ΚΕΦΑΛΑΙΟ Β΄
Η Εκκλησία και τα μέλη της
1. Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ
α. Πώς ορίζεται η Εκκλησία;
Κατά την ορθόδοξη θεολογία η Εκκλησία αποτελεί από τη φύση της ένα μυστήριο για τον άνθρωπο. 45 Γι αυτόν τον λόγο οι Πατέρες της Εκκλησίας τόνιζαν ότι η Εκκλησία βιώνεται και δεν ορίζεται,46 ή ακόμη ότι αποτελεί την άλλη όψη παρουσίας του μυστηρίου του Θεού μέσα στον κόσμο. Ο Επίσκοπος μακρία από κάθε Προτεσταντικού και Ρωμαιοκαθολικού τύπου θεώρηση της Εκκλησίας47 , μεταφέρει την Ορθόδοξη θεολογική αλήθεια μέσα στα κείμενα του με τα οποία επισημαίνεται ο μυστηριακός χαρακτήρας της Εκκλησίας: «Η εκκλησία δεν είναι νομικό σχήμα αλλά χάρις». 48 Ενώ σε άλλο σημείο ο επίσκοπος τονίζει τον χαρισματικό χαρακτήρα της Εκκλησίας49 κηρύτοντας: «Η Εκκλησία, η κοινωνία των πιστών με το ζωντανό Σώμα του Χριστού, δεν στηρίζεται σε θεωρίες περί δίκαιου νόμου αλλά στη χάρη». 50 Ακολουθώντας τον Απ. Παύλο, κατά τον οποίο η Εκκλησία είναι το σώμα Χριστού με κεφαλή τον Κύριο και μέλη τους βαπτισμένους χριστιανούς, 51 αναλύει τη μεταφορική αυτή εικόνα στις ομιλίες του τονίζοντας με οικουμενική προοπτική ότι η Εκκλησία δεν είναι μια απλή συνάθροιση ανθρώπων, αλλά «το θεανθρώπινο σώμα του Χριστού που γεννά εκ πνεύματος αγίου τα αναρίθμητα τέκνα της, ανεξαρτήτως φυλής καταγωγής πολιτιστικής προέλευσης. Εκκλησία είμαστε όλοι εμείς οι χριστιανοί που αποτελούμε μια κοινότητα ένα Σώμα ένα ζωντανό οργανισμό που προσφέρει τη λατρεία του στον Θεό». 52 Με την παραπάνω διατύπωση ο Επίσκοπος θέλει να διατηρήση την ορθόδοξη θεολογική θέση που θέλει την Εκκλησία του Χριστού κοινωνία προσώπων. 53
β. Η σχέση Χριστού και Εκκλησίας
Στη σκέψη του Επισκόπου ο Χριστός και η Εκκλησία συνδέονται αναπόσπαστα. Στα κηρύγματα που μελετήσαμε συναντούμε τη χριστοκεντρική θεώρηση του Απ. Παύλου με την οποία παρουσιάζεται η υπερφυής και αδιάλυτη ένωση Χριστού και Εκκλησίας (Εφ. 5:25-33) και η σωτηριολογική της διάσταση: «ο Κύριος είναι η κεφαλή του σώματος της Εκκλησίας. και μας διδάσκει, μας θεραπεύει, μας ανορθώνει, μας ολοκληρώνει και μας ανασταίνει στον καινούργιο αιώνιο κόσμο». 54 Η σχέση Χριστού και Εκκλησίας παρουσιάζεται στα κηρύγματα και με την άλλη μεταφορική εικόνα του Νυμφίου, της νύμφης και του γάμου, που χρησιμοποιεί ο Απ. Παύλος, η Αποκάλυψη (Απ. 22:2,9) και περαιτέρω ερμηνεύουν οι Πατέρες της Εκκλησίας: «Η Εκκλησία μας συχνά αποκαλεί τον Κύριο Νυμφίο. Νυμφίο ταπεινό, απλό, γεμάτο, αγάπη και κατανόηση για τη ξεστρατισμένη του νύμφη». 55 «Η απερίγραπτη, η ασύλληπτη αγάπη του Νυμφίου Χριστού προς την Νύμφη του την Εκκλησία μόνο με την ειλικρινή ανιδιοτελή και θυσιαστική αγάπη των συζύγων μπορεί κάπως να συγκριθεί. Διότι ο Νυμφίος της Εκκλησίας πρώτος εκείνος μας αγάπησε». 56 Η δυναμική της σχέσης μεταξύ Χριστού και Εκκλησίας στα κηρύγματα υπογραμμίζεται ως αμφίδρομη, κατά την οποία η Εκκλησία αφοσιώνεται στο Χριστό και ο Χριστός θυσιάζεται για να την σώσει: «Η συνάντηση με το Νυμφίο Χριστό είναι σχέση σταθερής αφοσίωσης και ανιδιοτελούς αγάπης. Ο Νυμφίος αγαπά τη νύμφη του μέχρι σταυρικής θυσίας και η νύμφη καλείται να αγαπά τον Νυμφίο Χριστό». 57 Ο Χριστός με το κοσμοσωτήριο έργο Του έθεσε τα ιστορικά θεμέλια της Εκκλησίας58 αν και η Εκκλησία δεν ταυτίζεται με μια συγκεκριμένη ιστορική φάση59 . Τα κηρύγματα του επισκόπου κινούνται πάνω σε αυτή τη χριστοκεντρική θεώρηση της Εκκλησίας, η οποία κατά την πατερική θεολογία αντλεί τη σωτηρία της από τη θυσιαστική αγάπη του Χριστού προς τη «νύμφη» του: 60:«Ο Θεάνθρωπος όμως γνωρίζει καλά και τον άνθρωπο, αφού γίνεται ένα μαζί του. Παίρνει τη δική του σάρκα. Και όχι μόνον γνωρίζει καλά τον άνθρωπο, αλλά και τον αγαπά. Τον αγαπά τόσο πολύ, ώστε ανεβαίνει πάνω στο Σταυρό, δίνει το αίμα του, για να λυτρώσει τη νύμφη του -Εκκλησία- από τα δεσμά της αμαρτίας και του θανάτου. Έτσι πάνω στον Σταυρό μεσιτεύει ο Θεάνθρωπος για τον άνθρωπο στον Θεό Πατέρα.». 61
-34-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου