Οι Τούρκοι είναι ένοχοι για την τις γενοκτονίες Ελλήνων, Ασσυρίων, Αρμενίων και άλλων. Οι Τούρκοι φυσικά δεν κατακρεούργησαν ολόκληρους πληθυσμούς μόνο στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.
Όσον αφορά τους Αρμένιους μια από τις μεγαλύτερες σφαγές τους είναι αυτή που συνέβη το 1895-96 και έμεινε γνωστή «η σφαγή του Χαμίντ», από το όνομα του Οθωμανού σουλτάνου Αμπτούλ Χαμίτ που υποσχέθηκε μεταρρυθμίσεις υπέρ των μη μουσουλμάνων του κράτους του, αλλά αντί αυτού τους πρόσφερε σπαθί και φωτιά.
Τον Οκτώβριο του 1895 ο σουλτάνος υποχρεώθηκε να υπογράψει φιρμάνι με το οποίο υποσχόταν μεταρρυθμίσεις. Την 1η Οκτωβρίου 1895 περίπου 2.000 Αρμένιοι της Κωνσταντινούπολης διαδήλωσαν με αίτημα την εφαρμογή του σουλτανικού διατάγματος.
Η διαδήλωση διαλύθηκε βίαια και αποτέλεσε την αφορμή για την έναρξη άγριων σφαγών σε όλο το οθωμανικό κράτος, όπου ζούσαν Αρμένιοι. Οι σφαγές ξεκίνησαν από την Πόλη αλλά σύντομα επεκτάθηκαν. Ο Αμερικανός δημοσιογράφος William Sachtleben που βρισκόταν στο Ερζερούμ το 1895 έγραψε σχετικά στους Times:
«Το τι είδα αυτό το απόγευμα της Παρασκευής 1ης Νοεμβρίου καταγράφηκε στο μυαλό ως ότι το φοβερότερο ένας άνθρωπος μπορεί να δει. Πήγα με ένα στρατιώτη, έναν μεταφραστή, έναν Αρμένιο φωτογράφο στο αρμενικό κοιμητήριο. Στον τοίχο βρισκόταν 321 πτώματα. Πολλά ήταν αγρίως κακοποιημένα.
«Ένας νεκρός είχε τελείως διαλυμένο το πρόσωπο. Είδα άλλους με τους λαιμούς να κρέμονται έχοντας δεχτεί πλήγμα από σπαθί. Ένα νεκρό των είχαν γδάρει, ενώ έλειπαν τα χέρια του, από τους καρπούς και κάτω. Ρώτησα αν τον κατασπάραξαν σκύλοι. Όχι, μου απάντησαν, οι Τούρκοι το έκαναν με μαχαίρια. Δεκάδες νεκροί ήταν καμένοι. Το να πεθάνει ένας γενναίος άνδρας στη μάχη είναι κάτι άλλο από το να τον πετσοκόψουν, άοπλο, ένοπλοι στρατιώτες», έγραφε.
Ο Γάλλος υποπρόξενος στο Ντιγιαρμπακίρ Γκουστάβ Μεριέ κατέγραψε παρόμοια περιστατικά τονίζοντας ότι οι Τούρκοι ήταν δειλοί που χτυπούσαν μόνο τους ανυπεράσπιστους. Στην πόλη Ούφρα έκαψαν ζωντανούς 3.000 Αρμένιους που είχαν καταφύγει στην εκκλησία τους. Όποιος επιχειρούσε να βγει από την φλεγόμενη εκκλησία και να ξεφύγει σκοτώνονταν αμέσως.
Το ότι η πολιτική αυτή ήταν επισήμως κατευθυνόμενη αποκαλύπτεται από τα απομνημονεύματα του πρώτου γραμματέα του σουλτάνου που γράφει: «Ο σουλτάνος αποφάσισε να εφαρμόσει πολιτική τρόμου στους Αρμένιους…». Οι σφαγές συνεχίστηκαν το 1896 και το 1897.
Είναι εξαιρετικά δύσκολο να υπολογιστεί ο αριθμός των νεκρών Αρμένιων. Οι πηγές αναφέρουν 80-30.000 νεκρούς. Ο Γερμανός ιεροκήρυκας Γιοχάνες Λέπσιους υπολόγισε τους νεκρούς Αρμένιους σε 89.000 περίπου και έκανε λόγο για την καταστροφή σχεδόν 2.500 αρμενικών χωριών και βίαιους, μαζικούς εξισλαμισμούς. Παράλληλα κατέγραψε την καταστροφή εκατοντάδων εκκλησιών και την μετατροπή 328 σε τζαμιά. Ο ίδιος υπολογίζει τους νεκρούς από την πείνα και τις κακουχίες Αρμένιους σε άνω των 100.000 ψυχών.
Αντίθετα η βρετανική πρεσβεία στην Κωνσταντινούπολη υπολόγισε τους νεκρούς Αρμένιους σε 100.000 μόνο το 1895. Άλλες πηγές, γαλλικές και γερμανικές, κάνουν λόγο για τουλάχιστον 250.000 νεκρούς Αρμένιους, αλλά και 100.000 Έλληνες και 25.000 Ασσύριους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου