.
Φίλες καρδιακὲς ἀπὸ χρόνια ἡ Χριστίνα καὶ ἡ Τατιανὴ ἀφιερώνουν δύο ἀπογεύματα κάθε ἑβδομάδα στὸ ἱερὸ ἔργο τῆς ἀγάπης. Ἀνήκουν σὲ μιὰ ἐθελοντικὴ ὁμάδα ἀγάπης τῆς Ἐνορίας τους καὶ τρέχουν μὲ χαρὰ ὅπου πόνος καὶ ἀναστεναγμὸς γιὰ νὰ μπορέσουν νὰ συμπαρασταθοῦν. Ἕνα ἀπόγευμα βρέθηκαν σὲ συνοικία τῶν Ἀθηνῶν καὶ καθὼς προχωροῦσαν ἤρεμα στὸ πεζοδρόμιο γιὰ τὸν προορισμό τους, εἶδαν τὴν πόρτα ἑνὸς χαμηλοῦ σπιτιοῦ ἀνοικτή, ἐνῶ κάποιοι ἀναστεναγμοὶ ἀκούγονταν ἀπὸ μέσα. Στάθηκαν καὶ κοίταξε ἡ μία τὴν ἄλλη:
–Τί λές, Χριστίνα; Νὰ χτυπήσουμε τὴν πόρτα καὶ νὰ μποῦμε;
–Ἂς χτυπήσουμε κι ὁ Θεὸς βοηθός! Πονεμένη φωνὴ ἀκούγεται. Αὐτὸς δὲν εἶναι ὁ σκοπός μας, νὰ συντρέχουμε κάθε πονεμένο;
Ἔκαναν λοιπὸν τὸν σταυρό τους καὶ χτύπησαν τὴν πόρτα.
–Ποιὸς εἶναι; ἀκούσθηκε μιὰ γυναικεία γεροντικὴ φωνή. Ἐλᾶτε μέσα. Περάστε. Μὴ φοβάστε. Μόνη μου εἶμαι.
Μπῆκαν προσεκτικὰ καὶ εἶδαν μιὰ ἡλικιωμένη γυναίκα στὸ κρεβάτι. Χαιρετήθηκαν, εἶπαν τὰ ὀνόματά τους.
–Καίτη μὲ λένε, τοὺς εἶπε ἡ γερόντισσα. Καθίστε.
–Πῶς ἀφήνετε ἀνοιχτὴ τὴν πόρτα; ρώτησαν.
–Τὴν ἀφήνω ἀνοιχτὴ γιὰ νὰ ἀκούω ἀνθρώπους ποὺ περπατοῦν ἔξω καὶ συζητοῦν μεταξύ τους. Ἔτσι δὲν νιώθω μοναξιά.
–Δὲν ἔχετε συγγενεῖς;
–Ζοῦν στὸ χωριό, πολλὰ χιλιόμετρα μακριὰ ἀπό ᾿δῶ.
–Αὐτὸ τὸ Πὶ ποὺ εἶναι δίπλα σας τί σημαίνει;
–Εἶμαι ἀνάπηρη. Μοῦ ἔκοψαν τὸ ἕνα πόδι πάνω ἀπὸ τὸ γόνατο.
–Καὶ ποιὸς σᾶς φροντίζει; Πῶς βολεύεστε;
–Ἂς ἔχει καλὰ ὁ Θεὸς τὸν πατέρα Ἐλπίδιο, τὸν ἱερέα τῆς Ἐνορίας μας, ποὺ στέλνει μερικὲς καλὲς κυρίες καὶ ἀσχολοῦνται μαζί μου. Δόξα τῷ Θεῷ! Κι ἔκανε τὸν σταυρό της.
–Νὰ σᾶς ρωτήσουμε κάτι;
–Εὐχαρίστως, ὅ,τι θέλετε. Μοῦ ἀρέσει ἡ καλὴ συζήτηση καὶ συντροφιά.
