Λέει ο άλλος:
- Έχω τον Χριστό μέσα μου...
- Πώς το κατάλαβες ότι έχεις τον Χριστό μέσα σου, εφόσον η ζωή σου, δεν είναι η ανάλογη μ’ αυτά που δίδαξε ο Χριστός;
Δεν ξέρει να σου απαντήσει. Δεν μπορεί να το τεκμηριώσει. Όταν κάποτε ο Μέγας Αθανάσιος ρωτήθηκε από κάποιον Αντίοχο:
- Πώς θα καταλάβει ένας άνθρωπος, ότι ο Χριστός είναι μέσα του;
Απάντησε ο Μέγας Αθανάσιος:
- Θα το καταλάβει αυτό ο άνθρωπος, από τα σκιρτήματα που έχει μέσα του. Όπως η γυναίκα όταν συλλάβει γνωρίζει απόλυτα, ότι είναι σε ενδιαφέρουσα από τα σκιρτήματα της κοιλίας της, έτσι και ο άνθρωπος θα το καταλάβει από τα σκιρτήματα της καρδιάς του, το πώς αισθάνεται το Πάσχα. Το πώς αισθάνεται όταν εκκλησιάζεται, όταν Κοινωνεί, όταν προσεύχεται, όταν κλαίει... Τι σκιρτήματα, τι νοιώθει μέσα του, τι χαρά. Από εκεί θα καταλάβει, ότι έχει συλλάβει τον Χριστό. Από τίποτα άλλο δεν μπορεί το καταλαβαίνει. Γι’ αυτό, γνώμη μπορούν να έχουν στο θέμα αυτό, οι άνθρωποι που κάποτε μετανόησαν. Πώς αισθάνονται μετά από την μετάνοιά τους. Νοιώθουν πράγματι μέσα τους, ότι κάποιος άλλος αέρας φυσάει. Κατιτί άλλο, που δεν μπορούν να το προσδιορίσουν. Κάτι που λέγεται Πνεύμα, που λέγεται Χάρις, που δεν το είχανε χθες. Από την στιγμή μάλιστα που βγήκανε από το εξομολογητήριο, από εκείνη την στιγμή κι έπειτα είναι άλλοι άνθρωποι. Βλέπουν αλλιώς. Αισθάνονται αλλιώς. Παρηγορούνται, εκεί που δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν. Βρίσκουν λύσεις, εκεί που δεν μπορούσαν να βρουν. Βλέπουν εκείνα που δεν έβλεπαν. Μισούν εκείνα που αγαπούσαν και αγαπούν εκείνα που μισούσαν. Ποιός έκανε αυτά τα πράγματα; Ποιός έκανε όλη αυτή την αλλαγή;
~~~~~
Επί τουρκοκρατίας, κάποιος γεωργός έκανε ανακομιδή των λειψάνων του αδερφού του. Ανοίγοντας όμως τον τάφο, τον βρήκε τυμπανιαίο (άλιωτο και πρησμένο)! Το μυαλό του πήγε σ’ ένα γεγονός, όταν ακόμα ο αδερφός του ήταν εν ζωή. Είχε έρθει σε ρήξη με κάποιον Αρχιερέα και μάλιστα τον εξύβρισε. Τότε ο Αρχιερέας τον καταράστηκε... Από τότε είχαν περάσει αρκετά χρόνια και στο μεταξύ ο Αρχιερέας αυτός είχε φύγει από την Ορθοδοξία, πέταξε τα ράσα και πέρασε στον Ισλαμισμό! Ο γεωργός τον αναζήτησε και όταν τον βρήκε, τον εξιστόρησε όλα τα περιστατικά. Ο Αρχιερέας τα θυμήθηκε, αλλά αρνήθηκε να διαβάσει ευχή στον τάφο του αδερφού του, μιας και άλλαξε θρησκεία και ήταν πια Ισλαμιστής. Ο αδερφός τότε έπεσε στα πόδια του και τον εκλιπαρούσε μετά δακρύων. Μετά από πολλά, ο πρώην Αρχιερέας πείστηκε και ζήτησε να του βρει κρυφά ένα πετραχήλι, γιατί άμα μαθευόταν αυτό που πάνε να κάνουν, θα τους έκοβαν οι Τούρκοι το κεφάλι.
Βρήκε ο γεωργός ένα πετραχήλι και δώσανε ραντεβού ένα βράδυ στα νεκροταφεία, για να διαβαστεί η ευχή. Πράγματι, εκεί και αφού διαβάστηκε η ευχή από τον Αρχιερέα, αμέσως το λείψανο του αδερφού ''λύθηκε'' και έμεινε υπόλοιπο, χώμα και κόκκαλα! Όταν το είδε αυτό ο Τουρκεύσας Αρχιερέας, γυρίζει και λέει απευθυνόμενος στο Θεό:
- Χριστέ μου, ακόμα με ανέχεσαι;;;...
Αυτό έγινε αιτία, να επιστρέψει ο Αρχιερέας ξανά στην Ορθοδοξία και μάλιστα μαρτύρησε κιόλας! Η Χάρη της Ιερωσύνης που έχει ένας κληρικός, δεν αναστέλλεται για κανέναν λόγο, εκτός και αν ο κληρικός καθαιρεθεί. Ο Απόστολος Πέτρος αναφέρει, ότι ο Χριστός ''υπέρ υμών, υμίν υπολιμπάνων υπογραμμών ίνα επακολουθήσητε τοις ίχνεσιν αυτού'' (Πέτρου Α' 2,21). Άφησε δηλ. ο Χριστός με τη ζωή Του μια ολόκληρη διδασκαλία, για να πατήσουμε πάνω στα βήματα Του και να Τον συναντήσουμε στην άλλη ζωή.
- Μα είναι δύσκολος ο δρόμος, θα πουν κάποιοι.
- Άμα πατάς στα βήματα του Χριστού, δεν είναι δύσκολος ο δρόμος. Αν κάνεις κάτι δικό σου, είναι δύσκολος...
Κάποτε ένας βασιλιάς πήρε το μικρό γιό του, για να πάνε έναν περίπατο. Όταν απομακρύνθηκαν αρκετά από την πόλη, ο καιρός άρχισε ξαφνικά να χαλάει και άρχισε να χιονίζει. Ο βασιλιάς βλέποντας, ότι δεν προλαβαίνουν να επιστρέψουν εγκαίρως στην πόλη, αποφάσισε να πάνε σε ένα κοντινό χωριό, λέγοντας στον γιό του, να επιταχύνει το βήμα του, για να μην αποκλειστούν από τα χιόνια και το βράδυ τους φάνε οι λύκοι.
Στο μεταξύ το έστρωσε αρκετά και ο μικρός δυσκολευόταν στο περπάτημα, μιας και τα πόδια του βούλιαζαν στο χιόνι και λέει στον πατέρα του:
- Πατέρα, δεν μπορώ άλλο να συνεχίσω.
- Να με ακολουθείς ακριβώς από πίσω παιδί μου, ώστε να πατάς σε στερεό έδαφος.
Έτσι κατόρθωσαν να φτάσουν στον προορισμό τους και να μην κατασπαραχτούν το βράδυ εκείνο από τα θηρία.
Αυτός είναι ο Χριστός! Πήγαινε λοιπόν κι εσύ πίσω από τα χνάρια του Χριστού, ζήσε τη ζωή της Ορθοδόξου Εκκλησίας και θα δεις, ότι δεν θα κουράζεσαι και ότι θα φτάσεις στον προορισμό σου, στην Βασιλεία των Ουρανών, στην οποία ο Χριστός έχει πάει πρόδρομος υπέρ ημών.
~~~~~
Ήταν μια γιαγιά από το Φάληρο, που η κόρη της εγκατέλειψε τον σύζυγο και της άφησε τα δύο παιδιά της. Εκείνη πήγε και παντρεύτηκε έναν άλλο και έκανε την ζωή της. Έβαλε η γιαγιά τα δύο εγγόνια της, 9 και 11 ετών σε ένα ορφανοτροφείο στην Βούλα. Κάποια στιγμή, το μεγάλο εγγονάκι σταμάτησε να διαβάζει και να ενδιαφέρεται για την ζωή. Ενδιαφέρον για τίποτα! Έγινε προβληματικό και ήταν έτοιμοι εκεί στο ορφανοτροφείο να το διώξουν. Η γιαγιά απογοητεύτηκε, γιατί δεν μπορούσε η ίδια να το κοιτάξει καθότι ήταν πάμφτωχη. Μου τηλεφώνησε για να την συμβουλέψω. Της είπα:
- Γιαγιά, πιάσε το παιδί από τον ουρανό. Μην μπεις στην διαδικασία των συζητήσεων και των ψυχολόγων, για να βρεις λύση. Γονάτισε, προσευχήσου σε έναν Άγιο.
Κράτησε η γιαγιά τα λόγια μου και πήγε στον Άγιο Νεκτάριο στην Αίγινα. Προσευχήθηκε στον Άγιο με θέρμη και το παιδί άλλαξε συμπεριφορά από την ίδια κιόλας μέρα! Μάλιστα, έγινε ο πρώτος μαθητής! Εξεπλάγησαν οι πάντες:
-«Τί έγινε; Πώς άλλαξε έτσι το παιδί; Θαύμα έγινε!»
Αλλά για να γίνει το θαύμα, η γιαγιά προσευχήθηκε με δάκρυα. Η προσευχή, έδωσε την λύση στο πρόβλημά της.
Τι σημαίνει πιστεύω; Σημαίνει εμπιστεύομαι απόλυτα τον Θεό, που θα πει:
α) Στον γάμο θα κάνω τόσα παιδιά όσα μου δώσει ο Θεός και όχι όσα θέλω εγώ, παίρνοντας μέτρα αποφυγής τεκνογονίας, γιατί πιστεύω, ότι ο Θεός όσα και αν μου δώσει, θα μου δώσει και τη δύναμη και τον τρόπο να τα μεγαλώσω.
β) Όταν ο Θεός πάρει κάποιο αγαπημένο μου πρόσωπο, δεν βάζω μαύρα ρούχα, δεν βάζω μαύρα περιβραχιόνια, δεν γυρίζω τα κάδρα ανάποδα, κ.λπ. και δεν λέω ότι «έχασα τον άνθρωπό μου» ή ότι «έφυγε νωρίς ο άνθρωπός μου», αλλά πιστεύω στην κοινή Ανάσταση των νεκρών και ότι ο Θεός δεν κάνει ποτέ λάθος και ότι πήρε τον άνθρωπό μου, την ώρα που έπρεπε να τον πάρει.
γ) Όταν με βρίζουν και με αδικούν, δεν αντιδρώ και δεν εκδικούμαι, αλλά πιστεύω ότι ο Θεός επέτρεψε αυτή τη δοκιμασία, για να μου λειάνει τις «εξοχές» του χαρακτήρα μου και ότι πληρώνω και ξεχρεώνω βερεσέδια του παρελθόντος.
δ) Στις θλίψεις που επιτρέπει ο Θεός -όχι αυτές που δημιούργησα μόνος μου, με τα χέρια μου- δεν γογγύζω και δεν τα βάζω με τον Θεό, αλλά πιστεύω ότι αυτό είναι προς το συμφέρον της ψυχής μου και ότι ο Θεός δεν επιτρέπει πειρασμό και θλίψη μεγαλύτερη από τις δυνάμεις μου.
ε) Κάνω ζωή ήρεμη και παραμένω πράος, χωρίς να αγχώνομαι και να μεριμνώ για το αύριο, γιατί πιστεύω, ότι ο Θεός που Σταυρώθηκε και έχυσε το Αίμα Του για μένα, θα μεριμνήσει και για μένα.
στ) Δεν παίζω ''τυχερά παιχνίδια'', δεν αγοράζω λαχεία, δεν γυρίζω τα φλυτζάνια, δεν πηγαίνω στα μέντιουμ, δεν πιστεύω στα ζώδια, κ.λπ. διότι πιστεύω μόνο στον Θεό και στην Πρόνοιά Του.
ζ) Εφαρμόζω τις εντολές του Θεού και δεν πιστεύω με τον τρόπο μου.
~~~~~
Ο Αθηναίος ψυχίατρος και νευρολόγος Τεπερίδης, κορυφαίος στο είδος του, κάποτε είχε έναν ασθενή, ο οποίος ήταν σαν ξύλο-σανίδα, αλύγιστος και κείτονταν μέρα-νύχτα στο κρεβάτι μπρούμυτα. Υπέφερε πολύ ο καημένος και ο ψυχίατρος, με την φαρμακευτική αγωγή που του έκανε, προσπαθούσε να του βελτιώσει την κατάστασή του.
Μια μέρα, ένας φίλος του ασθενούς, ιατρός κι αυτός στο επάγγελμα, πήγε να επισκεφτεί τον Τεπερίδη στο ιατρείο του, για να δει τον φίλο του. Καθώς μπήκε στο ιατρείο, βλέπει τον φίλο του μπρούμυτα στο κρεβάτι και λέει στον Τεπερίδη:
- Ιατρέ, γιατί τον κουράζεις τον φίλο μου; Ο φίλος μου έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια!
- Μάλλον θ’ αστειεύεστε, ήταν η απάντηση του Τεπερίδη.
Τότε ο φίλος παίρνει ένα τυχαίο βιβλίο από το γραφείο του ιατρού, πλησιάζει το κρεβάτι όπου κείτονταν ο φίλος του και βάζει το βιβλίο αυτό κάτω από το προσκέφαλο του ασθενούς. Καμμία αντίδραση από τον ασθενή. Στην συνέχεια βγάζει από την τσέπη του μια μικρή Καινή Διαθήκη και την βάζει πάλι στο προσκέφαλο του ασθενούς και πετάγεται ο ασθενής πάνω και αρχίζει να φωνάζει:
- Κερατά, με έκαψες, τί μ’ έβαλες εδώ;
Χαμός έγινε στο ιατρείο! Ο διάβολος τον κρατούσε σε αυτήν την κατάσταση. Και ο φίλος του, απευθυνόμενος στον ψυχίατρο του λέει:
- Δεν σου είπα γιατρέ, ότι έχει ανάγκη από Άγιο Γεράσιμο και όχι από χάπια;
Δεν θέλω να πω ότι δεν υπάρχουν παθήσεις σχιζοφρένειας, που έχουν την ανάγκη της επιστήμης. Λέω όμως, ότι πολλές φορές, πίσω από αυτά τα περιστατικά, κρύβεται ο διάβολος που δημιουργεί τέτοιες καταστάσεις. Θα πρέπει τότε ο άνθρωπος να έρθει στον Χριστό να εξομολογηθεί και να Κοινωνήσει, για να φύγουν τα μάγια από πάνω του και να φύγουν τέτοιου είδους εμπόδια από την ζωή του, τα οποία προέρχονται από τον διάβολο. Ο άνθρωπος έχει τον ιατρό του, έχει τον λογιστή του, έχει τον κρεοπώλη του, έχει τον ράφτη του, έχει τον μπακάλη και τον μανάβη του... και τι δεν έχει για την σάρκα του... και καλά κάνει. Δεν λέω να μην έχει. Όμως για την αθάνατη ψυχή του, δεν έχει πνευματικό! Πού πας άνθρωπε; Δεν φοβάσαι τον θάνατο, δεν φοβάσαι την κόλαση, δεν φοβάσαι τον Θεό; Τίποτα δεν φοβάσαι και δεν έχεις πνευματικό; Καλά, ποιός είναι ο προορισμός του ανθρώπου; Να τραφούν τα σκουλίκια όταν πεθάνει; Ή ήρθε στην γη, για να φάει τις μπάμιες και τα φασολάκια; Είμαστε αστείοι να το πιστεύουμε αυτό... Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ότι όλοι μας έχουμε ανάγκη από Πνευματικό! Και μία αμαρτία να έχουμε διαπράξει στην ζωή μας, πρέπει να έχουμε Πνευματικό, για να την εξομολογηθούμε. Εξάλλου, ο διάβολος πόσες αμαρτίες έκανε κι έπεσε από τον ουρανό; Ο Αδάμ και η Εύα πόσες αμαρτίες έκαναν και υπέστησαν έξωση από τον Παράδεισο; Τι χάνει ο άνθρωπος όταν δεν έχει πνευματικό οδηγό! Τον εξουθενώνει ο Σατανάς. Ενώ όταν αναθέσει τα προβλήματά του στον πνευματικό του, τα πάντα διορθώνονται, όσο δύσκολα και αν φαίνονται. Καλύτερα να μας λείψει το οξυγόνο, παρά ο πνευματικός.
Το στόμα του πνευματικού είναι το στόμα του Θεού και να δεχόμαστε τον πρώτο λόγο του με ταπείνωση, έστω και αν φαίνεται παράλογος. Ο Θεός βλέποντας την ταπείνωσή μας, θα βγάλει κάτι καλό...
~~~~~
Η εορτή των Εισοδίων της Θεοτόκου δεν είναι απλώς μια εορτή, όπως νομίζουν ορισμένοι, μέσα στις πολλές εορτές που έχει η Εκκλησία μας και ιδιαιτέρως η Παναγία μας. Είναι κάτι σοβαρό που πρέπει να γνωρίζει ο άνθρωπος, κυρίως εμείς που είμαστε ακατήχητοι στα θέματα της πίστεώς μας.
Η Παναγία όταν έγινε 3 ετών την πήγαν οι γονείς και την αφιέρωσαν στον Θεό και την άφησαν στα άγια των αγίων του Ναού. Διότι είχε κάνει τάμα η Άγια Άννα, είτε κάνει αγόρι, είτε κάνει κορίτσι, να το δώσει στην Εκκλησία, εις τον Ναό. Θα πει κανείς: «Μα δεν επιτρέπεται η Παναγία να μπει στο Ιερό». Πήρε άδεια και μπήκε... Πώς πήρε άδεια και μπήκε; Ο Αρχιερεύς, ο Ζαχαρίας, ζήτησε τη γνώμη του Θεού. Οι Εβραίοι ιερείς, είχαν ένα μέσο να ρωτούν το θέλημα του Θεού. Είχαν ένα «λογίον», το οποίο ήταν ένα ύφασμα και το οποίο γύρω – γύρω είχε 12 αστέρια, που συμβόλιζαν τις 12 φυλές του Ισραήλ και μέσα στη μέση είχε ένα άστρο μεγάλο. Αυτό το ύφασμα το κρεμούσαν από την επωμίδα τους οι ιερείς εκεί και ρωτούσαν τον Θεό: «να το κάνω αυτό;». Και κατ’ αναλογία της εκλάμψεως, έπαιρνε την απάντηση να γίνει ή να μην γίνει. Κατ’ αυτήν την έννοια ερωτηθείς ο Θεός, είπε «ναι». Κι έτσι η Παναγία εισήλθε στα Άγια των Αγίων και παραδόθηκε απόλυτα στον Θεό και έμεινε εκεί 12 χρόνια και ύστερα την έδωσαν στον προστάτη μνήστορα Ιωσήφ. Ξέρετε πόσο δύσκολο πράγμα μια μικρή 3 ετών να μείνει μόνη της στο Ναό μέσα για 12 χρόνια; Είναι εύκολο ένα παιδάκι 3 ετών να το αφήσεις; Θα πιαστεί από το ρούχο και δεν θα ξεκολλάει από πάνω. Ή θα κλαίει έναν μήνα... Εντούτοις δεν έλαβε χώρα αυτό. Ξέρετε τι αναφέρεται πάνω σε αυτό το πράγμα;
Όταν έγινε 3 ετών η Παναγία, είπε ο Ιωακείμ να πάνε την μικρή στο Ναό με αναμμένες λαμπάδες και τραγούδια, για να την «ξεγελάσουν», μήπως και δεν θελήσει να ακολουθήσει και να πάει εκεί. Και τους δέχτηκε ο Αρχιερεύς Ζαχαρίας και ευλόγησε την Παναγία και είπε:
- Εμεγάλυνε ο Κύριος το όνομά σου εν πάση γενεά (έκανε προφητεία). Επί συ επ’ εσχάτων των ημερών εφανερώθη ο Κύριος το λύτρον αυτού της σκηνής Ισραήλ. Δηλαδή: Δια σου (Παναγία) θα παρουσιάσει ο Θεός Τον Λυτρωτή, ο οποίος θα σώσει τους υιούς του Ισραήλ".
Και πήγε και την έβαλε την Παναγία στο τρίτο σκαλοπάτι του θυσιαστηρίου κι Αυτή, όχι μόνο δεν έκλαψε, αλλά μάλλον εχάρη, διότι της έδωσε ο Θεός Χάρη, ώστε τους ξέχασε τους γονείς, αδιαφόρησε για τους πάντες και έπαιζε σαν μωρό μέσα εκεί.
Οι γονείς είχαν πρόβλημα αν θα μείνει; Εμείς θέλουμε να την δώσουμε. Οι γονείς όμως βλέποντας τη μικρή να μένει, θαύμασαν και δόξασαν τον Θεό. Η Παναγία ελάμβανε τροφή από χειρός του Αρχαγγέλου Γαβριήλ.
Έχουν ξεγελαστεί οι άνθρωποι από το σύγχρονο σατανικό πολιτισμό και τις θεωρίες, ότι όταν ένας άνθρωπος, όταν κλειστεί σε ένα περιβάλλον πρέπει να βγει τρελός οπωσδήποτε. Και λένε:
- Άσε το παιδί να παίξει... Άφησε το παιδί να δει... Άφησε το παιδί... Γιατί το λένε παιδί; Γιατί πρέπει να παίξει... πρέπει να κάνει τρέλες...
- Μπορείς να μου πεις τις φιλενάδες της Θεοτόκου 12 χρόνια; 15 χρονών έφτασε. Είχε φιλενάδα; Δεν είχε. Είχε κούκλες; Δεν είχε. Είχε καροτσάκι να πηγαίνει το κοριτσάκι μέσα το μωρό; Δεν είχε... Μάθατε ότι την πήγανε την Θεοτόκο σε κάποιον νευρολόγο; Ε; Κλασικό παράδειγμα! Μόνιμο παράδειγμα. Και αλίμονο από τις μανάδες, οι οποίες φροντίζουν κατά κάποιον τρόπο να κάνουν δήθεν των παιδιών τους ευχάριστη την ζωή και επιτυγχάνουν το τελείως αντίθετο.
Η Παναγία μετά τον Θεό, είναι το μεγαλύτερο πρόσωπο. Γι’ αυτό προσέξτε αυτήν την εορτή. Τιμήσετε αυτήν την εορτή και ετοιμαστείτε για τα Χριστούγεννα. Διότι είναι προάγγελος των Χριστουγέννων. Μας ετοιμάζει, πηγαίνει να γεννήσει τον Σωτήρα, τον Λυτρωτή, την Ζωή, το Φως, την Οδό, τα πάντα! Αυτή είναι η εορτή και αυτό είναι το πρόσωπο εν ολίγοις, το οποίο μας προευαγγελίζει την είσοδο κι εμάς, δια του Ιησού, στην Βασιλεία των Ουρανών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου