Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 25ο

 2. ΤΟ ΜΥΣΤΉΡΙΟ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ 

α. Η παρουσία της αμαρτίας μέσα στον κόσμο 

Σε αρκετά σημεία των ομιλιων που εξετάσαμε γίνεται αναφορά στο θέμα της αμαρτίας, η οποία είναι διαρκώς παρούσα στην πορεία της ανθρωπότητας και στη ζωή του κάθε πιστού. 371 Η στάση του Επισκόπου προσανατολίζεται περισσότερο προς την υπέρβασή της, που είναι κατορθωτή χάρη στην πίστη στον Θεό και στη δύναμη του Αγίου Πνεύματος. 372 Ο ίδιος επισημαίνει μέσα στα κείμενά του πως οι άνθρωποι όλων των εποχών: «είναι ασθενείς, ατελείς, ανόητοι, επιπόλαιοι. Κανείς δεν είναι τέλειος. Γι αυτό και αποτυγχάνει και δεν τα καταφέρνει να είναι σωστός, πλήρης από τη χάρη του Θεού άνθρωπος». 373 Στις ομιλίες του ο Επίσκοπος διδάσκει τους ακροατές του επιγραματικά τη θεολογική ερμηνεία του προπατορικού αμαρτήματος, η οποία επικεντρώνεται στην αδυναμία των πρωτοπλάστων να διαχειριστούν σωστά την ελευθερία που τους δόθηκε από το Θεό: «Στον παράδεισο όμως οι πρωτόπλαστοι χρησιμοποίησαν την ελευθερία τους για να αρνηθούν την αγάπη του Θεού και την κοινωνία μαζί του. Υποδουλώθηκαν στο διάβολο και στο θάνατο.». 374 Επιπλέον προχωρεί και στις διαχρονικές επιπτώσεις του προπατορικού αμαρτήματος με αναφορές στη διήγηση του βιβλίου της Γένεσης και ζεύγη αντιθέσεων κυριολεκτικών και μεταφορικών μεταξύ ζωής και θανάτου:«όλοι οι άνθρωποι βαρύνονται με το προπατορικό αμάρτημα.» επειδή ακριβώς «οι πρωτόπλαστοι προτίμησαν τον απαγορευμένο καρπό του θανάτου παρα τον καρπό της ζωής. Ακολούθησαν τον διάβολο, αρνήθηκαν τον Θεό και οδηγήθηκαν στη φθορά και το θάνατο». 375 Η προπατορική πτώση αποτελεί την αρχή της παρουσίας της αμαρτίας στην ανθρώπινη φύση, διότι: «έκτοτε όλοι οι άνθρωποι έχουν την τάση να αρνούνται την κοινωνία με τον Θεό και να προτιμούν την εγωπάθεια και τον ατομισμό τους. Αυτή όμως η επιλογή είναι αφύσικη στον άνθρωπο. Διότι φυσική του κατάσταση είναι να ζεί σε κοινωνία λατρείας με το Θεό και σχέση αγάπης με τους συνανθρώπους του». 376 Ο επίσκοπος μεταφέρει στο ποίμνιό του την βασική θεολογική αλήθεια της  αμαύρωσης του κατ Εικόνα στον άνθρωπο μετά την πτώση γιατί γνωρίζει καλά πως: «ο άνθρωπος μετά την πτώση των πρωτοπλάστων ρέπει προς το πονηρό, την εγωπάθεια, το ατομικιστικό συμφέρον και την αδιαφορία για τον πόνο και την αδικία που βαραίνουν το διπλανό του.»377 Για τον μακαριστό μητροπολίτη η αμαρτία δεν μπορεί να ενταχθεί σε αντικειμενικά κριτήρια ούτε φυσικά και να διακριθεί σε θανάσιμη ή μη. Αυτός είναι και ο λόγος που με τα κηρύγματά του διευκρινίζει προς τους πιστούς πως η αμαρτία δεν αποτελεί απλά την μη τήρηση κάποιων θρησκευτικών κανόνων στο πλαίσιο μιας δικανικής αντιμετώπισης της πνευματικής ζωής αλλά αμαρτία είναι κυρίως για τον ίδιο «… η απουσία του Θεανθρώπου Χριστού από την ύπαρξή μας από τα οράματά μας τις αποφάσεις μας τις επιθυμίες μας»378 .Άλλωστε σε άλλο σημείο συνεχίζοντας την παραπάνω θέση του διδάσκει πως: «η ρίζα της αμαρτίας δεν είναι άλλη από την απιστία την ανυπακοή που οδήγησε τον άνθρωπο στην αλλοτρίωση από το Θεό και στο θάνατο». 379 Σε άλλο σημεία στην απουσία του Θεανθρώπου και στην άρνηση του Θεού, προστίθεται ο αποχωρισμός. Υποκείμενο σε όλες αυτές τις ενέργειες είναι παντοτε ο άνθρωπος που ενεργεί ελεύθερα: «Αμαρτία είναι ο αποχωρισμός από το Θεό. Η καλύτερα η άρνηση του Θεού. Διότι ο Θεός δεν αποχωρίζεται ποτέ από τον άνθρωπο». 380 Με αυτή την προσέγγιση της αμαρτίας οδηγεί το εκκλησίασμα να συνειδητοποιήσει ότι η σοβαρότερη αμαρτία είναι η αδιαφορία για τα πνευματικά, ο πνευματικός ύπνος: «η αμαρτία είναι ύπνος πνευματικός ο άνθρωπος δεν αντιδρά στους ποικίλους πειρασμούς, τους οποίους του παρουσιάζει ο δαίμονας και παραδίδεται αμαχητί στις δολοπλοκίες του…». 381

-93-