Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 32ο

 

Η προσευχή είναι η οδός με την οποία ο άνθρωπος μπορεί να λάβει ό,τι ζητήσει από τον Θεό και κυρίως είναι ο τρόπος με τον οποίο ο άνθρωπος αφουγκράζεται την παρουσία του Θεού στη ζωή του. 475 . Ο Επίσκοπος, έχει τονίσει σε πολλές ομιλίες του την οικειότητα του Χριστού με τους ανθρώπους’ ως προς την προσευχή διδάσκει: «Ο Χριστός είναι ο πλησίον είναι διακριτικός και περιμένει πρόθυμα αυτό που θα του ζητήσουμε». 476 Στο πλαίσιο του γενικότερου στόχου του να κατηχήσει τους πιστούς για τα ιερά μυστήρια της Εκκλησίας μας με κέντρο τη θεία Ευχαριστία, ο Επίσκοπος σημειώνει την αξία της προσευχής και για την κατανόηση της Αγίας Γραφής, χωρίς να παραλείπει την κριτική προσέγγιση του κειμένου: «για να κατανοούμε την Αγία Γραφή μπορούμε να χρησιμοποιούμε όλα τα ερμηνευτικά μέσα, τα οποία παρέχει η Εκκλησίας μας. Αλλά πάνω από όλα χρειάζεται προσευχή». 477 Και με μία παράφραση της αντίστοιχης λειτουργικής ευχής, συμπληρώνει: «δίχως προσευχή το Πνεύμα το Άγιο δεν ενεργεί και ο νούς και η καρδία του ανθρώπου δεν ανοίγουν, για να αντιληφθούν και να συλλάβουν την αλήθεια του Ευαγγελίου». 478 Μεταφέροντας την ανάγκη της προσευχής για τα καθημερινα΄προβλήματα των ανθρώπων ο Επίσκοπος στρέφει την προσοχή του εκκλησιάσματος σε δύο σοβαρά κοινωνικά προβλήματα της καθημερινότητάς τους, τα ναρκωτικά και την απληστία. Πρόκειται για ψυχικά παθη που βλάπτουν τόσο τους πάσχοντες όσο και την κοινωνία. Χωρίς να αποκλείει όλους τους άλους ενδεδειγμένους τρόπους για την αντιμετώπισή τους τονίζει τη δύναμη της προσευχής: 479«χρειάζεται προσευχή, πολλή προσευχή για να μπορέσει ένας ναρκομανής να συνέλθει και να αναζητήσει τον Ιησού την σωτηρία του. Και χρειάζεται πολλή προσευχή, για να αποβάλει ο αχόρταγος πλεονέκτης την απληστία του και να ζήσει προσφέροντας». 480 Στο υπόβαθρο αυτής της σκέψης ανιχνεύει κανείς όλα τα εδάφια των ευαγγελικών διηγήσεων, που αναφέρονται στα επίμονα αιτήματα ασθενών ή των συνοδών τους στον Χριστό για τη θεραπεία τους ή ακόμη όσα είπε ο Χριστός στους μαθητές τους, όταν εκείνοι δεν μπόρεσαν να αποβάλουν το δαιμονικό πνεύμα από το παιδί: «τοῦτο δέ τό γένος ούκ ἐκπορεύεται εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ» 481 Και στη συνέχεια προχωρεί ένα βήμα περισσότερο υπενθυμίζοντας ότι απώτερος στόχος της προσευχής είναι η πίστη στον Ιησού Χριστό, όπως αποκαλύφτηκε στους ανθρώπους, ως λυτρωτής των ανθρώπων από την πολύμορφη αμαρτία: «χρειάζεται πολλή προσευχή και αγώνας και συνεχής προσπάθεια και απλότητα και ειλικρίνεια για να πιστέψει ο άνθρωπος στο ευαγγέλιο και να αποδεχθεί τον ζωντανό λόγο της αληθείας και της Ορθοδοξίας που θα μεταμορφώσει τη ζωή». 482 Η προσευχή, όμως, αυτή θα πρέπει να είναι αληθινή, για να είναι λυτρωτική: «η αληθινή προσευχή είναι αυτή που φανερώνει τον εσωτερικό κόσμο του ανθρώπου», 483 γιατί, όπως αλλού υποδεικνύει, η αυτοκριτική είναι αυτή που οδηγεί στη μετάνοια. Στο κείμενο διαφαίνεται υπαινιγμός στην προσευχή του τελώνου και του Φαρισαίου.484 Ανακεφαλαιώνοντας, ο Επίσκοπος κηρύττει στο εκκλησίασμα ότι χρειάζεται «πολλή προσευχή, καθαρή καρδιά και διαυγής νους όχι μόνο κατά τη θεία λατρεία αλλά κάθε ώρα και στιγμή της ζωής μας για να μας αποκαλύπτεται ο Θεός». 485

-111-