Γερμανική κατοχή - Προϊστάμενος στην Αποκάλυψη
Λίγο πριν τη λήξη της ιταλοκρατίας στα Δωδεκάνησα και την οριστική απελευθέρωση τους από τους κατακτητές, με τον τερματισμό του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου117(Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1943, λίγο μετά την αποπομπή του Μουσολίνι, η Ιταλία εξαναγκάστηκε να υπογράψει ανακωχή με τους Συμμάχους κι αρχίζει ο ανταγωνισμός μεταξύ Άγγλων και Γερμανών για το ποιος θα προλάβει να καταλάβει τα Δωδεκάνησα: Ιταλοκρατία στα Δωδεκάνησα – Βικιπαίδεια (ανακτήθηκε 30/12/2019).) , ο πατήρ Αμφιλόχιος διακονεί και πάλι ως προϊστάμενος στο ιερό Σπήλαιο της Αποκάλυψης. Είναι τα χρόνια της πείνας και του κατατρεγμού του λαού αλλά και της θυσιαστικής προσφοράς του Γέροντα Αμφιλοχίου. Η Λέρος βομβαρδίζεται ανηλεώς από τους Γερμανούς, για είκοσι οχτώ μέρες συνεχόμενα118 και στην Πάτμο βρίσκουν καταφύγιο περίπου 2000 εκπατρισθέντες. Επιτροπή αρωγής οργανώνεται από τον π. Αμφιλόχιο με τη συμμετοχή κληρικών και λαϊκών 119 . Οι αδελφές του νεοσύστατου «Ευαγγελισμού» περνάνε εξίσου δύσκολα, με πολλές στερήσεις και πολύ αγώνα για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία για την επιβίωσή τους και τη συντήρηση του μοναστηριού120, αλλά, παρ’ όλα αυτά, συνδράμουν με όλες τους τις δυνάμεις, προσφέροντας στον κατατρεγμένο λαό, σε ασθενείς και εγκαταλελειμμένους, όχι μόνο τα απαραίτητα για να κρατηθούν στη ζωή, αλλά επιπλέον προστασία και φροντίδα121 . Η επιτροπή στεγάζει τους πρόσφυγες από τη Λέρο σε σπίτια και μοναστήρια, «…μόνον στα κτίσματα της ι. Αποκαλύψεως φιλοξενήθηκαν εβδομήντα άτομα…» 122 και η Μεγάλη Μονή παρέχει με δελτίο, λάδι από τα μετόχια της στη Σάμο, και ό,τι άλλο καταφέρνει να προμηθευτεί, χωρίς καμιά διάκριση σε Πατμίους και Λερίους. Ο ίδιος ο γέροντας Αμφιλόχιος προσφέρει ακόμα και τη μία μερίδα φαγητού που του αναλογεί, προκειμένου να ανακουφίσει κάποιον συνάνθρωπό του, ως πραγματικός πατέρας και προστάτης123 και δεν ήταν λίγες οι φορές που αρνήθηκε τη βοήθεια που του παρείχαν για τον «Ευαγγελισμό», ώστε να οικονομήσει τροφή ή χρήματα για τους νησιώτες που δοκιμάζονταν από την πείνα και την ανέχεια 124 . Ταυτόχρονα παρηγορεί και στηρίζει πνευματικά τη δοκιμαζόμενη αδελφότητα, προτρέποντας σε διαρκή άσκηση της ελεημοσύνης, καλλιεργώντας την υπομονή, την πίστη, την προσευχή και την ελπίδα στον Θεό˙ «…Αδελφές μου, μη αποκάμετε. Εδώ δεν σας σύναξα εγώ, αλλά ο ευαγγελιστής Ιωάννης. Έχετε υπομονή και θα δήτε ότι ο Θεός όλα θα τα οικονομήση για το συμφέρον των ψυχών μας και του λαού της Δωδεκανήσου…» 125 .
Απελευθέρωση της Δωδεκανήσου – Ορφανοτροφείο Ρόδου
Η πίστη του και τα λόγια του αυτά δεν έμειναν χωρίς αντίκρισμα. Τα Δωδεκάνησα, ύστερα από αγώνες και διπλωματικές περιπέτειες, παραδόθηκαν από τους Βρετανούς στην Ελλάδα και στον εκπρόσωπό της, τον Έλληνα Στρατιωτικό Διοικητή των Δωδεκανήσων, αντιναύαρχο Περικλή Ιωαννίδη, τον Μάρτιο του 1947. Ένα χρόνο αργότερα τελέστηκαν οι εορτασμοί για την απελευθέρωση και την προσάρτηση των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα και καθιερώθηκε η 7η Μαρτίου ως επίσημη ημέρα μνήμης και επετειακού εορτασμού της ενσωμάτωσης. Η νέα πολιτικοκοινωνική κατάσταση που δημιουργήθηκε σηματοδότησε και την έναρξη νέων αγώνων σ’ ένα ευρύ αλλά και δύσκολο πεδίο δράσης για τον γέροντα Αμφιλόχιο και τις μοναχές του «Ευαγγελισμού». Ο Διοικητής των Δωδεκανήσων, αντιναύαρχος Ιωαννίδης με την ανάληψη των καθηκόντων του κάλεσε τον π. Αμφιλόχιο στη Ρόδο, τον Ιούνιο του 1947 και του ζήτησε, από κοινού με τον Μητροπολίτη Ρόδου Τιμόθεο, να αναλάβει η αδελφότητα του «Ευαγγελισμού» τη φροντίδα των ορφανών και την αναδιοργάνωση του Βρεφοκομείου και του Ορφανοτροφείου Θηλέων Ρόδου. Ο π. Αμφιλόχιος, αν και γνώριζε τις δυσκολίες της Μονής και το παράτολμο του εγχειρήματος, κάμφθηκε από την αξιολύπητη κατάσταση των παιδιών και ανταποκρίθηκε στο αίτημα των διοικητικών και εκκλησιαστικών αρχών. Ταξίδεψε ο ίδιος στη Κω και στην Κάλυμνο, προκειμένου να συναντήσει προσωπικά την Ηγουμένη και κάποιες αδελφές και να τους ζητήσει να αναλάβουν την οργάνωση και την διοίκηση των δύο ιδρυμάτων. Το αίτημά του εισακούστηκε και σύντομα η συνολική εικόνα και κατάσταση τους παρουσίασε ριζική αλλαγή: «…Αι Αδελφαί εντός ολίγου χρονικού διαστήματος διωργάνωσαν τόσον το Βρεφοκομείον όσον και το Ορφανοτροφείον με την μεγάλην των δραστηριότητα, αυτοθυσίαν, επιμέλειαν εργατικότητα, αφοσίωσιν, στοργήν και περιποίησιν προς τα ορφανά ως πραγματικαί μητέρες…» 126 . Από την όλη προσπάθεια δεν έλλειψε και η προσωπική φροντίδα και μέριμνα του αγίου για τα παιδιά. Απευθυνόμενος στις μοναχές του συμβουλεύει και παρακινεί σε πράξεις αγάπης, στοργής και τρυφερότητας. Στη διάρκεια των επισκέψεων του τα καθοδηγεί, τα συμβουλεύει και τα εξομολογεί, ενώ στην προσευχή του δεν τα αποχωρίζεται ποτέ127 .
27
Πνευματική διακονία στη Πατμιάδα Σχολή
Η Πατμιάδα Σχολή, που η λειτουργία της τερματίστηκε το 1906 από τους Τούρκους, επαναλειτούργησε στην ελεύθερη πια Πάτμο, ύστερα από αίτημα της Μεγάλης Μονής του Θεολόγου προς την ελληνική κυβέρνηση. Ο ιερομόναχος Αμφιλόχιος, που ο ίδιος δεν ευτύχισε να τραφεί πνευματικά στο ιστορικό Ιεροδιδασκαλείο της Πάτμου, διακόνησε με αγάπη και πατρικό ενδιαφέρον τα παιδιά της Σχολής, ως πνευματικός πατέρας και καθοδηγητής τους, από την πρώτη στιγμή του νέου κύκλου ζωής της ως το τέλος της δεκαετίας του 1950. Με προσωπικό ενδιαφέρον για τη ζωή και την πρόοδο του κάθε μαθητή χωριστά, αλλά και με το όραμα να αποτελέσει η Σχολή «…ένα καλό πνευματικό φυτώριο, που θα δώση στην Εκκλησία, όχι μόνον εφημερίους, αλλά και καλούς μοναχούς και ιεραποστόλους…», παρότρυνε τα παιδιά για περαιτέρω σπουδές και στήριξε οικονομικά πολλούς από τους μαθητές στη διάρκεια των σπουδών τους, είτε στην Ελλάδα είτε ακόμα και σε πανεπιστήμια του εξωτερικού 128 .Οι νέοι που αφιέρωσαν τη ζωή τους στη διακονία του θυσιαστηρίου, καθοδηγούμενοι υπό την διακριτική παιδαγωγία του, υπήρξαν εκατοντάδες και αποτελούν τους αδιάψευστους μάρτυρες της δικής του πνευματικής καρποφορίας και συνεισφοράς στην Εκκλησία129 .
Ίδρυση Ιερών Μονών: «Αναλήψεως του Κυρίου» Καλύμνου – «Αγίου Μηνά» Αίγινας – «Ευαγγελισμού» Ικαρίας – «Παναγίας Ελεούσας» Καλύμνου
Το 1940 οι κατά σάρκα αδελφές Αλαχούζου από την Κάλυμνο ανέγειραν ναό αφιερωμένο στην Ανάληψη του Κυρίου, σε περιοχή της κοιλάδας του νησιού, όπου σύμφωνα με την τοπική παράδοση προϋπήρχε μικρή εκκλησία. Μία εκ των δύο αδελφών αργότερα έγινε μοναχή στον «Ευαγγελισμό» και κατά την κουρά της ονομάστηκε Ευσεβία. Αφού δοκιμάστηκε πνευματικά υπό την εποπτεία και τις συμβουλές του πνευματικού πατέρα της μονής π. Αμφιλοχίου και της ηγουμένης Ευστοχίας, το 1949 επέστρεψε στην Κάλυμνο και συνέστησε μαζί με την μοναχή Νεκταρία την «Ιερά Μονή Αναλήψεως του Κυρίου». Η νέα αυτή μονή τελούσε υπό την πνευματική ευθύνη και καθοδήγηση του αγίου Αμφιλοχίου και δεν άργησε να εξελιχθεί σε πνευματικό μελίσσι, όπου καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα η υλική και πνευματική ελεημοσύνη αλλά και η διασπορά και η εξάπλωση του λόγου του Θεού130. Αργότερα τέθηκε υπό την πνευματική ευθύνη του πατρός Παύλου Νικηταρά, πνευματικού τέκνου του π. Αμφιλοχίου, ενώ από χρόνια νωρίτερα είχε αναστείλει «…κάθε πνευματική κοινωνία με την Μονή του Ευαγγελισμού…» 131 .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου