Κάποτε, μια μη Ορθόδοξη μάνα, έφερε το νεκρό μωρό της στον Άγιο Σπυρίδωνα, να το αναστήσει. Ο Άγιος βρέθηκε σε δύσκολη θέση, γιατί το μωρό ήταν αβάπτιστο και θεώρησε σωστό να ρωτήσει τον βοηθό διάκονό του (δείτε τί ταπείνωση είχε ο Άγιος!), για το τί έπρεπε να κάνει. Εκείνος του είπε: "Γέροντα να κάνεις ό,τι κάνεις και στα άλλα ζητήματα, να κάνεις δηλαδή προσευχή". Πράγματι, ο Άγιος Σπυρίδωνας προσευχήθηκε και το μωρό αναστήθηκε! Η μάνα βλέποντας το μωρό της να επανέρχεται στη ζωή, τόσο πολύ χάρηκε και συγκινήθηκε που δεν άντεξε και πέθανε! Προσεύχεται τότε ο Άγιος και γι' αυτήν και την ανασταίνει! Στη συνέχεια την κατηχεί και βαπτίζεται η μάνα μαζί με το μωρό της. Αυτός ήταν ο Άγιος Σπυρίδωνας!
~~~~~
Δεν φοβάται ο διάβολος να πας να προσκυνήσεις τον Άγιο, ν’ ανάψεις κερί, να λειτουργηθείς και να Κοινωνήσες. Θα σε αφήσει να τα κάνεις, διότι δεν θα ωφεληθείς απ' αυτά, εφόσον δεν άφησες την αμαρτία και δεν μετανόησες. Πολλοί γύρισαν στον Χριστό, χωρίς να διώξουν τίποτα από τα παλιά. Απλά πρόσθεσαν τον Χριστό στην ζωή τους και νομίζουν ότι έγιναν Χριστιανοί... Τί σόΐ μετάνοια είναι αυτή; Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να βάλουμε τον Χριστό στην ζωή μας, αλλά να βάλουμε την ζωή μας στον Χριστό. Και όταν δει ο σατανάς ότι του ξεφεύγεις και σε χάνει, θα καλέσει πολλούς σατανάδες, προκειμένου να σ’ εμποδίσει να μετανοήσεις. Βέβαια, ταυτόχρονα ο Χριστός, σου δίδει τη Χάρη Του, ώστε να μπορέσεις ν’ ανταπεξέλθεις στα εμπόδια αυτά. Ρωτήστε αυτούς που επέστρεψαν στον Χριστό και θα με δικαιώσουν γι' αυτό που σας λέω τώρα. Θα σας πουν, πως τους πολέμησε ο σατανάς, μέχρι να το καταλάβουν και να σταθεροποίησουν μια κατάσταση μετανοίας.
~~~~~
Δὲν ξέρω ἐσεῖς πῶς ἑτοιμάζεστε γιὰ τὰ Χριστούγεννα. Ἂν ἑτοιμάζεστε μόνο ὑλικῶς, μὲ ὅλο τὸ φορτίο τῶν ἁμαρτιῶν σας, δηλαδή ἀνεξομολόγητοι, κάνετε πολὺ λάθος. Ὁ ἄνθρωπος πρέπει νὰ προετοιμάζεται γιὰ τὰ Χριστούγεννα καὶ πνευματικῶς, νὰ ἐξομολογεῖται δηλαδή καὶ νὰ βρίσκεται ἐν μετανοία... Διότι ὁ Χριστὸς ἦρθε στὸν κόσμο νὰ “μαζέψει” τὶς ἁμαρτίες τῶν ἀνθρώπων καὶ νὰ καταργήσει τὸν θάνατο ποὺ προκαλεῖ ἡ ἁμαρτία. Ἐὰν λοιπὸν θέλουμε τὰ φετινὰ Χριστούγεννα νὰ εἶναι Χριστούγεννα Θεοῦ, φροντίστε νὰ ἐξομολογηθεῖτε τὶς ἁμαρτίες σας, εἰρηνεύσετε μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Ἀγαπῆστε – συγχωρέστε τοὺς ἀνθρώπους, πεῖτε τὴν ”καλημέρα” τοῦ Θεοῦ, γράψτε, τηλεφωνεῖστε καὶ μετὰ πάτε στὴν Βηθλεέμ, γιὰ ν’ ἀκούσετε τὸ ”ἐπὶ γὴς εἰρήνη ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία” ἀπὸ τοῦτο τὸν κόσμο γιὰ τὸν ἄλλον. Ἀμήν.
~~~~~
-"Αα, τον έβαλα στη θέση του. Δεν μπορούσα να μην του απαντήσω".
-"Βγήκες όμως εσύ από τη θέση σου. Ο Χριστός δεν σ’ έχει σε αυτήν την θέση. Άνοιξες το στόμα σου (με οργή και εμπάθεια) ή σήκωσες το χέρι σου ή τον έστειλες στο δικαστήριο, γνώριζε ότι βγήκες εσύ από τη θέση σου... δεν είναι αυτή η Χριστιανική θέση σου. Ο πραγματικά Χριστιανός τέτοια "χουβαρνταλίκια" δεν τα κάνει. Προσέχει..."
-"Μα έχω αξιοπρέπεια, μου έθιξε την αξιοπρέπειά μου..."
-"Και λοιπόν; Θα χάσεις την Χριστιανοπρέπειά σου για την αξιοπρέπεια; Να μας λείπει τέτοια αξιοπρέπεια!..."
~~~~
Ζητιάνος κρούει την θύρα της καρδιάς μας
Κάποτε πέθαναν δύο γείτονες. Ένας πολύ πλούσιος και ένας πολύ φτωχός. Και παρουσιάστηκαν και οι δύο αυθημερόν στον Απόστολο Πέτρο... Ο Απόστολος Πέτρος έστειλε τον πλούσιο σε μια παράγκα και τον φτωχό σ’ ένα διώροφο σπίτι. Ξινίστηκε ο πλούσιος και τόλμησε και είπε στον Απόστολο:
- Άγιε Πέτρε, μήπως κάνετε λάθος; Εγώ έμενα στο διώροφο κι αυτός έμενε στην γη σε παράγκα...
Ο Απόστολος Πέτρος του είπε:
- Όχι, δεν έκανα λάθος. Δεν ισχύουν εδώ πάνω αυτά που ίσχυαν κάτω. Ό,τι στέλνει ο καθένας εδώ πάνω, του χτίζουμε και του ετοιμάζουμε... Εσύ τί έστειλες εδώ πάνω; Τα έφαγες και τα γλέντησες, ωστόσο σε φυλάει η συνεισφορά του φτωχού! Ο φτωχός όπως ξέρεις ήταν ζητιάνος κι ένα μέρος από αυτά που έβγαζε, τα έδινε ελεημοσύνη σ’ έναν τυφλό, γιατί θεωρούσε ότι είχε μεγαλύτερη ανάγκη απ' αυτόν... Ο φτωχός με την ελεημοσύνη αυτήν, έχτισε αυτό το διώροφο. Εσύ τί είδους ελεημοσύνη έχεις κάνει; Τίποτα! Κι όμως υπάρχει αυτή η παράγκα για σένα, για τον εξής λόγο: Η υπηρέτρια που είχες στο σπίτι σου, κρυφά από σένα, έδινε ό,τι περίσσευε από τα φαγώσιμα σε μια χήρα με 6 παιδιά... Αυτό που έκανε η υπηρέτριά σου θεωρείται κλοπή, όμως ο Θεός συγκαταβαίνει και έδωσε εντολή να σου φτιάξουμε για σένα αυτήν την παράγκα, διότι αυτά που έδινε ήταν από τα δικά σου...
~~~~~
Είχαμε πάει προσκύνημα στον Όσιο Πατάπιο (η μνήμη του τιμάται στις 8 Δεκεμβρίου) στο Λουτράκι, με 8 πούλμαν!
Στο πούλμαν το δικό μου, υπήρχε ένα ζευγάρι από την Κύπρο! Ο άνδρας δεν πίστευε σε τίποτα. Και όταν άκουσε που εγώ ομιλούσα και ενημέρωνα τον κόσμο πού πηγαίνουμε και τι περίπου θ’ αντιμετωπίσουμε εκεί, είπε:
– Τί μακάβρια πράγματα είναι αυτά; Πού μας πάει; Στο νεκροταφείο θα μας πάει αυτός!
Και όταν φτάσαμε εκεί, δεν πήγε καθόλου μέσα να προσκυνήσει τον Άγιο. Πήρε τη γυναίκα του και ζήτησε να πάει να κοιμηθεί με την δικαιολογία ότι ήταν κουρασμένος και τα τοιαύτα!
Τους έδωσαν εκεί οι καλογριές κελλί να πάνε να κοιμηθούν. Μόλις πήγε να κοιμηθεί, του παρουσιάζεται ο Άγιος Πατάπιος καθήμενος σε μία πέτρα, στα σκαλάκια που βρίσκονται έξω από την πόρτα που φυλάγεται το άφθαρτο λείψανό του και του χαμογελούσε! Και του λέει ο Άγιος...
– Γιατί δεν ήρθες από εδώ;
– Ποιός είσαι εσύ;
– Εγώ που είμαι εδώ πέρα…
– Μα εδώ είναι του Αγίου Παταπίου, αλλά εγώ δεν…
– Ναι εγώ είμαι…
– Μα εσύ είσαι ζωντανός!
– Μα τί είμαι, νεκρός είμαι;
– Εσύ είσαι μέσα εκεί;
– Ναι, εγώ είμαι…!!
Σηκώνεται έντρομος από το κρεβάτι και σκουντάει την γυναίκα του και της λέει.
– Γυναίκα σήκω!
– Τί να σηκωθώ; Τώρα πέσαμε…
– Σήκω να κατεβούμε κάτω!
– Μα εσύ δεν ήθελες να καθίσουμε κάτω.
Σηκώνονται λοιπόν και πηγαίνουν κάτω στο εκκλησάκι που είναι το λείψανο του Αγίου. Και βλέπει τον Άγιο Πατάπιο να κάθεται στην πέτρα, όπως τον είδε στο όνειρό του και του χαμογελούσε! Και του κάνει νόημα, σαν να του έλεγε:
– «Έλα! Πέρασε μέσα!».
Πέρασε αυτός δίπλα εκεί, τρομαγμένος, σαστισμένος, είχε χάσει τη λαλιά του… και μπήκε μέσα και προσκύνησε το λείψανο του Αγίου Παταπίου. Κι εκεί έμεινε μέχρι το πρωΐ σαν σκυλάκι, ταπεινωμένος και εξουθενωμένος! Δίπλα στον Άγιο…
Δυστυχώς, ορισμένοι νομίζουν ότι οι Άγιοι είναι νεκρά λείψανα…
-----
Μια μέρα μιλούσα στους ασθενείς του νοσοκομείου των Αθηνών «Σωτηρία». Κι ένας νεαρός γύρω στα 30 με το κομπολόΐ στο χέρι έκανε βόλτες έξω από την αίθουσα. Δεν έμπαινε στην αίθουσα ν’ ακούσει την ομιλία και θεωρούσε κουτούς και οπισθοδρομικούς όσοους έμπαιναν ν’ ακούσουν. Όταν τελείωσα την ομιλία μπαίνει μέσα στην αίθουσα με την μαγκιά του και μου λέει:
– Δεν τα πιστεύω εγώ αυτά…
– Δεν είναι υποχρεωτικό, του λέω.
– Μη μου μιλάς εμένα για παπάδες!
– Πού ξέρεις για τί μίλησα εγώ; Άλλωστε εσένα δεν σου μίλησα. Εσύ έκανες τις βόλτες σου στην βεράντα… Εγώ μίλησα στους άλλους αδερφούς. Ήρθαν μόνοι τους κάτι ν’ ακούσουν, δεν πληρώνουν. Αλλά πες μου, σε τί σου έφταιξαν οι παπάδες;
– Έχω 3 μήνες εδώ και δεν ήρθε κανείς να με δει…
– Έχεις ξαναρρωστήσει;
– Χτύπα ξύλο! Πρώτη φορά και τελευταία θα είναι.
– Φίλοι σου, συγγενείς σου, έχουν αρρωστήσει;
– Πολλοί.
– Πόσες φορές έχεις πάει και τους έχεις επισκεφτεί, για να τους παρηγορήσεις και να τους συμπαρασταθείς;
– Είναι αλήθεια ότι δεν πήγα.
– Εφόσον δεν έκανες έλεος σε κανέναν, πώς θέλεις να σου κάνουν έλεος; Βλέπεις λοιπόν ότι ήρθες εδώ για να μάθεις, όταν βγεις με το καλό έξω, να πηγαίνεις όπου υπάρχει πόνος και ανάγκη, διότι πάντοτε θα πληρώνεσαι με το ίδιο νόμισμα…
Έτσι είναι αγαπητοί μου! Σπείραμε αγάπη στον συνάνθρωπό μας, αγάπη θα θερίσουμε. Σπείραμε σκληρότητα, σκληρότητα θα θερίσουμε. Ό,τι σπέρνουμε, αυτό θερίζουμε…
Ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος († 1916 – 1982)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου