ΕΔΩ.ΤΟ.ΑΚΟΥΤΕ: https://soundcloud.com/r1rmrt4qbvg4
Ὅταν κάποτε ὁ Ἰησοῦς ἀγαπητοί μου πλησίασε τούς μαθητές Του περπατώντας ἐπάνω στά ταραγμένα νερά τῆς Τιβεριάδος λίμνης, αὐτοί βλέποντας αὐτό τό παράδοξο γεγονός φοβήθηκαν, τρόμαξαν. Ὅπως ἀναφέρει καί τό Εὐαγγελικό κείμενο, νόμισαν πώς ἦταν φάντασμα. Ὁ Ἰησοῦς ὅπως πάντα τούς καθυσήχασε, δίνοντάς τους τήν πολύτιμη θεϊκή εἰρήνη Του καί βεβαιώνοντάς τους πώς ἦταν πραγματικά Αὐτός. Ὁ ἀγαπητός τους Διδάσκαλος.
Ἀρκετό καιρό ἀργότερα τά πράγματα ἔχουν ἀλλάξει πρός τό δυσκολότερο. Ὁ Ἰησοῦς συλλαμβάνεται καί σταυρώνεται. Τό γεγονός εἶναι συνταρακτικό καί ἐπικίνδυνο γιά τούς μαθητές. Οἱ ὁποίοι χωρίς τήν παρουσία τοῦ Διδασκάλου τους εἶναι ἀνίσχυροι καί ἐκτεθειμένοι μέχρι θανάτου! Αὐτό τούς φοβίζει καί πάλι. Τούς τρομοκρατεῖ καί τούς κάνει νά κρυφθοῦν γιά νά μήν ἔχουν κι αὐτοί τήν τύχη τοῦ Ἰησοῦ.
Γνωρίζουν βεβαίως πώς οἱ δύο κρυφοί μαθητές Νικόδημος καί Ἰωσήφ, ἔχουν κατεβάσει τό νεκρό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ ἀπό τό Σταυρό καί τό ἔχουν ἐνταφιάσει. Ὅμως οἱ δέκα μαθητές, ἐκτός τόν Ἰωάννη, ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν Ἰησοῦ σχεδόν ἀκόμη ἀπό τή σύλληψή Του. Μόνο ὁ Πέτρος ἀκολούθησε μέχρι τήν αὐλή τοῦ Ἄννα, γιά νά Τόν ἀρνηθεῖ ὅμως κι αὐτός τρείς φορές πρίν ἀρχίσει νά ξημερώνει. Ἔτσι λοιπόν φοβισμένοι καθηλώνονται, ἐγκλωβίζονται καί δέν τολμοῦν νά βγοῦν ἀπό τό μέρος ὅπου κρύβονται.
Μόνο κάποιες γυναίκες δέν φοβοῦνται. Κάποιες μαθήτριες πού κι αὐτές ἀκολουθοῦσαν τόν Ἰησοῦ κατά τήν τριετή κηρυκτική Του δραστηριότητα. Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ Σαλώμη, ἡ Μαρία τοῦ Ἰακώβου, ὅπως μᾶς διηγεῖται ὁ Εὐαγγελιστής Μᾶρκος. Αὐτές ἀγόρασαν ἀρώματα καί πρίν καλά ξημερώσει πῆραν τό δρομο γιά τόν τάφο τοῦ Ἰησοῦ. Τό μόνο πού τίς προβλημάτιζε ἦταν ἡ μεγάλη πέτρα πού ἔκλεινε τήν εἴσοδο τοῦ τάφου. Πῶς θά τήν μετακινήσουν γιά νά μπορέσουν νά μποῦν καί νά περιποιηθοῦν τό νεκρό σῶμα τοῦ ἀγαπημένου τους Διδασκάλου.
Αὐτές εἶχαν καί τό προνόμιο ὅπως καταγράφεται στό Εὐαγγελικό κείμενο, νά μάθουν πρώτες γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ. Νά τό πληροφορηθοῦν ἀπό τόν ἄγγελο πού καθόταν μέσα στό δεξιό μέρος τοῦ τάφου. Αὐτές ἔγιναν καί οἱ πρώτοι μάρτυρες τῆς Ἀναστάσεως.
Γυναίκες λοιπόν καί ὄχι ἄνδρες ὅπως θά ἔπρεπε, ἧταν αὐτές πού βρῆκαν τή δύναμη, ἔβαλαν στήν ἄκρη τό φόβο καί κινήθηκαν θαρραλέα. Ἐξέθεσαν σέ κίνδυνο τή ζωή τους γιά να ἐκφράσουν τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πρός τόν Διδασκαλό τους. Τή συγκεκριμένη στιγμή, τό ἀδύναμο φῦλο φαίνεται πιό δυνατό ἀπό τό δυνατό, τούς ἄνδρες. Αὐτές τίς γυναίκες τιμᾶ και προβάλλει τήν Κυριακή πού ἔχει πάρει καί τό ὄνομά της ἀπό αὐτές. Τίς Μυροφόρες. Ἀλλά καί τούς δύο κρυφούς μαθητές Νικόδημο καί Ἰωσήφ. Οἱ ὁποίοι ὡς ἄνδρες σώζουν τελικά καί τό ἱσχυρό φῦλο.
Προσεγγίζοντας τό γεγονός, δέν μπορεῖ νά μή θαυμάσουμε τό θᾶρρος καί τήν τόλμη τῶν γυναικῶν καί τῶν δύο ἀνδρῶν. Καί πρώτα οἱ ἄνδρες ὅπως ἀναφέρει τό Εὐαγγελικό κείμενο. Ὁ Ἰωσήφ «τολμήσας» ζήτησε ἀπό τόν Πιλᾶτο νά ἐνταφιάσει τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. Ὅπως καί τό ἔκανε. Τήν συνέχεια τήν ἔκαναν οἱ γυναίκες. Οἱ ὁποίες ὅπως προαναφέραμε ἐξέθεσαν τόν ἐαυτό τους σέ κίνδυνο, γιά τήν περιποίηση τοῦ νεκροῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ.
Μπορεῖ βεβαίως νά σκεφτοῦμε ὅτι ὁ καθένας ἔκανε αὐτό πού μποροῦσε καί γι αὐτό πού ἦταν. Ἡ Ἀποκαθήλωση καί ὁ ἐνταφιασμός ἀνδρική δουλειά, ἡ περιποίηση τοῦ νεκροῦ σώματος γυναικεία. Ὑπάρχει μία ἀναλογία ἐδῶ. Ὅμως μάρτυρες τοῦ σπουδαίου καί ἀναπανάληπτου γεγονότος τῆς Ἀναστάσεως, γίνονται πρῶτες οἱ γυναίκες. Ὁ Χριστός παρουσιάζεται πρώτα σ’αὐτές καί ὄχι στούς ἄνδρες. Φυσικά θά φανερωνόταν ἄν ἤθελε πρώτα στούς ἄνδρες. Στούς μαθητές ἤ στό Νικόδημο καί τόν Ἰωσήφ.
Ὅμως ὁ Χριστός γιά ἄλλη μία φορά κάνει κάτι πού ἀνατρέπει τίς ἀντιλήψεις τῆς ἐποχῆς Του καί τιμᾶ τίς γυναίκες, δίνοντάς τες ἀξία. Ἀξία καί τιμή πού μόνο οἱ ἄνδρες εἶχαν τότε. Τά σοβαρά καί σπουδαία θέματα ἦταν ὑπόθεση ἀποκλειστικά ἀνδρική. Οἱ γυναίκες δέν εἶχαν λόγο σ’αὐτά. Ἐδῶ ὅμως, στήν περίπτωση τῆς Ἀναστάσεως, βρίσκουν τήν ἀξία καί τήν ἰσοτιμία τους ἀπέναντι στούς ἄνδρες, ὡς πλάσματα τοῦ Θεοῦ. Γι αὐτό καί ἡ Κυριακή τῶν Μυροφόρων εἶναι μία ἡμέρα πού κατ’ἔτος, μπορεῖ νά τιμᾶται τό γυνακείο φῦλο.
