«Το Μυστήριο του Χριστού η Αγία Γραφή το ονόμασε “Χριστό”· και περί αυτού μαρτυρεί ο μέγας Απόστολος λέγοντας: “Τὸ μυστήριον τὸ ἀποκεκρυμμένον ἀπὸ τῶν γενεῶν, νῦν ἐφανερώθη”. [...] Και αυτό το Μυστήριο είναι προφανώς η καθ’ υπόστασιν ένωση της θείας και της ανθρώπινης φύσης, η οποία ένωση δεν μπορεί να περιγραφθεί και να συλληφθεί από τον νου. [...] Αυτό είναι το μέγα και απόκρυφο Μυστήριο· αυτό είναι το μακάριο τέλος, για χάρη του οποίου συστάθηκαν τα πάντα· αυτό είναι ο προεπινοούμενος θείος σκοπός της απαρχής των όντων, τον οποίο ορίζουμε ως το προεπινοούμενο τέλος, ένεκεν του οποίου δημιουργήθηκαν τα πάντα ενώ αυτό το ίδιο δεν συνέβη ένεκεν κανενός άλλου σκοπού. Αποβλέποντας προς αυτό το τέλος ο Θεός παρήγαγε τις ουσίες των όντων.
Αυτό είναι το όριο της θείας πρόνοιας και όλων εκείνων τα οποία προνόησε ο Θεός, διότι διαμέσου αυτού ανακεφαλαιώνονται στον Θεό όλα εκείνα τα οποία ποιήθηκαν από Αυτόν. Αυτό το Μυστήριο περικλείει όλους τους αιώνες αλλά και φανερώνει την υπεράπειρη και μεγάλη βουλή του Θεού, η οποία προϋπήρχε υπεραπείρως των αιώνων. Αυτής της βουλής αγγελιαφόρος έγινε ο Λόγος του Θεού γενόμενος άνθρωπος κατ’ ουσίαν και αφού, εάν αρμόζει να λεχθεί, κατέστησε φανερό το ενδότατο βάθος της αγαθότητος του Θεού Πατρός, δείχνοντας ότι σε αυτόν βρίσκεται το τέλος, ένεκα του οποίου τα δημιουργήματα έλαβαν την αρχή της ύπαρξής τους. Διότι για τον Χριστό,δηλαδή για το Μυστήριο του Χριστού, ήλθαν στην ύπαρξη οι αιώνες, και όλα όσα περιλαμβάνονται εντός τους, στον Χριστό έλαβαν την αρχή και το τέλος της ύπαρξής τους. Επειδή πριν έλθουν στην ύπαρξη οι
αιώνες, συνελήφθη το σχέδιο για την ένωση του ορίου και της αοριστίας, του μέτρου και της αμετρίας, του πέρατος και της απειρίας, του Δημιουργού και της δημιουργίας, της στάσης (ακινησίας) και της κίνησης, η οποία πραγματοποιήθηκε με την επιφάνεια του Χριστού κατά τα τελευταίους χρόνους, που εκπλήρωσε την πρόγνωση του Θεού...» (Προς Θαλάσσιον 60)
Αυτό είναι το όριο της θείας πρόνοιας και όλων εκείνων τα οποία προνόησε ο Θεός, διότι διαμέσου αυτού ανακεφαλαιώνονται στον Θεό όλα εκείνα τα οποία ποιήθηκαν από Αυτόν. Αυτό το Μυστήριο περικλείει όλους τους αιώνες αλλά και φανερώνει την υπεράπειρη και μεγάλη βουλή του Θεού, η οποία προϋπήρχε υπεραπείρως των αιώνων. Αυτής της βουλής αγγελιαφόρος έγινε ο Λόγος του Θεού γενόμενος άνθρωπος κατ’ ουσίαν και αφού, εάν αρμόζει να λεχθεί, κατέστησε φανερό το ενδότατο βάθος της αγαθότητος του Θεού Πατρός, δείχνοντας ότι σε αυτόν βρίσκεται το τέλος, ένεκα του οποίου τα δημιουργήματα έλαβαν την αρχή της ύπαρξής τους. Διότι για τον Χριστό,δηλαδή για το Μυστήριο του Χριστού, ήλθαν στην ύπαρξη οι αιώνες, και όλα όσα περιλαμβάνονται εντός τους, στον Χριστό έλαβαν την αρχή και το τέλος της ύπαρξής τους. Επειδή πριν έλθουν στην ύπαρξη οι
αιώνες, συνελήφθη το σχέδιο για την ένωση του ορίου και της αοριστίας, του μέτρου και της αμετρίας, του πέρατος και της απειρίας, του Δημιουργού και της δημιουργίας, της στάσης (ακινησίας) και της κίνησης, η οποία πραγματοποιήθηκε με την επιφάνεια του Χριστού κατά τα τελευταίους χρόνους, που εκπλήρωσε την πρόγνωση του Θεού...» (Προς Θαλάσσιον 60)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου