''ΕΣΚΛΉΡΥΝΑΣ ΤΟΥ ΑΙΤΉΣΑΣΘΑΙ''

Τὸ τέλος πλησιάζει! Ὁ προφήτης Ἠλίας ἔχει τὴν πληροφορία ὅτι σὲ λίγο μὲ μοναδικὸ καὶ παράδοξο τρόπο θὰ ἀποσπαστεῖ ἀπὸ τὰ γήινα καὶ ὑλικὰ γιὰ νὰ βρεθεῖ στὰ οὐράνια καὶ ἄφθαρτα. 

Καὶ ἑνῶ ὁ πύρινος Προφήτης θέλει μόνος νὰ πορευθεῖ στὴν ἀντίπερα ὄχθη τοῦ Ἱορδάνη, ὁ μαθητὴς καὶ διάδοχός του Ἐλισαῖος, ἐπιμένει: «Ὁρκίζομαι ὅτι δὲν θὰ σὲ ἐγκαταλείψω, θὰ ἔρθω μαζί σου, ὅπου κι ἂν πᾶς». Καὶ ἀκολουθεῖ τὸν Προφήτη στὸν Ἰορδάνη. Μαζὶ ἀκολουθοῦν καὶ πενήντα μαθητές τους προφῆτες, αὐτόπτες μάρτυρες. Μὲ δέος στέκονται ἀπὸ μακριὰ γιὰ νὰ δοῦν μὲ τὰ ἴδια τους τὰ μάτια ὅσα πρόκειται νὰ συμβοῦν, ὅπως ἀναφέρει τὸ ἱερὸ κείμενο. Φτάνουν στὸν Ἰορδάνη. Ὁ Ἠλίας περιτυλίγει τὴ μηλωτή του (προβιά) καὶ μὲ ὁρμὴ χτυπᾶ τὰ νερὰ τοῦ Ἰορδάνη. Τὰ νερὰ χωρίζονται στὰ δύο, ὅπως ἄλλοτε ἡ Ἐρυθρὰ θάλασσα ἀπὸ τὸ χτύπημα τοῦ προφήτου Μωυσέως, καὶ περνοῦν ὡς διὰ ξηρᾶς στὴν ἀντίπερα ὄχθη τοῦ ποταμοῦ. «Ἐλισαῖε!», ἀπευθύνεται ὁ Προφήτης στὸν συνοδοιπόρο του, «ζήτησέ μου ὅποια χάρη θέλεις νὰ σοῦ κάνω, πρὶν ἀναληφθῶ ἀπὸ κοντά σου γιὰ τοὺς οὐρανούς». Καὶ τὸ αἴτημα τοῦ Ἐλισαίου; «Γενηθήτω δὴ διπλᾶ ἐν πνεύματί σου ἐπ’ ἐμέ» (Δ΄ Βασ. β΄ 9). Ἂς γίνει νὰ ἔρθει σὲ μένα διπλὴ ἡ Χάρις καὶ ἡ δωρεὰ τοῦ Πνεύματος ποὺ ὑπάρχει σὲ σένα! «Ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι» (στίχ. 10), τοῦ ἀπαντᾶ ὁ προφήτης Ἠλίας! Μεγάλο πράγμα ζητᾶς, μεγάλες ἀπαιτήσεις ἔχεις. Τὸ ἀξίζεις αὐτὸ ποὺ ζητᾶς; Ἔχεις ἐκτιμήσει τὶς δυνάμεις σου καὶ πόσο μεγάλο καὶ σπουδαῖο εἶναι τὸ αἴτημά σου; Ὡστόσο, ἂν σὲ ἀξιώσει ὁ Θεὸς νὰ μὲ δεῖς νὰ ἀναλαμβάνομαι στοὺς οὐρανούς, τότε ὅ,τι ζήτησες, θὰ πραγματοποιηθεῖ. Καὶ πράγματι, ἔτσι καὶ ἔγινε! Καθὼς συνοδοιποροῦσαν καὶ συνομιλοῦσαν, ἀπρόσμενα, ἕνα πύρινο ἅρμα μπαίνει ἀνάμεσά τους, ἕνας δυνατὸς ἀνεμοστρόβιλος ξεσπᾶ, καὶ ὁ προφήτης Ἠλίας ἀναλαμβάνεται μὲ θαυμαστὸ τρόπο στοὺς οὐρανούς. Ὁ ἀποχωρισμὸς σκληρὸς γιὰ τὸν Ἐλισαῖο. Βλέπει τὸ θαυμαστὸ γεγονὸς νὰ ἐξελίσσεται μπροστὰ στὰ μάτια του καὶ πενθεῖ! Θλίβεται γιὰ τὸν ἀποχωρισμό. Ξεσκίζει τὰ ροῦχα του καὶ κραυγάζει: «Πάτερ, πάτερ, ἅρμα Ἰσραὴλ καὶ ἱππεὺς αὐτοῦ» (στίχ. 12). Πατέρα, φεύγεις, καὶ ποῦ μᾶς ἀφήνεις;  Πνευματικὸ λάφυρο τοῦ ὁδυνηροῦ ἀποχωρισμοῦ, ἡ προβιὰ ποὺ φοροῦσε ὁ Ἠλίας, πέφτει ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴν λαμβάνει ὡς ὕστατη εὐλογία ὁ Ἐλισαῖος. Ὁ Προφήτης παίρνει τὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς! Περνᾶ τὸν Ἰορδάνη μὲ θαυμαστὸ τρόπο, ὅπου ἀναγνωρίζεται ἀπὸ τοὺς πενήντα προφῆτες ὡς ὁ διάδοχος τοῦ Ἠλία καὶ συνεχιστὴς τοῦ ἔργου του.  

Ἡ ὡραία καὶ συγκινητικὴ αὐτὴ εἰκόνα ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ προφήτη Ἠλία, εἶναι καταγεγραμμένη στὸ τέταρτο βιβλίο τῶν Βασιλειῶν. Διαβάζεται στοὺς ἱεροὺς Ναοὺς στὰ προφητικὰ κείμενα τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς ἑορτῆς τῶν Θεοφανίων. Ἀπὸ τὰ πολλὰ διδάγματα ποὺ πηγάζουν ἀπὸ τὸ ἱερὸ κείμενο, θὰ ἐπικεντρώσουμε τὴν προσοχή μας σὲ ἕνα: «Ἐσκλήρυνας τοῦ αἰτήσασθαι» (στίχ. 10). Ὁ προφήτης Ἐλισαῖος ἐγείρει μεγάλες ἀπαιτήσεις. Ποθεῖ μεγάλα πράγματα καὶ τὰ ἀξιώνει. Ἀλλὰ τί εἶναι αὐτὰ ποὺ ἀξιώνει καὶ ζητᾶ; Δὲν ζητᾶ πλούτη, δὲν ζητᾶ τιμές, δὲν ζητᾶ ὑγεία καὶ δυνάμεις, δὲν ζητᾶ νὰ ἀπαλλαγεῖ ἀπὸ κόπους καὶ μόχθους γιὰ νὰ μπορεῖ νὰ κάνει μὲ ἄνεση τὸ ἱερό του ἔργο. Ὁ Ἐλισαῖος ζητᾶ διπλὴ τὴν Χάρι ποὺ ἀπὸ τὸ Ἅγιον Πνεῦμα εἶχε δοθεῖ πλούσια στὸν Ἠλία. Ζητᾶ δηλαδὴ τὴν ἀρετή του, τὴ φλόγα τῆς προσευχῆς του, τὸ θάρρος του, τὸν φωτισμό, τὴ δύναμη τῶν θαυμάτων ποὺ ἐπιτελοῦσε. Αὐτὰ τὰ χαρίσματα «ζηλεύει». Αὐτὰ φιλοδοξεῖ νὰ ἀποκτήσει, τὰ ἀνώτερα. Καὶ καθὼς μελετοῦμε τὸ ἱερὸ κείμενο, ἔρχεται ἀβίαστα στὴ σκέψη μας τὸ ἐρώτημα: Ἐμεῖς; Τί ζητᾶμε ἐμεῖς; Ἔχουμε τέτοιες ἅγιες φιλοδοξίες; Κάνοντας τὴν αὐτοκριτική μας θὰ διαπιστώσουμε ὅτι συχνὰ τὰ αἰτήματά μας καὶ οἱ πόθοι τῆς καρδιᾶς μας περιορίζονται σὲ ὑλικὰ πράγματα. Σὲ αὐτὰ ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς τὰ παρέχει, ὅπως τὰ παρέχει καὶ στὰ κρίνα τοῦ ἀγροῦ καὶ στὰ ξέγνοιαστα σπουργιτάκια. Σὲ αἰτήματα δηλαδὴ ποὺ ἀφοροῦν στὰ καθημερινά μας προβλήματα, στὴν ὑγεία μας, στὴν εὐδαιμονία μας στὴν παροῦσα ζωή, στὸ ἐδῶ καὶ στὸ τώρα. Μὰ καὶ αὐτὰ μποροῦμε καὶ πρέπει νὰ τὰ ζητοῦμε. Ἄλλωστε ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς δίδαξε νὰ Τοῦ τὰ ζητοῦμε. Ὅμως ἀπορροφημένοι ἀπὸ τὶς μέριμνες τοῦ βίου, μήπως παραμελοῦμε τὰ ἀνώτερα, τὰ πνευματικὰ καὶ αἰώνια; Ἀπὸ μᾶς ὁ Θεὸς ζητᾶ νὰ «σκληρύνουμε» τὰ αἰτήματά μας πρὸς Ἐκεῖνον. Πάντοτε ὅμως θὰ πρέπει νὰ ἐκτιμοῦμε τὶς δυνάμεις μας, νὰ κατανοοῦμε τὴν ἀναξιότητά μας. Γιατὶ «παντὶ ᾧ ἐδόθη πολύ, πολὺ ζητηθήσεται παρ᾿ αὐτοῦ» (Λουκ. ιβ΄ 48). Ἔτσι εἶναι! Σὲ ὅποιον δόθηκαν πολλά, θὰ ζητηθοῦν καὶ πολλά. Νὰ ἐπιθυμοῦμε λοιπὸν καὶ νὰ ζητοῦμε «τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα», ὅπως μᾶς προτρέπει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Νὰ ἐπιδιώκουμε δηλαδὴ μὲ ζῆλο τὰ χαρίσματα ἐκεῖνα ποὺ φέρνουν ὠφέλεια καὶ ὁδηγοῦν τὴν ψυχή μας στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, καὶ συγχρόνως νὰ τὰ ἀξιοποιοῦμε καὶ νὰ τὰ καλλιεργοῦμε. Νὰ ζητοῦμε ἀπὸ τὸν Κύριο νὰ μᾶς χαρίζει ταπείνωση, μετάνοια, ἀγάπη ἀληθινὴ πρὸς ὅλους ἀδιακρίτως. Νὰ μᾶς χαρίζει τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νὰ μᾶς χαρίζει ζῆλο γιὰ τὴν ἁγιότητα καὶ πόθο αἰωνίου ζωῆς. Ὅταν τὰ αἰτήματά μας καὶ οἱ πόθοι τῆς καρδιᾶς μας εἶναι τέτοιοι, ὁ Κύριος μᾶς ἔχει διαβεβαιώσει ὅτι θὰ μᾶς χαρίσει καὶ τὰ κατώτερα καὶ καθημερινὰ καὶ ἀναγκαῖα γιὰ τὴν παροῦσα ζωή. Ἂς Τὸν παρακαλοῦμε λοιπὸν πρωτίστως νὰ μᾶς χαρίζει «τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα.ΟΣΩΤΗΡ2214