Ἀλλά γιά νά ἐπανέλθουμε στό θέμα τοῦ θάρρους καί τῆς τόλμης. Σίγουρα μπορεῖ νά ἀναρωτηθοῦμε, ποιά δύναμη, ποιό αἴσθημα ἦταν αὐτά πού ἔκαναν τούς ἀνθρώπους αὐτούς νά ρισκάρουν; Νά κινδυνέψουν νά χάσουν ἀκόμη καί τή ζωή τους ἤ ἔστω νά συλληφθοῦν καί νά φυλακισθοῦν; Ἡ δύναμη καί τό αἴσθημα πού τούς ἔδωσαν θᾶρρος καί τόλμη εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινή ἀγάπη. Ἡ ὁποία ὅπως κατηγορηματικά σημειώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, «ἔξω βάλλει τόν φόβον».
«... φόβος οὐκ ἔστιν ἐν τῇ ἀγάπῃ, ἀλλ’ἡ τελείᾳ ἀγάπη ἔξω βάλλει τόν φόβον, ὅτι ὁ φόβος κόλασιν ἔχει, ὁ δέ φοβούμενος οὔ τετελείωται ἐν τῇ ἀγάπῃ». Ὁ Εὐαγγελιστής, τοῦ ὁποίου τή μνήμη τυχαίνει νά τιμοῦμε φέτος μαζί μέ τίς Μυροφόρες καί τούς δύο κρυφούς μαθητές, εἶχε ζήσει κι αὐτός τήν ἀγάπη γιά τό Χριστό. Τόν ἀκολούθησε μέχρι τό Σταυρό καί ἡ ἀγάπη αὐτή ἔκανε τό Χριστό νά τοῦ ἐμπιστευθεῖ τή φύλαξη τῆς Παναγίας μητέρας Του.
Αὐτοῦ τοῦ εἴδους καί τῆς ποιότητας μπορεῖ καί πρέπει νά εἶναι καί ἡ δική μας ἀγάπη πρός τό Χριστό. Γιατί κι Αὐτός μᾶς ἀγαπάει τέλεια καί γι αὐτό σταυρώνεται. Μᾶς ἀγαπάει θυσιαστικά καί ὁ Σταυρός εἶναι ἡ ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης Του αὐτῆς. Γι αὐτό κι ἐμεῖς πρέπει νά ἀντικαταστήσουμε ἴσως αὐτό πού λέμε πίστη, μέ τόν ὅρο ἀγάπη. Νά πιστεύουμε τό Χριστό γιατί τόν ἀγαποῦμε καί ὄχι νά Τόν ἀγαποῦμε γιατί Τόν πιστεύουμε!
Νά ἀντιληφθοῦμε δέ πώς ἀπό αὐτό θά μποροῦμε καί μόνοι μας νά ἐκτιμήσουμε τήν πίστη μας. Ἄν εἶναι πραγματική, ἀληθινή ἤ ὄχι. Ἀπό τό ἄν ἔχει τή δύναμη καί τό θᾶρρος νά γίνεται θυσία καί ὄχι βόλεμα καί τακτοποίηση. Τό νά εἶσαι μέ τό Χριστό, εἶναι πάντα μαρτύριο καί μαρτυρία. Εἶναι σταυρός. Ἄς παρακαλοῦμε λοιπόν τόν Ἀρχηγό τῆς ἀγάπης, νά εὐλογεῖ τήν πίστη μας καί νά τήν μετατρέπει σέ ἀγάπη. Ἀγάπη τέλεια, πού δέν γνωρίζει φόβο καί γίνεται πρόσφορο ἔδαφος γιά νά ζήσουμε τό θαῦμα πού ἐπιθυμοῦμε. Γένοιτο!
Posted by p.filippos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου