ΠΕΤΡΙΝΕΣ ΚΑΡΔΙΕΣ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΘΩΜΕΝΕΣ ΝΟΟΤΡΟΠΙΕΣ

 

Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 42ο 

Είναι γεγονός πως ο άνθρωπος που μισεί δεν μπορεί να θεωρεί ότι μέσα του ενεργεί η πίστη προς τον Θεό. Άλλωστε το μέτρο της αγάπης προς το συνάνθρωπο είναι και ο τρόπος με τον οποίο υπολογίζεται η πίστη προς τον Θεό. 581 Ο Επίσκοπος συνεχίζει: «Καλό έργο είναι η προσφορά του ανθρώπου προς τον συνάνθρωπο ή το κοινωνικό σύνολο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που εργάζονται σιωπηλά και αποτελεσματικά. Και χωρίς πολλά λόγια και διατυμπανισμούς προχωρούν σε θαυμαστά έργα. Ανακουφίζουν με τις δωρεές τους τους πάσχοντες από ποικίλες δοκιμασίες». 582 Σε άλλο σημείο με ένα συλλογισμό σωρείτη καταλήγει στην πνευματικό υπόστρωμα των καλών έργων: «εμπιστοσύνη στον Θεό σημαίνει πίστη, πίστη σημαίνει αγάπη και έργα και τα χειροπιαστά έργα είναι η φιλανθρωπία, το έλεος, η συγγνώμη, η κατανόηση». 583 Και ειδικότερα προσδιορίζει ότι η πίστη ολοκληρώνεται από ενέργειες που απηχούν τις ανάγκες του σύγχρονου ανθρώπου΄από την «αγάπη που εκδηλώνεται με έμπρακτο ενδιαφέρον, με προσφορά χρόνου και χρήματος, με κατανόηση, με συγγνώμη, με έργα που ανακουφίζουν τους ποικίλους πόνους, το άγχος και την ανασφάλεια». 584 Με μία άλλη διατύπωση εξηγεί ότι η κοινωνική διάσταση της πίστης «απαιτεί υπέρβαση του φθόνου, της χαιρεκακίας, του ατομικισμού, της κατάκρισης, της συκοφαντίας και της εγωπάθειας». 585 Η έξοδος από την εγωπάθειά μας και η εμπιστοσύνη μας στον Θεό οδηγεί στην αποδοχή του άλλου ή όπως ο ίδιος γράφει: «κύριο χαρακτηριστικό της πίστης μας στο Θεόν είναι η αγάπη. Κύρια απόδειξη ότι πιστεύουμε στο Θεό είναι η φιλανθρωπία. Κύρια μαρτυρία ότι πιστεύουμε στο Θεό  είναι η κατανόηση, η συμφιλίωση, ο σεβασμός, η ανεκτικότητα προς τον άλλον που είναι διαφορετικός από μας». 586 Το μήνυμα για την πίστη και την κοινωνικότητα στις σύγχρονες κοινωνίες της αποξένωσης μεταφέρεται στους ακροατές με τη διαπίστωση ότι: «όσοι αναγνωρίζουν τον Θεάνθρωπο Ιησού και αποδέχονται το απολυτρωτικό του έργο μέσα στον κόσμο της ερήμωσης και της απέραντης μοναξιάς νιώθουν κατεξοχήν κοινωνικοί». 587 Γι’ αυτόν τον λόγο «προσφέρουν, αγρυπνούν λειώνουν για τον συνάνθρωπό τους και μένουν στην πίστη προς τον Θεό και στην προσφορά προς τον συνάνθρωπο χωρίς δισταγμό και χωρίς αμφιταλαντεύσεις». 588 Το υπόβαθρο αυτής της στάσης ζωής μέσα στην κοινωνία «… είναι ο φωτισμός του νου και της καρδιάς και η συνεχής εξάρτηση από το θέλημα και τις εντολές του Κυρίου μας. Ο γνήσιος και αληθινός χριστιανός ελέγχει τη στάση του μέσα στη ζωή και προσδιορίζει τις σχέσεις του με τους ανθρώπους και όλη την πλάση με το φως του ευαγγελίου». 589 Με ρεαλιστικό τρόπο ο Επίσκοπος, έχοντας επίγνωση από τις λοιδορίες, την περιφρόνηση αλλά και την κακία του κόσμου τούτου απέναντι στους ποιούντες το έλεος, ενθαρρύνει τους ακροατές του με ζεύγη αντιθέσεων, εικόνες και μεταφορικές χρήσεις λέξεων: 590 «είναι μυστήριο να είναι κανείς πιστός χριστιανός, να κυριαρχείται από το πνεύμα της προσφοράς και της θυσίας, χωρίς ποτέ να απογοητεύεται από τις πέτρινες καρδιές που τον ειρωνεύονται και τις απολιθωμένες νοοτροπίες που τον περικυκλώνουν. Και όχι μόνο να μην απογοητεύεται, αλλά να ελπίζει πάντα στη μετάνοια και την ανάνηψη όλων εκείνων που κοιμούνται τον ύπνο της αμαρτίας». 591

-129-