–Πῶς ἔγινε τὸ ἀτύχημα μὲ τὸ πόδι σας;
–Οἱ γιατροὶ εἶπαν ὅτι ἔπαθε γάγγραινα ἀπὸ τὸ ζάχαρο καὶ δὲν ὑπῆρχε ἄλλος τρόπος θεραπείας. Στὴν ἀρχὴ ἀντέδρασα. Δὲν ἤθελα μὲ τίποτε νὰ κοπεῖ τὸ πόδι μου καὶ νὰ μείνω κουτσή. Εἶχα ἀπελπισθεῖ. Καλύτερα νὰ πεθάνω, ἔλεγα καὶ ξανάλεγα καὶ ἔκλαιγα. Τότε μία συνάδελφος ἀπὸ τὴν Ὑπηρεσία, ὅπου ἐργαζόμασταν κάποτε μαζί, στὴν ὁποία εἶπα τὸν πόνο μου γιατὶ τὴν ἐκτιμοῦσα, ἐπειδὴ φαινόταν σεμνὴ γυναίκα, μοῦ ἔδωσε μιὰ εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Προυσιώτισσας καὶ μοῦ εἶπε: Μὴ φοβᾶσαι, Καίτη μου. Θὰ σὲ βοηθήσει ἡ Παναγία. Κάνε ὅ,τι λένε οἱ γιατροί. Βρὲς κι ἕνα γιατρὸ τῆς ψυχῆς, δηλαδὴ ἕναν Πνευματικό, ἐξομολογήσου, κοινώνησε, ἐμπιστεύσου τὸ δύσκολο θέμα σου στὸν Θεὸ καὶ ὅλα θὰ πᾶνε καλά. Ὁ Θεὸς ποὺ ἐπέτρεψε τὴ δοκιμασία σου, δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσει. Θὰ κάνω κι ἐγὼ προσευχὴ στὴν Παναγία καὶ εἶμαι βέβαιη ὅτι θὰ σὲ βοηθήσει. Ἄκουσα τὰ γεμάτα ἀγάπη ἐνθαρρυντικὰ λόγια τῆς Ἑλένης – ἔτσι λέγεται ἡ πιστὴ συνάδελφός μου – καὶ ὅλα πῆγαν καλά. Κόπηκε τὸ πόδι μου χωρὶς νὰ τὸ καταλάβω στὸ χειρουργεῖο. Ἀλλὰ μαζὶ κόπηκαν καὶ πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐλαττώματά μου μὲ τὴν τακτικὴ ἱερὴ Ἐξομολόγηση στὸν πατέρα Ἐλπίδιο ποὺ σᾶς εἶπα προηγουμένως. Καὶ μὲ τὴ θεία Κοινωνία ποὺ μὲ στηρίζει, σηκώνω τὸν σταυρὸ ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Κύριος. Μελετάω τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ Ὀρθόδοξα Περιοδικὰ καὶ ἔτσι γεμίζω τὶς ὧρες μου· ἀλλὰ γιατί κλαῖτε;
–Συγκινηθήκαμε ἀπὸ τὴν ἱστορία σας, κυρία Καίτη.
–Τὰ ἔχω ὅλα, καὶ σύνταξη παίρνω καὶ πρὸ πάντων οἱ ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ μὲ σκέφτονται καὶ προσεύχονται γιὰ μένα. Ἂς εἶναι καλά. Προσευχηθεῖτε, σᾶς παρακαλῶ, καὶ σεῖς νὰ εἶναι εἰρηνικὰ καὶ ἐν μετανοίᾳ τὰ τέλη τῆς ζωῆς μου.
–Ἀμήν! εἶπαν οἱ δυὸ ἐπισκέπτριες μαζὶ καὶ τὴν ἀσπάσθηκαν.
–Θὰ ξανάρθουμε, τῆς εἶπαν ἀποχαιρετώντας την.
–Θὰ σᾶς περιμένω μὲ χαρά, ὅποτε μπορέσετε. Στὸν δρόμο τῆς ἐπιστροφῆς οἱ δυὸ ἐπισκέπτριες συζητοῦσαν μεταξύ τους:
–Σήμερα, Τατιανή μου, εἶπε μιὰ στιγμὴ ἡ Χριστίνα, βγήκαμε γιὰ νὰ βοηθήσουμε ἄλλους...
–Καὶ μᾶς βοήθησε καὶ μάλιστα τόσο πολὺ ἡ ἀνάπηρη κυρία Καίτη μὲ τὴν ἱστορία της, πρόσθεσε δακρυσμένη ἡ Τατιανή.ΟΣΩΤΗΡ2219
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου