Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 6ο

 ε. Ο ναός χώρος της εκκλησιαστικής σύναξης 

Στα κηρύγματα που μελετήσαμε γίνεται αναφορά στον ιερό ναό και στη σημασία που απορρέει από το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας που τελείται εντός αυτού. Ο ναός είναι ο χώρος «μέσα στον οποίο συναθροίζονται οι πιστοί για να τελεσιουργηθεί το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, η θεία Λειτουργία, το μυστήριο  της ενανθρωπήσεως, της σταύρωσης, της ανάστασης του Κυρίου». 88 Και για να διευκρινίσει περισσότερο τον όρο εκκλησία με τη σημασία του ναού , επανέρχεται δηλώνοντας πως εννοούμε «τον χώρο του ναού που …εκκλησιάζονται οι πιστοί, για να ευχαριστήσουν το Θεό πατέρα για τις άπειρες ευεργεσίες του». 89 Και συνεχίζει διευκρινίζοντας ποιοι είναι οι ένοικοι αυτού του ναού, επικαλούμενος έμμεσα την ετυμολογία της λέξης ναός από το αρχαιοελληνικό ρήμα νέω=κατοικώ: «Στον δικό μας χριστιανικό ναό κατοικούν η τρισυπόστατη θεότητα, οι άγιοι, οι κεκοιμημένοι και οι μετανοούντες χριστιανοί, που δεν οσμίζονται τον θάνατο, αλλά γεύονται από τώρα την ανάσταση». 90 Και προχωρεί ακόμη περισσότερο υπογραμμίζοντας την εμπειρία των πιστών από την τέλεση του μυστηρίου της θείας ευχαριστίας μέσα στον ιερό ναό και τη συμπαντική της διάσταση: «μέσα στον ναό ο Ουρανός γίνεται γη και η γη Ουρανός». 91 Σε άλλο σημείο ο Ιεράρχης, στηριγμένος στη σχετική διδασκαλία του Απ. Παύλου, 92 υπενθυμίζει στο εκκλησίασμα πως ναός, με τη μεταφορική σημασία της λέξης, μπορεί να γίνει ο κάθε πιστός: «Ναός του Θεού για μας τους Χριστιανούς είναι ο κάθε άνθρωπος που εξαγιάζεται με την χάρη και την αγάπη του Χριστού…». 93 Εκτός από τον ναό, τον χώρο, όπου τελείται το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, στις ομιλίες γίνεται αναφορά και στον χρόνο, κατά τον οποίο κατ’ εξοχήν συναθροίζεται η ευχαριστιακή κοινότητα, την ημέρα της Κυριακής, για να βιώσει το μυστήριο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού: «Την ανάσταση την γιορτάζουμε κάθε Κυριακή που τελούμε τη θεία λειτουργία… την ευχαριστία μας για το σωτηριολογικό έργο του Χριστού, την εκδηλώνουμε στην ευχαριστιακή μας  σύναξη, εκεί όπου τρεφόμαστε με το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, για να αναζωπυρώνεται η βέβαιη προσδοκία της αναστάσεως». 94 Η Κυριακή, ημέρα της Αναστάσεως, τονίζεται στις ομιλίες ως η πρώτη ημέρα της εβδομάδας αλλά και ως η ογδόη, κατά την πατερική διδασκαλία:95 «Πρώτη ημέρα της εβδομάδας η Κυριακή είναι η κατ’ εξοχήν λυτρωτική ημέρα. Κατ’ αυτήν συντελείται η καινούργια δημιουργία, που δίνει νόημα και πληρότητα στον χρόνο και σε ολόκληρη τη κτίση. Κατ’ αυτήν συντελείται το σωτήριο έργο του Θεανθρώπου Χριστού». 96 Σε άλλο σημείο του ομιλητικού έργου, η ίδια αυτή θέση, όπου συνδυάζεται ο τόπος και ο χρόνος που τελείται η θεία ευχαριστία, γίνεται πιο αναλυτική: «Η ημέρα του Κυρίου είναι η Κυριακή. Είναι η κατ’ εξοχήν ημέρα που συναθροιζόμαστε μέσα στον ναό και αποτελούμε την ευχαριστιακή κοινότητα. Προσφέρουμε τα τίμια δώρα στον Θεό μας και τον ευχαριστούμε για όλες τις ευεργεσίες που μας έχει προσφέρει και κυρίως και προ πάντων για τον Υιό του που μας έσωσε από το θάνατο και το Πνεύμα του το Άγιο που μας εξαγιάζει και μας ενσωματώνει μέσα στο Σώμα του Χριστού». 97 Για τον Ιεράρχη η Κυριακή, είναι η ημέρα κατά την οποία εορτάζουμε την κατάργηση του θανάτου και την ανακεφαλαίωση όλης της δημιουργίας στα έσχατα: «Ο θεάνθρωπος θάπτεται μαζί με το φθαρτό κόσμο και συντρίβει το κράτος του θανάτου και ανίσταται τριήμερος…είναι η καινούργια ημέρα του Κυρίου η Κυριακή. Τούτη την καινούργια ημέρα ο θάνατος νικάται κατά κράτος και στο πρόσωπο του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού το φθαρτό γίνεται κατά χάριν άφθαρτο, το ανθρώπινο κατά χάριν θείο και ο πεπερασμένος χρόνος προεκτείνεται στο ατελεύτητο διάστημα της παρουσίας του Θεανθρώπου Σωτήρα μας Ιησοῦ». 98 Ο πιστός μέσα στην ευχαριστιακή κοινότητα βιώνει συνεχώς το μυστήριο της αναστάσεως ως ένα διαρκές παρόν, γιατί «στην Εκκλησία μας δεν γνωρίζουμε παλιό.  Η Ανάσταση του Κυρίου γίνεται ποτέ παρελθόν; Κάθε Κυριακή κυριαρχεί στη ζωή μας το μυστήριο της αναστάσεως. Ο Ιησούς είναι αιώνια νέος σε βαθμό που ο Ιησούς είναι το αιώνιο παρόν». 99 Και για να γίνει ακόμη περισσότερο κατανοητή το μυστήριο της Εκκλησίας-Σώματος Χριστού, χώρου, χρόνου και εξαγιασμού των μελών επιμένει: «Εκκλησία είναι το σώμα που δεν καταργείται, ο χώρος που παραμένει και ο χρόνος που είναι ατελεύτητος είναι το Σώμα του Χριστού. Η δική του θεανθρώπινη παρουσία μεταβάλλει τη φθορά σε αφθαρσία και την αλλοίωση σε αιωνιότητα»

-40-