ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ.ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΦΟΒΟΜΑΣΤΕ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ.

Ἀρχιμ. Ἐφραίμ Μιλτιάδου, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων Σπάρτης.

 Οταν κάποιος ἀποφασίσει νὰ ταξιδέψει καὶ δὴ στὸ ἐξωτερικὸ, κάνει τὴν ἀνάλογη προετοιμασία. Ἑτοιμάζει βαλίτσες, παίρνει μαζί του ὅλα τὰ φάρμακά του, τακτοποιεῖ γενικὰ ὅλες τὶς ἐκκρεμότητές του καὶ γενικὰ, ὅταν θὰ ἀπουσιάζει, νὰ εἶναι ὅλα τακτοποιημένα. Γιὰ ἕνα τόσο μικρὸ ταξίδι γίνονται ὅλες αὐτὲς οἱ προετοιμασίες. 

Δυστυχῶς γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι, τὸ ὁποῖο δὲν ἔχει ἐπιστροφή πολλὲς φορὲς δὲ γίνεται καμμιὰ προετοιμασία, ἀλλὰ ὑπάρχει ἀδιαφορία καὶ ἐπιπολαιότητα. 

Πρέπει νὰ ἐμβαθύνουμε καὶ νὰ δοῦμε ὅτι ὅλη μας ἡ ζωὴ ἔχει ὡς κατάληξη αὐτὸ τὸ ταξίδι. 

Ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος πολὺ εὔστοχα μᾶς λέει ὅτι ἀπὸ τὴ στιγμὴ ποὺ ἦρθε ὁ Ἰησοῦς στὸν κόσμο, ἀπὸ τότε ὁ θάνατος ἔγινε ὕπνος. Δὲν πρέπει νὰ φοβόμαστε τὸ θάνατο, ἀλλὰ τὴν ἁμαρτία. 

Γιατί δὲ γέννησε ὁ θάνατος τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ἡ ἁμαρτία ἐγέννησε γιὰ μᾶς τὸ θάνατο, ἐνῶ ὁ θάνατος ἔγινε φάρμακο τῆς ἁμαρτίας. Ὁ θάνατος γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν ἐνάρετα εἶναι μετάβαση πρὸς τὰ καλύτερα καὶ ἀποδημία πρὸς τὰ ἀνώτερα. Ὁ θάνατος τοῦ Κυρίου μᾶς δώρισε τὴν ἀθανασία, ἀφοῦ κατέβηκε στὸν Ἅδη, παρέλυσε τὰ νεῦρα του καὶ κατήργησε τὴ δύναμή του. Κι αὐτὸν ποὺ ἦταν πρὶν τὸ θάνατο τοῦ Χριστοῦ φοβερὸς καί ἀμείλικτος,τὸν περιφρόνησε καὶ ἔχουμε πολλὰ παραδείγματα ἁγίων ἀνδρῶν ποὺ ἐπιθυμοῦσαν μὲ μεγάλη χαρὰ τὸ θάνατο, ὅπως μᾶς φωνάζει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος: «τὸ νὰ ἐκδημήσω ἀπὸ τὴ ζωή αὐτὴ καὶ νὰ εἶμαι μαζὶ μὲ τὸ Χριστό, εἶναι ἀσυγκρίτως καλύτερο γιὰ μένα» (Φιλιπ. 1, 23). 

 Ὁ πιστὸς ἄνθρωπος δὲν πηγαίνει πρὸς τὸ θάνατο, ἀλλὰ ἀπὸ τοὺς ἀγῶνες πρὸς τὰ βραβεῖα, ἀπὸ τὴν πάλη πρὸς τὰ στεφάνια, ἀπὸ τὴν ταραγμένη θάλασσα πρὸς τὸ ἀκύμαντο λιμάνι. 

Ὁ θάνατος εἶναι ἀνάπαυση καὶ ἀπαλλαγή ἀπὸ τοὺς κόπους, ἀνταπόδοση τῶν ἱδρώτων καί ἀμοιβὴ καὶ στεφάνι γιὰ τὰ παλαίσματα. 

Ὁ σοφός Ἱεράρχης ἅγιος Χρυσόστομος πολύ παραστατικὰ μᾶς ὁμιλεῖ μὲ παραδείγματα, ποὺ τὰ κατανοοῦν ἀκόμα καὶ τὰ μικρὰ παιδιὰ: «Ὅταν πρόκειται κανεὶς νὰ κτίσει ἕνα σπίτι ποὺ εἶναι ἑτοιμόρροπο καὶ παλιό, βγάζει πρῶτα τοὺς ἐνοίκους καὶ μετὰ γκρεμίζει τὸ σπίτι καὶ χτίζει καινούργιο, καλύτερο. Καὶ ἐκείνους ποὺ βγῆκαν ἔξω, δὲν τοὺς στενοχωρεῖ αὐτὸ ποὺ ἔγινε, ἀλλὰ περισσότερο τοὺς χαροποιεῖ, γιατί δὲ βλέπουν τὸ γκρέμισμα, ποὺ φαίνεται, ἀλλά φαντάζονται τὴ μελλοντικὴ οἰκοδομή, ποὺ δὲ βλέπουν. Ἔτσι λοιπὸν καὶ ὁ Θεός, ἐπειδὴ πρόκειται νὰ κατασκευάσει κάτι καινούργιο, δηλαδὴ τὸ ἀναστημένο σῶμα μας, καὶ τὴν ψυχὴ ποὺ κατοικεῖ μέσα σὲ αὐτὸ τὴν βγάζει πρῶτα ἔξω, σὰν ἀπό κάποιο σπίτι, ὥστε, ἀφοῦ τὴν κάνει λαμπρότερη, νὰ τήν βάλει πάλι μέσα μὲ μεγαλύτερη δόξα. Ἄς μὴν προσέχουμε λοιπὸν τὸ γκρέμισμα, ἀλλὰ τὴ μελλοντικὴ λαμπρότητα» (Λόγος Ε΄. ΕΠΕ : 25, 554-556) 

 Ὁ θάνατος δὲν μπῆκε στὴ ζωή μας σάν ἕνας τυχαῖος δάσκαλος φιλοσοφίας, ἀλλὰ γιὰ νὰ παιδαγωγεῖ τὴ σκέψη μας, νὰ χαλιναγωγεῖ τὰ πάθη τῆς ψυχῆς μας, νὰ μᾶς προσγειώνει στὴν πραγματικότητα. Ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἐξαφάνιση τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλὰ καταστροφὴ τῆς θνητότητας καὶ ἀνάλωση τῆς φθορᾶς, δὲν καταστρέφει τὸ σῶμα, ἀλλὰ ἐξαφανίζει τὴ φθορά, γιατί ἡ οὐσία του μένει καὶ θὰ ἀναστηθεῖ μὲ μεγαλύτερη δόξα, ἀλλὰ ὄχι ὅλων τῶν ἀνθρώπων. Δηλαδή, ἡ μὲν ἀνάσταση θὰ εἶναι κοινὴ γιὰ ὅλους, ἡ δὲ ἔνδοξη ἀνάσταση θὰ εἶναι γιὰ ἐκείνους ποὺ ἔζησαν ἐνάρετα. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος τοὺς πεθαμένους δὲν τοὺς ὀνομάζει νεκρούς, ἀλλά κοιμηθέντας καὶ γράφει : «Δὲ θέλω ἐσεῖς νὰ ἀγνοεῖτε, ἀδελφοί, γι’ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν κοιμηθεῖ» (Α΄ Θεσ. 4, 13). Γιατί ὁ δίκαιος κι ἂν πεθάνει, δὲν πέθανε, ἀλλὰ κοιμᾶται. Δὲν εἶναι ὁ θάνατος κακός, ἀλλὰ ὁ κακὸς θάνατος εἶναι κακός. Λέει στοὺς ψαλμοὺς: «Ὁ θάνατος τῶν ἁμαρτωλῶν εἶναι κακὸς» (ψλμ. 33, 22) καὶ τὸν ὀνομάζει κακὸ θάνατο, ὅταν κάποιος φεύγει ἀπὸ αὐτὴ τὴ ζωὴ μὲ βεβαρημένη συνείδηση, μὲ πολλὲς ἁμαρτίες ἀνεξομολόγητες. 

 Στὴ ζωή μας θέλαμε νὰ κάνουμε πολλὰ ταξίδια, ἀλλὰ ἔμειναν ἀνεκπλήρωτα. Τὸ μοναδικό μας ταξίδι ποὺ θὰ πραγματοποιηθεῖ, θέλουμε, δὲ θέλουμε, εἶναι  τὸ ταξίδι πρὸς τὸ θάνατο. Ἡ ἐλπίδα μας εἶναι ὁ Ἀναστημένος Κύριος, ὁ ὁποῖος ἐθριάμβευσε πατώντας κυριολεκτικῶς τὸ θάνατο καὶ ὀδηγώντας τοὺς ἀνθρώπους στὴν Ἀθανασία. 

 Ὁ ἄνθρωπος λυτρώθηκε, ἀφοῦ ἐλευθερώθηκε ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὸν πνευματικὸ θάνατο μὲ τὴ θυσία τοῦ Χριστοῦ πάνω στὸ Σταυρὸ,ὥστε διὰ τοῦ Σταυροῦ καὶ τῆς Ἀναστάσεως τὰ πράγματα ἀνατράπηκαν, γιατί ὁ θάνατος ἔχασε τὴν ἐξουσία του. 

 Ἄς προετοιμαστοῦμε ὅλοι μας, γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι ποὺ δὲν ἔχει ἐπιστροφή. Θὰ εἶναι ἡ καλύτερη προσφορά πρὸς τὸν ἑαυτό μας τό νὰ «ἐξαγοράσουμε» τὸν καιρὸ τῆς ἐδῶ ζωῆς μας μὲ βραβεῖο τὴν αἰωνιότητα.ΟΣΙΟΣ ΝΙΚΩΝ209