29 Σεπτεμβρίου, 2022

Ὅταν ἡ ἀγάπη πυρώνει τὶς καρδιὲς.Αληθινη Ιστορια.

Τζουμέρκα, 1.000 μέτρα ὑψόμετρο! Ἔλατα πανύψηλα, βουνοκορφὲς ἀ­πότομες, αἰχμηρές, διαδέχονται ἡ μία τὴν ἄλλη. Δύσβατα μονοπάτια, κατσικόδρομοι, βγάζουν σὲ κάποια ξέφωτα. Κάπου ­κάπου ξεφυτρώνουν καὶ τὰ μαντριά: Πρόχειρη πέτρινη περίφραξη γιὰ νὰ συγκεντρώνονται τὰ πρόβατα τὴν καθορισμένη ὥρα γιὰ τὸ ἄρμεγμα. Μιὰ ἁπλὴ καλύβα στεγάζει τὴν οἰκογένεια τοῦ τσοπάνη, μὲ ὅλα τὰ ἀπαραίτητα ποὺ χρειάζονται γιὰ τὴ συγκέντρωση τῶν τυροκομικῶν. Λίγο παραπέρα στὶς πλαγιὲς τὰ πρόβατα στὴν πρωινὴ δροσιὰ ἀπολαμβάνουν ἥσυχα τὸ καθαρὸ χορταράκι τοῦ βουνοῦ. Δὲν λείπουν βέβαια καὶ οἱ ἄγρυπνοι φύλακες, τὰ μεγάλα μαν­τρόσκυλα, ποὺ προστατεύουν τὰ κοπάδια ἀπὸ ἀνεπιθύμητους ἐπισκέπτες. Ἐδῶ πάνω τὸ καλοκαίρι, σὲ μιὰ πυκνὴ ἐλατόφυτη πλαγιὰ τῶν Τζουμέρκων, ἀρκετὰ χιλιόμετρα ψηλὰ ἀπὸ τὴν Ἄρτα, κατασκηνώνουν οἱ Χριστιανοὶ φοιτητές. Γιὰ δεκαπέντε περίπου ἡμέρες. Ὕστερα ἀπὸ τὰ ξενύχτια καὶ τὸ διάβασμα ὅλου τοῦ χειμώνα, καὶ μάλιστα τῆς ἐξεταστικῆς περιόδου τοῦ Ἰουνίου, περιμένουν μὲ ἀνυπομονησία νὰ βρεθοῦν στὴν ἀγαπημένη Κατασκήνωσή τους. Ἐδῶ πάνω ξεχνοῦν τὰ πάντα. Ἠρεμοῦν, βρίσκουν τὸν ἑαυτό τους, ἡσυχάζουν τὰ αὐτιά τους ἀπὸ τὴν ἠχορρύπανση τῶν πόλεων. Ζωογονοῦνται ἀπὸ τὸν καθαρὸ ἀέρα, σκαρφαλώνουν στὶς πλαγιές, διασχίζουν δύσβατα μονοπάτια, τρέχουν, γυμνάζονται. Ξεχωριστὲς εἶναι οἱ εὐλογημένες ὧρες στὸ ἐκκλησάκι τῆς ἁγίας Μακρίνας γιὰ τὴν πρωινὴ καὶ τὴ βραδινή τους προσευχὴ καὶ γιὰ τὴ θεία Λειτουργία. Στὴν ὁλονύκτια ἀγρυπνία στὴ μνήμη τῆς Ἁγίας ζοῦν οὐράνιες στιγμὲς μὲ τοὺς ὕμνους ποὺ ψάλλει ἡ καλλίφωνη χορωδία τους. Ἐφέτος στὴ συντροφιά τους βρίσκεται καὶ ἕνας φοιτητὴς τῆς Νομικῆς ἀπὸ Πανεπιστήμιο τῆς Ἀφρικῆς. Ζήτησε ἀπὸ τὸν Ἀρχηγὸ τῆς Κατασκήνωσης νὰ γευθεῖ καὶ αὐτὸς τὴ χαρὰ τῆς φοιτητικῆς Κατασκήνωσης. Σηκώνει ὅμως τὸν βαρὺ σταυρὸ τῆς ἀρρώστιας του. Γι᾿ αὐτὸ ἄλλωστε διέκοψε τὶς σπουδές του καὶ ἦρθε στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Σωτήρης ἔκανε πολλὰ σχέδια γιὰ τὴ ζωή του μόλις πέρασε στὸ Πανεπιστήμιο. Ὅμως ἕνα πρωινὸ ξύπνησε μὲ ἀφόρητους πόνους. Κάνει νὰ ἀνασηκωθεῖ καὶ νὰ καθίσει στὸ κρεβάτι του, ἀλλὰ δὲν τὰ καταφέρνει. Σὲ κάποια στιγμὴ κατορθώνει νὰ σταθεῖ ὄρθιος. Οἱ πόνοι ὅμως συνεχίζονται. Τελικὰ οἱ γιατροὶ τοῦ Νοσοκομείου τῆς χώρας του διαπιστώνουν μία «δυστονία», μιὰ παράξενη ἀσθένεια, γιὰ τὴν ὁποία πρέπει νὰ μεταβεῖ στὸ ἐξωτερικό. Τώρα ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα τοῦ δίνεται κάποια φαρμακευτικὴ ἀγωγὴ μὲ προοπτικὴ νὰ γίνει χειρουργικὴ ἐπέμβαση γιὰ βελτίωση τῆς ὑγείας του. Μὴ ρωτήσετε πόσα χάπια τὴν ἡμέρα παίρνει γιὰ νὰ τὸν ἀνακουφίζουν λίγο ἀπὸ τοὺς συνεχεῖς πόνους του. Δὲν μπορεῖ νὰ καθίσει. Ἢ ξαπλωμένος θὰ εἶναι ἢ ὄρθιος. Ἐδῶ πάνω στὴν Κατασκήνωση ποὺ ἦρθε, ἀναζωογονήθηκε, ἔφυγαν τὰ μελαγχολικὰ σύννεφα ἀπὸ τὸ μαραμένο πρόσωπό του. Ἄστραψαν τὰ μάτια του ἀπὸ χαρά, καθὼς ἔβλεπε τὰ βουνὰ μὲ τὰ ὑψίκορμα ἔλατα καὶ ἀνέπνεε τὸν καθαρὸ ἀέρα τοῦ βουνοῦ. Περισσότερο τὸν ἀνακούφισε ἡ πρόθυμη συμπαράσταση τῶν φοιτητῶν συγκατασκηνωτῶν του. Ἀπὸ τὶς πρῶτες ὧρες, μὲ δική τους πρωτοβουλία τὸν βοηθοῦσαν νὰ συμμετέχει σὲ ὅλα τὰ μέρη τοῦ προγράμματος τῆς Κατασκήνωσης. Νὰ ξεχνᾶ ἔστω καὶ γιὰ λίγο τὴν περιπέτειά του... Ἀπόψε τὸ πρόγραμμα προβλέπει ἔξοδο ἀπὸ τὴν Κατασκήνωση στὸ ξέφωτο τῆς κορυφῆς. Νὰ ἀπολαύσουν τὸν ξάστερο οὐρανὸ καὶ τὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς νύχτας. Μοναδικὲς καὶ ἀνεπανάληπτες αὐτὲς οἱ ὧρες γιὰ ὅλους. Σὲ λίγο μέσα στὴν ἡσυχία τῆς νύχτας καὶ ὁ Σωτήρης μαζὶ μὲ τοὺς κατασκηνωτὲς προχωρεῖ μπροστὰ ὑποβασταζόμενος. Δυὸ φοιτητὲς φορτώθηκαν ὁ καθένας ἀπὸ ἕναν ξύλινο, ἀρκετὰ βαρὺ πάγκο, κι ἕνας ἄλλος μεταφέρει μιὰ κουβέρτα καὶ ἕνα μαξιλάρι. Πορεία ἀνηφορικὴ καὶ δύσκολη μέχρι νὰ φθάσουν στὸ ξέφωτο. Θὰ βάλουν τοὺς πάγκους τὸν ἕνα δίπλα στὸν ἄλλον, θὰ ἁπλώσουν τὴν κουβέρτα καὶ ξαπλωμένος ὁ Σωτήρης θὰ παρακολουθεῖ μαζὶ μὲ τοὺς ἄλλους τὸ νυχτερινὸ πρόγραμμα. Τὸν φροντίζουν, ὅσο κουραστικὸ κι ἂν εἶναι αὐτό, γιὰ νὰ μὴ στερηθεῖ τίποτα. Κάποια στιγμὴ χαμηλόφωνα, ἁπαλὰ μέσα στὴν ἀπόλυτη ἡσυχία τῆς νύχτας, μὲ ἁπαλὴ συνοδεία μουσικῶν ὀργάνων, ἄρχισαν νὰ τραγουδοῦν ὅλοι μαζί. Στιγμὲς ὑπέροχες, μοναδικές... Πόσο μιλοῦν στὶς ψυχές τους οἱ ὧρες αὐτὲς καὶ μάλιστα στὸν Σωτήρη, ἕνα φοιτητὴ ποὺ παλεύει στὸ πέλαγος τῆς ζωῆς!... Σὲ λίγο ὅλοι ἐπιστρέφουν στὴν Κατασκήνωσή τους. Περασμένα μεσάνυχτα... Ἀπόλυτη ἡσυχία βασιλεύει παντοῦ. Οἱ πάγκοι, οἱ κουβέρτες στοὺς ὤμους τῶν ἀχθοφόρων τῆς ἀγάπης φοιτητῶν. Ἄλλος κόσμος! Ἀγάπης, καλοσύνης, ἀλληλοβοήθειας. Ὁ κόσμος τοῦ οὐρανοῦ πάνω στὴ γῆ... Ὅταν ἡ χριστιανικὴ ἀγάπη πυρώνει τὶς καρδιὲς τῶν νέων, ξέρουν αὐτοὶ νὰ ἀνακαλύπτουν τρόπους ποὺ διακριτικὰ ἁπαλύνουν τὸν πόνο τοῦ ἄλλου καὶ τοῦ χαρίζουν πραγματικὴ χαρά.ΟΣΩΤΗΡ2206

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου