''ΣΕ ΣΕΝΑ ΚΥΡΙΕ ''

''Καὶ ὅταν εἰπωθοῦν μὲ πίστη βαθιά, τί δύναμη ἔχουν!''

Πολλὰ αἰτήματα ἀπευθύνουμε πρὸς τὸν ἅγιο Θεὸ σὲ κάθε ὥρα τῆς θείας Λατρείας, σ’ ὅλες τὶς Ἀκολουθίες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἰδιαιτέ­ρως στὴ θεία Λειτουργία. Στὸ τέλος τῶν αἰτημάτων ὁ ἱερέας προτρέπει τοὺς πι­στούς: «...ἑαυτοὺς καὶ ἀλλήλους καὶ πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν Χριστῷ τῷ Θεῷ παραθώμεθα». Νὰ ἐμπιστευθοῦμε τὸν ἑαυτό μας καὶ τοὺς ἄλλους καὶ ὅλη τὴ ζωή μας στὸ Θεὸ Πατέρα μας. Καὶ ὁ λαὸς συμφωνεῖ καὶ ἀπαντᾶ μὲ δυὸ λέ­ ξεις: «Σοί, Κύριε». Ναί, σὲ Σένα, Κύριε. Γνωστὲς λέξεις, καὶ πολλὲς φορὲς τὰ χείλη μας ἔχουν ἀπευθύνει στὸ Θεὸ τοῦτα τὰ λόγια. Σκεφθήκαμε ὅμως τί ἀκριβῶς σημαίνουν; Σὲ Σένα, Κύριε, παραδίνουμε τὴν κά­θε στιγμὴ τῆς ζωῆς μας. Δηλαδή; Πρῶτα τὸν ἑαυτό μας ἐμπιστευόμα­στε στὸν Κύριο. Τὴ ζωή μας, τὸν ἀγώ­να μας, τὴν ψυχή μας, τὴ σωτηρία μας. Τὶς ἀγωνίες μας, τὰ σχέδιά μας καὶ τὰ ὄνειρά μας. Καθετὶ προσωπικὸ σ’ Ἐκεῖνον τὸ ἐμπιστευόμαστε. Ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους γύρω μας: γνωστοὺς καὶ ἀγνώστους, μικροὺς καὶ μεγάλους, συγγενεῖς, φίλους καὶ ἐχθρούς. Μὲ τὰ θέματά τους, τὰ προβλήματά τους, τὶς χαρὲς καὶ τὶς δυσκολίες τους. Στὸν Κύ­ριό μας καταφεύγουμε μὲ πίστη, «ὅτι αὐτῷ μέλει περὶ ἡμῶν» (Α΄ Πέτρ. ε΄ 7). –Εἰδικότερα, ὅταν ὅλα στὴ ζωή μας κυλοῦν ἤρεμα, ὄμορφα, ἀπολαμβάνου­με τὸ πολύτιμο ἀγαθὸ τῆς ὑγείας μας, τὴν εἰρήνη καὶ τὴν εὐτυχία μέσα στὴν οἰκογένειά μας, ἔχουμε τὴν ἐργασία μας ποὺ ἀποδίδει, παρὰ τὴ δυσκολία τῶν καιρῶν μας, σὲ Σένα, Κύριε, τὸ ὀ­φείλουμε, Ἐσὺ εἶσαι ὁ χορηγὸς κάθε καλοῦ. Ὅταν λόγια καλὰ λένε οἱ ἄνθρωποι γιὰ μᾶς, μᾶς ἐπαινοῦν, μᾶς εὐχαριστοῦν γιὰ κάτι ποὺ τοὺς προσφέραμε, σὲ 

Σέ­να Κύριε, ἀποδίδουμε τὴ δόξα καὶ τὴν τιμή. Ἀλλὰ καὶ ὅταν μᾶς εἶπαν λόγια εἰρω­νικά, προσβλητικά, συκοφαντικὰ ποὺ μᾶς πόνεσαν, μᾶς ταπείνωσαν, μᾶς ἀ­δίκησαν, «Σοί, Κύριε». Σὲ Σένα, Κύριε, ἀπευθυνόμαστε νὰ μᾶς ἐνισχύσεις καὶ νὰ φανερώσεις τὴν ἀλήθεια. Κυρίως ὅμως στὶς δύσκολες ὧρες τῆς ζωῆς μας, σὲ Σένα, Κύριε, καταφεύ­γουμε. Ὅταν θλίψεις ποικίλες, πειρα­σμοὶ πολλοί, περιπέτειες διάφορες, ἀ­σθένειες ξαφνικὲς μᾶς περικυκλώνουν. Ὅταν προβλήματα ἐμφανίζονται στὴν οἰκογένεια, στὴν ἀγωγὴ τῶν παιδιῶν, στὴν ἐργασία. Τὴν ὥρα τῆς ἀποτυχίας, τῆς ἀπογοητεύσεως, τῆς ἀγωνίας, ὅ­ταν τὰ γόνατα λυγίζουν, ὅταν σβήνει κάθε ἀνθρώπινη ἐλπίδα. Ἐσὺ μόνο μπορεῖς νὰ ἐπιτιμήσεις τὰ κύματα τῶν λογισμῶν, τῶν πειρασμῶν. Σὲ Σένα, Κύριε, παραθέτουμε τὴ ζωή μας, διότι μόνο Ἐσὺ μπορεῖς νὰ οἰκονομήσεις τὰ θέματά μας ὅπως γνωρίζεις καὶ ὅπως θέλεις, ὥστε νὰ ἔλθει ἡ πολυπόθητη γαλήνη στὴν ψυχή μας. Ἀλλὰ καὶ τὴν πιὸ δύσκολη ὥρα γιὰ τὸν ἄνθρωπο, τὴν ὥρα τοῦ θανάτου, σὲ Σένα, Κύριε, ἐναποθέτουμε τὴν ἐλ­πίδα μας. Γράφει σχετικὰ ὁ ἅγιος Νικόλαος Βε­λιμίροβιτς σὲ μιὰ ἐπιστολή του: «Καὶ ὅταν θὰ ξεπροβοδίσεις μέσα στὸ φέρε­τρο τὴν πιὸ λατρευτή σου ἀγάπη, βά­δισε μὲ γενναιότητα, καὶ πές: Αὐτὴ τὴν ἀγαπημένη μου ψυχὴ Σοῦ τὴν προσ­φέρω σὰν δῶρο. “Σοί, Κύριε”». «Καὶ ὅταν ἄγγελος ἔλθει στὴν ἐπιθανάτια κλίνη σου, μὴν κλάψεις! Φίλος σου εἶ­ναι! Ἀλλὰ φρόντισε νὰ συγχωρηθεῖς μὲ τοὺς δικούς σου. Καὶ πές: Τὴν ψυχή μου τὴ μετανοημένη τὴν παραδίδω στὰ χέρια Σου. Σὲ Σένα, Κύριε» (Νικ. Βελι­μίροβιτς, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, Ἐπιστο­λές, Ἔκδ. Ἱ. Μητροπόλεως Νικοπόλε­ ως, Πρέβεζα 1994). 

 «Σοὶ Κύριε»· μιὰ μικρὴ φράση, δυὸ μόνο λέξεις, τί βαθὺ καὶ σπουδαῖο νό­ημα κρύβουν! Καὶ ὅταν εἰπωθοῦν μὲ πίστη βαθιά, τί δύναμη ἔχουν! Κάθε φορὰ ποὺ τὰ χείλη μας θὰ προφέρουν τοῦτα τὰ λόγια, ἀσφάλεια, εἰρήνη, θάρ­ρος, αἰσιοδοξία, ἐλπίδα καὶ δύναμη χα­ρίζει στὴν ψυχή μας ἡ ἐμπιστοσύνη μας στὸ Θεό. ΟΣΩΤΗΡ2109