Η ΠΑΝΤΟΔΥΝΑΜΙΑ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Μὲ τὴν ἔναρξη τοῦ νέου ἐκκλησιαστικοῦ ἔτους, θα ανοίξη γιὰ τὴν Ἐκκλησία μας μιὰ νέα ἱεραποστολικὴ περίοδος. Θα αρχίσουν καὶ πάλι συστηματικότερα τὰ κηρύγματα, οἱ ὁμιλίες, τὰ Κατηχητικὰ σχολεῖα γιὰ τὰ παιδιά, ἡ σπορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Ἀλλὰ ποιὰ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ; Καὶ ἑπομένως ποιὰ ἡ χρησιμότητά του στὸν πνευματικό μας ἀγώνα; Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ εἶναι ἅγια, ἀληθινά, σοφά, αἰώνια καὶ σωτήρια λόγια. Ὑπάρχει ἐπιπλέον καὶ κάτι ἄλλο πολὺ σημαντικό: Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ ἔχουν τὴ σπουδαιότητα, τὴ δύναμη καὶ τὴν ἰσχὺ ἐκπληκτικῶν ἔργων. Γίνονται ἀμέσως πραγματικότητα. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ «ἔργον λέγεται» (Ἁγ. Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, Ὁμιλίαι Πνευματικαί, ἐκδ. «Ἁγιορειτικῆς Βιβλιοθήκης», Βόλος 1984, σελ. 133). 

Ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός, δὲν εἶναι μιὰ ἁπλὴ ἔκθεση τῆς ἀλήθειας ἢ μιὰ εὐχή. Ὅ,τι πεῖ ὁ Θεός, γίνεται ἀμέσως. Μεταξὺ τῶν λόγων τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν ἔργων Του δὲν ὑπάρχει ἀπόσταση. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη, ἡ δραστικότητα καὶ καταπληκτικὴ ἐνέργεια ποὺ κρύβουν μέσα τους. «Αὐτὸς εἶπε καὶ ἐγενήθησαν, αὐτὸς ἐνετείλατο καὶ ἐκτίσθησαν» (Ψαλ. λβ΄ [32] 9). Εἶπε, καὶ αὐτὸ ποὺ εἶπε ἔγινε ἀμέσως. Διότι ὁ λόγος Του ἰσχύει ὡς ἐντολή («ἐνετείλατο»), ὡς θεία ἐντολή. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ μὴ γίνει ἀμέσως; «Ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου», εἶπε ὁ Κύριος στὴν αἱμορροούσα γυναίκα (Μάρκ. ε΄ 34). Ὁ λόγος αὐτὸς στὸ στόμα τοῦ καλύτερου γιατροῦ, θὰ ἀποτελοῦσε μόνο μιὰ εὐχή. Ὁ Χριστὸς εὐχόταν τὴν ὑγεία καὶ αὐτὴ ἐρχόταν ἀμέσως στὸν ἀσθενὴ ἄνθρωπο. Ἡ εὐχή Του ἦταν ἐντολὴ ποὺ ἐπραγματοποιεῖτο ἀμέσως. «Περαστικά», λέμε οἱ ἄνθρωποι σ’ ἕναν ἄρρωστο συνάνθρωπό μας. Μιὰ εὐχὴ δίνουμε, τὰ πράγματα ὅμως μπορεῖ νὰ ἐξελιχθοῦν τελείως διαφορετικά. Ἂν ὅμως ὁ Θεὸς πεῖ «περαστικά», ἂν πεῖ «ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου», τότε ἀμέσως γίνεται ὑγιὴς ὁ ἀσθενής. «Ἔγειρε, ἆρον τὸν κράββατόν σου καὶ περιπάτει», εἶπε στὸν παράλυτο (Ἰω. ε΄ 8). Καὶ ἐκεῖνος ἀμέσως σηκώθηκε, πῆρε στὸν ὦμο του τὸ κρεβάτι του καὶ ἔφυγε καταχαρούμενος γιὰ τὸ σπίτι του. Καὶ ὅλοι θαύμαζαν γιὰ τὸ ἄμεσο καὶ ἐκπληκτικὸ ἀποτέλεσμα. Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ τὰ ἀκοῦν καὶ τὰ ἄψυχα, ὁ ἄνεμος, ποὺ μὲ μιὰ προσταγὴ τοῦ Κυρίου σταματοῦσε, ἡ θάλασσα, ποὺ ἀμέσως ἡσύχαζε, ἡ ἄκαρπη συκιά,ποὺ ξεράθηκε γιὰ πάντα μόλις τὸ εἶπε ὁ Χριστός. Τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ ἔχουν τόση δύναμη, ὥστε τὰ ἀκοῦν καὶ οἱ νεκροί. Ὁ Χριστὸς μίλησε στὸν μονάκριβο γιὸ τῆς χήρας τῆς Ναΐν, ποὺ τὸν μετέφεραν νεκρὸ στὸ φέρετρο: «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι», καὶ ἐκεῖνος σηκώθηκε ἀμέσως ὁλοζώντανος (Λουκ. ζ΄ 14). Μίλησε στὴ νεκρὴ κόρη τοῦ Ἰαείρου, ποὺ ὅλοι ἔκλαιγαν ἀπαρηγόρητοι γύρω της. «Ἡ παῖς, ἐγείρου», τῆς εἶπε, καὶ αὐτὴ ἀμέσως ἀναστήθηκε (Λουκ. η΄ 54). Μ’ ἕνα λόγο ἀνέστησε καὶ τὸν φίλο Του τὸν Λάζαρο: «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ἰω. ια΄ [11] 43). Τὸν λόγο Του τὸν ἄκουγαν, ὄχι μόνον οἱ παράλυτοι καὶ σηκώνονταν, ἀλλὰ καὶ οἱ νεκροὶ καὶ ἀνασταίνονταν. Ὁ λόγος Του ἀπὸ αὐτὸν τὸν κόσμο ἀκουγόταν στὸν ἄλλον, στὸν κόσμο τῶν ψυχῶν! Τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ τὰ ἀκοῦν καὶ αὐτὰ ποὺ δὲν ὑπάρχουν! Μέσα στὸ χάος τοῦ μηδενὸς καὶ τῆς ἀνυπαρξίας, ἀκούστηκε τὸ παντοδύναμο δημιουργικὸ πρόσταγμα τοῦ Θεοῦ: «γενηθήτω φῶς». Καὶ ἀμέσως «ἐγένετο φῶς». Ἀμέσως ἔγινε αὐτὸ ποὺ πρόσταξε ὁ Θεός. Ἀλλὰ αὐτὴ ἡ προσταγὴ σὲ ποιὸν ἀπευθύνθηκε; Σὲ κάτι ποὺ ἀκόμη δὲν ὑπῆρχε. Καὶ τὸ ὁποῖο ἀμέσως ἦλθε στὴν ὕπαρξη. Ὁ Θεὸς εἶναι «ὁ καλῶν τὰ μὴ ὄντα ὡς ὄντα», γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, γιὰ νὰ τονίσει τὴν ἀλήθεια ὅτι ὁ Θεὸς μὲ τὴν παντοδυναμία Του φέρνει στὴν ὕπαρξη τὰ μὴ ὑπάρχοντα καὶ ὁμιλεῖ γιὰ ἐκεῖνα ποὺ δὲν ὑπάρχουν στὸ παρόν, ἀλλὰ θὰ ὑπάρξουν στὸ μέλλον, σὰν νὰ ὑπῆρχαν (Ρωμ. δ΄ 17). Πρὶν ἀκόμη τὸ φῶς ὑπάρξει, ὁ Θεὸς ἀπευθύνεται σ’ αὐτὸ σὰν νὰ ὑπῆρχε, καὶ τὸ καλεῖ νὰ ἔλθει στὴν ὕπαρξη: «καὶ εἶπεν ὁ Θεός· γενηθήτω φῶς» (Γεν. α΄ 3). Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν λόγο του καλεῖ τὰ ἤδη ὑπάρχοντα. Ὁ Θεὸς μὲ τὸν λόγο Του ἀπευθύνεται στὰ μὴ ὑπάρχοντα καὶ τὰ φέρνει στὴν ὕπαρξη. Αὐτὴ εἶναι ἡ δύναμη τοῦ λόγου Του. «Τῷ λόγῳ τοῦ Κυρίου οἱ οὐρανοὶ ἐστερεώθησαν» (Ψαλ. λβ΄ [32] 6). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στερεώνει τοὺς οὐρανούς. Καὶ ὅταν οἱ οὐρανοὶ χαλάσουν, ὅταν τὰ πάντα καταστραφοῦν, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ χάσει τὴν ἰσχύ του. «Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ παρελεύσονται, οἱ δὲ λόγοι μου οὐ μὴ παρέλθωσι», εἶπε ὁ Κύριος (Ματθ. κδ΄ [24] 35). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ θεραπεύει, ἀνασταίνει, δημιουργεῖ. Εἶναι λόγος παντοδύναμος. Ἐπιτελεῖ ἔργα θαυμαστὰ καὶ στὸν πνευματικὸ κόσμο, στὸν κόσμο τῶν ψυχῶν. Ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει κάποια διαφορά: Οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νὰ καταστήσουν ἀνενεργὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἂν ἀδιαφοροῦν, ἂν τὸν ἀπορρίψουν, ἂν πολὺ περισσότερο τὸν πολεμοῦν. Τότε ὁ θεῖος λόγος δὲν προσφέρει τὰ εὐεργετικὰ ἀποτελέσματά του στὶς ψυχές. Διότι ὁ Θεὸς σέβεται τὴν ἐλευθερία μας. Ἂν ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀποδεχθεῖ τὸν θεῖο λόγο, ἂν τὸν ἀγαπήσει, ἂν τὸν ἀκούει εὐχαρίστως καὶ εἶναι πρόθυμος νὰ τὸν ἐφαρμόζει στὴ ζωή του, τότε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μὲ τὴν ἐξυγιαντική, παρηγορητικὴ καὶ ἀνακαινιστική του δύναμη, θαυματουργεῖ μέσα στὴν ψυχή. Προκαλεῖ αἰσθήματα μετανοίας, πόθους ἁγίας ζωῆς, διαθέσεις φιλανθρωπίας, πνευματικὲς ἀναμορφώσεις· ἀνασταίνει τὸν πεσμένο στὴν ἁμαρτία ἄνθρωπο καὶ γίνεται ὁδηγός του στὴν πορεία τῆς ζωῆς. «Ὁ λόγος γὰρ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔστι λόγος ἀργός, ἀλλ’ ἔργον ἔχει εἰς τὴν ψυχὴν γιγνόμενον» (βλ. Ἁγ. Μακαρίου τοῦ Αἰγυπτίου, ὅ.π.). Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, ποὺ δημιούργησε τοὺς ἀπέραντους ὑλικοὺς κόσμους, μπορεῖ νὰ δημιουργήσει καὶ μέσα στὰ βάθη τῶν ψυχῶν μας τοὺς θαυμαστοὺς κόσμους τοῦ Πνεύματος.ΣΩΤΗΡ2207