Η ΠΙΣΤΗ ΦΩΤΙΖΕΙ ΤΑ ΣΚΟΤΕΙΝΑ ΑΔΙΕΞΟΔΑ ΜΑΣ.

 

Ομιλιες του Μητροπολίτου Πολυανής και Κιλκισίου Αποστόλου Μερος 43ο

ε.Η οικουμενική διάσταση της ορθόδοξης πίστης 

Τα έργα της αγάπης που σφραγίζουν την πίστη των Χριστιανών απεθύνονται αδιακρίτως σε όλους τους ανθρώπους. Οι ευαγγελιστές δηλώνουν ότι οι ελάχιστοι μέσα στην κοινωνία και οι αλλογενείς είναι εξίσου οι αποδέκτες της αγάπης του Θεού και συνεπώς των μαθητών του. Ο Επίσκοπος υπενθυμίζει στο ποίμνιο, με στόχο να το απομακρύνει και από ενδεχόμενες φυλετικές διακρίσεις, ότι «η φιλανθρωπία και η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο που πάσχει, ανεξάρτητα από το γένος, την καταγωγή, τη γλώσσα, τη θρησκεία και την τοποθέτηση τους απέναντι σε εμάς τους ιδίους, είναι το καλύτερο δείγμα πίστης στον Θεό». 592 Αναλύοντας την αναστάσιμη εντολή του Χριστού προς τους μαθητές του «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος» (Μτ 29:19), ο Επίσκοπος κηρύττει ότι: «η πίστη δεν είναι αποκλειστικότητα κάποιους γένους και δεν μεταδίδεται με κληροδοτήματα και κληρονομιές. Είναι δώρο της χάριτος του Θεού, ανεξάρτητα από το έθνος που ανήκουν οι άνθρωποι και ανεξάρτητα από τις πολιτιστικές και κληρονομικές καταβολές». 593 Συμπερασματικά, το μήνυμα που μεταδίδεται από τις ομιλίες είναι ότι η αγάπη και η πίστη αποτελούν «τα πιο σπουδαία φάρμακα και τα πιο μεγάλα δώρα που προσφέρει ο ελεήμων Χριστός στον πάσχοντα άνθρωπο και γι αυτό ο διάβολος τα επιβουλεύεται τόσο πολύ!». 594 Η πίστη εννοείται ως «εμπιστοσύνη στο φιλάνθρωπο και θεραπευτικό έργο του Σωτήρα Χριστού», 595 η οποία είναι «γεγονός ελευθερίας, αβίαστης θέλησης και καθαρής από αλαζονεία καρδία»596 . Αυτή η πίστη δεν εξαντλείται σε τυπικές θρησκευτικές διατάξεις, καθώς «δεν φτάνουν τα λίγα, τα τυπικά, τα λαογραφικά, τα εθιμικά, τα υποκριτικά». 597 Προχωρεί σε μια έκφραση ευχαριστίας: «η αληθινή πίστη είναι φανερή στην ευχαριστία και τη δοξολογία προς τον Θεό. Διότι είναι προϊόν ελευθερίας και όχι του εξαναγκασμού». 598 Ο Επίσκοπος, επίσης, στο πλαίσιο του σταθερού του στόχου για τον επανευαγγελισμό των   συγχρόνων κοινωνιών, επισημαίνει με πόνο την αποξένωση του ανθρώπου από τη χριστανική πίστη: «ο σύγχρονος καταλαίπωρος άνθρωπος, ολομόναχος στις μεγαλουπόλεις και στην ξενητιά, συμπιεσμένος από τα συμφέροντα, διαψευσμένος από τις ιδεολογίες και τα ψεύτικα οράματα, πνιγμένος από τη δυσωδία της σήψης, κρατάει κλειστά τα μάτια της πίστης στον αναστάντα Κύριο και κλείνει τα αυτιά του στο κάλεσμα». 599 Δεν παραλείπει, όμως, να υπενθυμίσει πως η πίστη και η ομολογία του Κυρίου δεν αποτελεί μια ακίνδυνη διαδικασία, γι αυτό και οι χριστιανοί ανά τους αιώνες «εξ αιτίας της πίστεως τους στον αληθινό Θεό υπέστησαν αγόγγυστα φριχτά βασανιστήρια». 600 Παρ΄όλα αυτά, βασικο αίτημα παραμένει η πίστη, που «μοιάζει με το φως γιατί ρίχνει φως σε όλα τα ζητηματα  της  ζωης και φωτιζει   τα σκοτεινα αδιεξοδα που συχνα μας  βασανιζουν.

-130-