦταν ἡ ἀδιαφορία τους. Μετὰ τὴν Πεντηκοστή, οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι, πλημμυρισμένοι ἀπὸ τὴ Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἀκολουθώντας τὴ ρητὴ ἐντολὴ τοῦ Κυρίου, ταξίδεψαν στὶς ἐσχατιὲς τῆς γῆς γιὰ νὰ διδάξουν τὸ Εὐαγγέλιο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Κι ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος, ξεκινώντας ἀπὸ τὴν Παλαιστίνη, σύμφωνα μὲ τὴν παράδοση, ἐπεξέτεινε στὴ συνέχεια τὴν ἱεραποστολικὴ δράση του πρὸς τοὺς Πάρθους καὶ τοὺς Αἰθίοπες. 

 Σήμερα ποὺ τὸ Εὐαγγέλιο διαδίδεται καὶ στὰ πλέον ἀπομακρυσμένα σημεῖα τῆς γῆς, καὶ τὰ σύγχρονα μέσα δίνουν τὴ δυνατότητα στὸν κάθε ἄνθρωπο νὰ ἀκούσει λόγο Θεοῦ, εἴμαστε πράγματι ἀδικαιολόγητοι, ἂν παραμένουμε στὴν ἄγνοια ὡς πρὸς τὰ θέματα πίστεως καὶ ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας. Πολὺ περισσότερο εἴμαστε ἔνοχοι, ἂν μᾶς προσφέρονται εὐκαιρίες πνευματικῆς οἰκοδομῆς κι ἐμεῖς ἀδιαφοροῦμε γι’ αὐτές. Εἶναι ἀνάγκη νὰ ἐπιμεληθοῦμε τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ μας καταρτισμοῦ, διότι ἀφορᾶ στὸ πλέον σημαντικὸ ζήτημα τῆς ζωῆς μας: στὴ σωτηρία μας.ΟΣΩΤΗΡ2098