Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 19ο

β. Οι δυσκολίες του ιεραποστολικού έργου 

Ο Επίσκοπος επισημαίνει πως το έργο των διακόνων του ευαγγελίου για τη μεταφορά του μηνύματός του έχει δυσκολίες. Συγκεκριμένα τονίζει ότι «δεν είναι εύκολη η διαδικασία να ανοίξει κανείς τα μάτια του στο πρόσωπο του Χριστού και στην αλήθεια του Ευαγγελίου του» 271 και πιο κάτω στην ίδια συνάφεια «η σπορά του λόγου του Θεού δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η καρποφορία όμως είναι βέβαιη και αναπάντεχη. Διότι ο λόγος του Θεού έχει ζωοποιό δύναμη». 272 Σε μία άλλη συνάφεια υπογραμμίζει τις δυσκολίες του ευαγγελισμού ή του επανευαγγελισμού που οφείλονται στους αποδέκτες του ευαγγελίου και οδηγούν ακόμη και στο μαρτύριο των κηρύκων του. Δίδουν «τη μαρτυρία μπροστά στον εγωπαθή και αλαζονικό κόσμο, η οποία συχνά οδηγεί στο μαρτύριο των αγίων μαρτύρων και ομολογητών της πίστεως για την αλήθεια τους ιερού ευαγγελίου». 273 Ως προς τους κήρυκες του ευαγγελίου, στηριγμένος και πάλι στην παραβολή του σπορέα, τονίζει τις προϋποθέσεις του σπορέα, που είναι η πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεό, η γνώση του ανθρώπου και της εποχής του: «Χρειάζεται να έχει βαθιά πίστη στον Θεό και γνώση του ανθρώπου ο σπορέας. Χρειάζεται να ξέρει σύγχρονα μέσα για να σπείρει και να καλλιεργήσει το χωράφι του και πάνω από όλα χρειάζεται να αφήνεται στα χέρια του Θεού για την καρποφορία. Γιατί, όταν σπέρνεται η ζωή,θα δώσει ζωή και ο λόγος του Θεού είναι η ελπίδα ζωής για τούτη την πρόσκαιρη βιοτή». 274 Και τελικά καταλήγει: «είναι του Θεού έργο το κήρυγμα του ευαγγελίου και ο φωτισμός του κήρυκα και ο φωτισμός των πιστών». 275 Έτσι για τον κήρυκα είναι αναγκαία η ύπαρξης μιας υπεύθυνης στάσης των διακόνων του ευαγγελικού μηνύματος, γιατί, όπως ομολογεί, θα πρέπει ο άλλος να «δει την δική τους ζωή. Να πεισθούν ότι το Άγιο Πνεύμα πράγματι μεταμορφώνει τους ανθρώπους…». 276 Και σε μία άλλη συνάφεια με μία ρητορική ερώτηση υπενθυμίζει την ανάγκη να υπάρχει συνέπεια στη συμπεριφορά των Χριστιανών: «πώς αλλιώς νοείται ένας πιστός Χριστιανός, εάν δεν ομολογεί με τη ζωή του, τα έργα του και τα λόγια την αλήθεια που ο ίδιος ζει;» 277 Το ήθος των Χριστιανών είναι λοιπόν αποφασιστικό για τη μαρτυρία του Ευαγγελίου και την αποδοχή του: «το ίδιο ιεραποστολικό χρέος…να μελετούμε το ιερό Ευαγγέλιο και να εμπνεόμαστε από το Πνεύμα το Άγιο στην εφαρμογή του. Εφαρμογή του Ευαγγελίου σημαίνει ότι η στάση μας μέσα στη ζωή και η συμπεριφορά μας απέναντι στους συναναθρώπους και τη φύση προσδιορίζεται από τη ζωντανή παρουσία του Θεανθρώπου Ιησού». 278 Και προσθέτει ότι όσοι δίνουν την καλή μαρτυρία του ευαγγελίου αντλούν δυνάμεις από την αλήθεια, που είναι ο Χριστός. «Η αλήθεια του Ευαγγελίου περικλείει δύναμη, που οδηγεί όσους την πιστεύουν και τη διαγγέλλουν σε έργα αγαθά, ανάλογα με τις ανάγκες των συνανθρώπων μας, τις περιστάσεις και τις συγκυρίες». 279 Διότι «δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει ανάγκη από ένα λόγο παρηγοριάς, μια χείρα βοηθείας, ένα χαμόγελο ελπίδας». 280 Ως προς τους αποδέκτες του κηρύγματος του ευαγγελίου τονίζει ότι αναγκαία προϋπόθεση είναι η δική τους συνειδητή συνεργία για να βλαστήσει το μήνυμα: «Η σπορά του ευαγγελίου καρποφορεί όταν οι άνθρωποι συνειδητοποιούν αυτό το κοσμοσωτήριο γεγονός. Και συνειδητοποίηση σημαίνει επίγνωση ότι πραγματικά τίποτα άλλο δεν γεμίζει την ύπαρξή μας από βεβαιότητα, ελπίδα, δύναμη, θάρρος, από τον ίδιο τον Θεάνθρωπο Χριστό». 281 Η ιεραποστολή επιτελείται, καθώς η Εκκλησία «διδάσκει με τη μαρτυρία του ευαγγελίου, με το χαρμόσυνο μήνυμα της αναστάσεως των νεκρών, με τις ακολουθίες της, τη νεκρώσιμη και τα μνημόσυνα που αντικρίζουν την τραγικότητα της φθοράς και τη διέξοδο της αναστάσεως». 282 Συγχρόνως όλοι οι πιστοί έχουμε χρέος «να ομολογούμε τις ευεργεσίες του Θεού και σε όσους δεν τις γνωρίζουν και με το αναστάσιμο φρόνημά μας να προσφέρουμε ελπίδα και έμπρακτη συμπαράσταση σε εκείνους που δε γεύτηκαν τη χαρά της αναστάσεως».283 Η αποστολή των μελών της Εκκλησίας είναι να καλούν τους ανθρώπους να γνωρίσουν την αλήθεια, να γνωρίσουν τον σωτήρα Χριστό. Ὁμως, στην πραγματικότητα «το κάλεσμα σε αυτή τη σχέση πληρότητας του ανθρώπου γίνεται από τον Χριστό.284Ο άνθρωπος προσκαλείται από τον αγαπώντα Ιησού δια μέσου των μαθητών του. Με την κατάφαση σε τούτο το κάλεσμα δημιουργείται το αμοιβαίο της αγάπης σε τρόπο ώστε ο άνθρωπος να ζει μέσα στο θεανθρώπινο σώμα του Χριστού και ο Χριστός μέσα στον άνθρωπο». 285 Η καταληκτική προτροπή του Επισκόπου προς όλους για το χρέος της μαρτυρίας μέσα στον κόσμο είναι «να φωτιστούμε από το φως της αναστάσεως του Κυρίου μας και μέσα στο κόσμο του πένθους, του συμφέροντος, του μίσους, της φθοράς και της διαφθοράς να ομολογούμε μπροστά στους ανθρώπους τον Κύριο που άνοιξε τα δικά μας μάτια της πίστεως». 286

-73-