Η ΠΛΕΟΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΑΡΕΤΗ

 
Ἑκατὸν πέντε καὶ πλέον φορὲς στὴν Παλαιὰ Διαθήκη καὶ τριάντα πέντε φορὲς στὴν Καινὴ Διαθήκη, δηλαδὴ ἑκατὸν σαράντα καὶ πλέον φορὲς συνολικὰ μέσα στὴ θεόπνευστη Ἁγία Γραφή, γίνεται λόγος γιὰ τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς. Διότι εἶναι ἀρετὴ ἐντελῶς ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωή μας στὸν παρόντα κόσμο. Χωρὶς ὑπομονὴ ὁ βίος μας γίνεται ἀβίωτος. Ὁ ἴδιος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος, ποὺ ἔζησε καὶ ὡς ἄνθρωπος καὶ συνανεστράφη μὲ τοὺς ἀνθρώπους, μᾶς συμβουλεύει: «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τὰς ψυχὰς ὑμῶν»· μὲ τὴν ὑπομονή σας κερδίστε καὶ σῶστε τὶς ψυχές σας ἀπὸ τὸν κίνδυνο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας (Λουκ. κα΄ 19). Ἂς δοῦμε τὸ θέμα ἐπάνω στὰ πράγματα. Καὶ πρῶτα νὰ σκεφθοῦμε τί σημαίνει νὰ μὴν ἔχεις ὑπομονὴ ὅταν ἔρχονται θλίψεις στὴ ζωή σου, ὅταν σὲ ἐπισκέπτονται ὡς ἀδιάκριτοι ἐπισκέπτες οἱ πόνοι ὁ ἕνας μετὰ τὸν ἄλλον, καὶ τρέχεις στοὺς γιατροὺς καὶ στὰ Νοσοκομεῖα, καὶ μένεις στὰ Νοσοκομεῖα ἡμέρες καὶ μῆνες κάποτε, καὶ βλέπεις στὰ μάτια τοὺς γιατροὺς περιμένοντας νὰ σοῦ ποῦν ἕναν ἐνθαρρυντικὸ λόγο γιὰ τὴν ὑγεία σου. Πόση ὑπομονὴ χρειάζεται, ἀλήθεια, τότε! Κι ἂν εἶναι δυσάρεστη ἡ διάγνωση γιὰ τὴν ἀρρώστια, τέτοια ποὺ δὲν ἐπιτρέπει μεγάλη ἀνθρώπινη ἐλπίδα; Τί γίνεται τότε; Μόνο ἡ ὑπομονὴ θὰ μᾶς στηρίξει καὶ θὰ μᾶς σώσει ἀπὸ τὴν ἀπελπισία, γιὰ νὰ ἀντιμετωπίσουμε μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του τὴ δύσκολη κατάστασή μας. Ἂς ἔλθουμε στὴν οἰκογένεια. Πολλοὶ μελλόνυμφοι καὶ νεόνυμφοι νομίζουν ὅτι ἡ οἰκογενειακὴ ζωὴ εἶναι δρόμος στρωμένος μὲ ροδοπέταλα, ὅπως τὴν ὥρα τοῦ Μυστηρίου τοῦ Γάμου. Τί γίνεται ὅμως ὅταν περάσουν τὰ πρῶτα χρόνια; Τί συμβαίνει ὅταν ξεδιπλώνει ὁ καθένας ἀπὸ τοὺς συζύγους τὸν χαρακτήρα του καὶ ἐπιμένει νὰ γίνει τὸ δικό του καὶ δὲν ὑποχωρεῖ μὲ τίποτε; Γιατί δὲν ὑπομένουν ὁ ἕνας τὶς ἀδυναμίες τοῦ ἄλλου; Γιατί αἰσθάνονται πλέον ξένοι καὶ καταλήγουν στὸ τέλος στὸ διαζύγιο; Ἀλλὰ καὶ ἂν δὲν συμβεῖ κάτι τέτοιο πολὺ θλιβερό, ἀλλὰ ὀρθοποδήσει ἡ οἰκογένεια καὶ ἀρχίσει κανονικὰ νὰ κυλᾶ ἡ οἰκογενειακὴ ζωή, πόση ὑπομονὴ χρειάζεται στὴ συνέχεια γιὰ τὴν ἀνατροφὴ τῶν παιδιῶν; Οἱ γονεῖς, σήμερα μάλιστα μὲ τοὺς ἐπαναστατημένους ἐφήβους λόγῳ τῶν πολλῶν προκλήσεων τῆς ἐποχῆς μας, ἔχουν ἀνάγκη πολλῆς ὑπομονῆς, προκειμένου νὰ συγκρατήσουν τὰ παιδιά τους ἀπὸ τὸ ὁρμητικὸ ρεῦμα τοῦ κακοῦ ποὺ τὰ παρασύρει μὲ πολλοὺς τρόπους. Τὸ βλέπουμε καὶ τὸ ζοῦμε. Οἱ γονεῖς περιμένουν ὑπομονετικὰ τὰ παιδιά τους νὰ γυρίσουν ἀργὰ τὰ βράδια ἀπὸ τὶς παρέες τους στὸ σπίτι τους. Καὶ χρησιμοποιοῦν χίλιους δυὸ τρόπους γιὰ νὰ μὴν ἀντιδράσουν τὰ παιδιά τους στὶς συμβουλές τους καὶ κάνουν χειρότερα. Ὑπομονὴ ὅμως καὶ πολλὴ μάλιστα χρειάζεται καὶ στὰ καθαρῶς πνευματικὰ θέματα, τὰ ὁποῖα ἀφοροῦν καθέναν ποὺ θέλει νὰ ζεῖ καὶ νὰ εἶναι ὅπως τὸ ζητεῖ ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ. Ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ ζητεῖ ἀπὸ ὅσους θέλουν νὰ εἶναι καὶ νὰ λέγονται πιστοὶ Χριστιανοί, νὰ γίνουν Ἅγιοι: «ἅγιοι γίνεσθε, ὅτι ἐγὼ ἅγιός εἰμι» (Α΄ Πέτρ. α΄ 16). Ἀγωνίζεσθε δηλαδὴ νὰ γίνεσθε Ἅγιοι, διότι Ἐγὼ ποὺ μὲ πιστεύετε καὶ μὲ ἀκολουθεῖτε ὡς Θεό σας εἶμαι Ἅγιος. Γιὰ νὰ εἴμαστε σωστοὶ Χριστιανοί, πρέπει μέρα μὲ τὴν ἡμέρα νὰ προοδεύουμε στὴν ἀρετὴ καὶ ἁγιότητα ἔχοντας ὡς πρότυπό μας τὸν Κύριο. Ἡ ἁγιότητα ὅμως δὲν ἐπιτυγχάνεται ἀπότομα ἀπὸ τὴ μία ἡμέρα στὴν ἄλλη, ὅπως δὲν ὡριμάζουν ἀμέσως καὶ οἱ καρποὶ τῆς γῆς. Χρειάζεται ἀγώνας μὲ ὑπομονή. Μᾶς τὸ εἶπε ὁ Θεάνθρωπος Κύριος μὲ τὴν παραβολὴ τοῦ Σπορέως. Ὁ σπόρος ποὺ ἔπεσε σὲ καλὸ ἔδαφος καὶ ἀπέδωσε πλούσια καρποφορία, μᾶς εἶπε ὁ Κύριος, συμβολίζει τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ δέχονται στὴν ψυχή τους τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ μὲ καλὴ διάθεση, τὸν κρατοῦν μέσα τους, τὸν καλλιεργοῦν στὴν καρδιά τους καὶ «καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» (Λουκ. η΄ 15). Δὲν τὸν ἀφήνουν νὰ πάει χαμένος, δὲν τὸν λησμονοῦν μὲ τὴν πρώτη δυσκολία. Τὸν κρατοῦν στὸ βάθος τῆς ψυχῆς τους καὶ τὸν μελετοῦν. Τὸν φέρνουν καὶ τὸν ξαναφέρνουν στὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά τους. Συμμορφώνονται μὲ τὶς ἐντολὲς καὶ τὰ παραγγέλματά του. Καὶ ἔτσι σταδιακά, μελετώντας τον εὐλαβικὰ καὶ ἐφαρμόζοντάς τον πιστά, ἔρχονται οἱ ὥριμοι καρποὶ τῆς ἁγιότητος μὲ τὴν Χάρι τοῦ Κυρίου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος ἔλεγε ὅτι «ἡ ὑπομονὴ γίνεται ὅταν κατὰ βάθους ἐρριζωμένα τὰ δόγματα ᾖ» (ΕΠΕ 13, 732), ὅταν πιστεύουμε δηλαδὴ βαθιὰ μέσα μας, χωρὶς καμιὰ ἀμφιβολία, στὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἂς παρακαλοῦμε λοιπὸν τὸν Θεὸ «τῆς ὑπομονῆς», ὅπως τὸν ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ρωμ. ιε΄ 5), νὰ μᾶς χαρίζει τὴν τόσο ἀπαραίτητη γιὰ τὴ ζωή μας ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς.ΟΣΩΤΗΡ2214